13/9: Με ανυπομονησία να πάμε στο καινούργιο μας σχολείο. Φοράμε τα καλά μας, τα καλύτερα χαμόγελά μας και προχωράμε στα σοκάκια της γειτονιάς προς το σχολείο. Η μεγάλη Πρώτη Δημοτικού και ο μικρός προνήπιο.

9.30: Ο αγιασμός της Α' Δημοτικού. Κεκλεισμένων των θυρών λόγω πανδημίας, αυτή είναι η οδηγία του υπουργείου. Τα πρωτάκια μόνα σε μια τεράστια αυλή. Αχ και να ξέρανε ότι η αυλή αυτή που φαντάζει μεγάλη για κρυφτό και κυνηγητό, θα την μοιράζονται με άλλα 300 παιδιά. Τέλος πάντων, στα δικά μας τώρα. Και ενώ τα πρωτάκια στέκονται μόνα τους στο μεγάλο προαύλιο, οι γονείς για να μη διασπείρουμε τον ιό στέκουμε στοιβαγμένοι στο πεζοδρόμιο ο ένας πάνω στον άλλον, ενώ μερικοί αψήφησαν τον κίνδυνο της λεωφόρου και στέκονταν εκεί. Εγώ στεκόμουν σε ένα πηγαδάκι 9 ατόμων... πάλι καλά δεν ξεπερνούσαμε το 50+1, ειδάλλως την επόμενη θα 'μασταν σε καραντίνα η μισή τάξη, μετά από 15 μέρες η άλλη μισή κ.ο.κ. Πάντως τα σχολεία δεν θα κλείσουν μας διαβεβαίωσαν, θα πάρουν και τριμηνίτες.

10.00: Αγιασμός στο Νηπιαγωγείο. Εκεί οι γονείς μπορούσαν να συνοδεύσουν τα παιδιά. Φαίνεται ο αύλιος χώρος των 50 τ.μ. με τα δύο τσίγκινα κουτιά ή οικίσκους (όπως μας επέβαλε να τα αναφέρουμε πέρσι ο δήμαρχος μετά από κινητοποιήσεις των γονιών) ήταν αρκετός για να μην υπάρξει διασπορά μεταξύ των 160 ατόμων που βρίσκονταν εκεί. Και ενώ κανείς θα περίμενε χαμόγελα έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, οι γονείς είχαμε σαστίσει στην ιδέα ότι πάλι φέτος η δημοτική αρχή τολμά με θράσος μετά και από βροχή καταγγελιών που είχε δεχτεί για τα κοντέινερ, για τους τραυματισμούς των παιδιών, για την έλλειψη υλικών, για την παρεμπόδιση του παιδαγωγικού έργου των εκπαιδευτικών σε μια αίθουσα στην κυριολεξία 30 τ.μ. με 20 παιδιά, να παρουσιάζει στους γονείς την ίδια εικόνα, χωρίς καμία μεταβολή.

Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε όταν ενημερωθήκαμε ότι 22 παιδιά θα πάνε σε νέο χώρο που φτιάχτηκε για να τα φιλοξενήσει. Είπαμε κι εμείς «φτιάχτηκε νέος χώρος, τουλάχιστον εισακούστηκαν οι επιθυμίες μας», αλλά πού! Τα ίδια και χειρότερα. Με περισσό θράσος η δημοτική αρχή έβαλε πάλι ένα τσίγκινο κουτί σε έναν αύλιο χώρο όλο χώματα, με αποφάγια από γάτες και με επικίνδυνες σκάλες.

Ο «νέος» αυτός χώρος πιθανά να αποκαλεστεί από τη δημοτική αρχή εξοχική κατοικία, δεδομένου ότι τα άλλα κουτιά τα είπε οικίσκους. Πρέπει να ντρέπονται, τόσο η δημοτική αρχή, που με αναλγησία και προχειρότητα αντιμετωπίζει τη δίχρονη Προσχολική Αγωγή μη λαμβάνοντας μέτρα ώστε τα σχολεία των παιδιών μας να εξυπηρετούν τις μορφωτικές τους ανάγκες, όσο και η κυβέρνηση, που με τους αντιδραστικούς νόμους, που καταθέτει εν μέσω πανδημίας, μειώνει εκπαιδευτικούς και συρρικνώνει τμήματα.

Μετά φταίμε εμείς που αυξάνονται τα κρούσματα. Τα απλά μαθηματικά λένε: 80 παιδιά διά 15 ανά τμήμα = 5 τμήματα. 5 ανθρώπινες αίθουσες, όχι οικίσκοι, όχι κοντέινερ, όχι προκάτ. 5 αίθουσες με το ανάλογο προσωπικό. Πόσο πιο κατανοητό να γίνει, πόσο χρόνο χρειάζεται η δημοτική αρχή να λάβει μέτρα ή μάλλον πόσο καιρό έχουν σκοπό να μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας.

ΥΓ.: Οι ίδιες πράξεις ισχύουν και για την κυβέρνηση.

Ε, φτάνει πια!

Το καλό το κρατώ για το τέλος.

14/9: Το κοριτσάκι μου με περιμένει με χαρά να πάμε να ψωνίσουμε τα τετράδιά της. Τελειώνω τη δουλειά και πάμε να ψωνίσουμε. Τη λίστα δεν την έχω δει προσεκτικά, αλλά βλέπω στα μάτια των μαμάδων να βράζει η αγανάκτηση όσο γεμίζουν τα καλάθια. Τότε είναι η στιγμή που κοιτάω τι έχω να ψωνίσω...

Καλά τα τετράδια, καλά τα μολύβια, καλές οι γόμες... αλλά και ΧΑΡΤΙ Α4 και μαρκαδόρους και ξυλομπογιές και, και, και, και....

Τρελάθηκα και πάνω από όλα στέγνωσα οικονομικά 40 ευρώ.

Σίγουρα θα μπερδεύτηκαν, σκέφτηκα. Αυτή η λίστα απευθύνεται στις Σχολικές Επιτροπές οι οποίες έχουν εγκρίνει το ποσό των 20.000 ευρώ ανά Σχολική Επιτροπή από τον Ιούνη, αλλά δεν έχει προχωρήσει ακόμα. Κι όμως δεν μπερδεύτηκαν, απλά πάλι εμείς θα πληρώσουμε τη νύφη... πάλι. Το βρήκανε τώρα, πανδημία «το κάθε παιδί τα δικά του» και πάντα με το πρόσχημα του προσωρινού, του έκτακτου, αλλά όπως λέει ο σοφός λαός ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Δηλαδή, θέλουν να μας πουν ότι αν λήξει η πανδημία θα μας δώσουν τα λεφτά μας πίσω ή ότι πριν από την πανδημία ο γονιός δεν έβαζε βαθιά το χέρι στην τσέπη του; Υλικά για τον παιδικό, υλικά για το Νηπιαγωγείο... Τα περισσότερα σχολεία προσπαθούν έμμεσα να περάσουν τον νέο νόμο με την αυτονομία, το διαφορετικό βιβλίο και τους γονείς μέγα χορηγούς (...)

Μήπως όμως υπερβάλλω με όλα αυτά, μήπως δεν θέλω να βοηθήσω το παιδί μου;

(...) Κάθε γονιός βλέπει σίγουρα την αδικία που βιώνει, με τον άλφα ή με τον βήτα τρόπο, στον χώρο δουλειάς του... Δεν επιτρέπεται όμως να την βλέπει ή να την κατονομάζει μέσα στο σχολείο. Βλέπει το παιδί του και αισθάνεται ο μόνος υπεύθυνος να του εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον πάση θυσία. Πάνω σε αυτό πατάνε οι εκάστοτε κυβερνήσεις και οι υπουργοί Παιδείας, που κατά καιρούς έχουν βγάλει στο σφυρί τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών μας και διαφοροποιούν τις δυνατότητές τους με βάση την τσέπη του γονιού.

«Αν δεν μπορούν αυτοί που κυβερνούν, τότε μπορούμε εμείς», λένε κάποιοι γονείς και πληρώνουν τη λίστα, βάφουν το σχολείο, αποδέχονται το κοντέινερ ...και στην Α' Δημοτικού και μετά στην άλλη τάξη περισσότερα και μετά ακόμα περισσότερα ...και κάποια στιγμή κάνουν τον λογαριασμό και βγαίνουν λειψοί. Γιατί όταν πια δεν μπορούσαν να κάνουν άλλη αφαίμαξη από τα πενιχρά που είχαν μείνει, δεν τους λυπήθηκε κανείς!

Κι όμως αρκούσε μια απλή διαμαρτυρία την πρώτη φορά, μια αντίσταση στο ψέμα και την υποκρισία, μια στάση αξιοπρέπειας και τα πράγματα δεν θα ήταν έτσι. Οχι, δεν πρέπει ως γονείς να μπορούμε να σωπαίνουμε στην αδικία και τους φραγμούς στη μόρφωση των παιδιών μας. Πρέπει να μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο! Ξεκινώντας από σήμερα, από το μικρό. Ζούμε τον 21ο αιώνα, το 2021 μ.Χ. και όχι το 2021 π.Χ.

Υπάρχουν οι δυνατότητες, η επιστήμη και η τεχνολογία αναπτύσσονται, το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας, αλλά δεν τα γευόμαστε τα επιτεύγματα, είναι δίπλα μας και φαντάζουν μακριά μας. Ηρθε η ώρα να σηκώσουμε ανάστημα και να αρπάξουμε ό,τι μας ανήκει. Μέσα από τους Συλλόγους Γονέων, τα Σωματεία να οργανώσουμε την πάλη μας για αυτό που πραγματικά μας αξίζει, χωρίς εκπτώσεις, ούτε ένα βήμα πίσω από τις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών μας.

Να μην τις παζαρέψουμε! Καμία αναμονή! Κανένας μόνος του!