Η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι όταν το καπιταλιστικό καθεστώς αδυνατεί να διασφαλίσει κοινωνική συνοχή και ανοχή από το λαό, τότε η αστική τάξη ωθεί την εξέλιξη στον πόλεμο ως μόνη, κατ' αυτή, διέξοδο. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό λέγεται με αφορμή την άκρατη επίθεση που ασκεί η ελληνική αστική τάξη εις βάρος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αλλωστε, το πρόβλημα του πολέμου και της ειρήνης συνοδεύτηκε ιστορικά από την ερώτηση «πόλεμος ή επανάσταση» και με την ευρύτερη διαδοχή «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Υπάρχει από μακρού χρόνου η διένεξη στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οι κατά καιρούς προσπάθειες να επιλυθούν τα χρονίζοντα προβλήματα εντός των διασυμμαχικών οργανισμών και θεσμών όχι μόνο απέτυχαν αλλά και οδήγησαν στην αύξηση των τουρκικών διεκδικήσεων (Αιγαίο, κλπ.) και κατακτήσεων (Κύπρος). Αυτό που απέμεινε μέχρι τώρα είναι ο πόλεμος να ατενίζει τις εσχατιές του Αιγαίου και να κοιτά από την κλειδαρότρυπα την κοινωνική οξύτητα που δημιουργεί η ελληνική αστική τάξη σε εθνική κλίμακα σε βάρος του εργαζόμενου λαού.

Σ' αυτή τη χρόνια ελληνοτουρκική διένεξη ήρθαν να προστεθούν προβλήματα με γειτονικές χώρες στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας ως απότοκος της ανατροπής και διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης. Η FYROM και η Αλβανία είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η ελληνική αστική τάξη άρπαξε την ευκαιρία «διείσδυσής της» στα Βαλκάνια ευθυγραμμισμένη πλήρως στο δόγμα της «νέας τάξης πραγμάτων». Εστησε και στήνει τα οικονομικά μετερίζια της μεταφέροντας κεφάλαια κι εργοστάσια στις γειτονικές χώρες για πολύ φτηνό εργατικό δυναμικό. Ταυτόχρονα, εγκατέλειψε τον ελληνικό λαό στις αρπάγες πολυεθνικών εταιριών σαν είδος συμφωνίας κυρίων με το διεθνές ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Σε αυτές τις συνθήκες ενώ η άμεση θερμή εξέλιξη παραμένει στα αζήτητα, ταυτόχρονα ο αέρας του πολέμου περιφέρεται ως έσχατη λύση για την ελληνική αστική τάξη και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.