Οπως σε κάθε εποχή έτσι και σήμερα υπάρχουν οξυμένα προβλήματα όχι μόνο της νεολαίας αλλά και γενικότερα. Νομίζω όμως ότι δε μας βοηθάει να υπερτονίζουμε τις δυσκολίες και αυτό γιατί στην ιστορική διαδρομή του Κόμματός μας υπάρχουν πρωτοβουλίες και δράσεις αξιοζήλευτες στη νεολαία που ξεπερνούσαν τα εμπόδια με επιτυχία. Δεν ξεκινάμε από το πουθενά, αλλά συνεχίζοντας μπορούμε να συμπληρώσουμε και άλλους κρίκους στην αλυσίδα των αγώνων.

Θα ήθελα σ' αυτά τα πλαίσια να καταθέσω ορισμένες σκέψεις και προβληματισμούς μου.

Αρκετοί από εμάς είμαστε γονείς παιδιών που βρίσκονται στην ηλικία για να είναι μέλη της ΚΝΕ ή μικρότερα. Η γενιά μας 45 - 50 χρόνων πέρασε από την ΚΝΕ κάποια χρόνια και η δουλιά και παρέμβαση μας στη νεολαία δε μας είναι μια αφηρημένη θεωρητική προσέγγιση αλλά υπάρχει μικρή ή και μεγαλύτερη εμπειρία.

Σήμερα από τη θέση του γονιού ψάχνω, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε και την κομματική μου θεώρηση των πραγμάτων, απαντήσεις στα παρακάτω ενδεικτικά ερωτήματα.

1. Ποια στάση κρατάμε ως γονείς στα πεδία της Μόρφωσης, του Πολιτισμού, του αθλητισμού;

2. Πώς είναι η καθημερινότητα των γονιών κ.μ. και πώς αυτή επιδρά στη διαμόρφωση και συγκρότηση των παιδιών;

3. Πώς εμείς οι γονείς γινόμαστε θετικά παραδείγματα όχι μόνο για τα παιδιά μας αλλά και για τους φίλους τους;

4. Τελικά, σαν γονείς μπορούμε να παρέμβουμε ουσιαστικά και με αποτελέσματα στη διαμόρφωση των παιδιών μας ή είναι αυταπάτη και γίνεται ανεμόμυλος η προσπάθειά μας, γιατί το σύστημα μέσα από το σχολείο και όλα τα μέσα που διαθέτει τελικά επιδρά ουσιαστικά στα παιδιά μας, έχοντας υπόψη ότι το κοινωνικό πολιτικό περιβάλλον παίζει καθοριστικό ρόλο; Κουβαλώντας ο καθένας μας τις εμπειρίες του, η προσπάθεια που κάνουμε είναι να προσφέρουμε στα παιδιά μας ό,τι καλύτερο μπορούμε (αυτό το καλύτερο είναι συζητήσιμο) και δεν εννοώ φυσικά μόνο τα υλικά αγαθά. Ομως με τις γνώσεις, την πληροφόρηση και τις οικονομικές δυνατότητες που έχουμε οι επιλογές μας σε σχέση με τις δραστηριότητες των παιδιών μας εμπεριέχουν όλα εκείνα τα στοιχεία για να βοηθάνε τα παιδιά μας στη συγκρότηση πολύπλευρων ολοκληρωμένων ανθρώπων με προοδευτικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά;

Για παράδειγμα τους παροτρύνουμε να μελετάνε και να αγαπάνε τη γνώση ή μήπως μάς είναι αδιάφορο γιατί το σημερινό σχολείο είναι ακόμη ένα γρανάζι εξυπηρέτησης του σημερινού συστήματος;

Θα ασχοληθούν τα παιδιά μας με τον αθλητισμό και τον πολιτισμό για γενικότερη καλλιέργεια και εκτόνωση από το «καταπιεστικό» πρόγραμμα του σχολείου ή θα αφεθούμε σ' ό,τι υπάρχει και στην εύκολη λύση της TV και του κλεισίματος στο σπίτι;

Πώς τα παιδιά μας θα δοκιμαστούν και σ' άλλους χώρους και θα κοινωνικοποιηθούν εκτός από αυτόν του σχολείου όταν στις περισσότερες συνοικίες δε λειτουργεί το κλίμα της γειτονιάς;

Θεωρώ πως οι απαντήσεις δεν είναι μονοδιάστατες γιατί π.χ. ενώ θεωρητικά και συνθηματικά είμαστε υπέρ του «Πρώτοι στα μαθήματα πρώτοι στον αγώνα» συμβαίνει πίσω από το θεώρημα του αστικού σχολείου να υπάρχει άρνηση για διάβασμα και μελέτη με τις γνωστές αρνητικές συνέπειες της λειψής γνώσης και γενικότερης παιδείας αλλά και του χαμηλού ιδεολογικού εξοπλισμού με βάση τη θεωρία μας σε βάθος. Πόσο το δικό μας παράδειγμα (των γονιών) βοηθάει να αγαπάνε το βιβλίο και να λαχταρούνε να διαβάσουν;

- Πόσο εμείς μέσα στην καθημερινότητά μας αποδεικνύουμε ότι πραγματικά πιστεύουμε και αγωνιζόμαστε γι' αυτά που πολλές φορές μας έχουν ακούσει να υποστηρίζουμε; Μήπως για να τους πείσουμε περιμένουμε τις μεγάλες στιγμές του αγώνα και στην καθημερινότητά μας είμαστε και εμείς μια από όλα αυτά που κατηγορούμε; Μήπως γινόμαστε αναξιόπιστοι και τα παιδιά μας ψάχνουν απαντήσεις αλλού μακριά από το δικό μας χώρο; Μήπως και εμείς δε βιώνουμε και επηρεαζόμαστε από το σύστημα; Είναι βέβαιο πως συμμετέχοντας στους αγώνες αναπτύσσονται περισσότερες άμυνες στην ηττοπάθεια και στη γενικότερη σήψη, καθώς και στον ωχαδερφισμό, αυτό όμως κάποιες φορές συνειδητά ή μη, μήπως μας κάνει να θεωρούμε τους εαυτούς μας «Πανεπιστήμονες», που για όλα έχουμε έτοιμες τις λύσεις και απαντήσεις θεωρητικά αλλά που στην πράξη αναπαράγουμε πρότυπα που καταδικάζουμε; Για παράδειγμα, πόσες φορές δεν επιμένουμε να κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς, παραβλέποντας τα δικά τους θέλω και τη γνώμη τους (έλλειψη δημοκρατίας), διαχωρισμός λόγω φύλου και ανάλογη συμπεριφορά (ισότητα των φύλων), σπουδαίες κουβέντες και αναλύσεις για αξίες και ηθική για τις σχέσεις μεταξύ των νέων για αλληλοσεβασμό και στην πράξη οι περισσότεροι από εμάς νομίζω στην πορεία της κομματικής μας ζωής έχουμε δει αυτούς που με περισσότερο ζήλο τα λέγανε να μην τα εφαρμόζουν στην προσωπική τους ζωή. Τελικά, μπορούμε να δεχτούμε ότι δεν μπλεκόμαστε με την προσωπική ζωή γιατί αυτό αφορά μόνο τον ίδιο;

• Παλιότερα γονείς που δεν είχαν σχέσεις με το Κόμμα θέλανε τα παιδιά τους να είναι στην ΚΝΕ, γιατί βλέπανε ότι υπήρχανε αξίες και αρχές και αυτό βοηθούσε να μην μπλέκουν π.χ. με τα ναρκωτικά. Πόσοι από εμάς μέσα μας δεν έχουμε αυτή την ανησυχία; Τι δεν κάνουμε καλά που να θωρακίζουμε τα παιδιά μας και κατά προέκταση και τα άλλα παιδιά από το πρόβλημα;
• Συνταγές το ξέρω πως δεν υπάρχουν, αξίζει νομίζω να προσπαθήσουμε περισσότερο ν' ανοίξουμε αυτή τη θεματολογία στην κομματική μας ζωή, θα μας βοηθήσει αμφίδρομα και μας τους γονείς αλλά και τους νέους σ. της ΚΝΕ και τα παιδιά μας να βρούμε δρόμους που θα συναντιόμαστε πιο μαζικά και ουσιαστικά με μεγάλα τμήματα της νεολαίας.

Τέλος, πολύ επιγραμματικά θα ήθελα να θίξω ένα θέμα.

Θέση μας είναι ότι κορμός του κινήματος της νεολαίας είναι η εργατική. Προβληματίζομαι όμως στην εξής βάση: Η ιστορία του νεολαιίστικου κινήματος γράφτηκε πολλές φορές με πρωτοβουλία των φοιτητών, και σήμερα στις εκτιμήσεις μας αναφέρουμε ότι η νέοι πιο αργά μπαίνουν στην παραγωγή γιατί σπουδάζουν ή γιατί δε βρίσκουν δουλιά κ.λπ. Αν δεχτούμε τα παραπάνω μήπως πρέπει να ξαναδούμε πιο αναλυτικά πού και σε ποια τμήματα τα νεολαίας θα ρίξουμε ιδιαίτερο βάρος και με ποιες μορφές;

Αγαπητοί σύντροφοι, είμαι αισιόδοξη ότι θα κερδίζουμε περισσότερους νέους και πριν απ ' όλα τα παιδιά μας με την κοσμοθεωρία μας για την ανατροπή του κοινωνικού συστήματος που ζούμε και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Οι νεότεροι σύντροφοί μας θα τα καταφέρουν καλύτερα από τους πατεράδες και τους παππούδες τους όπως μας έλεγε ο αγαπημένος μας σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης.

Σεβαστή Σβάρνα

Οι νέοι που σπουδάζουν στο ΤΕΙ, ένα κομμάτι τους έχει μπει από το ενιαίο λύκειο, ενώ ένα άλλο κομμάτι τους από τα TEE. Σε γενικές γραμμές το γνωσιακό επίπεδο των σπουδαστών είναι χαμηλό. Οι περισσότεροι δεν έχουν βασικές γνώσεις μαθηματικών, φυσικής, χημείας, κλ.π. Αυτό δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες στην παρακολούθηση των μαθημάτων, το επίπεδο των οποίων είναι γενικά χαμηλό.

Μεγάλο μέρος των σπουδαστών που βρίσκονται εκεί δεν ήθελε να είναι. Υπάρχει γενικότερα ένα κλίμα ότι «ξέπεσαν» στο ΤΕΙ. Να πάνε για να τελειώνουν και να βγουν να δουλέψουν!!

Δεν υπάρχει σε γενικές γραμμές ενδιαφέρον από τους καθηγητές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι όταν ζητήθηκε από τους καθηγητές στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης να δώσουν λίστα με ποια βιβλία πρέπει να αγοράσει η βιβλιοθήκη του ΤΕΙ, αξιοποιώντας προγράμματα ενίσχυσης των βιβλιοθηκών απάντησαν μόνο 3 καθηγητές από τους 300 μόνιμους και τους 1.100 έκτακτους που υπάρχουν εκεί.

Με μεγάλη δυσκολία ένας σπουδαστής μπορεί να βρει τον καθηγητή του, αφού οι περισσότεροι είναι έκτακτοι, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν γραφεία και άρα βρίσκονται στο ΤΕΙ μόνο τις ώρες που κάνουν το μάθημα.

Το περιεχόμενο των μαθημάτων χάνει όποιας επιστημονικότητας. Δεν υπάρχουν συγγράμματα. Τις περισσότερες φορές ο σπουδαστής πρέπει να μελετάει από κακά φωτοαντίγραφα σημειώσεων. Χαρακτηριστικό είναι ότι ένα μάθημα θέλει περίπου 2-3 μέρες με σπαστό και χαλαρό διάβασμα για να περαστεί!! Ενώ στη διάρκεια της εξεταστικής δίνουν μαθήματα κάθε μέρα και πολλές φορές και 2 μαθήματα τη μέρα.

Μπορούμε να πούμε γενικά πως υπάρχει απόσταση μεταξύ των σπουδαστών του ΤΕΙ και των βιβλίων, του διαβάσματος. Πολιτιστικές πρωτοβουλίες, όπως ομάδες κινηματογράφου, θεάτρου, σκακιού δεν υπάρχουν αν και κάνουμε μια προσπάθεια, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, να φτιάξουμε τέτοιες ομάδες, αντιμετωπίζοντας όμως μεγάλες δυσκολίες και στο δυναμικό μας αλλά σε σχέση με χώρους (λόγω απόστασης του ΤΕΙ από το κέντρο, αιθουσών κλ.π.).

Εντονο είναι το κτιριακό πρόβλημα. Ιδιαίτερα με τη μείωση του αριθμού των εκτάκτων καθηγητών πολλοί σπουδαστές δεν είχαν χώρο για να μπουν σε εργαστήρια ή έκαναν μάθημα σε αίθουσες που ενώ χωρούσαν 30 άτομα έπρεπε να μπουν 50 και 60 ή και παραπάνω.

Μεγάλο μέρος των σπουδαστών εργάζεται. Τις περισσότερες φορές σε άσχετες δουλιές με το αντικείμενο των σπουδών κύρια στον επισιτισμό (μπαράκια και ταβέρνες) ενώ λιγότερες πάνω στο αντικείμενό τους και φυσικά με άσχημους όρους εργασίας.

Ενα μεγάλο ζήτημα είναι το ζήτημα της πρακτικής εξάσκησης των σπουδαστών. Το μεγαλύτερο τμήμα σπουδαστών με χαρακτηριστική περίπτωση αυτών των τουριστικών επαγγελμάτων κάνει πρακτική χωρίς να αμείβεται ή στην καλύτερη παίρνοντας ψίχουλα. Χρησιμοποιούνται οι νέοι του ΤΕΙ με πρόσχημα την πρακτική τους για να καλύπτουν βασικές ανάγκες των εργοδοτών δίνοντάς τους απλά την προϋπηρεσία. Συνθήκες άθλιες, μένουν 4-5 και παραπάνω σε ένα δωμάτιο και δουλεύουν 10 ώρες τη μέρα, χωρίς αργίες, δικαιώματα.

Στο έδαφος αυτό καλλιεργείται έντονα η ρουσφετολογία, το βύσμα, να βρει τρόπο ο καθένας για να τη βολέψει και να φύγει από εκεί μέσα, να βρει κάνα μεταπτυχιακό ή καμία καλή δουλιά. Εδώ, κατά την άποψή μου, βρίσκεται και η δύναμη των ΔΑΠ - ΠΑΣΠ που με σημειώσεις, «κονέ» με τους καθηγητές, «τραπέζια» στα μαγαζιά, και γενικότερα, αγοράζουν τη δύναμή τους από τους σπουδαστές.

Εδώ νομίζω πρέπει να επικεντρώσουμε και εμείς τα δικά μας πυρά. Να δώσουμε τη δική μας διέξοδο στα καθημερινά προβλήματα του σπουδαστή. Να τους καλέσουμε να συνδεθούν με το εργατικό κίνημα, να διεκδικήσουν καλύτερους όρους μόρφωσης, δουλιάς και ζωής.

Εχει μεγάλη σημασία να ξεφύγουμε από λογικές αδυναμίας. Να αφήσουμε πίσω φοβίες και αμφιβολίες και να ανοιχτούμε θαρρετά χωρίς αναστολές παρεμβαίνοντας σε σπουδαστές, καθηγητές και εργαζόμενους. Να φύγουμε από τη γενική δουλιά σε επίπεδο ΤΕΙ και να δούμε τη δράση μας μέσα στα τμήματα, μέσα στα μαθήματα και τα εργαστήρια. Τι πρέπει να δούμε από εδώ και μπρος;

1. Να επικεντρώσουμε τη δουλιά μας σε σχέση με το εργασιακό: Πώς δηλαδή δένεται το επίπεδο των σπουδών, η ποιότητά τους, με τα επαγγελματικά τους δικαιώματα. Πώς το ότι οδηγούνται οι σπουδές στην κατάρτιση τους οδηγεί σε αυριανούς εργαζόμενους με μειωμένες απαιτήσεις και δικαιώματα, ευάλωτους. Να προσπαθήσουμε να δέσουμε το κίνημα των σπουδαστών με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Να δούμε περιοδείες και εκδηλώσεις με συνδικαλιστικά μας στελέχη στο ΤΕΙ. Είχαμε παραδείγματα όπου όταν κάναμε μια τέτοια δουλιά υπήρχε μεγάλη συμμετοχή, ερωτήσεις, ενδιαφέρον από τους σπουδαστές. Οι προσπάθειες που έγιναν να συνεχιστούν και να ενταθούν.

2. Να δουλέψουμε για το μορφωτικό ρεύμα που βάζουν οι Θέσεις και στην Οργάνωση της ΚΝΕ, αλλά και γενικότερα μέσα στο ΤΕΙ. Να δούμε τρόπους μελέτης, συζήτησης, εκδηλώσεις που να δώσουν ερεθίσματα στους συντρόφους, αλλά και στους νέους για να διαβάζουν. Να μελετήσουν τη φιλοσοφία, την ιστορία να ασχοληθούν με τη λογοτεχνία, να αναπτύξουν την αισθητική και το πνεύμα τους.

3. Ιδιαίτερο βάρος στον πολιτισμό. Να δώσουμε τη δική μας πρόταση ζωής. Να αντιτάξουμε τη δική μας λογική για τη συλλογικότητα απέναντι στη λογική της ατομικότητας που οι άλλες δυνάμεις προωθούν. Να ενισχύσουμε τις ήδη υπάρχουσες ομάδες και να ιδρύσουμε νέες. Να γίνει ο πολιτισμός χώρος συσπείρωσης και έκφρασης της νεολαίας του ΤΕΙ.

4. Ιδιαίτερη δουλιά στην ενίσχυση των στελεχών της ΚΝΕ, στην ανάδειξη νέων στελεχών. Καθημερινή και σταθερή παρουσία, πρωτοβουλία και παράδειγμα από όλα τα κομματικά στελέχη είναι αναγκαία για την καθημερινή διαπαιδαγώγηση των συντρόφων της ΚΝΕ. Να τους παίρνουμε από το χεράκι, να τους μαθαίνουμε και να τους αφήνουμε να τραβάν μπροστά μόνοι τους δίνοντάς τους ευκαιρίες.

Πράγματι έχει ιδιαίτερη σημασία η δουλιά μας στη νεολαία, στην αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, στο νέο αίμα του εργατικού κινήματος και του Κόμματός μας. Οι Θέσεις πιάνουν το ζήτημα από όλες τις πλευρές του. Το ζήτημα από εδώ και μπρος είναι η βαθιά μελέτη και η επίπονη δουλιά, θέλει τη συμβολή μας στη συζήτηση αλλά και στην πράξη, στην εφαρμογή των αποφάσεων, στην καθημερινή μας δράση.

Μααΐα Τζαμάλ - Οδυσσέας

Αχτιδικό Παιδείας ΚΟΘ

Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ είναι πράξη θετική και επίκαιρη. Ενδιαφέρεται με πίστη για τα προβλήματα της νεολαίας. Αυτό το κομμάτι που το λέμε νεολαία είναι η παραγωγική δύναμη της αυριανής κοινωνίας μας. Οποιος κατάφερε να κερδίσει τη συμπάθεια της νεολαίας, αυτός θα είναι και νικητής. Είναι το πιο ευαίσθητο κομμάτι του λαού μας με επαναστατικές αναλαμπές. Η αστική τάξη καραδοκεί σε όλα τα σημεία της ζωής, με στόχο να τους τυλίξει στα δίχτυα της κι όταν για αρκετά χρόνια καρπωθεί τη δύναμή της, τότε την πετάει σαν λεμονόκουπα στυμμένη. Η πλειοψηφία της νεολαίας σήμερα προέρχεται από την εργατική τάξη. Γι' αυτό αποτελεί ηθική υποχρέωση να σταθεί στο ύψος που το απαιτούν οι συνθήκες. Η φυσική ανάπτυξη της νεολαίας περνάει μέσα από τρεις κύκλους. Ο ένας είναι η οικογένεια, ο δεύτερος είναι το σχολείο και ο τρίτος ολόκληρη η κοινωνία.

Αν, λοιπόν, αυτοί οι κύκλοι είναι υγιείς, τότε και ο νέος θα έχει διαμορφώσει υγιή χαρακτήρα. Αν όμως, οι κύκλοι είναι 80% σάπιοι, τότε και η νεολαία θα σαπίσει και δύσκολα το 20% της θα μείνει υγιές. Η καπιταλιστική αστική τάξη είναι επικίνδυνη σήμερα για τους νέους, καλλιεργεί τη διαφθορά, την πορνεία, την ανεργία, την άγρια εκμετάλλευση. Η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του κεφαλαίου ρήμαξαν την ύπαιθρο, έδιωξε τους νέους στα ξένα σαν τρομαγμένα πουλιά και μόνο να γεμίσουν τα πορτοφόλια τους. Μπροστά σ' αυτή την τραγική κατάσταση παραμένει το ΚΚΕ με τη νεολαία, την ΚΝΕ, η οποία έδωσε και δίνει κάθε μέρα μάχες να περισώσει αυτά που καταστρέφει ο ιμπεριαλισμός.

Εδώ το Κόμμα με τα μέλη του να ρίξει το βάρος στη στράτευση καινούριων μελών.

Η ολοκληρωτική προσαρμογή θα έρθει στην πορεία, δεν πρέπει να περιμένουμε να μορφωθεί και μετά να στρατευτεί ο νέος, όχι. Από μας εξαρτώνται πολλά. Πώς πρέπει να φερνόμαστε για να μας αγαπάει ο κόσμος; Ο κομμουνιστής πρέπει να είναι το καλό παράδειγμα αγάπης, για όλους να είναι καλός οικογενειάρχης. Οχι χαρτοπαίκτης και μπεκρής. Οχι το βράδυ να καυγαδίζει με την οικογένειά του και το πρωί να πουλάει το «Ριζοσπάστη». Προσοχή στους νέους που έρχονται μαζί μας. Μην τους φορτώνουμε πολλή δουλιά στην αρχή, να τους παροτρύνουμε να διαβάζουν και όλο να μαθαίνουν για τους αγώνες και θυσίες που κάνανε οι προηγούμενες νεολαίες, όπως η ΕΠΟΝ. Πάντα ο νέος διψάει να μαθαίνει ηρωικές θυσίες, όπως οι πιο κάτω που τις έζησα το 1949. Η Μαρία από τον Αλμυρό Βόλου, ΕΠΟΝίτισσα, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα φωνάζει δυνατά: «Εγώ παιδιά δεν έχω, πεθαίνω για τα δικά σας παιδιά να ζήσουν χορτάτα και ειρηνικά. Ζήτω το ΚΚΕ». Το 1949 στις φυλακές Κεφαλλονιάς είναι δυο αδέλφια στο ίδιο κελί. Δικασμένοι σε θάνατο από το Αγρίνιο. Στις τέσσερις το πρωί δυο δεσμοφύλακες ανεβαίνουν τα σκαλιά, έρχονται μπροστά στο κελί μου, σταματούν για λίγο και αμέσως ανοίγουν το δίπλα κελί και φωνάζουν: «Ο Τσαπάρος να βγει έξω». Δε λένε το όνομα στην αρχή και όρθια τα δυο αδέλφια. Ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλο πως αυτός είναι για εκτέλεση. «Εγώ θα πάω, γιατί εσύ είσαι νέος και πρέπει να ζήσεις, όχι εσύ έχεις οικογένεια». Κι αυτό το ανώτερης μορφής παλικάρι σταμάτησε, όταν ο φύλακας είπε είναι ο Κώστας. Τότε ο Κώστας αφού αγκάλιασε τον αδελφό του με σταθερό βήμα κατεβαίνει τα σκαλιά. Φωνάζει δυνατά: «Γεια σας αδέλφια, γεια σας. Σκύψτε φασίστες να περάσουν τα νιάτα, τα ελληνικά. Ζήτω το ΚΚΕ». Ενας φύλακας ονομαζόμενος Καλόγερος παραμέρισε, λέγοντας «Πέρασε παιδί μου, πέρασε» και την άλλη μέρα υπέβαλε την παραίτησή του.

Δημ. Γουλόπουλος

Αντιστασιακός, λοχαγός του ΔΣΕ ΚΟΒ Αγ. Δημητρίου (Μπραχάμι)