Ο τίτλος της συναυλίας ήταν εμπνευσμένος από στίχο του Κώστα Βάρναλη, «Να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ;». Είχε προηγηθεί απεύθυνση σε νέους μουσικούς, όπου τους κάλεσαν να πάρουν θέση και με την τέχνη τους απέναντι στον άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις που χρόνια λαμβάνουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή μας, αλλά και παγκόσμια, να ενώσουν τις φωνές τους με τη φωνή της ΚΝΕ.

Και τις δύο μέρες ο χώρος γέμισε από μουσικές νέων καλλιτεχνών. Την πρώτη μέρα, στη σκηνή ανέβηκε ο νέος συνθέτης Χρήστος Γκόντζος, όπου και παρουσίασε μελοποιημένη ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ. Στη συνέχεια εμφανίστηκε ο τραγουδοποιός Σπύρου Μπουλή. Οι Πολυξένη Καράκογλου, Δημήτρης Βουτσάς και Δήμητρα Σελεμίδου, με τη συνοδεία του πιάνου του Σπύρου Παρασκευάκου, ερμήνευσαν τραγούδια σε στίχους δικούς του και του Γ. Βασιλόπουλου. Τη σκυτάλη πήραν οι «Black Body Radiation» με ροκ ήχους που ξεσήκωσαν τη νεολαία που είχε συγκεντρωθεί στο χώρο και στη συνέχεια οι «Strain Rate» έκλεισαν τη βραδιά με κλασικό ροκ και όχι μόνο. Τη δεύτερη μέρα ακούστηκαν ρεμπέτικα τραγούδια και στη συνέχεια παρουσιάστηκε ένα πολύ αξιόλογο αφιέρωμα, ειδικά σχεδιασμένο για το θέμα της συναυλίας, με τίτλο «Ο Μίκης για τον πόλεμο». Τη βραδιά έκλεισαν οι «The Worksongs Project» με εργατικά τραγούδια απ' όλο τον κόσμο.

Εργο της Κάλλιας Παπαθεοδώρου που παρουσιάστηκε στη Ζώνη Περάματος

Η έκθεση περιλαμβάνει έργα εγκαυστικής της δημιουργού, που ονομάζεται και «ζωγραφική με ζεστό κερί», καθώς είναι η δημιουργία ζωγραφικών έργων με τη χρήση θερμασμένου κεριού στο οποίο έχει προστεθεί χρωστική ουσία.

Ο εικαστικός Τ. Αριδάς σημειώνει: «Η Κάλλια εκφραζόμενη μέσω της δυσκόλου τεχνικής της εγκαυστικής και αγγίζοντας τα χρωματικά όρια που θέτει εξ ορισμού η ''γεώδης γκάμα''. Το να επιτύχεις αίσθημα πολυχρωμίας αυτοπεριορίζοντας οικειοθελώς τη χρωματική κλίμακα, ενίοτε ανακατεμένη με τα ''ουδέτερα χρώματα'' άσπρο και μαύρο, γνωστή ως Πολυγνώτεια, είναι δυσκολότατο εγχείρημα ιδίως σε συνδυασμό με την συγκεκριμένη τεχνική... Αυτή η χρωματική κλίμακα έχει ιστορική διάρκεια όσο και η ιστορία της ζωγραφικής πράξης την αφορούσα παράδοση της ζωγραφικής τέχνης από την εποχή του Θάσιου ζωγράφου και εντεύθεν. Τα μαρτυρούν οι νωπογραφίες των μακεδονικών τάφων, οι στήλες των Παγασών, τα πορτραίτα των νεκροπόλεων του Αρσινοήτη νομού της Αιγύπτου (EL FAGIUM), οι τοιχογραφίες της Πομπηίας και της Ηράκλειας, η "Βυζαντινή" και η "μεταβυζαντινή" ιστοριογραφία έως την ποιητική της ζωγραφικής τέχνης των μεγάλων μας Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, Φ. Κόντογλου και Γ. Τσαρούχη... Η Κάλλια επικεντρώνει την προσπάθειά της να κυριαρχήσει στα ζωγραφικά της μέσα χωρίς ιδεοληψίες και δογματισμούς, και μοιάζει να έχει κατορθωθεί στην τόσο προσωπική της εργασία ώστε να την χαρακτηρίζει η αμεσότητα της έκφρασης, ιδιαίτερα στους ελαιώνες και στις ερημικές ακτές της Αίγινας».

Επιμέλεια έκθεσης: Γεωργία Μάζη, ιστορικός Τέχνης.

Ωρες λειτουργίας: Καθημερινές: 10.00 - 14.00 και 18.00 - 21.00, Σάββατο - Κυριακή: 10.00 - 15.00.

Η έκθεση πραγματοποιείται στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» του Δήμου Αθηναίων (Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης, Θησείο). Θα λειτουργεί καθημερινά έως τις 26 Μάρτη, από τις 11.00 το πρωί έως τις 9.00 το βράδυ.

Σε ανακοίνωσή του, το ΣΕΗ αναφέρει:

«Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Από τα πρώτα σωματεία της χώρας, τα μέλη του πρόσφεραν πολλά με τους αγώνες και την τέχνη τους στο λαϊκό κίνημα, αλλά και εμπνεύστηκαν απ' αυτό. Από τη Μικρασιατική Καταστροφή, μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Χούντα των συνταγματαρχών, το Σωματείο πάλευε για την επιβίωσή του και την επιβίωση του κλάδου. Δημιούργησε μέσα σε δύσκολες στιγμές και μέσα από τις γραμμές του πέρασαν όλοι οι σημαντικοί καλλιτέχνες της χώρας.

Η ζωή λοιπόν του Σωματείου, χέρι - χέρι με τη ζωή του κινήματος και την ιστορία του τόπου, θα ξεδιπλωθεί 13 - 26 Μάρτη στο Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα Μερκούρη", μέσα από την έκθεση σπάνιου αρχειακού υλικού που συλλέχτηκε από το αρχείο του Σωματείου, προσωπικά αρχεία, εφημερίδες της εποχής και άλλες πηγές. Το υλικό αυτό πρώτη φορά θα βγει στη δημοσιότητα και είναι ιστορικής σημασίας η διάσωση, συντήρηση και ψηφιοποίησή του που επιχειρεί το Σωματείο».

Ο Μάνος Χατζιδάκις... βρισκόταν στη Νέα Υόρκη το 1964, όταν είδε μια γυναίκα να περπατά απαρατήρητη μέσα στο πλήθος κατά τη διάρκεια μιας παρέλασης. Το βλέμμα της, η μοναξιά της συγκίνησαν τον συνθέτη, που μετουσίωσε αυτή την οπτική του εντύπωση σε μουσική, την οποία στη συνέχεια ηχογράφησε. Ο Μάνος Χατζιδάκις έγραφε για τον Αντόνιο Βιβάλντι, πριν από μισό αιώνα περίπου: «Βρίσκομαι σε μια αίθουσα συναυλιών. Παίζουν Βιβάλντι και με το πρώτο θέμα βλέπω το κάθισμα πλάι μου αδειανό... Μια καταιγίδα ξέσπασε κραυγάζοντας... ένα σφύριγμα σκίζει την πολιτεία στα δυο... αφήνοντας να διαφανεί ο ήχος από ένα παλιό τσέμπαλο... Ολα αυτά μπερδεύτηκαν μέσα μου, μαζί με ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου...».

Το πρόγραμμα αναλυτικά:

Antonio Vivaldi (1678-1741): Κοντσέρτο για έγχορδα σε ρε ελάσσονα RV 127, Κοντσέρτο για δύο μαντολίνα σε σολ μείζονα RV 532, Κοντσέρτο για έγχορδα σε ντο ελάσσονα RV 120, Κοντσέρτο για δύο βιολιά σε λα ελάσσονα RV 522.

Μάνος Χατζιδάκις (1925-1994): Το χαμόγελο της Τζοκόντας

Ενα τρένο που αργεί, μία μπάντα μουσικών και ένας παραγωγός ραδιοφώνου περιμένουν στον σταθμό, όπου συναντιούνται μελωδίες, σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα, προσδοκίες και διαψεύσεις των τελευταίων σαράντα χρόνων. Το ελληνικό τραγούδι τέμνει τη συλλογική μας μνήμη και τους προσωπικούς δρόμους.

Επί σκηνής: Τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ρίτα Αντωνοπούλου. Αφήγηση: Οδυσσέας Ιωάννου. Πιάνο: Ανδρέας Αποστόλου, Γιώργος Θεοδώροπουλος. Drums - κρουστά: Στέφανος Δημητρίου. Ηλεκτρικό Μπάσο: Βαγγέλης Πατεράκης. Βιολί - τραγούδι: Μαίρη Μπρόζη. Κιθάρες - πνευστά: Γιάννης Αυγέρης.

Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης. Κείμενα: Οδυσσέας Ιωάννου. Μουσική ενορχήστρωση: Ανδρέας Αποστόλου. Ηχοληψία: Αλέξανδρος Μπίτος. Φωτογραφίες: Γιάννης Μαργετουσάκης.

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο 21.00 και Κυριακή 19.00.