Associated Press

Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου έγινε και η στρατιωτική επέμβαση στη φυλακή της Ιεριχούς

Οπως έδειχναν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, το κόμμα που έφτιαξε ο Αριέλ Σαρόν αποχωρώντας από το «Λικούντ», του οποίου υπήρξε ηγετικό στέλεχος για δεκαετίες, αναμένεται να αναδειχτεί νικητής από τις κάλπες. Το «Καντίμα» αναμένεται να συγκεντρώσει μεταξύ 32 - 36 εδρών σε σύνολο 120 που διαθέτει η Κνέσετ, εξασφαλίζοντας άνετη νίκη, αλλά όχι και αυτοδυναμία. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το σύνολο, σχεδόν, του προγράμματος του «Καντίμα» δε συνίσταται παρά στις, φερόμενες ως ειλημμένες αποφάσεις, του Σαρόν για νέες μονομερείς ισραηλινές αποχωρήσεις από τη Δυτική Οχθη αυτή τη φορά, με στόχο τη χάραξη οριστικών συνόρων για το κράτος του Ισραήλ, το οποίο εκτός της Ιερουσαλήμ θα εγκολπώνει όλα τα μεγάλα εποικιστικά συγκροτήματα της περιοχής, κατακερματίζοντας τα παλαιστινιακά εδάφη.

Αν και ο ίδιος ο Σαρόν, πριν υποστεί το συντριπτικό εγκεφαλικό που τον έχει καθηλώσει σε παρατεταμένο κώμα, ουδέποτε δήλωσε ανοιχτά τέτοιες προθέσεις, ο διάδοχός του, Εχούντ Ολμέρτ, έχει προτάξει σε κύριο επιχείρημά του το σχέδιο μονομερών αποχωρήσεων, αξιοποιώντας ως παράδειγμα «επιτυχημένης επιχείρησης» την αποχώρηση από τη Λωρίδα της Γάζας, που «πραγματικά βελτίωσε την ασφάλεια των Ισραηλινών». Το θέμα της ασφάλειας είναι, όπως είθισται άλλωστε, αυτό που προτάσσουν και όλα τα υπόλοιπα κόμματα της δεξιάς και της ακροδεξιάς, με πρώτο το «Λικούντ». Ο επικεφαλής του, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, υπεραμύνεται της υιοθέτησης σκληρότερης πολιτικής απέναντι στους Παλαιστινίους, τονίζοντας ότι «επιπλέον αποχωρήσεις απλώς θα φέρουν τους τρομοκράτες πιο κοντά στις πόρτες μας».

Το Εργατικό Κόμμα, από την άλλη, υπό τον συνδικαλιστή Αμίρ Περέτζ, μετά και από την αποχώρηση αρκετών στελεχών, όπως του Σιμόν Πέρες, για να συμμετάσχουν στο «Καντίμα», εμφανίζεται, προεκλογικά τουλάχιστον, κάπως πιο «απαλλαγμένο» από τις, μέχρι πρότινος, θέσεις του για «ανάγκη δημιουργίας ενωτικής κυβέρνησης» κλπ. Ο Περέτζ επέλεξε να προτάξει τα εσωτερικά προβλήματα στην προεκλογική του εκστρατεία, μιλώντας για ενίσχυση του κράτους πρόνοιας, για αύξηση των συντάξεων αλλά και του κατώτερου βασικού μισθού, για «δίκαιο» φορολογικό σύστημα, ενώ για το Παλαιστινιακό, αρκείται στη γενικόλογη θέση «περί ανοιχτού, άνευ όρων, διαλόγου με την Παλαιστινιακή Αρχή μέχρις ότου επιτευχθεί οριστική συμφωνία ειρήνης».

Η τακτική του Περέτζ έχει αυξήσει κάπως τη δημοτικότητα του Εργατικού Κόμματος, καθώς τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα έχουν διογκωθεί ιδιαιτέρως στο Ισραήλ, όπου για, πρώτη φορά, έκαναν την εμφάνισή τους στο δρόμο άστεγοι. Με βάση τις δημοσκοπήσεις, το Εργατικό Κόμμα φέρεται να συγκεντρώνει 14 - 21 έδρες, αναδεικνυόμενο σε δεύτερη δύναμη, ενώ το «Λικούντ», μέχρι στιγμής, αγγίζει τις 14.

Αυτές οι προβλέψεις οδηγούν αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι η νέα ισραηλινή κυβέρνηση θα είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας. Κατά τους περισσότερους αναλυτές, το πιθανότερο είναι το «Καντίμα» να αναζητήσει «συμμαχίες» προς τα δεξιά, γεγονός που οδηγεί πολλούς Παλαιστινίους αξιωματούχους αλλά και τον ΓΓ του Αραβικού Συνδέσμου, Αμρ Μούσα, να εμφανίζονται εξαιρετικά απαισιόδοξοι για την πορεία της όποιας «ειρηνευτικής διαδικασίας» μετεκλογικά. Από την άλλη πλευρά, επισημαίνουν αναλυτές, ουδείς μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τη στάση, αλλά και τα όρια «επιβίωσης» του «Καντίμα», αφού πρόκειται για την πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του Ισραήλ, που ένα κόμμα τοποθετεί εαυτόν στο λεγόμενο «κέντρο» της πολιτικής σκηνής και φαίνεται να κερδίζει εκλογές, χωρίς να έχει, καλά καλά, καταρτίσει συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Υπό αυτό το έντονα, ακόμη, συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα λόγω της κατάστασης του Αριέλ Σαρόν, περίπου 5 εκατομμύρια Ισραηλινοί ψηφοφόροι καλούνται στις κάλπες. Αν και εκτιμάται ότι τουλάχιστον τα μισά από τα 31 κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές θα συγκεντρώσουν το απαραίτητο 2% των ψήφων, που απαιτείται για να εισέλθουν στη Βουλή, κανείς δεν είναι σε θέση να δώσει μια σαφέστερη εικόνα της επόμενης μέρας.

Πόσο μάλλον, που έντονη είναι η αίσθηση ότι η συμμετοχή δεν πρόκειται να ξεπεράσει το 70%, ποσοστό εξαιρετικά χαμηλό για τα ισραηλινά δεδομένα. Ενας από τους λόγους της σχετικής αδιαφορίας που δείχνουν οι Ισραηλινοί ψηφοφόροι, όπως εκτιμάται, είναι η πεποίθησή τους ότι κανένας από τους βασικούς «μονομάχους» δεν είναι διατεθειμένος να αντιμετωπίσει την κόπωση από τη χρόνια κατάσταση πολέμου την οποία υφίστανται και τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες που προκύπτουν από αυτήν.