Υπάρχουν νομοσχέδια το περιεχόμενο των οποίων βγάζει ειδήσεις. Αυτό δεν ισχύει για το νομοσχέδιο που αφορά τους μετανάστες. Αν ό,τι είδε το φως της δημοσιότητας χτες είναι το περιεχόμενό του, κανένα νέο δεν περιέχει πάρεξ του γεγονότος ότι επιβεβαιώνει πως η κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει πως οι αλλοδαποί εργάτες θα παραμείνουν φτηνοί και χωρίς δικαιώματα. Είδηση δεν αποτελεί ούτε ο τρόπος που με καρμπόν επιλέγει η κυβέρνηση να δημοσιοποιεί τα νομοσχέδιά της: Από το γραφείο του διευθυντή ενός εκ των συναρμόδιων υπουργών επιλέγεται, συνήθως, μία ομάδα δημοσιογράφων που κρίνεται κατάλληλη να το παρουσιάσει, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η προβολή των «θετικών» του και η απαλή κριτική των αρνητικών του. Εξασφαλίζοντας διά της παροχής «αποκλειστικού» και την ποδηγέτηση κατά τ' άλλα ανεξάρτητων δημοσιογράφων. Παλιά τακτική από μια κυβέρνηση που στο κάτω κάτω κάνει τη δουλιά της.

Το ενδιαφέρον στην όλη ιστορία βρίσκεται στην όλο και πιο συχνή επιβεβαίωση ότι διάφοροι συνάδελφοι εμφανίζονται έτοιμοι από καιρό να κάνουν τη δουλιά που θέλει η κυβέρνηση. Αν αυτό αφορούσε μόνο τις θεμιτές φιλοδοξίες κάθε δημοσιογράφου να εξασφαλίσει το αποκλειστικό του, ίσως και να μην υπήρχε πρόβλημα. Οταν όμως μέσα από την επανάληψη του φαινομένου παίζεται το μεροκάματο άξιων συναδέλφων, που ευτυχώς γι' αυτούς δεν ντροπιάστηκαν με το να επιλεγούν ως άξιοι από τον διευθυντή του όποιου «Γιαννίτση», υπάρχει πρόβλημα. Πόσο μάλλον όταν, όπως μαθαίνουμε, και διάφορες άλλες «εργολαβίες», όπως, για παράδειγμα, το περιοδικό της ΚΕΔΚΕ και τα 6 εκατομμύρια του κόστους του ανά έκδοση, με τα ίδια κριτήρια ανατίθενται...