Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν κιόλας από τον χαμό της συντρόφισσας Σοφίας Αδαμίδου, ενός «δικού μας» ανθρώπου που υπηρέτησε την εφημερίδα για περισσότερα από 30 χρόνια.

Η Σοφία από τα μικρά της χρόνια ευτύχησε να ζήσει σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη, ασφάλεια, βιβλία και αγωνιστικές παραδόσεις. Είναι όλα αυτά που έθεσαν τις βάσεις για τη μετέπειτα δημιουργική της πορεία.

Τη δεκαετία του 1980 οργανώθηκε στην ΚΝΕ, πρώτα στην Κοζάνη και μετά στη Σπουδάζουσα της Αθήνας, όπου βρέθηκε για σπουδές. Την ίδια εποχή χρεώθηκε και δουλειά στον «Οδηγητή». Αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ και δούλεψε στο πολιτιστικό τμήμα του «Ριζοσπάστη», όπου πρόσφερε μέχρι τον πρόωρο θάνατό της.

Την υπογραφή και τη σφραγίδα της άφησε και στην τηλεόραση του «902» με εκπομπές, συνεντεύξεις και αφιερώματα, ενώ στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής της πορείας εργάστηκε στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, στον ΑΝΤ1.

Παράλληλα με τη δημοσιογραφία έκανε δειλά δειλά και την εμφάνισή της στον χώρο του βιβλίου. Η αρχή έγινε με δύο ποιητικές συλλογές, «Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει» και «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη», και τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκευάστηκε και ανέβηκε στο σανίδι για πρώτη φορά το 2007, με τίτλο «Σωτηρία με λένε».

Εμπνευσμένη από τους αγώνες του λαού, έγραψε και διασκεύασε σπουδαία θεατρικά έργα, που αγαπήθηκαν από το κοινό, μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή μορφές και στιγμές από την ταξική πάλη στη χώρα μας. «Ηλιος στην πέτρα» - βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ Ελένης Τραγγανίδα - Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Πού είναι η μάνα σου μωρή» της Δήμητρας Πέτρουλα, «Αρης» - βασισμένο στη ζωή και τη δράση του Αρη Βελουχιώτη, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ανθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» του Ντάλτον Τράμπο, «Τζένη και Μαρξ» - βασισμένο στην επιστολογραφία του ζευγαριού και τόσα άλλα.

Οπως είχε ειπωθεί, άλλωστε, στην εκδήλωση που είχε διοργανωθεί προς τιμήν της στον Περισσό, «η Σοφία είχε τάξει σκοπό της ζωής της να "εκδικηθεί τη σιωπή" για την αλήθεια και το δίκιο, να διαλύσει τη λήθη και το ψέμα που καλύπτουν την εποποιία του λαού μας τον 20ό αιώνα με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ. Πίστευε πως έπρεπε να μάθουμε οι νεότεροι ότι κρατάμε από μεγάλη γενιά, μα πάνω απ' όλα να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε χρέος να τελειώσουμε εμείς αυτό που εκείνη η γενιά ξεκίνησε».

Τη θυμόμαστε πάντα κρατώντας στην καρδιά και το μυαλό τα δικά της λόγια... «Οταν νιώθεις δική σου την πληγή του κόσμου γίνεσαι δυνατότερος από την ευθύνη και... αν κάποιες φορές λυγίζεις είναι γιατί πρέπει να φτάσεις στον γκρεμό για να βγάλεις πάλι φτερά για να πετάξεις»...