Στον ατμοσφαιρικό χώρο του θεάτρου "Πολιτεία",στέγασε για λίγες ημέρες ο θίασος "Παρέμβαση" τη νέα θεατρική προσπάθεια του κινηματογραφικού κυρίως σκηνοθέτη Χριστόφορου Χριστοφή,με μια σύνθεση αποσπασμάτων από έργα του Προσπέρ Μεριμέ,υπό τον γενικό τίτλο "Το θέατρο της Κλάρα Γκαζούλ".Ο τίτλος της παράστασης του Χριστοφή, παραπέμπει απευθείας στον ομώνυμο τόμο, που δημοσίευσε το 1825 ο 22χρονος Γάλλος Μεριμέ, ο ένθερμος υποστηρικτής των επαναστατικών ιδεών της εποχής του, υπογράφοντας ως μεταφραστής (με το ψευδώνυμο Ζοζέφ Λετράνζ), τα έξι μικρά θεατρικά έργα του τόμου. Εργα, που δήθεν είχε γράψει η "γνωστή" του, αλλά ανύπαρκτη στην πραγματικότητα, Ισπανίδα ηθοποιός Κλάρα Γκαζούλ. Εργα που αλληγορούν, υποκρύπτοντας το αντικληρικό μένος και τις αντιαπολυταρχικές ιδέες του Μεριμέ, πίσω από το φανταστικό όνομα μιας Ισπανίδας και με μύθους που διαδραματίζονται στην Ισπανία, χώρα όπου ο έρωτας και το πάθος για ελευθερία συχνά ταυτίζονται και αποτελούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του συνδυασμού η περίφημη "Κάρμεν" του (1845).

Κριτική στο απολυταρχικό καθεστώς της πατρίδας του και στη διεφθαρμένη, υποκριτική, σκοταδιστική εκκλησιαστική εξουσία, άσκησε και αργότερα ο Μεριμέ, προσθέτοντας δύο ακόμη έργα στην επανέκδοση του τόμου "Το θέατρο της Κλάρας Γκαζούλ", το 1830, των οποίων ο μύθος εκτυλίσσεται σε κατακτημένες από την Ισπανία χώρες της Αμερικής.

Η σύνθεση του Χρ. Χριστοφή, με τη μεταφραστική συνεργασία των Αχιλλέα Κυριακίδη, Βασίλη Βλάχου, Ντορέτας Πέππα,περιέλαβε αποσπάσματα έργων ("Οι γυναίκες είναι διάολοι" ή "Ο πειρασμός του αγίου Αντωνίου", "Ο ουρανός και η κόλαση", "Η ευκαιρία", "Κάρμεν"), που αντανακλούν τις ουμανιστικές επιρροές του ρομαντισμού στο θέατρο του Μεριμέ, την τολμηρή, καυστική αντικληρική του σάτιρα, αλλά και τον προδρομικό ρεαλισμό της δραματουργίας του. Μιας δραματουργίας με γήινους καθ' όλα και συνήθως λαϊκούς, χαρακτήρες. Το εγχείρημα του σκηνοθέτη είχε ποιότητα, μέτρο, αισθητική άποψη που επικέντρωσε την προσοχή της στον αντικληρισμό του Μεριμέ και ατμοσφαιρικό κλίμα, με τη δημιουργική συμβολή των καλαίσθητων κοστουμιών (Λαλούλα Χρυσικοπούλου), που συμπλήρωναν εικαστικά το αφαιρετικό σκηνικό περιβάλλον που σχεδίασε ο σκηνοθέτης, τη μουσική επιμέλεια (Ιάκωβος Δρόσος) και τους σκιερούς φωτισμούς (Κατερίνα Μαραγκουδάκη). Σε εκείνο που υπολείπεται η σκηνοθετική καθοδήγηση είναι το καυστικό χιούμορ, που αναδύεται όχι μόνο από τη μυθοπλασία και τους χαρακτήρες, αλλά και από το γεμάτο λεπτή ειρωνεία λόγο του Μεριμέ. Ο Χριστοφής, νέος ο ίδιος στο θέατρο, είχε στη διάθεσή του πέντε ηθοποιούς με εκφραστικές δυνατότητες, αλλά νέους. Που σημαίνει άπειρους ακόμα στο να μπορούν να αναδείχνουν πλήρως, κάτω από την επιφάνεια του λόγου, όσα κρύβει. Τα "υπόγεια ρεύματα" που τον κινούν.

Πειθαρχικοί, προσεκτικοί, με μέτρο, ισότιμα αξιοποιημένοι στη διανομή των ρόλων οι ηθοποιοί, υποστήριξαν το ποιοτικό αυτό εγχείρημα, έχοντας και ιδιαίτερα αξιόλογες επιδόσεις σε ορισμένους από τους ρόλους τους: Δέσποινα Δρεπανιά (Μαρικίτα), Αργυρώ Πιπινή (δόνα Ουράκα), Αλεξία Μπουλούκου (δόνα Ιζαμπέλα), Δημήτρης Σιακάρας (αδελφός Αντώνιο), Βασίλης Βλάχος (πατέρας Βαρθολομαίος).

ΘΥΜΕΛΗ