ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ για τη Νεολαία

Συνειδήσεις της αντοχής και της απαντοχής

Το κράτος, η εκκλησία, το σχολείο είναι οι μεγαλύτεροι πλαστουργοί της πιο σαθρής συνείδησης των παιδιών.
Ο σκοταδισμός προγραμματίζεται, αναβαθμίζεται «ανωτατοποιείται».
Η ψυχολογία και η παιδαγωγική αξιοποιούνται για την κακοποίηση της συνείδησης των παιδιών.
Οι παιδαγωγοί (γονείς και δάσκαλοι) όλων των βαθμίδων στην πλειοψηφία τους γίνονται ασυνείδητα ή συνειδητά τα εκτελεστικά όργανα των επιστημόνων του καθημερινού μαζικού εγκλήματος σε βάρος των παιδιών.

Κατ' αρχήν να σημειωθεί ότι η νεανική ηλικία έχει τη βάση της στην παιδική. Η συνείδηση θεμελιώνεται και ουσιαστικά διαμορφώνεται στην παιδική ηλικία. Γι' αυτό είναι αναγκαίο, ανάμεσα στα σημαντικά, να δούμε τι γίνεται και πώς παρεμβαίνουμε εκεί, στην παιδική ηλικία. Είναι βέβαιο πως έτσι θα πάρουμε και δύναμη για να κατανοήσουμε και καθοδηγήσουμε καλύτερα τη νεολαία. Σ' αυτό το στόχο και σ' αυτό το χώρο οφείλουμε να επικεντρωθούμε στο σημαντικό και στο χαρακτηριστικό από την πλευρά της αγωγής. Κι αυτό κατά τη γνώμη μας δεν είναι άλλο από τα σημερινά παιδαγωγικά ρεύματα που αποσκοπούν στη διαμόρφωση των συνειδήσεων.

Να μια πολύ συνοπτική εικόνα:

Πλατωνοθρησκευτική Παιδεία

Παγκόσμια και στη χώρα μας αποτελεί ένα μεγάλο μέρος εφαρμοσμένης Παιδείας κάτω από παραπλανητικές μεταμφιέσεις.

Αξιώνει απόλυτη υπακοή σε απόλυτες αρχές χωρίς τη λογική επεξεργασία και την επιστημονικότητα αυτών των αρχών.

Τα θρησκευτικά ιδεώδη δουλεύουν από τη γέννηση του ανθρώπου με πολλούς τρόπους μέσω της οικογενειακής και σχολικής θρησκευτικής αγωγής και μέσω των πολλαπλών υποχρεωτικών μυήσεων που η θρησκεία επιβάλλει (εκκλησιασμός, βάπτιση, εξομολόγηση, κοινωνία, γάμος, κηδεία, μνημόσυνο κλπ.). Δουλεύουν για εξωλογική συνείδηση που λειτουργεί με το συναίσθημα.

Τη δύναμη αυτή του συναισθηματικού υπόβαθρου τη γνωρίζουν πολύ καλά οι εκφραστές των αυταρχικών συστημάτων. Ο Χίτλερ έλεγε: «δος μου το παιδί μέχρι τα δώδεκα χρόνια και δε με νοιάζει ποιος και τι θα το διδάξει μετά», ενώ για τους καθολικούς «φτάνουν τα εφτά πρώτα χρόνια». Πρόκειται για σωστή ψυχολογική εκτίμηση. Γιατί σ' αυτή την ηλικία γίνεται ένα συναισθηματικό, ένα εξωλογικό ρίζωμα στη συνείδηση του παιδιού που γίνεται δεύτερη φύση και δεν μπορεί εύκολα να το επηρεάσει η λογική.

Κάθε απόπειρα για εξέλιξη, προσκρούει σε τύψεις και δημιουργεί, ανασφάλεια. Ετσι γίνεται, μια δικτατορία στο μυαλό ανεξάρτητη από τη λογική. Οταν π.χ. ο πάπας καλεί τα εκατομμύρια των πιστών, να μην ψηφίσουν κομμουνιστές δε χρησιμοποιεί λογικά επιχειρήματα αλλά απλά πατά τα κουμπιά της συνείδησής τους κι όσες είναι αυστηρά θεμελιωμένες λειτουργούν αυτόματα κι έξω από τη λογική που δένει με τα προβλήματα.

Αναρχική Παιδεία

Η αντίδραση στην αυταρχική Παιδεία οδήγησε στην αναρχική που υποστηρίζει ότι το παιδί μπορεί να αναπτυχθεί μόνο του χωρίς την επίδραση του παραδείγματος των μεγάλων. Τα παιδιά γεννιούνται γεμάτα καλοσύνη. Απορρίπτει την κληρονομημένη πείρα της ανθρωπότητας, συμβουλεύει να βοηθά ο δάσκαλος το παιδί όταν του το ζητήσει, ότι το σχολείο και η πειθαρχία δε χρειάζονται, ότι η σωστή συνείδηση είναι υποκειμενική υπόθεση αντίθετη με την όποια ηθική τάξη.

Σοσιαλιστική Παιδεία

Σ' αντίθεση με τα προηγούμενα, η μέθοδος του επιστημονικού σοσιαλισμού δείχνει ότι το παιδί σαν κοινωνικοϊστορική ύπαρξη δε γεννιέται ούτε καλό ούτε κακό από ηθική πλευρά. Κι αν η κοινωνία δεν του δώσει ένα σύστημα αξιών, τότε αυτό δεν μπορεί να αναπτύξει ολοκληρωμένη και υγιή προσωπικότητα. Εδώ έχει την επιστημονική του βάση και το σύνθημα «μαθαίνουμε την αλήθεια, αλλάζουμε τον κόσμο».

Κι όσο για τη συνείδηση ο Τιτορένκο στο βιβλίο «Μαρξιστική ηθική» αναφέρει ότι αυτή είναι εσωτερίκευση της κοινωνικής συνείδησης «που αναπτύχθηκε αντικειμενικά στις κοινωνικές σχέσεις στην κουλτούρα, στον τρόπο ζωής και στη δραστηριότητα της κοινωνικής επικοινωνίας. Είναι αυτόματος ρυθμιστής της συμπεριφοράς, δεν αλλάζει εύκολα κι όταν θεμελιωθεί λαθεμένα, αποτελεί εμπόδιο στην παραπέρα ανάπτυξη. Η ψεύτικη συνείδηση βλάπτει το σύστημα αντανάκλασης της εξωτερικής πραγματικότητας στο μυαλό, με αποτέλεσμα η εξωτερική πραγματικότητα να ερμηνεύεται λαθεμένα, να φοβάται το αντίθετο μ' αυτή και να μη θέλει να έρθει σ' επαφή μαζί του κι όταν έρχεται σ' επαφή να το διαστρέφει για να το αφομοιώσει». Πρόκειται για τη συνείδηση που είναι ικανή και για το χειρότερο έγκλημα αρκεί να μεταμφιεστεί σε καθήκον.

Προεκτάσεις - καθήκοντα

Γίνεται φανερό από τα προηγούμενα ότι τόσο με τα αυταρχικά όσο και με τα αναρχικά παιδαγωγικά συστήματα, Παιδεία και παιδαγωγός περνούν από το στείρο συντηρητισμό, στη σύγχυση, στο χάος, στην ατομική λύση. Εδώ έχουν τη βάση τους κολακευτικά λόγια προς τη νεολαία του τύπου: «Σας πάω» ή «ελάτε να μάθουμε την αλήθειά σας». Κι αυτό γιατί λείπουν αξίες που περνούν κρίση όπως ολόκληρο το σύστημα. Κι είναι μάταιες οι προσπάθειες των Αμερικανών να δημιουργήσουν βιώσιμες αξίες μέσα στα εργαστήρια. Αυτό θα γίνει μόνο με ριζικές αλλαγές στη δομή της κοινωνίας, δηλαδή μόνο στο σοσιαλισμό.

Ας σημειωθεί ωστόσο ότι η άρνηση παραδομένων αρχών και αξιών για χάρη τάχα της ελευθερίας δεν μπορεί να σταθεί όταν είναι καθαρό ότι ελευθερία και αναγκαιότητα συνυπάρχουν κι η γνώση της αναγκαιότητας καθορίζει την ουσία της ελευθερίας. Στο όνομα αυτής της «ελευθερίας» το παιδί μπορεί να ενημερώνεται στα πορνό, να παρακολουθεί όργια βίας, να χρησιμοποιεί ναρκωτικά και να νομίζει ότι είναι ελεύθερο εκεί που δεν είναι.

Κι η άποψη ότι το παιδί κάτω από παιδαγωγικό φορέα βρίσκεται σε καταναγκασμό και ανελευθερία αντιστρατεύεται τα εξής βασικά:

Πρώτο ότι το παιδί σε παιδαγωγική σχέση χωρίς αρχές γίνεται εύκολο ανταλλακτικό του συστήματος και δεύτερο δεν υπάρχει παιδαγωγική σχέση χωρίς καθοδηγητή.

Να γιατί ο παιδαγωγός έχει καθήκον να λέει τη γνώμη του π.χ. για την ορθότητα των σοσιαλιστικών αρχών και αξιών καθώς και για την ορθότητα ή μη των άλλων προβλημάτων έστω και χωρίς αναλύσεις, όταν το παιδί δεν είναι σε θέση να καταλάβει.

Να σημειωθεί ακόμα πως ένα συμπέρασμα ότι η Παιδεία στον τόπο μας είναι εντελώς αντιδραστική κι αρνητική θα ήταν αντιεπιστημονικό. Κι αυτό γιατί η αστική παιδαγωγική είναι γεμάτη αντιφάσεις, αντιφάσεις όμως που προμηνύουν εξέλιξη και κάνουν την Παιδεία πεδίο πάλης ιδεών.

Γι' αυτό ο παιδαγωγός (γονιός και δάσκαλος):

Ξεσκεπάζει τις αντιφάσεις και παλεύει για τη διαμόρφωση νέων συνειδήσεων.
Στέκεται αντίθετος στον ταξικό χαρακτήρα της Παιδείας για το δικαίωμα του λαού στη μόρφωση, πολύτιμου όπλου για την κοινωνική του απελευθέρωση.
Διδάσκει τους νόμους κίνησης κι εξέλιξης της φύσης και της κοινωνίας και προσφέρει τις κατακτήσεις της σκέψης, της επιστήμης και του πολιτισμού.
Δίνει στο παιδί τη γνώση της ιστορικής αλήθειας για τους κοινωνικούς και πατριωτικούς αγώνες του λαού.
Αποκαλύπτει στο παιδί ότι οι λαοί δημιουργούν τη μοίρα τους με την πάλη και τον αγώνα τους, δημιουργούν τους αγωνιστές της κοινωνικής απελευθέρωσης του λαού.
Διδάσκει πρώτα απ' όλα με το παράδειγμά του αλλά και μέσα από σχολικές ή άλλες δραστηριότητες μαθαίνει το παιδί να κρατά αγωνιστική στάση στη ζωή.
Το παιδαγωγικό καθήκον για τον παιδαγωγό είναι πάνω από το υπηρεσιακό και νομοθετικό πλέγμα και δεν ταλαντεύεται ούτε συμβιβάζεται σε ζητήματα διαπαιδαγώγησης.
Με το απαιτούμενο θάρρος και ηθικό ανάστημα στέκεται αντίθετος στην απαγόρευση των πολιτικών συζητήσεων, στις αντιδράσεις περί κομματικοποίησης, μαρξιστικής διαπαιδαγώγησης κλπ.
Νιώθει απέραντη αγάπη για τα παιδιά, παραμερίζει τα νομοθετικά εμπόδια, κατακτά τα πολιτικά του δικαιώματα κι αναδεικνύεται σε μορφωτή και καθοδηγητή του λαού.
Πρωτοστατεί μέσα από το Σύλλογό του (γονιών ή εκπ/κών) στον αγώνα για καλύτερη Παιδεία.

Τέλος συμβάλλει μέσα από κάθε άλλη πρωτοβουλία και δράση στην ενίσχυση και ενδυνάμωση της ΚΝΕ, της νεολαίας που τα μέλη της συνειδητοποιούν την αδικία κι εκμετάλλευση ορθώνουν ανάστημα απέναντι στο κεφάλαιο, έχουν τη συνείδηση της ανάγκης οργάνωσής τους σε μια γροθιά, αποτελούν την πρωτοπορία και τους αυριανούς πρωταγωνιστές για μια άλλη κοινωνία, σοσιαλιστική. Είναι οι νέοι που ενσαρκώνουν αγώνες, θυσίες κι οράματα μύρια κι αποτελούν αντικειμενικά τον πιο μεγάλο θησαυρό και την πιο γλυκιά απαντοχή αυτού του λαού.

Γιάννης Βαγενάς

Δάσκαλος - Επτ. Σχ. Σύμβουλος

«Τα του οίκου μας» πρώτα...

Συντρόφισσες - σύντροφοι,

Απαραίτητη η Συνδιάσκεψη για τη Νεολαία. Δεν μπορούσε να παραταθεί άλλο, ακριβώς λόγω της φύσης αυτού του τόσο ζωτικού για το Κόμμα μας ζητήματος.

Κακά τα ψέματα συντρόφισσες - σύντροφοι, η Νεολαία μας πάντα ήταν, είναι και θα είναι το δροσερό ρυάκι που ξεδιψάει το Κόμμα μας... Ούτε σκέψη να μολυνθούν τα νερά του, πολύ περισσότερο να στερέψουν αφού Νεολαία σημαίνει Μέλλον, Ανάσα, Οξυγόνο, Ελπίδα. Η καταβολή άλλωστε της ίδιας της λέξης που αρχίζει με Νέο, πάντα υποδείκνυε το φρέσκο, το καινοτόμο, το τολμηρό, το ασυμβίβαστο... Γι' αυτό κυριαρχεί στη σκέψη μας η ανησυχία για το αύριο...

Σίγουρα μέχρι τη Συνδιάσκεψη, αρχής γενομένης της δουλιάς σε Αχτιδικό και επίπεδο ΚΟΒ θα έχει καταγραφεί πανσπερμία ιδεών, γνωμών, αντιλήψεων γύρω από αυτό το θέμα που φυσικό είναι ότι θα βοηθήσει ώστε τα συμπεράσματα και οι αποφάσεις που θα παρθούν να είναι τέτοια που θ' ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των σημερινών καιρών...

Ο δικός μου προβληματισμός στρέφεται γύρω από τις λεγόμενες τρυφερές ηλικίες, εκεί που πρωτοπλάθεται η συνείδηση του νέου ανθρώπου. Ισως αυτό να πηγάζει, αν θέλετε, και από τις καταβολές μου, αφού ο ίδιος προέρχομαι από «δασκαλοσόι» και τυχαίνει να είμαι γονιός δυο εκπαιδευτικών, συνεχίζοντας την παράδοση. Λογικό, λοιπόν, το επίμαχο θέμα να επηρεάζει σαφώς και τη δική μου σκέψη, αλλά και την εν γένει λειτουργία μου σαν άνθρωπος, σαν γονιός, σαν σύντροφος. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν, η νέα γενιά με τη γνωστή σπιρτάδα που τη διακρίνει πάντα στέκεται κριτικά απέναντί μας και είναι άμεσοι οι συνειρμοί της σε κάθε στραβοπάτημά μας, εφαρμόζοντας το γνωστό σ' όλους μας «δάσκαλε που δίδασκες». Και αλίμονο αν δεν το έκανε τη στιγμή που δέχεται πανταχόθεν μηνύματα «φρονηματισμού». Ετσι, λοιπόν, οι εμπειρίες γύρω απ' αυτό που λέμε «πλάση του Νέου Ανθρώπου» είναι σίγουρα αμέτρητες.

Το Κόμμα μας πάντα στάθηκε με τον πλέον επιστημονικό - παιδαγωγικό τρόπο στις νεαρές ηλικίες αλλά και τα νέα ζευγάρια. Αμέτρητες οι λογοτεχνικές - φιλολογικές εκδόσεις δεκαετίες τώρα, περιοδικά, βιβλία ακόμη και στις πιο «πέτρινες» εποχές... Σίγουρα ξεχωρίζει η Σύγχρονη Εποχή που με κλειστά μάτια μπορείς να προμηθευτείς επιλεγμένα συγγράμματα σε σύγκριση με την «παιδαγωγική» σαβούρα που κοσμεί αναρίθμητα βιβλιοπωλεία ακόμη και σε μεταφράσεις γνωστών ξένων λογοτεχνικών έργων ή και εικονογραφημένων περιοδικών. Μπορεί να παρουσιάζουμε ελλείψεις γύρω από ζητήματα ηλεκτρονικού Τύπου κάτι που οι πολύ μικρές ηλικίες επιδίδονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και εδώ μπαίνει ένα ζήτημα αφού συζητάμε για την καλλιέργεια του χαρακτήρα ενός νέου ανθρώπου. Οντως υπάρχει πρόβλημα που δυστυχώς δημιουργείται, ίσως τις περισσότερες φορές με τη σύμπραξη του γονιού, συνήθως θα έλεγα του πατέρα, αφού μερικές φορές αναλώνεται με το παιδί επί ώρες σε μια οθόνη που μόνον παιδική ψυχαγωγία δε θα μπορούσε να είναι.

Θα μπορούσαμε ακόμη και μέσω - κυρίως - του «Ριζοσπάστη», όχι όμως με τον τρόπο που γίνεται σήμερα στο «7 Μέρες» μερικές φορές για τέτοια θέματα, εννοώ το δυσνόητο λεξιλόγιο αλλά και τον άκρως επιστημονικό τρόπο που διατυπώνεται περιορίζοντας στο ελάχιστο τους αναγνώστες, να ευαισθητοποιήσουμε πολλούς γονείς για το φαινόμενο αυτό, του εθισμού δηλαδή της νέας γενιάς στην πληροφορική σε εντελώς λάθος κατεύθυνση... Ειδικά τώρα, με τις υπάρχουσες συνθήκες ζωής, που γίνεται σχεδόν απαγορευτικός ο έλεγχος στο τι «καταβροχθίζει» καθημερινά το παιδί μας κολλημένο επί ώρες στην οθόνη... Παιδαγωγική και Κόμμα λοιπόν, πάντα αλληλένδετα, σφιχτοδεμένα μιας και αναφερόμαστε επί το πλείστον σε οικογένειες μελών, φίλων, επιρροών του ΚΚΕ επί του παρόντος... Και επί τη ευκαιρία, μπαίνει και το ερώτημα του εγχειρήματος των «Νέων Πρωτοπόρων» που για πολλά χρόνια καμία απολύτως αναφορά... Θέλω να πιστεύω ότι δεν ήταν μία αρνητική παρένθεση...

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι μέσα από τις γραμμές μας έχουν περάσει γίγαντες της Παιδαγωγικής και του Δημοτικισμού αξέχαστοι για το έργο τους, όπως ο Δ.Γληνός, μέλος τότε του ΠΓ του Κόμματος, το ζεύγος Ιμβριώτη αλλά και πιο πέρα Δελμούζος, Τριανταφυλλίδης κ.λπ., οι πλέον διακεκριμένοι που αν μη τι άλλο δείχνει το αμέριστο και αέναο ενδιαφέρον του Κόμματός μας για τους νέους ανθρώπους και τη διάπλασή τους άσχετα αν - κατά τη γνώμη μου - δεν έχουμε στο βαθμό των σημερινών αναγκών εκλαϊκεύσει τα έργα - κληρονομιά που μας άφησαν πίσω τους... Δε φτάνει η συχνή αναφορά στο όνομά τους σαν φάρους της παιδαγωγικής αν δεν το συνδέσουμε και με πρακτικούς τρόπους στην προσπάθεια που πάμε να κάνουμε. Η πείρα μας πάντως είναι τεράστια, αναρίθμητοι οι αγώνες των δασκάλων μας, αλλά και γενικότερα των εκπαιδευτικών μας δεκαετίες πριν που με το ντουφέκι στο χέρι και το αναγνωστάρι στο άλλο έξω από τα καμένα σχολεία μας - σίγουρα είστε πολλοί που τα θυμάστε - στην κατοχή και στον εμφύλιο, άφηναν τη σφραγίδα τους σε πολλούς από μας που θα μας συνοδεύει σ' όλη μας τη ζωή. Χάρη σ' αυτούς μάθαμε «να δένομε το δικό μας ατσάλι...».

Δική μας και η σημερινή ευθύνη σαν πρώτοι καθοδηγητές των παιδιών μας που με τη συμπεριφορά και καθημερινή στάση ζωής του καθενός μας, μέσα και έξω από το σπίτι, τέτοιας, που να εμπνέει εμπιστοσύνη και παραδειγματισμό!.. Και όταν χρειαστεί, γιατί όχι, και αυτοκριτικά, αφού ο καθρέφτης του κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστριας είναι η αυτοκριτική του - της... Η ευαισθησία μας, η κατανόησή μας, το πώς νιώθουμε και πώς ασκούμε τη δημοκρατία στο ίδιο μας το σπίτι, τη συμπεριφορά μας απέναντι στον ή στη συμβία μας είναι παράγοντες που επηρεάζουν άμεσα τη συνείδηση και εν γένει λειτουργία του νέου ανθρώπου που κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον - βλέπε εφηβεία - θα κάνει τις επιλογές της - του... σαφώς αναφέρομαι πρωτίστως στον άμεσα δικό μας κόσμο, εξ ου και ο τίτλος της τοποθέτησής μου.

Το ν' αγνοούμε όλα τα παραπάνω και όλο μας το ενδιαφέρον ν' αναλώνεται στο κόκκινο φουλάρι και καπέλο σε κάθε φεστιβάλ σύντομα θα αποδειχτεί ουτοπία! Ο σοσιαλισμός όμως, που ονειρευόμαστε κάθε άλλο παρά ουτοπία είναι, ειδικά μετά τις εμπειρίες στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και τις ολέθριες επιπτώσεις στη ζωή των απανταχτού εργαζομένων...

Και κάτι άλλο συντρόφισσες - σύντροφοι,

είναι απαράδεκτο σε συχνές συζητήσεις ειδικά σε κύκλο ηλικιωμένων επιρροών - συντρόφων εκείνο το «εμείς στα νιάτα μας...» ενώ «η σημερινή γενιά στα καφενεία με τον φραπέ...» κ.λπ., κ.λπ., σίγουρα λίγο πολύ όλοι μας είμαστε μάρτυρες τέτοιων διαλόγων, απαράδεκτων θα πρόσθετα...

Ξεχνάμε συχνά ότι οι γενιές του '20 και του '30 όπως του υποφαινόμενου ζήσανε σε επικές για το κίνημα εποχές... Βλέπαμε και αγγίζαμε τους ήρωές μας, ακούγαμε τη φωνή τους, χορεύαμε και γλεντάγαμε μαζί τους και κλαίγαμε όταν γύριζαν από τη μάχη με τους νεκρούς και τραυματίες συντρόφους. Να βλέπουμε από απόσταση το σπίτι μας στις φλόγες, να μαθαίνουμε από τον «Σύνδεσμο» ότι δε θα ξαναδούμε τα πλέον αγαπημένα μας πρόσωπα, κατακρεουργημένα σε κάποια χαράδρα... Ζήσαμε τη φρίκη και τις συνέπειες που νιώθει ο κάθε ηττημένος στη χειρότερη μορφή... Μέσα από εκείνο το καμίνι άλλος άμεσα, άλλος έμμεσα δίναμε όρκο συνέχισης για το δίκιο του Αγώνα ως την ύστατη στιγμή...

Σίγουρα οι νέοι μας σήμερα δε βιώνουν την καθημερινότητα εκείνης της εποχής, επιτέλους ας γίνει αυτό κατανοητό και ας αλλάξουμε συμπεριφορά, ώστε τα μονοπάτια της παλιάς και νέας γενιάς να γίνουν λεωφόροι συμπόρευσης στον κοινό αγώνα, αφού «ένας είναι ο εχθρός», όπως καθημερινά βροντοφωνάζουν χιλιάδες νεολαίοι μας. Τέλος, ποιος αμφιβάλλει ότι αυτά τα παιδιά αντρώνονται καθημερινά στις γραμμές μας θυσιάζοντας πολλά από την προσωπική τους ζωή σε εποχές που κάθε άλλο παρά θυμίζουν τις δικές μας; Αξίζουν κάθε προσπάθειας, από μέρους μας και σίγουρα αξίζουν τον θαυμασμό μας γιατί κακά τα ψέματα αν πολλοί από μας δε βίωναν τα προαναφερθέντα ίσως να μην είχαμε το κουράγιο για τη συνέχιση της δύσκολης πορείας γι' αυτό και ο απέραντος θαυμασμός μου για τα σημερινά Νιάτα, γι' αυτό τα ζηλεύω...

Απ' αυτά αντλώ κουράγιο, ελπίδα και δύναμη να συνεχίσω έως...

Χαρ. Πολυμενάκος

ΚΟΒ Επισιτισμού

Για τον Πολιτισμό

Λόγω της ιδιότητάς μου τοποθετούμε στο χώρο του πολιτισμού σχετικά με τις Θέσεις της ΚΕ για τα προβλήματα της νεολαίας.

Κάποιες όμως θέσεις του κόμματός μου δε με βρίσκουν σύμφωνο:

Συγκεκριμένα στη σελ. 41 παρ. 3 αναφέρει: Να καταργηθούν όλες οι ιδιωτικές σχολές που επιβαρύνουν οικονομικά τη λαϊκή οικογένεια, προσφέροντας αποσπασματικές γνώσεις αμφιβόλου ποιότητας και διαμορφώνονται με ιδιωτικά κριτήρια των ιδιοκτητών και των ισχυρών επιχειρηματιών.

Σας πληροφορώ ότι πριν κάποια χρόνια που ήμουν χορευτής, καθώς και οι συνάδελφοί μου, όπου όλοι μας υπηρέτησαν και υπηρετούν τον πολιτισμό, τα μαθήματα μπαλέτου τα κάναμε μόνο σε ιδιωτικές σχολές χορού και όχι στους δήμους, όπου θα αναφέρω και το λόγο.

(Σπούδασα χορό - μπαλέτο - και χόρευα σε διάφορα συγκροτήματα, στο Κέντρο Κλασικού Μπαλέτου, Μαπελάτο Αθηνών, Λυρική Σκηνή περίπου 20 χρόνια και 25 χρόνια δάσκαλος).

Στη συνέχεια, η παρ. 4 αναφέρει: Κέντρα καλλιτεχνικής Παιδείας στους δήμους δωρεάν, για τους νέους και τις νέες που θέλουν να εκπαιδευτούν σε όργανα στο τραγούδι κλπ. ανεξάρτητα του επαγγελματικού προσανατολισμού. Η απάντησή μου είναι ότι, εάν αυτή η θέση του κόμματος είναι για τον σοσιαλισμό και για τη δικτατορία του προλεταριάτου συμφωνώ απόλυτα. Επειδή όμως αυτή η θέση του κόμματος είναι μέσα στον καπιταλισμό τότε θα έχει σαν αποτέλεσμα αυτός «ο λαϊκισμός» να υποβαθμίζει την καλλιτεχνική παιδεία και να θίγει τον επαγγελματία. Και πιο συγκεκριμένα αναφέρω: Στον καπιταλισμό οι σχολές μουσικής και οι ανώτερες σχολές χορού δίνουν τίτλους σπουδών, που σημαίνει ότι δε θίγονται από τις δωρεάν «καλλιτεχνικές σχολές» των δήμων, γιατί σ' αυτές τις σχολές δεν πάνε για επάγγελμα επειδή είναι υποβαθμισμένες, αλλά πάνε για να περάσουν ευχάριστα κάποιες ώρες όπως στην παιδική χαρά, από ένα ανακάτεμα παιδιών 5 έως 15 ετών στην ίδια αίθουσα.

Οι ερασιτεχνικές όμως σχολές χορού δε δίνουν τίτλους σπουδών (είναι περίπου 250 σε όλη την Ελλάδα) και εάν ο δήμος στην ίδια συνοικία κάνει το μπαλετάκι δωρεάν για να εξυπηρετεί ευκαιριακά άλλου είδους σκοπιμότητες, τότε το όλο θέμα αλλάζει γιατί πρόκειται για αθέμιτο ανταγωνισμό (όπου τσάμπα και καλά!!)

Σύντροφοι της ΚΕ εδώ όμως τώρα μπαίνει και θέμα εργασιακό: Αυτές οι ερασιτεχνικές σχολές χορού, οι ιδιωτικές, που είναι και αναγνωρισμένες από το κράτος, δυστυχώς το κόμμα μας τις έχει (επειδή είναι σε ιδιώτη) για αποσπασματικές και αμφιβόλου ποιότητας και τις αντιπαλεύει!!

Πρέπει όμως να ξέρει ότι σ' αυτές τις σχολές (όχι μόνο του χορού) είναι και εργαζόμενοι, καθώς και μέλη της κάθε οικογένειας, αυτοαπασχολούμενοι, όπου μέσα σ' αυτόν το βάρβαρο καπιταλισμό είναι αδρά φορολογούμενοι πολίτες που προσπαθούν να επιβιώσουν και παράλληλα με κέφι και μεράκι να προσφέρουν την καλύτερη δουλιά τους.

Από την άλλη όμως πλευρά το Κόμμα μας λέει ότι δείχνει ενδιαφέρον για τους αυτοαπασχολούμενους και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις!!

ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ:

1ο Οι δήμοι και όποιοι άλλοι πολιτιστικοί φορείς να φτιάξουν συγκροτήματα χορού και μουσικής (όχι σχολές δωρεάν).

2ο Να γίνει ανώτατη κρατική σχολή: Ακαδημία Μουσικής και Χορού.

3ο Να γίνει κρατικό μπαλέτο όπως έχουν όλες οι χώρες της Ευρώπης.

4ο Να αποκτήσει η Λυρική Σκηνή το δικό της θέατρο, γιατί αυτό που έχει είναι ιδιωτικό και ακατάλληλο.

5ο Να γίνονται παραστάσεις με εισιτήριο της Εργατικής Εστίας στο Ηρώδειο, Επίδαυρο, Μέγαρο Μουσικής και σε όλα τα κρατικά θέατρα.

Καλό θα είναι γι' αυτές τις απόψεις μου να έχω και τη δική σας απάντηση.

Και από τη δική μου πλευρά στο χώρο του πολιτισμού έχω την καλή διάθεση να βοηθήσω.

Σαράντης Πιτσάς