Ο Γιώργος Διαλεγμένος ανήκει στην κατηγορία των συγγραφέων, που διαθέτουν μια σπάνια ικανότητα να μετατρέπουν το δάκρυ σε γέλιο, την πίκρα σε χαμόγελο, την απελπισία σε ελπίδα. Να αποφορτίζουν τα ανθρώπινα δράματα από τον ορατό κίνδυνο να θεωρηθεί ο ανθρώπινος βίος αβίωτος, να τα διαπλέκουν με την πεζή καθημερινότητα και με τα κουσούρια των ανθρώπων, για να τα κάνουν πιο ευτράπελα και επόμενα πιο ανεκτά, πλάθοντας έτσι ένα μήνυμα αισιοδοξίας για τη δυνατότητα μιας καλύτερης, πιο ανθρώπινης ζωής για τον απλό, αδικημένο - και από τις κοινωνικές συνθήκες και από τα δικά του λάθη - λαϊκό άνθρωπο. Ο λαϊκός άνθρωπος είναι ο θεματικός πυρήνας, αλλά και η έγνοια, όλου του - μέχρι τώρα - συγγραφικού έργου του Γ. Διαλεγμένου.Κοντεύουν είκοσι χρόνια από την πρώτη και συγγραφική εμφάνιση του Γ. Διαλεγμένου με το "Χάσαμε τη θεία. Στοπ", και κάτι λιγότερο από τη δεύτερη, με το "Μάνα, Μητέρα, Μαμά". Δυο έργα που εντυπωσίασαν με τη δραματουργική ωριμότητά τους.

Φέτος, που ξαναπαίζεται το "Μάνα, Μητέρα, Μαμά" στο θέατρο "Βεάκη",επιβεβαιώνεται και η δραματουργική αξία, αλλά διαπιστώνεται και η ακμαιότητα του έργου. Η ρεαλιστική πυκνότητα και ακρίβεια της δραματουργικής πλοκής και γλώσσας του Διαλεγμένου εντυπωσιάζει και σήμερα. Οι χαρακτήρες που έπλασε παραμένουν πλάσματα ζωντανά και σημερινά. Η γλώσσα που μιλούν είναι η γλώσσα μιας καθημερινότητας, που μας κάνει να κλαίμε, να γελάμε, να αγανακτούμε με μια κοινωνική πραγματικότητα που καταδικάζει τον λαϊκό άνθρωπο στη μιζέρια και σε κατάντια, αν δε συνειδητοποιήσει τη θέση και δεν πολεμήσει τα αδιέξοδα που ορθώνονται γύρω του, αν ο ίδιος δεν προφυλάσσει την ανθρωπιά του. Το έργο του Διαλεγμένου παραμένει ένα συνταρακτικό δράμα, που μας κάνει να δακρύζουμε από γέλιο. Γέλιο γεμάτο, πνευματική και ψυχική υγεία, σατιρική κριτική, αλλά και συγχώρεση για τα λάθη και τα κουσούρια του ταλαίπωρου ανθρώπου και προειδοποιητική επίγνωση των κινδύνων να καταντήσει η ζωή ανυπόφορη και απάνθρωπη.

Η παράσταση του θεάτρου "Βεάκη", σκηνοθετικά και υποκριτικά, μετατρέπει την παρακολούθηση του έργου, όχι μόνο σε δικαίωση του έργου, αλλά σε ένα ολόπλευρα ευτυχές καλλιτεχνικό γεγονός, που προσφέρει αφειδώλευτα και καθολικά αισθητική και ψυχαγωγική απόλαυση. Κύρια "υπεύθυνη" γι' αυτή την απόλαυση είναι η λεπτοδουλεμένη - λέξη τη λέξη, φράση τη φράση, χειρονομία τη χειρονομία - σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή,που δεν άφησε ανεκμετάλλευτο και το παραμικρό, προκειμένου να αποκαλυφθούν πλήρως ζωντανοί οι χαρακτήρες, να αναδείχνεται το δραματικό στοιχείο μέσα από το καθαρτήριο κωμικό, να ηχούν οι διάλογοι σαν στο σπίτι του καθένα μας και οι συμπεριφορές και οι καταστάσεις βιώματα του καθένα μας. Η σκηνοθεσία του έγινε ένα υφάδι όπου "κέντησαν" κυριολεκτικά με τις ερμηνείες τους όλοι οι ηθοποιοί και ο ίδιος στο ρόλο του φτωχοδιάβολου Σωτηράκη, στρέφοντας τις υποκριτικές του ευκολίες σε δουλιά ουσίας. Η Ντίνα Κώνστα,έχοντας από παλιά δημιουργική σχέση με τη μάνα, προχώρησε σε μια εξαίρετη στις λεπτομέρειές της επεξεργασία του ρόλου. Ο Μίμης Χρυσομάλλης,με σοφές δόσεις σαρκαστικού χιούμορ και μια γεύση μελαγχολίας, έκανε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του στο σύγχρονο ελληνικό έργο. Η Μαίρη Καβογιάννη αποδείχνει αξιόλογες ερμηνευτικές ικανότητες. Η έκπληξη προέρχεται από τη Δήμητρα Παπαδοπούλου,που αποκλείοντας και το ελάχιστο ίχνος της τηλεοπτικής και επιθεωρησιακής ερμηνευτικής "συνταγής" της, πλάθει με εκπληκτική αλήθεια, απλότητα και αμεσότητα (σαν να μην πρόκειται για θέατρο) ένα γνήσια λαϊκό γυναικείο πορτρέτο, καθιστώντας "αληθινό", ως μη θεατρικό και το ρεαλιστικό σκηνικό του Γιώργου Ασημακόπουλου.

ΘΥΜΕΛΗ

Τέσσερις ταλαντούχοι και έμπειροι ηθοποιοί. Μια πανέξυπνα γραμμένη κωμωδία, με τη συνταγή του μπουλβάρ ως προς το κεντρικό ερωτικό ζεύγος και τις κωμικές καταστάσεις, αλλά και με αποχρώσεις κριτικής σάτιρας για κατεστημένους, παρωχημένους θεσμούς, αμφίβολες κοινωνικές αξίες, υποκριτικές συμπεριφορές και σχέσεις, στενοκέφαλες απόψεις και πράξεις, καθώς και καλά ζυγισμένες δόσεις πίκρας για τις συνθήκες που επιδρούν αρνητικά στη "μοίρα" του ανθρώπου, τα λάθη του και την τόσο φευγαλέα έννοια της ευτυχίας. Μια ρευστή, με αίσθηση του χιούμορ, αλλά και μιας αδιόρατης μελαγχολίας, μετάφραση (Χριστίνα Μπάμπου - Παγκουρέλη). Μια σκηνοθεσία, με τους γρήγορους και εναλλασσόμενους ρυθμούς εξάρσεων και υφέσεων που απαιτεί η κωμωδία, σκηνοθεσία που γεύτηκε τους χυμούς των κωμικών στοιχείων, αλλά και ανέδειξε τα άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά του έργου (Γιάννης Μαργαρίτης). Μια εύστροφη, αρμόζουσα στο αμερικάνικο κλίμα, μουσική επένδυση (Ιάκωβος Δρόσος). Ενα λειτουργικό σκηνικό και καλαίσθητα κοστούμια (Γιάννης Μετζικώφ). Ενα ερμηνευτικό σύνολο απολαυστικό, αρμονικό καθώς διακρίνεται για το ενιαίο ύφος του, ένα σύνολο αποτελούμενο από τέσσερις άψογες ατομικές υποκριτικές επιδόσεις, με προεξάρχοντα τον Γρηγόρη Βαλτινό.

Στο θέατρο "Λαμπέτη", πράγματι η "Ερωτική αναρχία" του Αμερικανού συγγραφέα Αλμπερτ Ράμσμπελ Γκέρνι ευτύχησε με τη δουλιά όλων των παραπάνω καλλιτεχνικών συντελεστών και κυρίως με τους τέσσερις πρωταγωνιστές - ερμηνευτές της.

Ο Αγγελος Αντωνόπουλος ξεκινά την ερμηνεία του, στο ρόλο του πατέρα, με τους ανάλαφρους, χιουμοριστικούς τόνους της κωμωδίας και μ' έναν υπόκρυφο σαρκασμό για την ανδροκρατική στενομυαλιά του χαρακτήρα και την κορυφώνει με ευαισθησία και μέτρο, προσφέροντας γνήσια δραματική συγκίνηση. Η Αλεξάνδρα Λαδικού σαρκάζει, επίσης, αποτελεσματικά τη γυναικεία εκδοχή της ανοησίας, με τη συμφεροντολογική πονηριά μιας μάνας που σχεδιάζει για την κόρη της ένα "επιτυχημένο" γάμο. Η Πέμη Ζούνη ερμηνεύει με χάρη, αισθαντικότητα και πικρό χιούμορ την ηλικιακή διαδρομή του ρόλου της από την εφηβεία και την άγνοια για τη ζωή στην ωριμότητα και την επίγνωση. Την ευφρόσυνη παράσταση πλουτίζει - ιδιαιτέρως - η σκηνικά αστραφτερή, τολμηρή στα παίγνιά της, χορταστικά κωμική στη διαδρομή της και μελαγχολική στην κορύφωσή της, ερμηνεία του Γρηγόρη Βαλτινού.

Τον "Δον Κιχώτη" του Θερβάντες θα παρουσιάσει η παιδική σκηνή του "Μοντέρνου Θεάτρου" στην "Αλκυονίδα".Η πρώτη παράσταση θα δοθεί στις 6 του Γενάρη και θα παίζεται κάθε Κυριακή. Ο "Δον Κιχώτης" θα παρουσιαστεί σε ελεύθερη διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Μεσσάλα και σκηνικά - κοστούμια Νίκης Ιγγλέση.Τους ρόλους ερμηνεύουν: Μιχάλης Κουκουλομάτης, Κατερίνα Γούναρη, Τζένη Σταφανάκου, Βίβιαν Βαλσάμη, Γιάννης Τριβέλας, Απόστολος Πελεκάνος.Στο ρόλο του αφηγητή: Γιώργος Μεσσάλας και Παναγιώτης Σπηλιόπουλος.

Ενα σημάδι προμηνύει το "καλόν" του νέου έτους. Τέτοιο καλό σημάδι είναι και το πρωτοχρονιάτικο φλουρί. Ολα τα θέατρα έκοψαν την Κυριακή την πατροπαράδοτη βασιλόπιτα. Τυχεροί και όχι, γιόρτασαν το κόψιμο της πίτας.

Οι τυχεροί των θεάτρων είναι: "Αθηνά": η εγγονή του θυρωρού του θεάτρου. "Αθηνών": η Νικαίτη Κοντούρη. "Ακάδημος": η Βιολέτα Αντωνίου. "Ακροπόλ": οι Φ. Νάστου και Κ. Μαντά. "Αλκυονίς": ο Μιχάλης Κουκουλομάτης. "Αμφιθέατρο": ο Χρήστος Τόλιας. "Αλφα": ο Τρύφων Καρατζάς. "Αμιράλ": ο Βαγγέλης Λιβαδάς. "Αμόρε": οι Ντένη Βαχλιώτη και Γιάννης Νταλιάνης. "Βεάκη": η Δήμητρα Παπαδοπούλου. "Βέμπο": ο τεχνικός Μάρκος. "Βρετάνια": ο τεχνικός Χριστόφορος. "Γκλόρια": η Ιουλία Ψειμάδα. "Διάνα": Γιώργος Γρηγοριάδης. "Εμπρός": η μαθήτρια Μαρία Καστάνη. "Εξαρχείων": Κ. Κούλιου. "Ερμού": Αρτεμη Αποστολοπούλου. "Θεατρική Σκηνή": Αντώνης Αντωνίου, Νατάσα Ασίκη. "Ιλίσια": Γιάννης Κακλέας. "Κάππα": Ελένη Κούρκουλα. "Κεφαλληνίας": στο κομμάτι του Θεάτρου. "Λαμπέτη": Μ. Λέων. "Μινώα": Χ. Καμίτση και Χ. Δαμιανάκη. "Μουσούρη": Γιάννης Μποσταντζόγλου. "Μπουρνέλη": Γ. Βερλής. "Περοκέ": Κώστας Βουτσάς. "Πόρτα": Κ. Τριανταφυλλόπουλος. "Στοά": Λ. Πρωτοψάλτη, Π. Ορκόπουλος. "Θέατρο Τέχνης - Κ. Κουν στη Φρυνίχου: Κυριάκος Κατζουράκης. Υπόγειο: Γεωργία Σιδέρη. "Χατζηχρήστου": Βούλα Χατζηχρήστου.

Από την "Ωραία του Αμερστ",στο "Μελό".Η Κατερίνα Βασιλάκου μόλις τελείωσε με τις παραστάσεις του έργου του Γουίλιαμ Λους "Η ωραία του Αμερστ" και ετοιμάζεται πυρετωδώς για το ανέβασμα του έργου "Μελό" του Χένρι Μπερστάιν,στο θέατρο "Πανελλήνιο".Το "Μελό" σημείωσε μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία με την υπογραφή του Αλέν Ρενέ.Με το έργο αυτό η Κατερίνα Βασιλάκου θα γιορτάσει τα δεκαπέντε χρόνια θιασαρχικής δουλιάς της.