Το Μαυροβούνιο (λόγω των «μαγειρευμάτων» του φιλοδυτικού πρωθυπουργού Μίλο Τζουκάνοβιτς με τον Χαβιέ Σολάνα και τον Ευρωπαίο αξιωματούχο, Μίροσλαβ Λάιτσακ) οδεύει και αυτό στο δρόμο γεωπολιτικών «ανακατατάξεων».

Ο Τζουκάνοβιτς (που έχει κατηγορηθεί για λαθρεμπόριο και ξέπλυμα μαύρου χρήματος) επιδιώκει τη διάλυση της Ενωσης με τη Σερβία προσδοκώντας πως θα γίνει εν μία νυκτί αρχηγός κράτους και πως θα αποκομίσει στη συνέχεια ξένες επενδύσεις και ένα εισιτήριο γρήγορης ένταξης σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Δε λογαριάζει όμως καλά τα σχέδια της αλβανικής μειονότητας που κατοικεί στην περιοχή και που τώρα τη «χαϊδεύει» καλώντας τη να ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα. «Ξεχνά» φαίνεται πως τα σχέδια ανεξαρτητοποίησης του Κοσσυφοπεδίου είναι στενά συνυφασμένα με την απόσχιση περιοχών του Μαυροβουνίου όπου κατοικεί αλβανική μειονότητα και της νότιας σερβικής κοιλάδας του Πρέσεβο.

Ομως ακόμη και αν δεν πετύχει η πόλωση του λαού στο Μαυροβούνιο και το αποτέλεσμα βγει αρνητικό, τότε ο Τζουκάνοβιτς θα επιχειρήσει να πετύχει τον ίδιο στόχο τορπιλίζοντας τις όποιες συνομιλίες με το Βελιγράδι για τη σύνταξη νέου Συντάγματος.

Ωστόσο, η Σερβία - Μαυροβούνιο δεν είναι μόνη της σ' αυτό το γεωπολιτικό ανακάτεμα της τράπουλας στα Βαλκάνια για την εξασφάλιση του ελέγχου της ροής των υδρογονανθράκων της Κασπίας από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους.

Η πρόσφατη προκλητική δήλωση του Αλβανού υπουργού Εξωτερικών Μπέσνικ Μουσταφάι, πως σε περίπτωση διχοτόμησης του Κοσσυφοπεδίου τα Τίρανα «δε θα μπορούν να εγγυηθούν το απαραβίαστο των συνόρων» με το Κοσσυφοπέδιο και τη δυτική ΠΓΔΜ (όπου υπάρχει αλβανική μειονότητα), πέρασε σχεδόν «απαρατήρητη» από τους Ευρωενωσιακούς αξιωματούχους. Είναι, όμως, ενδεικτική των εξελίξεων τύπου ντόμινο που προδιαγράφονται για τα Βαλκάνια. Στη βάση μάλιστα σχεδιασμών περί «Μεγάλης Αλβανίας» που επιχειρήθηκαν από τον Χίτλερ επί Β' Παγκοσμίου...

Η «κομψή» ενόχληση του Προέδρου της ΠΓΔΜ Μπράνκο Τσερβένκοφσκι (τέτοιες δηλώσεις «δε βοηθούν» τη σταθερότητα στην περιοχή) δεν κρύβει την ανησυχία των Σκοπίων για το μέλλον, που στο τέλος του 2006 (δηλαδή μία πενταετία μετά τις συγκρούσεις με Αλβανούς αυτονομιστές) μπαίνει στην τροχιά κρίσιμων εκλογών.

Ως εκ τούτου, οι λαοί των Βαλκανίων θα κληθούν, αργά ή γρήγορα, να ξανακατέβουν στους δρόμους όχι μόνον για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στα σχέδια αναμόρφωσης των συνόρων και της ζωής τους αλλά και για να αντιπαλέψουν, στην πράξη, τη «Νέα Τάξη»...