«Ενα ιστορικό πρώτο βήμα» ήταν η έγκριση και τελικά η υπογραφή εκ μέρους του Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα ώστε να γίνει νόμος του κράτους το νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας των ΗΠΑ κατά το κύριο άρθρο της εφημερίδας «Los Angeles Times». «Επιτέλους! Μεταρρύθμιση της Υγείας» το πρωτοσέλιδο των «New York Times» ενώ ακόμη και η κατ' εξοχήν εφημερίδα της οικονομικής ολιγαρχίας «Financial Times», χαρακτήρισαν ως «ιστορικό επίτευγμα» την υιοθέτηση του νομοσχεδίου και διατυμπάνισαν ότι ο «Ομπάμα εξασφάλισε μία θέση στην ιστορία».

Είναι παράδοξο ή ακόμη και ύποπτο το γεγονός ότι τα αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ που εδώ και χρόνια έχουν αποποιηθεί το ρόλο τους ως «μέσα ενημέρωσης» και έχουν υιοθετήσει το ρόλο τους ως «μέσα χειραγώγησης και εξημέρωσης» σπεύδουν να χαιρετίσουν με διθυράμβους και δίχως να διατυπώνουν έστω ένα ερωτηματικό τη μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας και μάλιστα με μονότονο τρόπο: το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε εμφανίζεται να επεκτείνει την ασφαλιστική κάλυψη για την «πλειοψηφία των Αμερικανών» για πρώτη φορά εδώ και 234 χρόνια, δηλαδή από τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Και παρουσιάζεται ως μία «χειρονομία» της εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, προς το χειμαζόμενο αμερικανικό λαό.

Διαφημίζεται ότι 32 εκατομμύρια Αμερικανών για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας θα έχουν κάποιο είδος «ασφαλιστικής κάλυψης» στη μοναδική χώρα στον κόσμο που ενώ έχει τα καλύτερα νοσοκομεία και ερευνητικά κέντρα του πλανήτη, δεν παρέχει υπηρεσίες Υγείας σε όλους τους πολίτες της και εκατοντάδες χιλιάδες χάνουν τη μάχη με απολύτως ιάσιμες ασθένειες επειδή δεν έχουν ασφάλιση και καταβάλλουν υπέρογκα ποσά για να καταφεύγουν στους ιδιώτες.

Σήμερα, 47 εκατομμύρια Αμερικανοί - σχεδόν το ένα έκτο του πληθυσμού - δε διαθέτουν ασφάλιση υγείας και σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, λόγω της κρίσης, ο αριθμός αυτός αναμένεται να εκτοξευτεί στα 55 εκατομμύρια, ενώ δεν υπολογίζεται καν ο αριθμός των μεταναστών «χωρίς χαρτιά»: είναι τουλάχιστον 12 εκατομμύρια. Ομάδα του πληθυσμού η οποία εξαιρείται από το «ιστορικό νομοσχέδιο», όπως είχαν εξαιρεθεί και από το διαβόητο νομοσχέδιο για την «κοινωνική πρόνοια» (social security) - νόμος του Φρ. Ντ. Ρούζβελτ που υπογράφτηκε το 1935 στο πλαίσιο του «Νιου Ντιλ» με ειδικές διατάξεις μέριμνας για τους ηλικιωμένους, ανέργους, φτωχούς, με ειδικές ανάγκες, παιδιά κ.ά. - γυναίκες, μειονότητες όπως την αφροαμερικανική κοινότητα, μετανάστες κλπ.

Και ας σημειωθεί ότι νόμος προωθήθηκε από τον τότε Πρόεδρο Ρούζβελτ εξαιτίας της ασφυκτικής πίεσης που ασκούσαν με απεργίες, κινητοποιήσεις, καταλήψεις εργαζόμενοι, αγρότες αλλά και μετανάστες. Οι ανισότητες του «Νιου Ντιλ» και του νόμου κοινωνικής πρόνοιας ανατράπηκαν μόνο μετά τον πολύχρονο και αιματηρό αγώνα της αφροαμερικανικής κοινότητας και του λαϊκού κινήματος τη δεκαετία του 1960 για την κατοχύρωση των ανθρωπίνων και των πολιτικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων . Επίσης, αποτέλεσμα του αγώνα αυτού είναι η θέσπιση του προγράμματος περίθαλψης Medicare καθώς ο αγώνας εξαπλώθηκε σαν φωτιά στους εργαζομένους που ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μαζικούς εργατικούς αγώνες αλλά και εξεγέρσεις σε πόλεις των πλέον καταπιεσμένων.

Κανένας νόμος στις Ηνωμένες Πολιτείες, που κατοχύρωνε αναφαίρετα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως το 8ωρο, το δικαίωμα του συνδικαλίζεσαι κ.ά. δε θεσπίστηκε χωρίς να έχει προηγηθεί πολυετής και πολύ σκληρός αγώνας των εργατών.

Σε κάθε περίπτωση, οι νίκες του λαϊκού κινήματος άρχισαν σταδιακά να εξαλείφονται τη στιγμή που το εργατικό κίνημα άρχισε να χειραγωγείται, να εξαγοράζονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Σε έντονη αντίθεση λοιπόν με την ιστορική εμπειρία, το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ομπάμα προωθείται ερήμην του αμερικανικού λαού και φυσικά εν απουσία οποιασδήποτε πίεσης ενός μαζικού κινήματος, περί ταξικού δε, ουδέν λόγος. Παρά το γεγονός ότι η δυσφορία και η εχθρότητα των Αμερικανών προς το σύστημα και την εξουσία είναι στο υψηλότερο επίπεδο της ιστορίας της χώρας.

Συνεπώς, ουδεμία πιθανότητα υπάρχει μία πολιτική εξουσία που έχει αναδυθεί ώστε να προασπίσει τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δηλαδή του κεφαλαίου, χωρίς να υπάρχει πίεση εκ μέρους του λαϊκού κινήματος να προώθησε ένα σύστημα ώστε να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες ή να καλύψει το τεράστιο όντως πρόβλημα της υγειονομικής ΜΗ περίθαλψης των Αμερικανών.

Υπ' αυτό το σκεπτικό το νομοσχέδιο ήταν εξαρχής «προβληματικό». Πολύ περισσότερο δε, που η συζήτηση γι' αυτό διήρκεσε μερικούς μήνες, ενώ οι «διαμάχες» μεταξύ των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών ήταν λίγο πολύ προσχηματικές, σικέ. Οι Δημοκρατικοί ποτέ δε χρειάζονταν τη «συναίνεση», πολύ περισσότερο δε τις ψήφους των Ρεπουμπλικανών, καθώς είχαν την πλειοψηφία και στα δύο σώματα του Κογκρέσου, που μετά την οδυνηρή ήττα τους στις εκλογές σε τοπικό επίπεδο το Γενάρη χρησιμοποίησαν, καθώς η δυσφορία ολοένα και μεγάλωνε οι δημοσκοπήσεις για τη αποδοχή τόσο του Δημοκρατικού Κόμματος όσο και για το Πρόεδρο Ομπάμα κατέγραφαν ελεύθερη πτώση με τις ενδιάμεσες εκλογές του Νοέμβρη να πλησιάζουν επικίνδυνα.

Εντούτοις, όλη αυτή η «διαμάχη» που διανθίστηκε και με τις εκδηλώσεις οργανώσεων των Ρεπουμπλικανών - tea parties - συλλαλητήρια που χρηματοδοτούσαν οι μεγάλες εταιρείες που λυμαίνονται το χώρο της Υγείας - φαρμακευτικές, ασφαλιστικές, ιδιωτικά νοσοκομεία - και την πίεση, υπό τη μορφή ακόμα και του χρηματισμού, που ασκούσαν ακόμη και σε κάθε μέλος του Κογκρέσου (αντιστοιχούσαν τουλάχιστον 6 καταγεγραμμένοι «λομπίστες», δηλαδή ομάδες άσκησης πίεσης και συγκεκριμένων συμφερόντων στον τομέα της Υγείας) είχε ως αποτέλεσμα το «λάιτ» σχέδιο που εγκρίθηκε τελικά.

Εννοείται, ότι στο νέο νόμο δεν προβλέπεται πουθενά η δημόσια ασφάλιση, καθώς στην πρώτη πίεση ο Πρόεδρος Ομπάμα το εγκατέλειψε στο όνομα της συναίνεσης. Ως προϊόν συμβιβασμών πρόκειται για ένα διαδαλώδες κείμενο 2.500 σελίδων με χιλιάδες υποόρους και διατάξεις που ακόμη και τα μέλη του Κογκρέσου δεν μπορούν κατανοήσουν πλήρως.

Στο όνομα της «συναίνεσης» ο Πρόεδρος Ομπάμα την Τετάρτη υπέγραψε το Διάταγμα που επιβάλλει πολύ σοβαρούς περιορισμούς στο δικαίωμα στην άμβλωση, απόρροια της συμφωνίας εντός του Δημοκρατικού Κόμματος, καθώς κρίσιμος αριθμός δημοκρατικών βουλευτών απειλούσε ότι θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο εάν δε συμπεριλαμβανόταν οι απαγορευτικές διατάξεις που προβλέπονταν στην τροπολογία Στούπακ - Πιτς, όπου απαγορεύει τη χρήση ομοσπονδιακών κονδυλίων «για να καλύπτεται το κόστος οποιασδήποτε άμβλωσης ή να καλύπτεται ακόμη και μέρος αυτής σε κάθε ασφαλιστήριο που περιλαμβάνει κάλυψη άμβλωσης» εκτός των περιπτώσεων βιασμών, αιμομιξίας ή κινδύνου της ζωής της μητέρας.

«Πρόκειται για μια ολοκληρωτική νίκη της ασφαλιστικής βιομηχανίας», θα δηλώσει πρόσφατα ο δρ Στέφι Γουλχάντερ, καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και συνιδρυτής των Γιατρών για ένα Εθνικό Πρόγραμμα Υγείας, καταλήγοντας ότι «ο νέος νόμος χρησιμοποιεί την κρατική εξουσία για να αναγκάζει τους πολίτες να δίνουν τα χρήματά τους σε εταιρείες ιδιωτικής ασφάλισης».

Τα 32 εκατομμύρια ανασφάλιστοι μπορεί να αποκτούν «δικαίωμα» να έχουν «ασφάλιση», αφού το νομοσχέδιο υποχρεώνει τς ασφαλιστικές να τους ασφαλίζουν, όμως «αποτελούν» το νέο πεδίο κερδών των ασφαλιστικών. «Πρώτα και κύρια η νομοθεσία δεν πρόκειται να τεθεί σε ισχύ πριν το 2014», αναφέρει και ο πρώην ανεξάρτητος προεδρικός υποψήφιος Ραλφ Νέιντερ και συμπληρώνει ότι «μέσα σε αυτή την τριετία 180.00 Αμερικανοί θα πεθάνουν. Είναι ο αριθμός αναίτιων θανάτων Αμερικανών κατά μέσο όρο σε τρία χρόνια, εξαιτίας της έλλειψης ασφαλιστικής κάλυψης» και καταλήγει δυσοίωνα: «Επίσης, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι όντως θα έχουν ασφάλεια. Οι ασφαλιστικές εταιρείες μπορούν εύκολα να ξεγελάσουν το σύστημα και οι 2.500 σελίδες του τελικού κειμένου του νομοσχεδίου είναι γεμάτες με ευκαιρίες και παραθυράκια για να μπορέσουν να ελιχθούν οι εταιρείες και τελικά η κατάσταση να είναι πολύ χειρότερη»...

Παρ' όλα αυτά, η «μάχη» των Ρεπουμπλικανών συνεχίζεται με 14 γενικούς εισαγγελείς πολιτειών να καταθέτουν προσφυγή ενάντια στο σύνολο του νόμου, με το επιχείρημα ότι είναι αντισυνταγματικό, Δημοκρατικοί μέλη του Κογκρέσου δέχονται απειλές κατά της ζωής τους, ενώ στελέχη τους όπως η πρώην υποψήφια αντιπρόεδρος Σάρα Πέιλιν καλούν, μέσω του διαδικτύου αλλά και μέσω του τηλεοπτικού δικτύου «Φοξ» ακόμη, πολίτες να «πάρουν τα όπλα». Συσκοτίζοντας ακόμη περισσότερο την ουσία του νόμου και θέτοντας βάσεις για ακόμη πιο επικίνδυνες μάχες χαρακωμάτων με αφορμή το νομοσχέδιο για τη μετανάστευση που ήδη έχει «καθυστερήσει», με το κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών, το μοναδικό που υπάρχει σήμερα στις ΗΠΑ, να συνεχίζει τις πιέσεις μέσω του αγώνα με συγκεντρώσεις και απεργίες.