Ο Γιώργος Διαλεγμένος ανήκει στην κατηγορία των συγγραφέων, που διαθέτουν μια σπάνια ικανότητα να μετατρέπουν το δάκρυ σε γέλιο, την πίκρα σε χαμόγελο, την απελπισία σε ελπίδα. Να αποφορτίζουν τα ανθρώπινα δράματα από τον ορατό κίνδυνο να θεωρηθεί ο ανθρώπινος βίος αβίωτος, να τα διαπλέκουν με την πεζή καθημερινότητα και με τα κουσούρια των ανθρώπων, για να τα κάνουν πιο ευτράπελα και επόμενα πιο ανεκτά, πλάθοντας έτσι ένα μήνυμα αισιοδοξίας για τη δυνατότητα μιας καλύτερης, πιο ανθρώπινης ζωής για τον απλό, αδικημένο - και από τις κοινωνικές συνθήκες και από τα δικά του λάθη - λαϊκό άνθρωπο. Ο λαϊκός άνθρωπος είναι ο θεματικός πυρήνας, αλλά και η έγνοια, όλου του - μέχρι τώρα - συγγραφικού έργου του Γ. Διαλεγμένου.Κοντεύουν είκοσι χρόνια από την πρώτη και συγγραφική εμφάνιση του Γ. Διαλεγμένου με το "Χάσαμε τη θεία. Στοπ", και κάτι λιγότερο από τη δεύτερη, με το "Μάνα, Μητέρα, Μαμά". Δυο έργα που εντυπωσίασαν με τη δραματουργική ωριμότητά τους.

Φέτος, που ξαναπαίζεται το "Μάνα, Μητέρα, Μαμά" στο θέατρο "Βεάκη",επιβεβαιώνεται και η δραματουργική αξία, αλλά διαπιστώνεται και η ακμαιότητα του έργου. Η ρεαλιστική πυκνότητα και ακρίβεια της δραματουργικής πλοκής και γλώσσας του Διαλεγμένου εντυπωσιάζει και σήμερα. Οι χαρακτήρες που έπλασε παραμένουν πλάσματα ζωντανά και σημερινά. Η γλώσσα που μιλούν είναι η γλώσσα μιας καθημερινότητας, που μας κάνει να κλαίμε, να γελάμε, να αγανακτούμε με μια κοινωνική πραγματικότητα που καταδικάζει τον λαϊκό άνθρωπο στη μιζέρια και σε κατάντια, αν δε συνειδητοποιήσει τη θέση και δεν πολεμήσει τα αδιέξοδα που ορθώνονται γύρω του, αν ο ίδιος δεν προφυλάσσει την ανθρωπιά του. Το έργο του Διαλεγμένου παραμένει ένα συνταρακτικό δράμα, που μας κάνει να δακρύζουμε από γέλιο. Γέλιο γεμάτο, πνευματική και ψυχική υγεία, σατιρική κριτική, αλλά και συγχώρεση για τα λάθη και τα κουσούρια του ταλαίπωρου ανθρώπου και προειδοποιητική επίγνωση των κινδύνων να καταντήσει η ζωή ανυπόφορη και απάνθρωπη.

Η παράσταση του θεάτρου "Βεάκη", σκηνοθετικά και υποκριτικά, μετατρέπει την παρακολούθηση του έργου, όχι μόνο σε δικαίωση του έργου, αλλά σε ένα ολόπλευρα ευτυχές καλλιτεχνικό γεγονός, που προσφέρει αφειδώλευτα και καθολικά αισθητική και ψυχαγωγική απόλαυση. Κύρια "υπεύθυνη" γι' αυτή την απόλαυση είναι η λεπτοδουλεμένη - λέξη τη λέξη, φράση τη φράση, χειρονομία τη χειρονομία - σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή,που δεν άφησε ανεκμετάλλευτο και το παραμικρό, προκειμένου να αποκαλυφθούν πλήρως ζωντανοί οι χαρακτήρες, να αναδείχνεται το δραματικό στοιχείο μέσα από το καθαρτήριο κωμικό, να ηχούν οι διάλογοι σαν στο σπίτι του καθένα μας και οι συμπεριφορές και οι καταστάσεις βιώματα του καθένα μας. Η σκηνοθεσία του έγινε ένα υφάδι όπου "κέντησαν" κυριολεκτικά με τις ερμηνείες τους όλοι οι ηθοποιοί και ο ίδιος στο ρόλο του φτωχοδιάβολου Σωτηράκη, στρέφοντας τις υποκριτικές του ευκολίες σε δουλιά ουσίας. Η Ντίνα Κώνστα,έχοντας από παλιά δημιουργική σχέση με τη μάνα, προχώρησε σε μια εξαίρετη στις λεπτομέρειές της επεξεργασία του ρόλου. Ο Μίμης Χρυσομάλλης,με σοφές δόσεις σαρκαστικού χιούμορ και μια γεύση μελαγχολίας, έκανε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του στο σύγχρονο ελληνικό έργο. Η Μαίρη Καβογιάννη αποδείχνει αξιόλογες ερμηνευτικές ικανότητες. Η έκπληξη προέρχεται από τη Δήμητρα Παπαδοπούλου,που αποκλείοντας και το ελάχιστο ίχνος της τηλεοπτικής και επιθεωρησιακής ερμηνευτικής "συνταγής" της, πλάθει με εκπληκτική αλήθεια, απλότητα και αμεσότητα (σαν να μην πρόκειται για θέατρο) ένα γνήσια λαϊκό γυναικείο πορτρέτο, καθιστώντας "αληθινό", ως μη θεατρικό και το ρεαλιστικό σκηνικό του Γιώργου Ασημακόπουλου.

ΘΥΜΕΛΗ