Από πρόσφατη διαμαρτυρία εργαζομένων που απαιτούν δημόσιο σύστημα Υγείας. Χαρακτηριστική η πικέτα της εργάτριας: «Πάνω από 40 εκατομμύρια εργάτες χωρίς ιατρική περίθαλψη»

Είναι παράδοξο ή ακόμη και ύποπτο το γεγονός ότι τα αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ που εδώ και χρόνια έχουν αποποιηθεί το ρόλο τους ως «μέσα ενημέρωσης» και έχουν υιοθετήσει το ρόλο τους ως «μέσα χειραγώγησης και εξημέρωσης» σπεύδουν να χαιρετίσουν με διθυράμβους και δίχως να διατυπώνουν έστω ένα ερωτηματικό τη μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας και μάλιστα με μονότονο τρόπο: το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε εμφανίζεται να επεκτείνει την ασφαλιστική κάλυψη για την «πλειοψηφία των Αμερικανών» για πρώτη φορά εδώ και 234 χρόνια, δηλαδή από τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Και παρουσιάζεται ως μία «χειρονομία» της εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, προς το χειμαζόμενο αμερικανικό λαό.

Διαφημίζεται ότι 32 εκατομμύρια Αμερικανών για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας θα έχουν κάποιο είδος «ασφαλιστικής κάλυψης» στη μοναδική χώρα στον κόσμο που ενώ έχει τα καλύτερα νοσοκομεία και ερευνητικά κέντρα του πλανήτη, δεν παρέχει υπηρεσίες Υγείας σε όλους τους πολίτες της και εκατοντάδες χιλιάδες χάνουν τη μάχη με απολύτως ιάσιμες ασθένειες επειδή δεν έχουν ασφάλιση και καταβάλλουν υπέρογκα ποσά για να καταφεύγουν στους ιδιώτες.

Χαρακτηριστική απεικόνιση των ημερών που εκφράζει την ...ουσία του νέου νόμου

Και ας σημειωθεί ότι νόμος προωθήθηκε από τον τότε Πρόεδρο Ρούζβελτ εξαιτίας της ασφυκτικής πίεσης που ασκούσαν με απεργίες, κινητοποιήσεις, καταλήψεις εργαζόμενοι, αγρότες αλλά και μετανάστες. Οι ανισότητες του «Νιου Ντιλ» και του νόμου κοινωνικής πρόνοιας ανατράπηκαν μόνο μετά τον πολύχρονο και αιματηρό αγώνα της αφροαμερικανικής κοινότητας και του λαϊκού κινήματος τη δεκαετία του 1960 για την κατοχύρωση των ανθρωπίνων και των πολιτικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων . Επίσης, αποτέλεσμα του αγώνα αυτού είναι η θέσπιση του προγράμματος περίθαλψης Medicare καθώς ο αγώνας εξαπλώθηκε σαν φωτιά στους εργαζομένους που ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μαζικούς εργατικούς αγώνες αλλά και εξεγέρσεις σε πόλεις των πλέον καταπιεσμένων.

Κανένας νόμος στις Ηνωμένες Πολιτείες, που κατοχύρωνε αναφαίρετα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως το 8ωρο, το δικαίωμα του συνδικαλίζεσαι κ.ά. δε θεσπίστηκε χωρίς να έχει προηγηθεί πολυετής και πολύ σκληρός αγώνας των εργατών.

Σε κάθε περίπτωση, οι νίκες του λαϊκού κινήματος άρχισαν σταδιακά να εξαλείφονται τη στιγμή που το εργατικό κίνημα άρχισε να χειραγωγείται, να εξαγοράζονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Σε έντονη αντίθεση λοιπόν με την ιστορική εμπειρία, το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ομπάμα προωθείται ερήμην του αμερικανικού λαού και φυσικά εν απουσία οποιασδήποτε πίεσης ενός μαζικού κινήματος, περί ταξικού δε, ουδέν λόγος. Παρά το γεγονός ότι η δυσφορία και η εχθρότητα των Αμερικανών προς το σύστημα και την εξουσία είναι στο υψηλότερο επίπεδο της ιστορίας της χώρας.

Συνεπώς, ουδεμία πιθανότητα υπάρχει μία πολιτική εξουσία που έχει αναδυθεί ώστε να προασπίσει τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δηλαδή του κεφαλαίου, χωρίς να υπάρχει πίεση εκ μέρους του λαϊκού κινήματος να προώθησε ένα σύστημα ώστε να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες ή να καλύψει το τεράστιο όντως πρόβλημα της υγειονομικής ΜΗ περίθαλψης των Αμερικανών.

Υπ' αυτό το σκεπτικό το νομοσχέδιο ήταν εξαρχής «προβληματικό». Πολύ περισσότερο δε, που η συζήτηση γι' αυτό διήρκεσε μερικούς μήνες, ενώ οι «διαμάχες» μεταξύ των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών ήταν λίγο πολύ προσχηματικές, σικέ. Οι Δημοκρατικοί ποτέ δε χρειάζονταν τη «συναίνεση», πολύ περισσότερο δε τις ψήφους των Ρεπουμπλικανών, καθώς είχαν την πλειοψηφία και στα δύο σώματα του Κογκρέσου, που μετά την οδυνηρή ήττα τους στις εκλογές σε τοπικό επίπεδο το Γενάρη χρησιμοποίησαν, καθώς η δυσφορία ολοένα και μεγάλωνε οι δημοσκοπήσεις για τη αποδοχή τόσο του Δημοκρατικού Κόμματος όσο και για το Πρόεδρο Ομπάμα κατέγραφαν ελεύθερη πτώση με τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοέμβρη να πλησιάζουν επικίνδυνα.

Εντούτοις, όλη αυτή η «διαμάχη» που διανθίστηκε και με τις εκδηλώσεις οργανώσεων των Ρεπουμπλικανών - tea parties - συλλαλητήρια που χρηματοδοτούσαν οι μεγάλες εταιρείες που λυμαίνονται το χώρο της Υγείας - φαρμακευτικές, ασφαλιστικές, ιδιωτικά νοσοκομεία - και την πίεση, υπό τη μορφή ακόμα και του χρηματισμού, που ασκούσαν ακόμη και σε κάθε μέλος του Κογκρέσου (αντιστοιχούσαν τουλάχιστον 6 καταγεγραμμένοι «λομπίστες», δηλαδή ομάδες άσκησης πίεσης και συγκεκριμένων συμφερόντων στον τομέα της Υγείας) είχε ως αποτέλεσμα το «λάιτ» σχέδιο που εγκρίθηκε τελικά.

Εννοείται, ότι στο νέο νόμο δεν προβλέπεται πουθενά η δημόσια ασφάλιση, καθώς στην πρώτη πίεση ο Πρόεδρος Ομπάμα το εγκατέλειψε στο όνομα της συναίνεσης. Ως προϊόν συμβιβασμών πρόκειται για ένα διαδαλώδες κείμενο 2.500 σελίδων με χιλιάδες υποόρους και διατάξεις που ακόμη και τα μέλη του Κογκρέσου δεν μπορούν κατανοήσουν πλήρως.

Στο όνομα της «συναίνεσης» ο Πρόεδρος Ομπάμα την Τετάρτη υπέγραψε το Διάταγμα που επιβάλλει πολύ σοβαρούς περιορισμούς στο δικαίωμα στην άμβλωση, απόρροια της συμφωνίας εντός του Δημοκρατικού Κόμματος, καθώς κρίσιμος αριθμός δημοκρατικών βουλευτών απειλούσε ότι θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο εάν δε συμπεριλαμβανόταν οι απαγορευτικές διατάξεις που προβλέπονταν στην τροπολογία Στούπακ - Πιτς, όπου απαγορεύει τη χρήση ομοσπονδιακών κονδυλίων «για να καλύπτεται το κόστος οποιασδήποτε άμβλωσης ή να καλύπτεται ακόμη και μέρος αυτής σε κάθε ασφαλιστήριο που περιλαμβάνει κάλυψη άμβλωσης» εκτός των περιπτώσεων βιασμών, αιμομιξίας ή κινδύνου της ζωής της μητέρας.

«Πρόκειται για μια ολοκληρωτική νίκη της ασφαλιστικής βιομηχανίας», θα δηλώσει πρόσφατα ο δρ Στέφι Γουλχάντερ, καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και συνιδρυτής των Γιατρών για ένα Εθνικό Πρόγραμμα Υγείας, καταλήγοντας ότι «ο νέος νόμος χρησιμοποιεί την κρατική εξουσία για να αναγκάζει τους πολίτες να δίνουν τα χρήματά τους σε εταιρείες ιδιωτικής ασφάλισης».

Τα 32 εκατομμύρια ανασφάλιστοι μπορεί να αποκτούν «δικαίωμα» να έχουν «ασφάλιση», αφού το νομοσχέδιο υποχρεώνει τς ασφαλιστικές να τους ασφαλίζουν, όμως «αποτελούν» το νέο πεδίο κερδών των ασφαλιστικών. «Πρώτα και κύρια η νομοθεσία δεν πρόκειται να τεθεί σε ισχύ πριν το 2014», αναφέρει και ο πρώην ανεξάρτητος προεδρικός υποψήφιος Ραλφ Νέιντερ και συμπληρώνει ότι «μέσα σε αυτή την τριετία 180.00 Αμερικανοί θα πεθάνουν. Είναι ο αριθμός αναίτιων θανάτων Αμερικανών κατά μέσο όρο σε τρία χρόνια, εξαιτίας της έλλειψης ασφαλιστικής κάλυψης» και καταλήγει δυσοίωνα: «Επίσης, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι όντως θα έχουν ασφάλεια. Οι ασφαλιστικές εταιρείες μπορούν εύκολα να ξεγελάσουν το σύστημα και οι 2.500 σελίδες του τελικού κειμένου του νομοσχεδίου είναι γεμάτες με ευκαιρίες και παραθυράκια για να μπορέσουν να ελιχθούν οι εταιρείες και τελικά η κατάσταση να είναι πολύ χειρότερη»...

Παρ' όλα αυτά, η «μάχη» των Ρεπουμπλικανών συνεχίζεται με 14 γενικούς εισαγγελείς πολιτειών να καταθέτουν προσφυγή ενάντια στο σύνολο του νόμου, με το επιχείρημα ότι είναι αντισυνταγματικό, Δημοκρατικοί μέλη του Κογκρέσου δέχονται απειλές κατά της ζωής τους, ενώ στελέχη τους όπως η πρώην υποψήφια αντιπρόεδρος Σάρα Πέιλιν καλούν, μέσω του διαδικτύου αλλά και μέσω του τηλεοπτικού δικτύου «Φοξ» ακόμη, πολίτες να «πάρουν τα όπλα». Συσκοτίζοντας ακόμη περισσότερο την ουσία του νόμου και θέτοντας βάσεις για ακόμη πιο επικίνδυνες μάχες χαρακωμάτων με αφορμή το νομοσχέδιο για τη μετανάστευση που ήδη έχει «καθυστερήσει», με το κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών, το μοναδικό που υπάρχει σήμερα στις ΗΠΑ, να συνεχίζει τις πιέσεις μέσω του αγώνα με συγκεντρώσεις και απεργίες.

Ο νόμος προβλέπει μεταρρυθμίσεις στους κανόνες που ισχύουν στην ασφαλιστική αγορά, απαγορεύοντας υποτίθεται στις ασφαλιστικές εταιρείες να αποκλείουν ανθρώπους με προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας - όπως συνέβαινε κατά κόρον ως σήμερα - και επίσης απαγορεύοντας τον αυθαίρετο αποκλεισμό κατόχων ασφαλιστηρίων συμβολαίων. Παρόλα αυτά επιτρέπεται στις εταιρείες να συνεχίσουν να αρνούνται την κάλυψη ασφαλισμένων εάν αποκαλύπτεται «απάτη ή εσκεμμένη παραπλάνησή» τους από τους ασφαλισμένους για την κατάσταση της υγείας τους - το βασικό πρόσχημα που ήδη χρησιμοποιούν για να αφήνουν ακάλυπτους πολλούς ανθρώπους σήμερα.

• Δεν υπάρχει αποτελεσματικός τρόπος εποπτείας του τι αρνούνται να καλύψουν οι ασφαλιστικές εταιρείες και γιατί. Δημιουργείται ένας μηχανισμός ελέγχου, αλλά οι «διαδικασίες εσωτερικού ελέγχου» παραμένουν στα χέρια των ασφαλιστικών εταιρειών και οι διαδικασίες «εξωτερικού» ελέγχου επαφίονται στις πολιτείες, πολλές εκ των οποίων έχουν δημιουργήσει ήδη συστήματα στα οποία κυριαρχεί η ασφαλιστική βιομηχανία.
• Οι διατάξεις του νόμου επιτρέπουν στις ασφαλιστικές εταιρείες και στους εργοδότες να υπερδιπλασιάζουν τις εισφορές εργαζομένων (ασφάλιστρα) που παρουσιάζουν προβλήματα υγείας, όπως διαβήτη, υψηλή αρτηριακή πίεση, υψηλή χοληστερίνη κλπ.
• Επιτρέπεται στις ασφαλιστικές εταιρείες να επιβάλλουν χρεώσεις υπερτριπλάσιες από εκείνες που καθορίζονται από την ηλικία των ασφαλισμένων εάν αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα προβλήματα υγείας και να συνεχίσουν να επιλέγουν υγιέστερους, λιγότερο «δαπανηρούς» πελάτες. Το νομοσχέδιο δεν προβλέπει μηχανισμούς ελέγχου του κόστους των ασφαλίστρων για τους ασφαλισμένους και τις οικογένειέ τους. Τα ασφάλιστρα θα συνεχίσουν να αυξάνονται.
• Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα αυξηθούν ραγδαία τα έσοδα των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών. Η κυβέρνηση και ο Λευκός Οίκος δεν επέτρεψαν να γίνονται διαπραγματεύσεις για την τιμή των φαρμάκων, και οι φαρμακευτικές εταιρείες θα έχουν τουλάχιστον για 12 χρόνια την δυνατότητα να καθορίζουν μονοπωλιακά τις τιμές.
• Θα δημιουργηθούν ειδικές «αγορές» ασφάλισης, από τις οποίες θα μπορούν να αποκτούν κάλυψη μικρές επιχειρήσεις και ιδιώτες που δεν έχουν κάλυψη από εργοδότες. Τα πακέτα που θα προσφέρονται στις αγορές αυτές θα καλύπτουν τις ελάχιστες παροχές.
• Η μεταρρύθμιση επιτρέπει επίσης στα παιδιά των ασφαλισμένων να έχουν κάλυψη, ως εξαρτημένα μέλη οικογενειών, ως τα 26 τους χρόνια.
• Οι πολίτες θα είναι πλέον υποχρεωμένοι να διαθέτουν ασφάλιση. Οσοι δεν είναι ασφαλισμένοι, από το 2016 θα αντιμετωπίζουν την επιβολή προστίμου ίσου με το 2,5% του εισοδήματός τους. Συνδυασμένη με τις ομοσπονδιακές επιδοτήσεις, αυτή η διάταξη αποτελεί δώρο ύψους πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων στην ασφαλιστική βιομηχανία που δημιούργησε τη σημερινή κρίση και ευθύνεται για τις αυξήσεις των ασφαλίστρων, την άρνηση κάλυψης χιλιάδων ασφαλισμένων κλπ.
• Οι επιχειρήσεις με 50 εργαζόμενους και περισσότερους που δεν παρέχουν ασφαλιστική κάλυψη στο προσωπικό τους θα αντιμετωπίζουν πρόστιμα 2.000 δολαρίων για κάθε εργαζόμενο πλήρους απασχόλησης.
• Το Medicaid, το κυβερνητικό πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης για τους φτωχούς, θα είναι διαθέσιμο για όλους όσοι έχουν εισοδήματα έως και 133% πάνω από το όριο της φτώχειας, που φθάνει τα 10.830 δολάρια ανά άτομο ή τα 22.050 δολάρια για μια τετραμελή οικογένεια. Πολλές πολιτείες έχουν κριτήρια χαμηλότερα από αυτά τα επίπεδα. Επίσης να σημειωθεί ότι το Medicaid υποχρηματοδοτείται, γεγονός που περιορίζει την πρόσβαση των δικαιούχων, αφού τα ανταποδοτικά οφέλη είναι χαμηλότερα και από το Medicare και από τα ιδιωτικά ασφαλιστήρια.
• Το νομοσχέδιο προβλέπει την επιβολή ειδικού φόρου 40% σε ασφαλιστήρια συμβόλαια υγείας μεγάλου κόστους, που θα αρχίσει να ισχύει από το 2018 αντί του 2013 όπως είχε προταθεί αρχικά. Και να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που φορολογούνται οι παροχές υγείας. Ο φόρος θα ισχύει για συμβόλαια ύψους 10.200 δολαρίων και πάνω, κατ' άτομο και συμβόλαια ύψους 27.500 δολαρίων και πάνω, για τετραμελείς οικογένειες. Καθώς δεν υπάρχει πραγματικός έλεγχος στις αυξήσεις των ασφαλίστρων, πάρα πολλά συμβόλαια θα ξεπεράσουν τα ποσά αυτά ως το 2018. Αποτέλεσμα θα είναι η μετακύλιση του κόστους από τους εργοδότες στους εργαζόμενους (με την έννοια ότι οι εργοδότες θα επιλέγουν φτηνά προγράμματα με πολύ βασικές καλύψεις) και έτσι όλο και περισσότεροι ασφαλισμένοι θα είναι εκτεθειμένοι να καταστραφούν οικονομικά αν αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα υγείας (πράγμα που άλλωστε συμβαίνει σήμερα).
• Το νομοσχέδιο προβλέπει αύξηση των φόρων υπέρ του Medicare, του κυβερνητικού προγράμματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για τους πολίτες μεγάλης ηλικίας και τους ανάπηρους, στο 2,35% από το σημερινό 1,45% για πολίτες που κερδίζουν 250.000 και πλέον και για ζευγάρια που κερδίζουν 250.000 δολάρια και πλέον. Προβλέπεται επίσης αύξηση του φόρου για εισοδήματα από επενδύσεις, για το σκοπό αυτό.

Εν κατακλείδι, το κρισιμότερο είναι ότι ο νόμος ενισχύει την οικονομική και πολιτική δύναμη του ιδιωτικού συστήματος ασφάλισης, που βασίζεται στην επιδίωξη του μέγιστου κέρδους και όχι στην κάλυψη των αναγκών των ασθενών.