Αντίδραση του γιου του Αρη Κωνσταντινίδη στα όσα ισχυρίστηκε ο υφυπουργός Πολιτισμού για το Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων
Η απάντηση προκλήθηκε από τον ισχυρισμό του υφυπουργού ότι ο Αρης Κωνσταντινίδης ζούσε όταν συντασσόταν η μελέτη «εκσυγχρονισμού» του Μουσείου Ιωαννίνων, εναντίον της οποίας - όπως υπενθύμισε ο «Ρ» προχτές - τάχθηκαν από το Δεκέμβρη του 2003 οι αρχιτέκτονες. Ο Δ. Κωνσταντινίδης στην επιστολή σημειώνει ότι ο πατέρας του «πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1993. Η προμελέτη εκπονήθηκε το Δεκέμβριο του 1997, η δε μελέτη εφαρμογής το Δεκέμβριο του 1998. Η πολεοδομική άδεια εκδόθηκε το Φεβρουάριο του 2001. Εχει ακόμη το θράσος ο υφυπουργός να μας μεταφέρει τις βεβαιώσεις των "αρμοδίων υπηρεσιών" ότι ο Αρης Κωνσταντινίδης είχε "ενημερωθεί και δεν είχε εκφράσει αντίρρηση". Προφανώς το ΥΠΠΟ έχει επαφές με το υπερπέραν. Ετσι, εμφανίζεται ο εδώ και δέκα χρόνια απών αρχιτέκτων να συμφωνεί με σωρεία κακοποιήσεων, οι οποίες έχουν καταγγελθεί αρμοδίως στο ΥΠΠΟ εδώ και ένα χρόνο και για τις οποίες προκλητικά δεν έχει δοθεί και δε δίδεται ούτε και τώρα καμία απάντηση».
Μεταξύ των κακοποιήσεων, ο Δ. Κωνσταντινίδης αναφέρει «κατεδαφίσεις και ουσιαστικές αλλοιώσεις των όψεων του κτιρίου από εμφανή λιθοδομή. Κλείσιμο ημιυπαίθριων χώρων (όπως γίνεται από κάθε κατασκευαστή αυθαιρέτων που ...σέβεται τον εαυτό του). Αποξήλωση όλων των ξύλινων κουφωμάτων και αντικατάστασή τους από ευτελέστατα υλικά. (Για να τονιστεί ακόμα περισσότερο η αισθητική αυθαιρέτων στην οποία αρέσκονται οι του «πολιτισμού»). Αλλοίωση της μορφής του δώματος. Κλείσιμο του ελεύθερου χώρου κάτω από το πρόπυλο εισόδου».
Και καταλήγει: «Οι επεμβάσεις στο μουσείο απεικονίζουν δυστυχώς την πλήρη άγνοια και την παντελή αδιαφορία για το έργο του Αρη Κωνσταντινίδη, ο οποίος βέβαια δε θα είχε αντίρρηση στον απαραίτητο εκσυγχρονισμό ενός κτιρίου. Αρκεί οι συγκεκριμένες επεμβάσεις να σέβονται και να μην κακοποιούν το πνεύμα και την αρχιτεκτονική γλώσσα του δημιουργού. Δεν το κατεδαφίζουν εντελώς το μουσείο οι κουτοπόνηροι κύριοι του "πολιτισμού", που ξέρουν άριστα να ψεύδονται και να παραπληροφορούν, αλλά δε γνωρίζουν καθόλου πώς να χειριστούν υπεύθυνα και ανάλογα με την αξία του ένα διεθνώς αναγνωρισμένο αρχιτεκτονικό έργο;».
«Ο Γενναίος Γιάννης Τηγάνης» είναι η πρώτη - διασκεδαστικά διδακτική - αλληγορική ιστορία μιας βιβλιοσειράς με «Ιστορίες ανθρώπων, δράκων και άλλων θηρίων», εμπνευσμένες από πανάρχαιους μύθους και γραμμένες «γι' αυτούς που δεν πιστεύουν σε δράκους», αφού αυτοί ξέρουν ότι δεν υπάρχουν φανταστικά τέρατα και σκοτεινές σπηλιές, όπως ξέρουν και ότι κάποιοι άνθρωποι μεταμορφωμένοι σε δράκους «μας καταστρέφουν»: Φλόγες ζώνουν τα δάση, ζοφερές αναθυμιάσεις πνίγουν τις πολιτείες, ξεραίνονται τα ποτάμια, φαρμακερή βροχή κατρακυλάει από κίτρινα σύννεφα. Οπως σε όλους τους μύθους και τα παραμύθια κάποιος γενναίος άνθρωπος του λαού νικά το δράκο - το κακό, έτσι και ο Γιάννης Τηγάνης νικά το κακό, σώζει την πριγκίπισσα, αλλά ποτέ για ανταμοιβή του δεν έγινε βασιλιάς, γιατί αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια...
Θα προτείνουμε και ένα άλλο συναρπαστικό, παραμυθικά καταγγελτικό βιβλίο της Ζωής Βαλάση για παιδιά, από εννιά ετών και πάνω. Ενα βιβλίο περί ...επανάστασης. Ναι, η λέξη επανάσταση έχει και κυριολεκτική και μεταφορική σημασία, λ.χ. ποιητική σημασία. Μεταφορική σημασία, λοιπόν, έχει η ιστορία «Επανάσταση ονείρων», της Ζωής Βαλάση, με εικονογράφηση της Βάσως Ψαράκη (εκδόσεις Πατάκη). Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Παραμυθοχώρα, τα δασομονοπάτια, τα σοκάκια, οι δρόμοι, οι γειτονιές, τα σπίτια, τα μαγαζιά, τα λεωφορεία και η πλατεία της οποίας πλημμυρίζουν από τους ήρωες όλων των μακραίωνων και διάσημων παραμυθιών, παραμυθιών πολυαγαπημένων από εκατομμύρια παιδιά σ' όλο τον κόσμο. Οι παραμυθοήρωες διαδηλώνουν ενάντια στον «παλιοαιώνα της τεχνολογίας», του άθλιου, ύπουλου, βρωμερού, απάνθρωπου και, τελικά, θανάσιμου εχθρού της παιδικής λογοτεχνίας, της δημιουργικής φαντασίας, του διδακτικού παραμυθιού. Της τηλεόρασης του ανθρωποφάγου κεφαλαίου και της αποχαυνωτικής μπίζνας. Ενάντια σ' αυτό τον εχθρό - καταστροφέα της παιδικής αθωότητας συνενώνουν τις δυνάμεις τους πλήθος παραμυθοήρωες και για χάρη των παιδιών κηρύσσουν την επανάσταση των ονείρων... Ανάμεσά τους η Σταχτοπούτα, η Ωραία Κοιμωμένη, ο Πίτερ Παν, ο Παπουτσωμένος Γάτος, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Κοντορεβυθούλης, η Τοσοδούλα, ο Βαρώνος Μυνχάουζεν, η Πεντάμορφη, ο Αλαντίν, με επικεφαλής τον πιο ανθρώπινο απ' όλους, τον Γενναίο Ραφτάκο.
Πρεμιέρα, σήμερα, στη Λυρική Σκηνή, με τη γεμάτη τρυφερότητα όπερα του Μανόλη Καλομοίρη «Το Δαχτυλίδι της Μάνας», που θα ξαναπαιχτεί στις 2,7,9 του Γενάρη. Η σκηνοθεσία είναι του Σπύρου Ευαγγελάτου, η διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου, η χορογραφία του Ισίδωρου Σιδέρη, η διεύθυνση ορχήστρας της Φανής Παλαμήδη. Τη μάνα ερμηνεύει η Μαρκέλα Χατζιάνο και τον μικρό Γιάννη, ο Γιάννης Χριστόπουλος.
Ο Καλομοίρης άρχισε να γράφει το έργο το 1915 και το ολοκλήρωσε περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα, εμπνευσμένος από τη γνωριμία του με τον ποιητή Καμπίση, ο οποίος πέθανε πολύ νέος. Ο Καλομοίρης γνώρισε τη μάνα του αδικοχαμένου ποιητή και εμπνεύστηκε από αυτήν το έργο, που εξελίσσεται τα Χριστούγεννα στην ελληνική ύπαιθρο, και στο οποίο κυριαρχεί η αγάπη της μάνας.
Το 1917 έγινε η πρώτη παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας, στο Δημοτικό Θέατρο, και το 1940 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο εξωτερικό. Τα Χριστούγεννα του 1949 ανέβηκε στη Λυρική μας Σκηνή.