ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 12 Ιούνη 2024
Σελ. /24
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
«Πλήγματα ακριβείας»

Στις 15 Ιούνη εγκαινιάζεται η νέα έκθεση της FireArt με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία

Από παλιότερη έκθεση της FireArt

RIZOSPASTIS

Από παλιότερη έκθεση της FireArt
Εικαστική έκθεση για τα 25 χρόνια από τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, με τίτλο «Πλήγματα ακριβείας», διοργανώνει η καλλιτεχνική ομάδα FireArt σε συνεργασία με την ΕΔΥΕΘ, από 15 έως 30 Ιούνη, στην Αίθουσα Τέχνης Νεάπολης Θεσσαλονίκης (Βενιζέλου 125).

Θα παρουσιαστούν έργα ζωγραφικής, σχεδίου, χαρακτικής, φωτογραφίας και ψηφιακών μέσων, γλυπτά και εγκαταστάσεις. Στη συνέχεια η έκθεση θα ταξιδέψει σε άλλες πόλεις και χώρες.

Στην έκθεση συμμετέχουν δεκάδες Ελληνες και Βαλκάνιοι καλλιτέχνες από τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που συμφώνησαν σε ένα κοινό κείμενο: «Ως καλλιτέχνες και ως άνθρωποι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις 24 Μάρτη 1999, όταν στις 8 παρά τέταρτο το βράδυ τα ΝΑΤΟικά αεροπλάνα και οι πύραυλοι άρχισαν να "ξερνούν φωτιά" στη Γιουγκοσλαβία. Ηταν η μεγαλύτερη επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με 2.300 αεροπορικές επιδρομές. Το αιματοκύλισμα κράτησε 78 μέρες και κόστισε τη ζωή σε 3.500 ανθρώπους, εκ των οποίων 400 ήταν παιδιά.

Ως καλλιτέχνες και ως άνθρωποι συνεχίζουμε να καταγγέλλουμε τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που αποφάσισαν τότε να χρησιμοποιήσουν αυτήν την περιοχή της Ευρώπης για τα μελλοντικά τους σχέδια, για μια παγκόσμια κυριαρχία. Που σχεδίασαν και υλοποίησαν ένα έγκλημα στο όνομα τάχα της ειρήνης και της σταθερότητας, με πρόσχημα τις εθνοτικές διαφορές, στην αναζωπύρωση των οποίων είχαν συμβάλει καθοριστικά οι ίδιες δυνάμεις.

Κατά τη διάρκεια εκείνου του πολέμου ο λαός της Ελλάδας έδειξε την υποστήριξη και την αλληλεγγύη του στον γιουγκοσλαβικό λαό με μαζικές διαδηλώσεις, με αποκλεισμό του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, των δρόμων και των συνόρων, επιβραδύνοντας έτσι την προώθηση του πολεμικού υλικού και των στρατιωτικών δυνάμεων προς τη Γιουγκοσλαβία. Σήμερα, 25 χρόνια μετά, θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανό το μήνυμα της αλληλεγγύης και της πάλης των λαών απέναντι στη βαρβαρότητα, απέναντι στην εκμετάλλευση, απέναντι στους νέους πολεμικούς σχεδιασμούς που έχουν ως πρόσχημα την ειρήνη».

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 15 Ιούνη στις 7 μ.μ. Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά 6 μ.μ. με 9 μ.μ. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Τρία χρόνια χωρίς την Σοφία...

Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν κιόλας από τον χαμό της συντρόφισσας Σοφίας Αδαμίδου, ενός «δικού μας» ανθρώπου που υπηρέτησε την εφημερίδα για περισσότερα από 30 χρόνια.

Η Σοφία από τα μικρά της χρόνια ευτύχησε να ζήσει σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη, ασφάλεια, βιβλία και αγωνιστικές παραδόσεις. Είναι όλα αυτά που έθεσαν τις βάσεις για τη μετέπειτα δημιουργική της πορεία.

Τη δεκαετία του 1980 οργανώθηκε στην ΚΝΕ, πρώτα στην Κοζάνη και μετά στη Σπουδάζουσα της Αθήνας, όπου βρέθηκε για σπουδές. Την ίδια εποχή χρεώθηκε και δουλειά στον «Οδηγητή». Αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ και δούλεψε στο πολιτιστικό τμήμα του «Ριζοσπάστη», όπου πρόσφερε μέχρι τον πρόωρο θάνατό της.

Την υπογραφή και τη σφραγίδα της άφησε και στην τηλεόραση του «902» με εκπομπές, συνεντεύξεις και αφιερώματα, ενώ στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής της πορείας εργάστηκε στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, στον ΑΝΤ1.

Παράλληλα με τη δημοσιογραφία έκανε δειλά δειλά και την εμφάνισή της στον χώρο του βιβλίου. Η αρχή έγινε με δύο ποιητικές συλλογές, «Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει» και «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη», και τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκευάστηκε και ανέβηκε στο σανίδι για πρώτη φορά το 2007, με τίτλο «Σωτηρία με λένε».

Εμπνευσμένη από τους αγώνες του λαού, έγραψε και διασκεύασε σπουδαία θεατρικά έργα, που αγαπήθηκαν από το κοινό, μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή μορφές και στιγμές από την ταξική πάλη στη χώρα μας. «Ηλιος στην πέτρα» - βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ Ελένης Τραγγανίδα - Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Πού είναι η μάνα σου μωρή» της Δήμητρας Πέτρουλα, «Αρης» - βασισμένο στη ζωή και τη δράση του Αρη Βελουχιώτη, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ανθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» του Ντάλτον Τράμπο, «Τζένη και Μαρξ» - βασισμένο στην επιστολογραφία του ζευγαριού και τόσα άλλα.

Οπως είχε ειπωθεί, άλλωστε, στην εκδήλωση που είχε διοργανωθεί προς τιμήν της στον Περισσό, «η Σοφία είχε τάξει σκοπό της ζωής της να "εκδικηθεί τη σιωπή" για την αλήθεια και το δίκιο, να διαλύσει τη λήθη και το ψέμα που καλύπτουν την εποποιία του λαού μας τον 20ό αιώνα με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ. Πίστευε πως έπρεπε να μάθουμε οι νεότεροι ότι κρατάμε από μεγάλη γενιά, μα πάνω απ' όλα να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε χρέος να τελειώσουμε εμείς αυτό που εκείνη η γενιά ξεκίνησε».

Τη θυμόμαστε πάντα κρατώντας στην καρδιά και το μυαλό τα δικά της λόγια... «Οταν νιώθεις δική σου την πληγή του κόσμου γίνεσαι δυνατότερος από την ευθύνη και... αν κάποιες φορές λυγίζεις είναι γιατί πρέπει να φτάσεις στον γκρεμό για να βγάλεις πάλι φτερά για να πετάξεις»...

Ζωγραφική, Γλυπτική, Χαρακτική του Βασίλη Βλάχου

Από τις 22 Ιούνη στο Διεθνές Μαραθώνιο Κέντρο Εικαστικών Τεχνών (Λιβυσίου 13, Νέα Μάκρη) θα παρουσιάζεται η πρώτη ατομική εικαστική έκθεση του Βασίλη Βλάχου, η οποία φανερώνει τη σύντομη, αλλά ήδη ιδιαίτερα δημιουργική διαδρομή του, ως ένας νέος πολυσχιδής εικαστικός καλλιτέχνης.

Οπως σημειώνει η Μυρτώ Πετάση, ιστορικός και θεωρητικός της τέχνης, «τα 23 έργα που έχουν επιλεγεί για την έκθεση αναδεικνύουν τις εικαστικές μορφές με τις οποίες καταπιάνεται ο Βασίλης Βλάχος. Τη Ζωγραφική, τη Γλυπτική και τη Χαρακτική, ενώ ξεχωρίζει ένα μοναδικό ψηφιδωτό έργο - εφαρμογή την οποία διδάχθηκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Το σύνολο των έργων αναδεικνύει την τεχνική δεινότητα με την οποία κινείται ο δημιουργός, αποτέλεσμα της πραγματικής αφοσίωσης που έχει επιδείξει στη 10ετή σπουδή του, στα εικαστικά μέσα αυτών των εικαστικών μορφών. Το σημαντικό όμως που ξεχωρίζει μαζί με την αφοσίωση στο πινέλο, το καλέμι, το κοπίδι είναι η αφοσίωση στην ανάδειξη του πραγματικού - βαθύτερα από την τυπική εικόνα που αυτό έχει - σε καθένα από τα θέματα που επιλέγει. Γι' αυτό άλλωστε μέσα στο έργο του Β. Βλάχου αυτό που τελικά μπορεί να δει κανείς είναι η πραγματικά πλατιά, ανθρώπινη ευαισθησία του».

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 29 Ιούνη.

Μέρες και ώρες λειτουργίας: Δευτέρα και Τρίτη από τις 10 π.μ. έως τις 2 μ.μ., Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 10 π.μ. - 2 μ.μ. και 5 μ.μ. - 8 μ.μ. και Σάββατο: 10 π.μ. - 2 μ.μ.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
«Τα Παπούτσια του Αλλου» στο Μέγαρο

Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης παρουσιάζει αύριο Πέμπτη το αλληγορικό μουσικό παραμύθι «Τα Παπούτσια του Αλλου».

«Τα Παπούτσια του Αλλου», το νέο σκηνικό έργο του αγαπημένου συνθέτη Νίκου Ξανθούλη και της ταλαντούχας λιμπρετίστα Μαριβίτας Γραμματικάκη, είναι ένα έργο που δημιουργήθηκε για τους ωφελούμενους του έργου των Πιλοτικών Δράσεων της Πολιτιστικής Συνταγογράφησης.

Οπως αναφέρει στην εφημερίδα μας ο μαέστρος Χρήστης Κολοβός, ο οποίος θα διευθύνει την ορχήστρα: «Πρόκειται για ένα μουσικό θέατρο για όλους... σε δύο πράξεις και επτά σκηνές. Στόχος των εργαστηρίων αυτών, διάρκειας 6 εβδομάδων, είναι να λάβουν ενεργά μέρος στο μουσικό έργο, να γίνουν πρωταγωνιστές δηλαδή επάνω στη σκηνή, οι ψυχικά πάσχοντες συνάνθρωποί μας και οι ερευνητές γιατροί τους να αποτυπώσουν αριθμητικά την επίδραση της μουσικής στους οργανισμούς τους και την καλυτέρευση, πιστεύουμε, των ασθενειών τους...

Το έργο αποτελείται από εισαγωγή, άριες, ντουέτα, τρίο, χορωδιακά και φινάλε, ενώ ο συνθέτης είναι επηρεασμένος τόσο από τον Βέρντι όσο και από άλλα ακούσματά του, όπως Χατζιδάκι, τζαζ κ.ά. Αρκεί να επισημάνω κάποιους καίριους στίχους του έργου για να πάρουμε μια ιδέα: Στην πρώτη της άρια η Αριέτα τραγουδάει "για το δίκιο όλου του κόσμου / συνεχώς να πολεμώ", και παρακάτω η χορωδία δίνει το νόημα όλου του έργου τραγουδώντας "αν ανοίξεις την καρδιά σου / θα τα καταλάβεις όλα / και το πρόβλημα θα μάθεις / η ζωή σου θα αλλάξει / στα παπούτσια του αν μπεις". Στο φινάλε του έργου όλος ο θίασος δίνει τραγουδιστά ένα αντιπολεμικό μήνυμα, ονειρευόμενος μια "καλύτερη πόλη μόνο για τα παιδιά", και κλείνει το έργο λέγοντας: "Αν μπορούσα να αλλάξω / τον κόσμο αυτόν που ζω / έναν κόσμο χωρίς πολέμους / και φωτιές / στα παπούτσια του άλλου να μπω / για να νιώθω αυτά που μου λες". Πρόκειται για ένα έργο που κυριαρχεί η ενσυναίσθηση, που μας βάζει να μπούμε "στα παπούτσια του άλλου" και να αλλάξουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο, να μη σταματάμε ποτέ να πολεμάμε για τα παιδιά και την ειρήνη στον κόσμο, να νιώθουμε και να αφουγκραζόμαστε, και να αγωνιζόμαστε να αλλάξουμε τη ζωή μας και τις ζωές των άλλων».



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ