Το θερμόμετρο της έντασης έχει ανέβει για άλλη μια φορά στο Εκουαδόρ, που είναι μια τυπική λατινοαμερικάνικη χώρα με ταραχώδη πολιτική ζωή και συνεχείς επεμβάσεις του στρατού, λόγω της διαπάλης για τη νομή της εξουσίας και του εθνικού πλούτου. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, δεν έχει γίνει γνωστό για τις εκρήξεις των ηφαιστείων - έχει περισσότερα από 30 ηφαίστεια - αλλά για τις κοινωνικές εκρήξεις.

«Μια Συνέλευση όπου θα συμμετάσχουμε άμεσα οι λαοί και οι ιθαγενικές εθνότητες, οι εργάτες, οι φοιτητές, οι επαγγελματίες. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε οι πολιτικοί και οι ισχυρές οικονομικά ομάδες να μοιραστούν τον πλούτο της χώρας συνεχίζοντας να κερδοσκοπούν σε βάρος του λαού του Εκουαδόρ. Με αγανάκτηση ο λαός του Εκουαδόρ και το CONAIE βλέπουμε πως ο Αλφρέντο Παλάσιο ο πρόεδρος της μεταβατικής κυβέρνησης, έχει προδώσει την εντολή που πήρε τον Απρίλη και προωθεί πολιτικές που είναι ενάντια στα εθνικά συμφέροντα», αναφέρεται στην ανακοίνωση της «Συνομοσπονδίας Ιθαγένικων Εθνοτήτων και Λαών» - CONAIE που καταλήγει ότι «θα συνεχίσουμε με μια καρδιά, μια γροθιά μια φωνή».

Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται παρότι ήδη η κυβέρνηση Παλάσιο έχει αποστείλει από την Τρίτη τον ειδικό απεσταλμένο της στην Ουάσιγκτον, να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις. Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, ο τελικός και απολύτως μυστικός γύρος διαπραγματεύσεων για τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου με τις ΗΠΑ, την TLC, άρχισε την Πέμπτη και θα διαρκέσει τουλάχιστον ένα μήνα. Θα συνεχίσουν παρά την εξαιρετικά βίαιη καταστολή από τις ειδικές μονάδες αντιμετώπισης της αστυνομίας και του στρατού. Μέχρι στιγμής, εκατοντάδες είναι οι τραυματίες και οι συλληφθέντες. Σχεδόν 3.000.000 διαδηλωτές έδωσαν βροντερό «παρών» την Πέμπτη!

Εξάλλου, η κυβέρνηση Αλφρέντο Παλάσιο έχει αποκλείσει οποιαδήποτε περιθώρια διαλόγου... μόνο καταστέλλει, κηρύσσει ολόκληρες επαρχίες σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης - τις περιοχές των Ανδεων και του Αμαζονίου. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης προβλέπει την απαγόρευση των δημόσιων συναθροίσεων, την απαγόρευση των διαδηλώσεων και την επιβολή απαγορεύσεων κυκλοφορίας. Την ίδια στιγμή, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, Ενρίκε Προάνιο, δυναμιτίζει ακόμη περισσότερο το σκηνικό, δηλώνοντας ότι «υπάρχει ξένη επέμβαση με στόχο την αποσταθεροποίηση της δημοκρατίας», ουσιαστικά καταγγέλλοντας τη Βενεζουέλα για «επέμβαση». Κάτι που είχε υπονοήσει και ο υπουργός Εσωτερικών, Αλφρέντο Καστίγιο, που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση καθώς δεν μπόρεσε «να καταστείλει»... Κάτι που υπονοεί και στις δηλώσεις του συνεχώς και ο Πρόεδρος Παλάσιο. Εξάλλου, στο πρόσφατο τηλεοπτικό του διάγγελμα, προσέδωσε δόλο δηλώνοντας ότι «οι κινήσεις τους είναι σχεδιασμένες, ώστε να προκαλέσουν χάος και να οδηγήσουν στην ανατροπή της κυβέρνησης»...

Ουδείς δόλος... Τόσο ο ηγέτης της CONAIE, Λουίς Μάκας, που μάλιστα είχε καλέσει σε λαϊκή εξέγερση όσο και οι ηγέτες των Πατσακουτίκ, όσο και ο Μεσίας Ταταμούες, επικεφαλής του Συντονιστικού των Ταξικών Ενωτικών Οργανώσεων των Εργαζομένων (Cedoc - Cut) είχαν προειδοποιήσει ότι εάν επιμείνει σε αυτή την πολιτική ο Παλάσιο θα έχει την τύχη του προκατόχου Λούσιο Γκουτιέρες. Ο Γκουτιέρες πρόδωσε τις λαϊκές δυνάμεις, οι οποίες τον είχαν εκλέξει και ανατράπηκε από λαϊκή εξέγερση τον Απρίλη του 2004. Λαϊκές δυνάμεις, με τις οποίες είχε συνταχθεί τότε ως κατώτερος αξιωματικός του στρατού κατά την εξέγερση για την ανατροπή του πρώην Προέδρου Τζαμίλ Μαχουάδ και την ολιγοήμερη κατάληψη της εξουσίας από αυτές. Τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να κέρδισαν τη μάχη, αλλά οι εξεγερμένοι ιθαγενείς, αγρότες και εργαζόμενοι έδειξαν για άλλη μια φορά στην ελίτ του Εκουαδόρ ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε...

Οπως το δείχνουν και σήμερα. Εξάλλου η πραγματικότητα στο Εκουαδόρ παραμένει η ίδια και μάλιστα χειρότερη. Μια πραγματικότητα όπου αντανακλά τις βαθιές κρίσεις που συνιστούν αποτέλεσμα των πολιτικών της ασύδοτης αγοράς, προωθούνται και ενισχύονται από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες σε ολόκληρο τον Τρίτο Κόσμο. Την τελευταία δεκαετία, το Εκουαδόρ είχε μια σειρά προέδρους που εφάρμοσαν πιστά τις συνταγές λιτότητας και ελεύθερης αγοράς του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Το αποτέλεσμα είναι μια ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, ένας πληθωρισμός που συνεχίζει να καλπάζει και είχε φτάσει κάποιες στιγμές το 60%, μία οικονομική κρίση, τιμές του πρώτου Κόσμου και αποδοχές του τρίτου Κόσμου. Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 κάθε κρίση απαιτούσε νέα δάνεια, μεγαλύτερη λιτότητα και περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα. Η ανεργία και η υποαπασχόληση έφτασαν στο 80% της εργατικής δύναμης. Το υψηλό κόστος και οι μειωμένες τιμές λόγω των φτηνών ξένων εισαγωγών έπληξαν σκληρά τις ινδιάνικες και αγροτικές κοινότητες.

Η ελίτ του Εκουαδόρ, από την άλλη, έκανε σπέκουλα σε σπάνια και σημαντικά αγαθά, καταλήστεψε τους κρατικούς πόρους και μετέφερε δάνεια της Παγκόσμιας Τράπεζας ύψους εκατομμυρίων δολαρίων σε τραπεζικούς λογαριασμούς στο Μαϊάμι. Οι υποψήφιοι πρόεδροι που υπόσχονταν να σταματήσουν τη διαφθορά και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας όταν ανέρχονταν στην εξουσία εφάρμοζαν την ατζέντα της «ασύδοτης αγοράς». Οι γενικές απεργίες και οι μαζικές διαδηλώσεις έγιναν καθημερινότητα, η νόρμα, καθώς ο πληθυσμός απογοητεύτηκε εντελώς από ένα εκλογικό σύστημα που τους έδινε μόνο ένα φάσμα επιλογής μεταξύ ολιγαρχών, υποτελών στην Ουάσιγκτον. Ομως, το Εκουαδόρ επίσης καταδεικνύει ότι τα λαϊκά κινήματα έχουν τη δύναμη να ανατρέπουν προέδρους. Τα ιθαγένικα και αγροτικά κινήματα έχουν τη δυνατότητα να παίζουν ρόλο καταλύτη παρασύροντας τους φτωχούς των πόλεων, τα συνδικάτα και ακόμη τμήματα των κατώτατων και κατώτερων αξιωματικών του στρατού και ιερέων χαμηλά στην ιεραρχία της καθολικής Εκκλησίας.

Τέλος, και αυτή η λαϊκή εξέγερση στο Εκουαδόρ φανερώνει τη δύναμη και την αδυναμία των λαϊκών και κοινωνικών κινημάτων. Το πώς προχωρά το κίνημα από τις διαδηλώσεις στην εξουσία - εάν προχωρά - είναι απόρροια των εσωτερικών αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών, του συσχετισμού δυνάμεων, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον της περιοχής καθώς και από τα «μαθήματα» και τις εμπειρίες σε γειτονικές χώρες ειδικά στη Βολιβία, στην Κολομβία, στη Βραζιλία και φυσικά τη Βενεζουέλα. Είναι ιστορική αλήθεια ότι η άρχουσα τάξη δεν περιμένει τις επαναστάσεις, ώσπου αυτές γίνονται...