Απάντηση στις προσπάθειες εμπορευματοποίησης του πολιτισμού έδωσαν με την απεργιακή τους κινητοποίηση στην Ακρόπολη, το πρωί της Κυριακής, αρχαιοφύλακες ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου. Με αφορμή την παράδοση των εισιτηρίων της Ακρόπολης σε ιδιωτική εταιρεία και τις εξελίξεις που δρομολογούνται και στο ζήτημα της φύλαξης, ανέδειξαν πως ο πολιτισμός δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα, αντιτάσσοντας στην πολιτική της εμπορευματοποίησης και των εργολαβιών την ανάγκη για μόνιμες προσλήψεις για την κάλυψη όλων των αναγκών.

«Η παράδοση των εισιτηρίων της Ακρόπολης σε ιδιωτική εταιρεία δεν είναι μια τυχαία κίνηση. Είναι το άνοιγμα της Κερκόπορτας για την άλωση των αρχαιολογικών χώρων από εργολάβους, το πρώτο κρίσιμο βήμα για να αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ. Για να τελειώνουν με τους αρχαιοφύλακες και την ειδικότητά τους και να φέρουν παντού εργολαβίες σεκιούριτι, όπως δείχνει και το πρόσφατο σχετικό αίτημα της διοίκησης του Αρχαιολογικού Μουσείου για την ...ενίσχυση του προσωπικού φύλαξης.

Είναι η εφαρμογή στην πράξη του γενικού σχεδιασμού του υπουργείου να τελειώνει με όλες τις ειδικότητες και να τα παραδώσει όλα σε εργολάβους. Να κάνει τον Πολιτισμό εμπόρευμα, προνόμιο για τους λίγους και εκλεκτούς που έχουν χρήματα, στον δρόμο που χάραξαν και οι prive ξεναγήσεις στην Ακρόπολη», τονίζει το Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτου Προσωπικού Υπουργείου Πολιτισμού σχετικά με τις εξελίξεις.

Μαζική και με παλμό ήταν η απεργιακή κινητοποίηση της Κυριακής, με συγκέντρωση και συμβολικό αποκλεισμό των εισόδων της Ακρόπολης, με την ενημέρωση των Ελλήνων και ξένων επισκεπτών για τις αρνητικές εξελίξεις, συνθήματα και σφυρίχτρες, με τους εργαζόμενους να αψηφούν τα κάθε λογής εμπόδια στην πραγματοποίησή της και να εκφράζουν την αγανάκτηση απέναντι στην εμπορευματοποίηση, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Η κινητοποίηση έγινε μετά από σύσκεψη του Σωματείου με ΙΔΟΧ αρχαιοφύλακες της Ακρόπολης και της Αρχαίας Αγοράς και νέα σύσκεψη έγινε και μετά το τέλος της κινητοποίησης, όπου αποφασίστηκε κήρυξη νέας απεργιακής κινητοποίησης το αμέσως επόμενο διάστημα, με τους εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων σε αγωνιστική εγρήγορση, για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του Πολιτισμού.

Οπως σημειωνόταν και στο κάλεσμα του Σωματείου μπροστά στην προχτεσινή απεργία, «η δική μας έγνοια, ως Σωματείο, δεν είναι να μπουν αξιοκρατικοί κανόνες και κριτήρια στο ξεπούλημα, αλλά να το ακυρώσουμε! Να μπει τέλος στην πολιτική της αρπαχτής, που απαξιώνει και εκποιεί τον Πολιτισμό, τον εκφυλίζει ως εμπόρευμα προς αγοραπωλησία. Ως Διοίκηση του ΠΣΕΠ ΥΠΠΟ πιστεύουμε ακράδαντα πως μπορούμε να βάλουμε φρένο σε όσους λειτουργούν σαν πλασιέ των εργολάβων» και προσθέτουν ότι «έχουμε εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους και τη δύναμή τους. Αρκεί να την συνειδητοποιήσουν και να την δοκιμάσουν στην πράξη! Να γυρίσουν πλάτη στους επαγγελματίες σωτήρες, στις απατηλές υποσχέσεις για βόλεμα, στη μιζέρια και τη μοιρολατρία ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Να κάνουν δική τους υπόθεση τον αγώνα, την οργάνωση, τη συλλογική διεκδίκηση - αυτή είναι η δική μας δύναμη! Να δουν το Σωματείο ως εργαλείο για μάχες και να πυκνώσουν τις γραμμές του».

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει τις «Βάκχες» του Ευριπίδη στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, την Παρασκευή 2 και το Σάββατο 3 Αυγούστου. Η τραγωδία του μυστικισμού, της έκστασης αλλά και της βαρβαρότητας έρχεται σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, σε μια καθηλωτική καλλιτεχνική εμπειρία, με ενορχηστρωτή τον ίδιο τον θεό του θεάτρου, Διόνυσο.

Οταν ο θεός Διόνυσος φτάνει στη Θήβα, ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να δει τον πρώτο του εξάδελφο ως θεό και απαγορεύει τη διάδοση της νέας θρησκείας. Η άρνησή του εγείρει την μήνι του θεού, ο οποίος, σε μια τραγική αντιστροφή διώκτη και διωκόμενου, οδηγεί τον Πενθέα στον αφανισμό από την ίδια του τη μητέρα.

Ο Ευριπίδης γράφει τις «Βάκχες» την τρίτη δεκαετία του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν πια η Ιστορία έχει αποχαλινωθεί, κατά το τελευταίο έτος της παραμονής του στη Μακεδονία, όπου έρχεται σε επαφή με τη διονυσιακή λατρεία.

Φέρνοντας για πολλοστή φορά τους συμπολίτες του αντιμέτωπους με τις ανθρώπινες συμπεριφορές που στηλίτευε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο Ευριπίδης συνθέτει μια τραγωδία - από τις λίγες που έχουν ως αντικείμενο τον θεό Διόνυσο - για τη σύγκρουση του θεού με τον άνθρωπο, για την ανθρώπινη αρετή και αγριότητα, τη σύνεση και την πλάνη, το λογικό και το άλογο. Για τον Ευριπίδη, όταν ο άνθρωπος καταλαμβάνεται από τα κτηνώδη ένστικτά του, όταν η βαρβαρότητα ξυπνά μέσα του με λύσσα, κάθε κοινωνική συνύπαρξη ακυρώνεται, ακόμα κι αν πρόκειται για τον ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας, τη σχέση μάνας - παιδιού.

Είναι η βία που σημαίνει το τέλος της πόλης - κράτους των Αθηνών. Και καθώς η τραγωδία καταπιάνεται με την ουσία της ανθρώπινης ταυτότητας, πολιτικής ή ατομικής, με το τέλος αυτής της τελευταίας, οι «Βάκχες» καθίστανται - από πολλές απόψεις - ένα δράμα για τον θάνατο της ίδιας της αρχαίας τραγωδίας.

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς. Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου. Δραματουργική επεξεργασία: Ιωάννα Ρεμεδιάκη. Σκηνικά - κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού. Πρωτότυπη μουσική: Δημήτρης Σκύλλας. Χορογραφία: Νάντη Γόγουλου. Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου. Δραματολόγος παράστασης: Ερι Κύργια.

Διανομή: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (Διόνυσος), Μαριάννα Δημητρίου (Τειρεσίας), Αλεξία Καλτσίκη (Αγαύη), Θέμης Πάνου (Κάδμος), Αργύρης Πανταζάρας (Πενθέας), Γιάννης Κόραβος (αγγελιαφόρος), Διονύσης Πιφέας (αγγελιαφόρος), Φώτης Στρατηγός (αγγελιαφόρος).

Χορός: Μαργαρίτα Αλεξιάδη, Στελλίνα Βογιατζή, Χρυσιάννα Καραμέρη, Ελένη Κουτσιούμπα, Μαρία Κωνσταντά, Κλεοπάτρα Μάρκου, Ελένη Μολέσκη, Ειρήνη Μπούνταλη, Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου, Ιοκάστη - Αγαύη Παπανικολάου, Θάλεια Σταματέλου, Δανάη Τίκου.