Συντρόφισσες - σύντροφοι,

Απαραίτητη η Συνδιάσκεψη για τη Νεολαία. Δεν μπορούσε να παραταθεί άλλο, ακριβώς λόγω της φύσης αυτού του τόσο ζωτικού για το Κόμμα μας ζητήματος.

Κακά τα ψέματα συντρόφισσες - σύντροφοι, η Νεολαία μας πάντα ήταν, είναι και θα είναι το δροσερό ρυάκι που ξεδιψάει το Κόμμα μας... Ούτε σκέψη να μολυνθούν τα νερά του, πολύ περισσότερο να στερέψουν αφού Νεολαία σημαίνει Μέλλον, Ανάσα, Οξυγόνο, Ελπίδα. Η καταβολή άλλωστε της ίδιας της λέξης που αρχίζει με Νέο, πάντα υποδείκνυε το φρέσκο, το καινοτόμο, το τολμηρό, το ασυμβίβαστο... Γι' αυτό κυριαρχεί στη σκέψη μας η ανησυχία για το αύριο...

Σίγουρα μέχρι τη Συνδιάσκεψη, αρχής γενομένης της δουλιάς σε Αχτιδικό και επίπεδο ΚΟΒ θα έχει καταγραφεί πανσπερμία ιδεών, γνωμών, αντιλήψεων γύρω από αυτό το θέμα που φυσικό είναι ότι θα βοηθήσει ώστε τα συμπεράσματα και οι αποφάσεις που θα παρθούν να είναι τέτοια που θ' ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των σημερινών καιρών...

Ο δικός μου προβληματισμός στρέφεται γύρω από τις λεγόμενες τρυφερές ηλικίες, εκεί που πρωτοπλάθεται η συνείδηση του νέου ανθρώπου. Ισως αυτό να πηγάζει, αν θέλετε, και από τις καταβολές μου, αφού ο ίδιος προέρχομαι από «δασκαλοσόι» και τυχαίνει να είμαι γονιός δυο εκπαιδευτικών, συνεχίζοντας την παράδοση. Λογικό, λοιπόν, το επίμαχο θέμα να επηρεάζει σαφώς και τη δική μου σκέψη, αλλά και την εν γένει λειτουργία μου σαν άνθρωπος, σαν γονιός, σαν σύντροφος. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν, η νέα γενιά με τη γνωστή σπιρτάδα που τη διακρίνει πάντα στέκεται κριτικά απέναντί μας και είναι άμεσοι οι συνειρμοί της σε κάθε στραβοπάτημά μας, εφαρμόζοντας το γνωστό σ' όλους μας «δάσκαλε που δίδασκες». Και αλίμονο αν δεν το έκανε τη στιγμή που δέχεται πανταχόθεν μηνύματα «φρονηματισμού». Ετσι, λοιπόν, οι εμπειρίες γύρω απ' αυτό που λέμε «πλάση του Νέου Ανθρώπου» είναι σίγουρα αμέτρητες.

Το Κόμμα μας πάντα στάθηκε με τον πλέον επιστημονικό - παιδαγωγικό τρόπο στις νεαρές ηλικίες αλλά και τα νέα ζευγάρια. Αμέτρητες οι λογοτεχνικές - φιλολογικές εκδόσεις δεκαετίες τώρα, περιοδικά, βιβλία ακόμη και στις πιο «πέτρινες» εποχές... Σίγουρα ξεχωρίζει η Σύγχρονη Εποχή που με κλειστά μάτια μπορείς να προμηθευτείς επιλεγμένα συγγράμματα σε σύγκριση με την «παιδαγωγική» σαβούρα που κοσμεί αναρίθμητα βιβλιοπωλεία ακόμη και σε μεταφράσεις γνωστών ξένων λογοτεχνικών έργων ή και εικονογραφημένων περιοδικών. Μπορεί να παρουσιάζουμε ελλείψεις γύρω από ζητήματα ηλεκτρονικού Τύπου κάτι που οι πολύ μικρές ηλικίες επιδίδονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και εδώ μπαίνει ένα ζήτημα αφού συζητάμε για την καλλιέργεια του χαρακτήρα ενός νέου ανθρώπου. Οντως υπάρχει πρόβλημα που δυστυχώς δημιουργείται, ίσως τις περισσότερες φορές με τη σύμπραξη του γονιού, συνήθως θα έλεγα του πατέρα, αφού μερικές φορές αναλώνεται με το παιδί επί ώρες σε μια οθόνη που μόνον παιδική ψυχαγωγία δε θα μπορούσε να είναι.

Θα μπορούσαμε ακόμη και μέσω - κυρίως - του «Ριζοσπάστη», όχι όμως με τον τρόπο που γίνεται σήμερα στο «7 Μέρες» μερικές φορές για τέτοια θέματα, εννοώ το δυσνόητο λεξιλόγιο αλλά και τον άκρως επιστημονικό τρόπο που διατυπώνεται περιορίζοντας στο ελάχιστο τους αναγνώστες, να ευαισθητοποιήσουμε πολλούς γονείς για το φαινόμενο αυτό, του εθισμού δηλαδή της νέας γενιάς στην πληροφορική σε εντελώς λάθος κατεύθυνση... Ειδικά τώρα, με τις υπάρχουσες συνθήκες ζωής, που γίνεται σχεδόν απαγορευτικός ο έλεγχος στο τι «καταβροχθίζει» καθημερινά το παιδί μας κολλημένο επί ώρες στην οθόνη... Παιδαγωγική και Κόμμα λοιπόν, πάντα αλληλένδετα, σφιχτοδεμένα μιας και αναφερόμαστε επί το πλείστον σε οικογένειες μελών, φίλων, επιρροών του ΚΚΕ επί του παρόντος... Και επί τη ευκαιρία, μπαίνει και το ερώτημα του εγχειρήματος των «Νέων Πρωτοπόρων» που για πολλά χρόνια καμία απολύτως αναφορά... Θέλω να πιστεύω ότι δεν ήταν μία αρνητική παρένθεση...

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι μέσα από τις γραμμές μας έχουν περάσει γίγαντες της Παιδαγωγικής και του Δημοτικισμού αξέχαστοι για το έργο τους, όπως ο Δ.Γληνός, μέλος τότε του ΠΓ του Κόμματος, το ζεύγος Ιμβριώτη αλλά και πιο πέρα Δελμούζος, Τριανταφυλλίδης κ.λπ., οι πλέον διακεκριμένοι που αν μη τι άλλο δείχνει το αμέριστο και αέναο ενδιαφέρον του Κόμματός μας για τους νέους ανθρώπους και τη διάπλασή τους άσχετα αν - κατά τη γνώμη μου - δεν έχουμε στο βαθμό των σημερινών αναγκών εκλαϊκεύσει τα έργα - κληρονομιά που μας άφησαν πίσω τους... Δε φτάνει η συχνή αναφορά στο όνομά τους σαν φάρους της παιδαγωγικής αν δεν το συνδέσουμε και με πρακτικούς τρόπους στην προσπάθεια που πάμε να κάνουμε. Η πείρα μας πάντως είναι τεράστια, αναρίθμητοι οι αγώνες των δασκάλων μας, αλλά και γενικότερα των εκπαιδευτικών μας δεκαετίες πριν που με το ντουφέκι στο χέρι και το αναγνωστάρι στο άλλο έξω από τα καμένα σχολεία μας - σίγουρα είστε πολλοί που τα θυμάστε - στην κατοχή και στον εμφύλιο, άφηναν τη σφραγίδα τους σε πολλούς από μας που θα μας συνοδεύει σ' όλη μας τη ζωή. Χάρη σ' αυτούς μάθαμε «να δένομε το δικό μας ατσάλι...».

Δική μας και η σημερινή ευθύνη σαν πρώτοι καθοδηγητές των παιδιών μας που με τη συμπεριφορά και καθημερινή στάση ζωής του καθενός μας, μέσα και έξω από το σπίτι, τέτοιας, που να εμπνέει εμπιστοσύνη και παραδειγματισμό!.. Και όταν χρειαστεί, γιατί όχι, και αυτοκριτικά, αφού ο καθρέφτης του κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστριας είναι η αυτοκριτική του - της... Η ευαισθησία μας, η κατανόησή μας, το πώς νιώθουμε και πώς ασκούμε τη δημοκρατία στο ίδιο μας το σπίτι, τη συμπεριφορά μας απέναντι στον ή στη συμβία μας είναι παράγοντες που επηρεάζουν άμεσα τη συνείδηση και εν γένει λειτουργία του νέου ανθρώπου που κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον - βλέπε εφηβεία - θα κάνει τις επιλογές της - του... σαφώς αναφέρομαι πρωτίστως στον άμεσα δικό μας κόσμο, εξ ου και ο τίτλος της τοποθέτησής μου.

Το ν' αγνοούμε όλα τα παραπάνω και όλο μας το ενδιαφέρον ν' αναλώνεται στο κόκκινο φουλάρι και καπέλο σε κάθε φεστιβάλ σύντομα θα αποδειχτεί ουτοπία! Ο σοσιαλισμός όμως, που ονειρευόμαστε κάθε άλλο παρά ουτοπία είναι, ειδικά μετά τις εμπειρίες στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και τις ολέθριες επιπτώσεις στη ζωή των απανταχτού εργαζομένων...

Και κάτι άλλο συντρόφισσες - σύντροφοι,

είναι απαράδεκτο σε συχνές συζητήσεις ειδικά σε κύκλο ηλικιωμένων επιρροών - συντρόφων εκείνο το «εμείς στα νιάτα μας...» ενώ «η σημερινή γενιά στα καφενεία με τον φραπέ...» κ.λπ., κ.λπ., σίγουρα λίγο πολύ όλοι μας είμαστε μάρτυρες τέτοιων διαλόγων, απαράδεκτων θα πρόσθετα...

Ξεχνάμε συχνά ότι οι γενιές του '20 και του '30 όπως του υποφαινόμενου ζήσανε σε επικές για το κίνημα εποχές... Βλέπαμε και αγγίζαμε τους ήρωές μας, ακούγαμε τη φωνή τους, χορεύαμε και γλεντάγαμε μαζί τους και κλαίγαμε όταν γύριζαν από τη μάχη με τους νεκρούς και τραυματίες συντρόφους. Να βλέπουμε από απόσταση το σπίτι μας στις φλόγες, να μαθαίνουμε από τον «Σύνδεσμο» ότι δε θα ξαναδούμε τα πλέον αγαπημένα μας πρόσωπα, κατακρεουργημένα σε κάποια χαράδρα... Ζήσαμε τη φρίκη και τις συνέπειες που νιώθει ο κάθε ηττημένος στη χειρότερη μορφή... Μέσα από εκείνο το καμίνι άλλος άμεσα, άλλος έμμεσα δίναμε όρκο συνέχισης για το δίκιο του Αγώνα ως την ύστατη στιγμή...

Σίγουρα οι νέοι μας σήμερα δε βιώνουν την καθημερινότητα εκείνης της εποχής, επιτέλους ας γίνει αυτό κατανοητό και ας αλλάξουμε συμπεριφορά, ώστε τα μονοπάτια της παλιάς και νέας γενιάς να γίνουν λεωφόροι συμπόρευσης στον κοινό αγώνα, αφού «ένας είναι ο εχθρός», όπως καθημερινά βροντοφωνάζουν χιλιάδες νεολαίοι μας. Τέλος, ποιος αμφιβάλλει ότι αυτά τα παιδιά αντρώνονται καθημερινά στις γραμμές μας θυσιάζοντας πολλά από την προσωπική τους ζωή σε εποχές που κάθε άλλο παρά θυμίζουν τις δικές μας; Αξίζουν κάθε προσπάθειας, από μέρους μας και σίγουρα αξίζουν τον θαυμασμό μας γιατί κακά τα ψέματα αν πολλοί από μας δε βίωναν τα προαναφερθέντα ίσως να μην είχαμε το κουράγιο για τη συνέχιση της δύσκολης πορείας γι' αυτό και ο απέραντος θαυμασμός μου για τα σημερινά Νιάτα, γι' αυτό τα ζηλεύω...

Απ' αυτά αντλώ κουράγιο, ελπίδα και δύναμη να συνεχίσω έως...

Χαρ. Πολυμενάκος

ΚΟΒ Επισιτισμού