Το πρώτο που απουσίαζε απ' τη χτεσινή ημερίδα - τη διοργάνωσαν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αστυνομικών Συνδικάτων και η Πανελλήνια Ενωση Αξιωματικών Αστυνομίας (ΠΕΝΑΑ) - ήταν η... πραγματικότητα. Γιατί εάν για παράδειγμα χτες ένας τουρίστας του κεντρικού ξενοδοχείου - όπου πραγματοποιήθηκε η ημερίδα - αποφάσιζε να την παρακολουθήσει, σίγουρα θα έφευγε με την εντύπωση ότι οι αστυνομικοί στη χώρα μας χρησιμοποιούνται μόνο για να περνούν ανήμπορες γριούλες στην άλλη πλευρά του δρόμου! Δυστυχώς, δηλαδή, η ευκαιρία για γόνιμη συζήτηση και προβληματισμό χάθηκε, γιατί απλούστατα όλοι - ή μάλλον οι περισσότεροι - ήθελαν να χαθεί...

Το άλλο στοιχείο που έλειπε χτες απ' τη συζήτηση ήταν οι ευθύνες. Αλλά για να υπάρξουν και να καταλογιστούν οι ευθύνες, πρέπει πρώτα να έχει περιγραφεί μια κατάσταση. Να αναφερθεί, δηλαδή, έστω και στοιχειωδώς πως στην Ελλάδα - ειδικά τα τελευταία χρόνια με την είσοδο χιλιάδων αλλοδαπών - φαινόμενα όπως η παράνομη σύλληψη ή κράτηση, η άμετρη βία, η σκληρή και βάναυση συμπεριφορά, οι απειλές, οι ειρωνείες, οι εξυβρίσεις, η εξευτελιστική και ταπεινωτική μεταχείριση από πλευράς αστυνομίας είναι καθημερινό φαινόμενο. Κι αν δεν υπήρχαν οι εισηγήσεις δυο - τριών πανεπιστημιακών, αλλά και εκπροσώπων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, οι πολιτικές ευθύνες θα είχαν περάσει κι αυτές στο απυρόβλητο!

Την ημερίδα άνοιξε το πρωί ο πρόεδρος της ΠΕΝΑΑ Μιχάλης Βετούλης, με μια ομιλία φιλολογικού ενδιαφέροντος. Είπε, δηλαδή, πως «στην κύρια αποστολή της ΕΛ.ΑΣ. ανήκει ασφαλώς η προστασία των ατομικών ελευθεριών», πως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι «ένα σύμφυτο αγαθό που γεννιέται με τη ζωή» και πως πρέπει τελικά να βρεθεί το σκοινί της ισορροπίας «ώστε η εξουσία να ασκείται κατά τρόπο θετικό και η καλή εικόνα προς το κοινό να διατηρείται».

Το... απόλυτο κενό ήρθε λίγο αργότερα με την ομιλία του υπουργού Δημόσιας Τάξης Μ. Χρυσοχοΐδη - διαβάστηκε απ' τον γγ του υπουργείου Δ. Ευσταθιάδη - ο οποίος (θέλοντας προφανώς να διασκεδάσει εντυπώσεις) είπε το περίφημο: «Γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά ότι η τέλεια κοινωνία σαν σκοπός ήταν και παραμένει ουτοπία, ενώ η ιδανική κοινωνία σαν ισχυριζόμενη πραγματικότητα ήταν και παραμένει ιδεολογία. Οποιος κόπτεται για μια πραγματική κοινωνία χωρίς αδυναμίες και διαφωνίες, αυτός δεν πληροφορεί αλλά απο-πληροφορεί»!

Η πρώτη σπόντα ήρθε από το στόμα του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. Γιάννη Γεωργακόπουλου, ο οποίος τόνισε πως είναι υψίστης σημασίας ο σεβασμός και η κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως αυτά καθορίζονται απ' τις διεθνείς συμβάσεις. Αναφέρθηκε ωστόσο στην υποκρισία πολλών χωρών - που παραβιάζουν κατάφωρα τα δικαιώματα των πολιτών τους - αλλά και στην προσπάθεια αυτών των κρατών να κρύψουν την υποκρισία τους...

Στη συνέχεια ακολούθησαν χαιρετισμοί από εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων. Ο Αντ. Σκυλλάκος - εκ μέρους του ΚΚΕ - προσπάθησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. «Είναι πολιτικό και όχι νομικό το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία όμως πολλές φορές χρησιμοποιούνται προς χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων», είπε. Χαρακτηριστικά ανέφερε πως στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έγινε το πρόσφατο πολεμικό έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία. Μίλησε βέβαια και για το ρόλο της ΕΛ.ΑΣ., που εκτελώντας πολιτικές εντολές έσυρε εκατοντάδες αγρότες και μαθητές στα δικαστήρια, συνέλαβε συνδικαλιστές, περιφρούρησε απεργίες που κηρύχτηκαν παράνομες, αλλά δεν ξέχασε και τα δικαιώματα του αστυνομικού σώματος, κυρίως τα συνδικαλιστικά.

Οι ομιλίες, στη συνέχεια, του Ευάγγ. Βενιζέλου και του Προκόπη Παυλόπουλου (ήταν οι βασικοί ομιλητές) ήταν κομμένες και ραμμένες στα μέτρα που θέλησαν να κυλήσει η χτεσινή ημερίδα: Κομψές κι ανώδυνες. Μόνο που λίγο αργότερα ήρθαν δύο ομιλίες - καταπέλτες. Η πρώτη απ' τον κ. Καμίνη, εκπροσώπου του Συνηγόρου του Πολίτη, ο οποίος αναφέρθηκε στη συμπεριφορά της αστυνομίας προς τους μετανάστες της χώρας μας. Υπενθύμισε πως η βίαιη απομάκρυνσή τους από τη χώρα είναι παράνομη (κάτι που όλοι μέχρι τότε είχαν αποσιωπήσει), κατήγγειλε ότι η απουσία σαφούς πολιτικής και επεξεργασμένης νομοθεσίας στο ζήτημα δημιουργεί ένα τεράστιο κενό νομιμότητας, «το οποίο δυστυχώς καλείται συχνά να αναπληρώσει η πρακτική της ΕΛ.ΑΣ.» και παρέμεινε αρκετά στις συνθήκες κράτησης των αλλοδαπών στα αστυνομικά κρατητήρια: «Τις απάνθρωπες συνθήκες αυτής της κράτησης είχα το θλιβερό προνόμιο να διαπιστώσω αυτοπροσώπως, διενεργώντας αυτοψία σε κεντρικό αστυνομικό τμήμα της Αθήνας. Στο πόρισμα που αμέσως συνέταξα και απηύθυνα στις κεντρικές υπηρεσίες του υπουργείου, τόνισα ότι οι άθλιες συνθήκες, υπό τις οποίες διαβιούσαν οι κρατούμενοι, δεν προσέβαλλαν μόνο τους ίδιους, αλλά διακύβευαν και την υγεία του προσωπικού που υπηρετούσε στο αστυνομικό τμήμα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πιστεύω ότι η αθλιότητα αυτή προσέβαλλε την αξιοπρέπεια και των ίδιων των δεσμοφυλάκων τους»...

Η δεύτερη, επί του θέματος, ομιλία ήρθε από την Αλίκη Μαραγκοπούλου, πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Πρώτον, τόνισε αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η αστυνομία είναι το σιδερένιο χέρι που υπηρετεί τις εντολές της πολιτικής εξουσίας. Δεύτερον, υπογράμμισε, δεν πρέπει να λησμονούμε πως η χρήση βίας και όπλου απ' την πλευρά της γίνεται με πολύ μεγάλη συχνότητα. Και το τρίτο, είπε, δεν πρέπει να θεωρούμε πως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι άρθρα διεθνών συμβάσεων. «Είναι πάνω απ' όλα στάση ζωής και μόνο αν αυτή η στάση επικρατήσει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, θα μπορούμε με σιγουριά να μιλάμε για ειρήνη και για ποιότητα ζωής», κατέληξε. `Η όπως αλλιώς το 'πε ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γ. Πανούσης, ανοίγοντας την ομιλία του, «σήμερα εδώ όλοι αδέλφια είμαστε, αλλά όχι και τόσο πολύ»!

Υπάρχουν νομοσχέδια το περιεχόμενο των οποίων βγάζει ειδήσεις. Αυτό δεν ισχύει για το νομοσχέδιο που αφορά τους μετανάστες. Αν ό,τι είδε το φως της δημοσιότητας χτες είναι το περιεχόμενό του, κανένα νέο δεν περιέχει πάρεξ του γεγονότος ότι επιβεβαιώνει πως η κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει πως οι αλλοδαποί εργάτες θα παραμείνουν φτηνοί και χωρίς δικαιώματα. Είδηση δεν αποτελεί ούτε ο τρόπος που με καρμπόν επιλέγει η κυβέρνηση να δημοσιοποιεί τα νομοσχέδιά της: Από το γραφείο του διευθυντή ενός εκ των συναρμόδιων υπουργών επιλέγεται, συνήθως, μία ομάδα δημοσιογράφων που κρίνεται κατάλληλη να το παρουσιάσει, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η προβολή των «θετικών» του και η απαλή κριτική των αρνητικών του. Εξασφαλίζοντας διά της παροχής «αποκλειστικού» και την ποδηγέτηση κατά τ' άλλα ανεξάρτητων δημοσιογράφων. Παλιά τακτική από μια κυβέρνηση που στο κάτω κάτω κάνει τη δουλιά της.

Το ενδιαφέρον στην όλη ιστορία βρίσκεται στην όλο και πιο συχνή επιβεβαίωση ότι διάφοροι συνάδελφοι εμφανίζονται έτοιμοι από καιρό να κάνουν τη δουλιά που θέλει η κυβέρνηση. Αν αυτό αφορούσε μόνο τις θεμιτές φιλοδοξίες κάθε δημοσιογράφου να εξασφαλίσει το αποκλειστικό του, ίσως και να μην υπήρχε πρόβλημα. Οταν όμως μέσα από την επανάληψη του φαινομένου παίζεται το μεροκάματο άξιων συναδέλφων, που ευτυχώς γι' αυτούς δεν ντροπιάστηκαν με το να επιλεγούν ως άξιοι από τον διευθυντή του όποιου «Γιαννίτση», υπάρχει πρόβλημα. Πόσο μάλλον όταν, όπως μαθαίνουμε, και διάφορες άλλες «εργολαβίες», όπως, για παράδειγμα, το περιοδικό της ΚΕΔΚΕ και τα 6 εκατομμύρια του κόστους του ανά έκδοση, με τα ίδια κριτήρια ανατίθενται...