Η κόρη ενός υψηλόβαθμου κυβερνητικού στελέχους απάγεται. Το FBI τρέχει να τη σώσει ή να την εξαφανίσει, οριστικά! Και τα δυο συμβαίνουν την ίδια ώρα. Και τα κάνει το FBI. Στο τέλος, βέβαια, θα «νικήσει» το δίκαιο, έστω και αν οι «φορείς» που το εκπροσωπούν (ο «καλός» πράκτορας) χρειαστεί να δώσουν κομμάτια του κορμιού τους.

Πράγματι, έχουμε να κάνουμε με αστυνομική ταινία. Με πολύ καλή αστυνομική ταινία. Με γερό σενάριο, γερή δομή, αγωνία, απρόοπτο, ανατροπές, πολύ καλούς ηθοποιούς (με πρώτο τον Βαλ Κίλμερ). Σε αρκετές στιγμές, μάλιστα, η ταινία τολμάει να πάει και λίγο παραπέρα. Οχι, βέβαια, μέχρι την απόλυτη (την αντικειμενική) αλήθεια. Να αποκαλύψει, δηλαδή, τους πραγματικούς μηχανισμούς και οι ήρωές της να «μάθουν» από τις περιπέτειες του «ταξιδιού» τους. Πού τέτοια πράγματα στο Χόλιγουντ! Τα ζητήματα που ανοίγει η ταινία, τα κλείνει με τη γνωστή επωδό, πως στο σύστημα, γενικά, υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί! Και τα πράγματα ρυθμίζονται ή μάλλον αυτορρυθμίζονται. Οσο είναι αλήθεια ότι η «ελεύθερη αγορά» από μόνη της ρυθμίζει τις τιμές (προς το δικαιότερο) άλλο τόσο είναι αλήθεια πως το καπιταλιστικό σύστημα αυτορρυθμίζει τα προβλήματά του προς το δημοκρατικότερο!

Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, η ταινία ανοίγει ένα μικρό παράθυρο, έστω μια χαραμάδα, για να φανούν - για όσους θέλουν και μπορούν να διαβάσουν ανάμεσα από τις αράδες - κάποια από τα τόσα πολλά που συμβαίνουν στο χώρο της αμερικανικής πολιτικής. Στο χώρο του FBI. Αλλά και στα ΜΜΕ. Στους μηχανισμούς που αλληλομπλέκονται και αλληλοσυμπληρώνονται!

Αποκαλύπτει πώς γίνεται το «χτίσιμο» των πρακτόρων. Ο μιλιταρισμός στην κορύφωσή του (από εκεί και ο τίτλος της ταινίας). Οι πράκτορες διδάσκονται να εκτελούν τις εντολές χωρίς να ρωτούν. Και να τις εκτελούν με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον (ποιος δε γνωρίζει τα αποτελέσματα αυτής της αντίληψης;). Αποκαλύπτει πως εκείνο που προέχει είναι η πολιτική καριέρα. Είναι η σελοφάν περιτύλιξη των πολιτικών στελεχών, για να φαντάζουν άγιοι στα μάτια των οπαδών. Και τέλος αποκαλύπτει, έστω διστακτικά, τον αδίστακτο χαρακτήρα που παίρνουν όλα ετούτα την ώρα της κρίσης. Αλλά και την αλληλεξάρτησή τους.

Ο μυστικός πράκτορας Σκοτ αναλαμβάνει να βρει τη χαμένη κοπέλα. Και τη βρίσκει, ύστερα από χίλιες περιπέτειες και κινδύνους. Ομως, πάλι του την παίρνουν μέσα από τα χέρια του. Για να την ξαναχρησιμοποιήσουν, όπως προέβλεπε το αρχικό σχέδιο, και ακόμα χειρότερα! Χαμένος κόπος! Χαμένος κόπος, γιατί με το τέλος της ταινίας δεν επέρχεται η «κάθαρση». Κανένας χαρακτήρας δε μεταμορφώνεται. Ολα μένουν όπως ήταν όταν ξεκίνησε η ιστορία. Μόνο κάποιοι από τους ήρωες έχουν πονέσει. Οχι τόσο, όμως, για να πετάξουν τα σήματα του FBI, ας πούμε. Ή να βγούνε έξω απ' το «σύστημα». Και αυτό, κατά τη γνώμη μας, είναι, μαζί με κάποια κλισέ που ακούγονται στους διαλόγους, το αδύνατο σημείο της ταινίας. Κατά τα άλλα θα σας καθίσει στο κάθισμα ακίνητους.

Παίζουν: Βαλ Κίλμερ, Γουίλιαμ Μέισι.

Ενα καραβάνι, κουβαλώντας πολύτιμο για τον αυτοκράτορα της Κίνας φορτίο, διασχίζει την έρημο Γκόμπι. Δυο «γενναίοι» άντρες, που συνοδεύουν το καραβάνι, περιμένουν το τέλος της διαδρομής για να μονομαχήσουν. Στο μεταξύ, κατά τη διαδρομή, συναντάνε μεγάλα φυσικά και ανθρώπινα εμπόδια.

Η ταινία μοιάζει με την Κίνα! Είναι και αυτή αχανής! Καταπιάνεται με πολλά θέματα. Ιστορία, μύθοι, γνωριμίες διαφορετικών πολιτισμών, ανθρώπινες σχέσεις. Και, βέβαια, καθήκον, έρωτας, μίσος κλπ. Ναι, πράγματι, έχουμε να κάνουμε με ένα επικό έργο. Με τρομερές μάχες και ακόμα τρομερότερες μονομαχίες. Με καλούς και κακούς. Με εκατοντάδες κομπάρσους. Ενα αληθινό γουέστερν! Ενα γουέστερν που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τα καλά αμερικάνικα κλασικά γουέστερν.

Ομως, η ταινία είναι κινέζικη! Και γι' αυτό το λόγο - και απ' αυτό το λόγο - γεννιούνται ερωτηματικά. Θα περίμενε κανείς μια πληρέστερη ανάλυση της ιστορικής περιόδου, που διαδραματίζεται η ταινία (7ος π.Χ. αιώνας). Θα περίμενε λιγότερη βία (η αγριότητα δε βγαίνει κατ' ανάγκη με κιλά αίμα...). Θα περίμενε μεγαλύτερο σκύψιμο πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, στις ανθρώπινες εκρήξεις, στην ανθρώπινη αγωνία, στην ανθρώπινη προσπάθεια. Θα περίμενε, με άλλα λόγια, μια διαλεκτική ταινία πάνω στην Ιστορία και τον Ανθρωπο. Μιλάμε για την Κίνα και όχι για το Χόλιγουντ!

Ομως, φαίνεται, αλλού στόχευαν οι δημιουργοί (η πάση θυσία «είσοδος» στην «ελεύθερη αγορά», είναι γνωστό, κοστίζει σε αξίες). Στόχευαν στον εντυπωσιασμό και στο.. ταμείο! Και οι στόχοι τους, όλα δείχνουν, πως θα ευοδωθούν! Γιατί έχουμε να κάνουμε με μια «χορταστική» ταινία, η οποία -φρονίμως ποιούσα- κρατάει τις απαραίτητες αποστάσεις από τη χυδαία δυτική εμπορικότητα. Και, επίσης, κρατάει τα προσχήματα στα ζητήματα της τέχνης. Καθώς έχει πολύ καλούς ηθοποιούς, καταπληκτική φωτογραφία, δυνατή και λειτουργική μουσική, μοναδικούς χώρους, ατμόσφαιρα. Είναι μια ταινία που σε «κρατάει» (με τις παραπάνω ενστάσεις πάντα).

Τα τελευταία χρόνια οι Κινέζοι μας είχαν κάνει να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Μας είχαν δείξει κάποιες κινηματογραφικές ποιητικές αρετές, παντρεμένες άριστα σε περιεχόμενο και φόρμα. Ο Πινγκ, όμως, μας επανέφερε στην τάξη. Σίγουρα θα γίνει ο Τζον Φορντ της Κίνας, αν αυτό επιθυμεί. Η Κίνα, όμως, τι θα γίνει με (και με) τέτοιο κινηματογράφο;

Παίζουν: Γιανγκ Γουέν, Νακάι Κιίτσι, Γουάνγκ Ξουέκι.