Χαμηλοί τόνοι, πολύ καλοί ηθοποιοί, καθημερινοί άνθρωποι. Μια ταινία για τη μεγάλη οικογένεια των εργαζόμενων ανθρώπων. Με τα προβλήματά τους, με τις αγωνίες τους, με τα αδιέξοδά τους. Εχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε μια «λαϊκή» συνοικία της Αθήνας. Οπου ακούς αναστεναγμούς... Βέβαια, μην περιμένετε κινητοποιήσεις, αντιδράσεις, ταξική πάλη. Η ταινία δε βάζει τέτοια ζητήματα! Στέκεται στα «προσωπικά». Εκεί δηλαδή που βραχυκυκλώνεται ο άνθρωπος.

Βραχυκυκλωμένη, λοιπόν, η ηρωίδα ζητάει διέξοδο στο απέναντι παράθυρο. Η εύκολη λύση (Πού να κοιτάς πέρα στον κόσμο που βάζει άλλες υποχρεώσεις!). Απέναντί της μετακομίζει η «προσωπική» ελπίδα. Ενας νέος άντρας. Ενας άντρας, ο οποίος μεγαλώνει τον προβληματισμό της για το δικό της άντρα, που δεν κατορθώνει να βρει μια σταθερή δουλιά, σε ανθρώπινη βάρδια και, κατ' επέκταση, να την αναστατώνει ερωτικά. Και εκεί που λες πως όπου να 'ναι η νέα γυναίκα θα πετάξει, έρχεται ο Σιμόνε. Ενας ηλικιωμένος άνθρωπος που κουβαλάει την πείρα και τη σοφία. Αλλά και την πίκρα πως αντί να «πετάξει» όταν τον κάλεσε η στιγμή, εκείνος προτίμησε το «καθήκον». Οπως κάνουν εκατομμύρια άνθρωποι...

Τον Σιμόνε τον «βρήκαν» στο δρόμο η ηρωίδα και ο άντρας της. Είχε πάθει αμνησία. Τον έφεραν σπίτι τους. Η παρουσία του στο στενό χώρο αποσυντονίζει τελείως το ζευγάρι. Ομως, τελικά, η παρουσία του θα αποκαταστήσει την τάξη. Η ηρωίδα, με τη συμβουλή - και τη συμβολή - του ηλικιωμένου θα ξαναρχίσει. Οχι φεύγοντας με τον άλλον. Αλλά μένοντας και αλλάζοντας όσα την ενοχλούν. Και πρώτα τη δουλιά της... Η Τζιοβάνα άλλαξε. Και ζήτησε να κάνει το ίδιο και ο άντρας της. Στη μνήμη της κράτησε την ανάμνηση του «άλλου». Μια ανάμνηση που της θυμίζει πως είναι ζωντανή και, ανά πάσα στιγμή, μπορεί.

Η ταινία έχει πολύ καλό σενάριο και πολλές σκηνοθετικές αρετές. Πουθενά δε φωνάζει. Τα περάσματα στο χρόνο γίνονται με άψογο τρόπο. Η διδασκαλία των ηθοποιών είναι πολύ καλή. Η ατμόσφαιρα επίσης. Το τέλος της αφήνει, οπωσδήποτε, μια πίκρα, όμως δεν απογοητεύει. Μπορεί να ιδωθεί και με αισιόδοξο τρόπο.

Παίζουν: Τζιοβάνα Μετσοτζόρνο, Μάσιμο Τζιρότι, Ραούλ Μπόγια, Φίλιπο Νίγκρο και Σέρα Γιλμάζ.