Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην 50χρονη διαδρομή του συνδέθηκε και ανέδειξε πολύμορφα όλα τα είδη Τέχνης, ωστόσο κυρίαρχη θέση έχει αναμφισβήτητα η μουσική. Στο πλαίσιο αυτό, είναι δεκάδες οι συνθέτες που όλα αυτά τα χρόνια πλαισίωσαν με τις μουσικές τους τα Φεστιβάλ - άλλοι έκαναν εκεί τα πρώτα τους βήματα, παρουσίασαν εμβληματικούς δίσκους, δοκίμασαν πετυχημένες συνεργασίες, «συνομίλησαν» πλατιά με το κοινό μέσα από τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ.

Ολους αυτούς τους συνθέτες θα προσπαθήσει να χωρέσει το 50ό Φεστιβάλ στο αφιέρωμα που θα γίνει την Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη στην Κεντρική Σκηνή, στις 21.30, με τίτλο «Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». Επιμέλεια - ενορχήστρωση: Μανόλης Ανδρουλιδάκης. Συμμετέχουν: Ρίτα Αντωνοπούλου, Βιολέτα Ικαρη, Δημήτρης Μπάσης, Μίλτος Πασχαλίδης, Ηρώ Σαΐα, Κώστας Τριανταφυλλίδης.

Τραγούδια με την τρυφερότητα και τη μελωδικότητα του Μάνου Λοΐζου, που η παρουσία του ήταν αδιάλειπτη στα πρώτα Φεστιβάλ μέχρι τον θάνατό του το 1982, τραγούδια που διηύθυνε εμβληματικά ο Μίκης Θεοδωράκης στην Κεντρική Σκηνή του Φεστιβάλ, απίθανες συναυλίες και διδαχές που μας χάρισε ο Θάνος Μικρούτσικος από τα πρώτα Φεστιβάλ μέχρι το τέλος της ζωής του, θα γίνουν κομμάτι αυτού του αφιερώματος, που με τη γλώσσα της μουσικής θα μας ταξιδέψει σε πολλούς ακόμα. Από τον Ανδριόπουλο, τον Κηλαηδόνη, τον Λεοντή, τον Τζαβέλλα, που έδωσαν το «παρών» από τα πρώτα Φεστιβάλ, έως τον Μούτση, τον Τόκα, τον Κόκοτο και τον Λάγιο, που τους συναντάμε στο Φεστιβάλ τις επόμενες δεκαετίες, από την «Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου» του Λουκά Θάνου, έως τον στίχο «και θαυμάζω λαέ μου τα έργα σου» που αφιέρωσε ο Γιάννης Μαρκόπουλος στην ΚΝΕ, το αφιέρωμα της Κεντρικής Σκηνής θα μνημονεύσει τη σχέση του Φεστιβάλ με ένα πλήθος μεγάλων συνθετών.

«Οι συνθέτες που έδωσαν το "παρών" στις δύσκολες και στις λιγότερο δύσκολες στιγμές του κινήματος ήταν πολλοί και οι καλύτεροι του είδους τους», λέει στον «Ριζοσπάστη» σχετικά με το αφιέρωμα ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, μνημονεύοντας ιδιαίτερα συνθέτες που έχουν συνδεθεί άρρηκτα με το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι και προσθέτοντας: «Για να αποδοθούν τα τραγούδια τους, θα βρεθούν επί σκηνής κάποιοι από τους καλύτερους ερμηνευτές της γενιάς τους και σπουδαίοι μουσικοί, που γνωρίζουν πολύ καλά το είδος.

Σε μια εποχή που το έντεχνο τραγούδι βάλλεται πανταχόθεν και γίνεται προσπάθεια από τα ΜΜΕ να γίνει μουσειακό είδος, ή να αλλοιωθούν το περιεχόμενο και η ουσία του με μέτριες, συχνά εξυπνακίστικες επανεκτελέσεις, μακριά από την αισθητική που δημιούργησαν αυτοί οι μεγάλοι συνθέτες, είναι χρέος μας να αποδώσουμε τα τραγούδια αυτά όπως τους πρέπει».

Μια κόκκινη γραμμή συνδέει τους αγώνες... Δεν καταγράφει απλά στιγμές, ημερομηνίες, γεγονότα, αλλά αυτόν τον σκληρό αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου για να «καταχτήσουνε τη γης, την οικουμένη».

Η οργανωμένη πάλη των εργατών ενάντια στις άθλιες συνθήκες εργασίας και οι διεκδικήσεις τους για καλύτερη ζωή αλλάζουν και το τραγούδι τους. Από τα τραγούδια της δουλειάς, που έδιναν ρυθμό, κρατούσαν συντροφιά και εμψύχωναν, περνάμε στα τραγούδια - ύμνους διεκδίκησης της εργατικής τάξης.

Την Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη, στις 21.00 στην Κεντρική Σκηνή, το Φεστιβάλ μάς καλεί να περιηγηθούμε στις μεγάλες στιγμές του λαού μας, των λαών όλου του κόσμου, με οδηγό το τραγούδι. Τραγούδια επιλεγμένα, που μιλούν με τον δικό τους τρόπο για τους αγώνες των λαών όλου του κόσμου. Τραγούδια που γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα από τον δεσμό της πρωτοπόρας Τέχνης με τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία της εργατικής τάξης. Αυτά τα τραγούδια θα παρουσιαστούν, στοχεύοντας να ξεσηκώσουν, να συγκινήσουν αλλά και να προβληματίσουν, να ακονίσουν τη σκέψη όλου του κόσμου.

Κάποια από τα τραγούδια που θα ακουστούν γράφτηκαν με αφορμή μια μεγάλη απεργία, μια μεγάλη διεκδίκηση ή μια σύγκρουση... Αλλα αντηχούν ακόμα τη βοή της μάχης, καθώς συνόδευαν τους αγωνιστές, εμψύχωναν τους μαχητές.

Κάποιων τραγουδιών ο δημιουργός τους είναι άγνωστος, δηλαδή έχουν γραφτεί συλλογικά και βασίζονται σε μελωδίες γνωστών επαναστατικών τραγουδιών. Αλλα είναι δημιουργήματα σπουδαίων καλλιτεχνών. Οι αγώνες των εργατών, του επαναστατικού κινήματος, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητους και τους μεγάλους δημιουργούς. Μεγάλες στιγμές του λαϊκού κινήματος έχουν αφήσει το δικό τους αποτύπωμα στην Τέχνη. Τόσο μεγάλο μάλιστα και τόσο βαθύ, που ξεπερνά κατά πολύ την περίοδο στην οποία αναφέρονται και εξακολουθούν να συγκινούν, να εμπνέουν, να διδάσκουν έως τις μέρες μας.

Ο τίτλος της συναυλίας, «Ποτάμι αυτός ο κόσμος και δεν γυρνάει, και η πιο μαύρη νύχτα θα φέρει το φως», είναι δανεισμένος από ένα ποίημα του Μπρεχτ το οποίο μελοποίησε ο Χανς Αϊσλερ.

Επιμέλεια - ενορχήστρωση: Γιάννης Δίσκος - Μωζάικ.

Συμμετέχουν: Alkyone, Anser, Χρήστος Θηβαίος, Κώστας Θωμαΐδης, Γιώργος Μεράντζας, Νίκος και Γιώργος Στρατάκης, Αγγελική Τουμπανάκη, Διονύσης Τσακνής, Μαρία Φαραντούρη.