Στις Θέσεις για τη νεολαία καταγράφονται αρκετά γλαφυρά τα προβλήματα οι προτάσεις του Κόμματος για τη λύση τους και τρόποι δουλιάς για την καλύτερη σύνδεσή μας με τη νεολαία.

Οπως σε κάθε εποχή έτσι και σήμερα υπάρχουν οξυμένα προβλήματα όχι μόνο της νεολαίας αλλά και γενικότερα. Νομίζω όμως ότι δε μας βοηθάει να υπερτονίζουμε τις δυσκολίες και αυτό γιατί στην ιστορική διαδρομή του Κόμματός μας υπάρχουν πρωτοβουλίες και δράσεις αξιοζήλευτες στη νεολαία που ξεπερνούσαν τα εμπόδια με επιτυχία. Δεν ξεκινάμε από το πουθενά, αλλά συνεχίζοντας μπορούμε να συμπληρώσουμε και άλλους κρίκους στην αλυσίδα των αγώνων.

Θα ήθελα σ' αυτά τα πλαίσια να καταθέσω ορισμένες σκέψεις και προβληματισμούς μου.

Αρκετοί από εμάς είμαστε γονείς παιδιών που βρίσκονται στην ηλικία για να είναι μέλη της ΚΝΕ ή μικρότερα. Η γενιά μας 45 - 50 χρόνων πέρασε από την ΚΝΕ κάποια χρόνια και η δουλιά και παρέμβαση μας στη νεολαία δε μας είναι μια αφηρημένη θεωρητική προσέγγιση αλλά υπάρχει μικρή ή και μεγαλύτερη εμπειρία.

Σήμερα από τη θέση του γονιού ψάχνω, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε και την κομματική μου θεώρηση των πραγμάτων, απαντήσεις στα παρακάτω ενδεικτικά ερωτήματα.

1. Ποια στάση κρατάμε ως γονείς στα πεδία της Μόρφωσης, του Πολιτισμού, του αθλητισμού;

2. Πώς είναι η καθημερινότητα των γονιών κ.μ. και πώς αυτή επιδρά στη διαμόρφωση και συγκρότηση των παιδιών;

3. Πώς εμείς οι γονείς γινόμαστε θετικά παραδείγματα όχι μόνο για τα παιδιά μας αλλά και για τους φίλους τους;

4. Τελικά, σαν γονείς μπορούμε να παρέμβουμε ουσιαστικά και με αποτελέσματα στη διαμόρφωση των παιδιών μας ή είναι αυταπάτη και γίνεται ανεμόμυλος η προσπάθειά μας, γιατί το σύστημα μέσα από το σχολείο και όλα τα μέσα που διαθέτει τελικά επιδρά ουσιαστικά στα παιδιά μας, έχοντας υπόψη ότι το κοινωνικό πολιτικό περιβάλλον παίζει καθοριστικό ρόλο; Κουβαλώντας ο καθένας μας τις εμπειρίες του, η προσπάθεια που κάνουμε είναι να προσφέρουμε στα παιδιά μας ό,τι καλύτερο μπορούμε (αυτό το καλύτερο είναι συζητήσιμο) και δεν εννοώ φυσικά μόνο τα υλικά αγαθά. Ομως με τις γνώσεις, την πληροφόρηση και τις οικονομικές δυνατότητες που έχουμε οι επιλογές μας σε σχέση με τις δραστηριότητες των παιδιών μας εμπεριέχουν όλα εκείνα τα στοιχεία για να βοηθάνε τα παιδιά μας στη συγκρότηση πολύπλευρων ολοκληρωμένων ανθρώπων με προοδευτικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά;

Για παράδειγμα τους παροτρύνουμε να μελετάνε και να αγαπάνε τη γνώση ή μήπως μάς είναι αδιάφορο γιατί το σημερινό σχολείο είναι ακόμη ένα γρανάζι εξυπηρέτησης του σημερινού συστήματος;

Θα ασχοληθούν τα παιδιά μας με τον αθλητισμό και τον πολιτισμό για γενικότερη καλλιέργεια και εκτόνωση από το «καταπιεστικό» πρόγραμμα του σχολείου ή θα αφεθούμε σ' ό,τι υπάρχει και στην εύκολη λύση της TV και του κλεισίματος στο σπίτι;

Πώς τα παιδιά μας θα δοκιμαστούν και σ' άλλους χώρους και θα κοινωνικοποιηθούν εκτός από αυτόν του σχολείου όταν στις περισσότερες συνοικίες δε λειτουργεί το κλίμα της γειτονιάς;

Θεωρώ πως οι απαντήσεις δεν είναι μονοδιάστατες γιατί π.χ. ενώ θεωρητικά και συνθηματικά είμαστε υπέρ του «Πρώτοι στα μαθήματα πρώτοι στον αγώνα» συμβαίνει πίσω από το θεώρημα του αστικού σχολείου να υπάρχει άρνηση για διάβασμα και μελέτη με τις γνωστές αρνητικές συνέπειες της λειψής γνώσης και γενικότερης παιδείας αλλά και του χαμηλού ιδεολογικού εξοπλισμού με βάση τη θεωρία μας σε βάθος. Πόσο το δικό μας παράδειγμα (των γονιών) βοηθάει να αγαπάνε το βιβλίο και να λαχταρούνε να διαβάσουν;

- Πόσο εμείς μέσα στην καθημερινότητά μας αποδεικνύουμε ότι πραγματικά πιστεύουμε και αγωνιζόμαστε γι' αυτά που πολλές φορές μας έχουν ακούσει να υποστηρίζουμε; Μήπως για να τους πείσουμε περιμένουμε τις μεγάλες στιγμές του αγώνα και στην καθημερινότητά μας είμαστε και εμείς μια από όλα αυτά που κατηγορούμε; Μήπως γινόμαστε αναξιόπιστοι και τα παιδιά μας ψάχνουν απαντήσεις αλλού μακριά από το δικό μας χώρο; Μήπως και εμείς δε βιώνουμε και επηρεαζόμαστε από το σύστημα; Είναι βέβαιο πως συμμετέχοντας στους αγώνες αναπτύσσονται περισσότερες άμυνες στην ηττοπάθεια και στη γενικότερη σήψη, καθώς και στον ωχαδερφισμό, αυτό όμως κάποιες φορές συνειδητά ή μη, μήπως μας κάνει να θεωρούμε τους εαυτούς μας «Πανεπιστήμονες», που για όλα έχουμε έτοιμες τις λύσεις και απαντήσεις θεωρητικά αλλά που στην πράξη αναπαράγουμε πρότυπα που καταδικάζουμε; Για παράδειγμα, πόσες φορές δεν επιμένουμε να κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς, παραβλέποντας τα δικά τους θέλω και τη γνώμη τους (έλλειψη δημοκρατίας), διαχωρισμός λόγω φύλου και ανάλογη συμπεριφορά (ισότητα των φύλων), σπουδαίες κουβέντες και αναλύσεις για αξίες και ηθική για τις σχέσεις μεταξύ των νέων για αλληλοσεβασμό και στην πράξη οι περισσότεροι από εμάς νομίζω στην πορεία της κομματικής μας ζωής έχουμε δει αυτούς που με περισσότερο ζήλο τα λέγανε να μην τα εφαρμόζουν στην προσωπική τους ζωή. Τελικά, μπορούμε να δεχτούμε ότι δεν μπλεκόμαστε με την προσωπική ζωή γιατί αυτό αφορά μόνο τον ίδιο;

• Παλιότερα γονείς που δεν είχαν σχέσεις με το Κόμμα θέλανε τα παιδιά τους να είναι στην ΚΝΕ, γιατί βλέπανε ότι υπήρχανε αξίες και αρχές και αυτό βοηθούσε να μην μπλέκουν π.χ. με τα ναρκωτικά. Πόσοι από εμάς μέσα μας δεν έχουμε αυτή την ανησυχία; Τι δεν κάνουμε καλά που να θωρακίζουμε τα παιδιά μας και κατά προέκταση και τα άλλα παιδιά από το πρόβλημα;
• Συνταγές το ξέρω πως δεν υπάρχουν, αξίζει νομίζω να προσπαθήσουμε περισσότερο ν' ανοίξουμε αυτή τη θεματολογία στην κομματική μας ζωή, θα μας βοηθήσει αμφίδρομα και μας τους γονείς αλλά και τους νέους σ. της ΚΝΕ και τα παιδιά μας να βρούμε δρόμους που θα συναντιόμαστε πιο μαζικά και ουσιαστικά με μεγάλα τμήματα της νεολαίας.

Τέλος, πολύ επιγραμματικά θα ήθελα να θίξω ένα θέμα.

Θέση μας είναι ότι κορμός του κινήματος της νεολαίας είναι η εργατική. Προβληματίζομαι όμως στην εξής βάση: Η ιστορία του νεολαιίστικου κινήματος γράφτηκε πολλές φορές με πρωτοβουλία των φοιτητών, και σήμερα στις εκτιμήσεις μας αναφέρουμε ότι η νέοι πιο αργά μπαίνουν στην παραγωγή γιατί σπουδάζουν ή γιατί δε βρίσκουν δουλιά κ.λπ. Αν δεχτούμε τα παραπάνω μήπως πρέπει να ξαναδούμε πιο αναλυτικά πού και σε ποια τμήματα τα νεολαίας θα ρίξουμε ιδιαίτερο βάρος και με ποιες μορφές;

Αγαπητοί σύντροφοι, είμαι αισιόδοξη ότι θα κερδίζουμε περισσότερους νέους και πριν απ ' όλα τα παιδιά μας με την κοσμοθεωρία μας για την ανατροπή του κοινωνικού συστήματος που ζούμε και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Οι νεότεροι σύντροφοί μας θα τα καταφέρουν καλύτερα από τους πατεράδες και τους παππούδες τους όπως μας έλεγε ο αγαπημένος μας σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης.

Σεβαστή Σβάρνα