Οι ΝΑΤΟικές επιδρομές του '99 με το πρόσχημα «προστασίας» των δικαιωμάτων των Κοσσοβάρων Αλβανών είχαν έρθει, ως γνωστόν, με το φιάσκο των «ειρηνευτικών» συνομιλιών Σέρβων και Κοσσοβάρων Αλβανών στο Ραμπουγέ της Γαλλίας. Σήμερα το φιάσκο των «συνομιλιών» - τάχα για την προστασία των δικαιωμάτων της σερβικής μειονότητας - γίνεται στη Βιέννη...

Πολύ πριν ξεκινήσει τον περασμένο Φλεβάρη ο πρώτος γύρος των συνομιλιών της Βιέννης υπό την αιγίδα του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ, Μάρτι Αχτισαάρι, είχαν ξετυλιχτεί οι αδρές «αντιπαραθέσεις» μεταξύ Ευρωπαίων και Αμερικανών.

Οι πρώτοι φαίνονταν δισταχτικοί στην πρόταση για άμεση ανεξαρτητοποίηση του προτεκτοράτου, προτιμώντας την παράταση της «κηδεμονίας» του απ' την ΕΕ.

Η κυβέρνηση Τζ. Ου. Μπους απέφυγε ανοιχτά την «υιοθεσία» των μεγαλο-ιδεατικών στόχων Κοσσοβάρων Αλβανών αυτονομιστών. Ωστόσο, οι Αμερικανοί (και περισσότερο οι Βρετανοί...) πιέζουν για την «αναπόφευκτη», αλλά υπό «όρους» ανεξαρτητοποίηση του προτεκτοράτου, θεωρώντας πως αυτό θα εξασφαλίσει ακόμη περισσότερο μακροπρόθεσμα: α)την παραμονή των στρατιωτικών τους βάσεων, β)τον έλεγχο ενός ακόμη κρίσιμου «περάσματος» πετρελαίου, φυσικού αερίου και άλλων πηγών ενέργειας προς τα ενδότερα της «Γηραιάς Ηπείρου»...

Στις 3 Απρίλη, οι συνομιλίες της Βιέννης περνούν στον τρίτο γύρο. Εως τώρα δεν έχει υπάρξει καμία ουσιαστική συμφωνία. Ομως, μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, οι πιέσεις των επιδρομέων του '99 θα ενταθούν. Αλλωστε, στα «χοντρά σημεία» ΗΠΑ και ΕΕ έχουν (στο πλαίσιο της «Ομάδας Επαφής») απ' τον περασμένο Οκτώβρη «συμφωνήσει» πως το «μελλοντικό» καθεστώς του προτεκτοράτου δε θα είναι επαναφορά των όσων ίσχυαν ως το 1999 και πως δε θα «διχοτομηθεί» (αν και τελευταία στις διαπραγματεύσεις της Βιέννης επιχειρείται άτυπα η θεσμοποίηση δεσμών ανάμεσα στις σερβικές κοινότητες του Κοσσυφοπεδίου και το Βελιγράδι). Εχουν επίσης αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο η όποια «συμφωνία» καταληχθεί στη Βιέννη να τεθεί στην κρίση του λαού του Κοσσυφοπεδίου (δηλαδή των Κοσσοβάρων Αλβανών...) με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Βεβαίως, όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί προσκρούουν «τεχνικά» στην απόφαση 1244 του ΟΗΕ, που καταγράφει το Κοσσυφοπέδιο «ως αναπόσπαστο τμήμα της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας» (και της διαδόχου Ενωσης Σερβίας - Μαυροβουνίου). Μολονότι η ανεξαρτητοποίηση του τμήματος μιας αυτοκυρίαρχης χώρας παραβαίνει κάθε έννοια διεθνούς έννομης τάξης, εντούτοις θα μπορούσε να «παρακαμφθεί». Πώς; Σ' αυτό το σημείο δεν είναι διόλου άσχετο το προγραμματισμένο για τις 21 Μάη δημοψήφισμα στο Μαυροβούνιο, αφού εάν το 55% των ψηφισάντων αποφασίσει υπέρ της ανεξαρτητοποίησης, τότε δε θα υφίσταται πλέον η Ενωση Σερβία - Μαυροβούνιο και συνεπώς «τεχνικά» η απόφαση 1244 του ΟΗΕ δε θα έχει «αντίκρισμα»... Οπότε δε θα βρεθούν σε δύσκολη θέση κάποια μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας (π.χ. Ρωσία) που απειλούσαν να ασκήσουν βέτο σε απόφαση για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου...

Το Μαυροβούνιο (λόγω των «μαγειρευμάτων» του φιλοδυτικού πρωθυπουργού Μίλο Τζουκάνοβιτς με τον Χαβιέ Σολάνα και τον Ευρωπαίο αξιωματούχο, Μίροσλαβ Λάιτσακ) οδεύει και αυτό στο δρόμο γεωπολιτικών «ανακατατάξεων».

Ο Τζουκάνοβιτς (που έχει κατηγορηθεί για λαθρεμπόριο και ξέπλυμα μαύρου χρήματος) επιδιώκει τη διάλυση της Ενωσης με τη Σερβία προσδοκώντας πως θα γίνει εν μία νυκτί αρχηγός κράτους και πως θα αποκομίσει στη συνέχεια ξένες επενδύσεις και ένα εισιτήριο γρήγορης ένταξης σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Δε λογαριάζει όμως καλά τα σχέδια της αλβανικής μειονότητας που κατοικεί στην περιοχή και που τώρα τη «χαϊδεύει» καλώντας τη να ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα. «Ξεχνά» φαίνεται πως τα σχέδια ανεξαρτητοποίησης του Κοσσυφοπεδίου είναι στενά συνυφασμένα με την απόσχιση περιοχών του Μαυροβουνίου όπου κατοικεί αλβανική μειονότητα και της νότιας σερβικής κοιλάδας του Πρέσεβο.

Ομως ακόμη και αν δεν πετύχει η πόλωση του λαού στο Μαυροβούνιο και το αποτέλεσμα βγει αρνητικό, τότε ο Τζουκάνοβιτς θα επιχειρήσει να πετύχει τον ίδιο στόχο τορπιλίζοντας τις όποιες συνομιλίες με το Βελιγράδι για τη σύνταξη νέου Συντάγματος.

Ωστόσο, η Σερβία - Μαυροβούνιο δεν είναι μόνη της σ' αυτό το γεωπολιτικό ανακάτεμα της τράπουλας στα Βαλκάνια για την εξασφάλιση του ελέγχου της ροής των υδρογονανθράκων της Κασπίας από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους.

Η πρόσφατη προκλητική δήλωση του Αλβανού υπουργού Εξωτερικών Μπέσνικ Μουσταφάι, πως σε περίπτωση διχοτόμησης του Κοσσυφοπεδίου τα Τίρανα «δε θα μπορούν να εγγυηθούν το απαραβίαστο των συνόρων» με το Κοσσυφοπέδιο και τη δυτική ΠΓΔΜ (όπου υπάρχει αλβανική μειονότητα), πέρασε σχεδόν «απαρατήρητη» από τους Ευρωενωσιακούς αξιωματούχους. Είναι, όμως, ενδεικτική των εξελίξεων τύπου ντόμινο που προδιαγράφονται για τα Βαλκάνια. Στη βάση μάλιστα σχεδιασμών περί «Μεγάλης Αλβανίας» που επιχειρήθηκαν από τον Χίτλερ επί Β' Παγκοσμίου...

Η «κομψή» ενόχληση του Προέδρου της ΠΓΔΜ Μπράνκο Τσερβένκοφσκι (τέτοιες δηλώσεις «δε βοηθούν» τη σταθερότητα στην περιοχή) δεν κρύβει την ανησυχία των Σκοπίων για το μέλλον, που στο τέλος του 2006 (δηλαδή μία πενταετία μετά τις συγκρούσεις με Αλβανούς αυτονομιστές) μπαίνει στην τροχιά κρίσιμων εκλογών.

Ως εκ τούτου, οι λαοί των Βαλκανίων θα κληθούν, αργά ή γρήγορα, να ξανακατέβουν στους δρόμους όχι μόνον για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στα σχέδια αναμόρφωσης των συνόρων και της ζωής τους αλλά και για να αντιπαλέψουν, στην πράξη, τη «Νέα Τάξη»...