Καθώς η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος βαθαίνει, έρχονται στο φως στοιχεία από το άλλοτε πρότυπο καπιταλιστικής ανάπτυξης τη σύγχρονη πόλη - κράτος της Σιγκαπούρης. Η ύφεση, η ανεργία και απολύσεις εδώ και μήνες είναι καθημερινότητα στη μικρή νησιωτική χώρα με 4,6 εκατ. πληθυσμό που βρίσκεται νότια της Μαλαισίας και που πριν περίπου 20 χρόνια επαίρονταν ως μία απ' τις τέσσερις ανερχόμενες οικονομικά «τίγρεις» της ΝΑ Ασίας (μετά τη Ν. Κορέα, το Χονγκ Κονγκ και την Ταϊβάν).

Νέοι πτυχιούχοι, με αστραφτερά βιογραφικά και τις καλύτερες συστάσεις απ' τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Ευρώπης αναγκάζονται να γίνουν ταξιτζήδες. Αλλοι αποσιωπούν τα πανεπιστημιακά προσόντα τους για μία θέση σε δημόσια υπηρεσία, ενώ εργαζόμενοι άνω των 60 ετών βλέπουν τις αποδοχές τους να συρρικνώνονται (έως και 10%) - με τις ευλογίες της κυβέρνησης του Κόμματος Λαϊκής Δράσης (PAP) που κυβερνά αδιάλειπτα τη χώρα απ' το 1965, αφότου δηλαδή ανεξαρτητοποιήθηκε απ' την αποκιοκράτειρα Βρετανία.

Σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα «Straits Times» ολοένα και περισσότεροι Σιγκαπουριανοί πτυχιούχοι μπαίνουν στην ουρά της ανεργίας και αναζητούν μία οποιαδήποτε δουλειά που να φέρνει φαγητό στο τραπέζι, προσπαθώντας να ανταγωνιστούν τα περίπου 2.000.000 ξένων εργαζόμενων που έχουν κατακλύσει τη Σιγκαπούρη την τελευταία 10ετία προσφέροντας υπηρεσίες με σημαντικά χαμηλότερες αμοιβές και εργασιακές απαιτήσεις. Σήμερα, δύο στους τρεις νέους εργαζόμενους έχουν πτυχίο πανεπιστημιακής σχολής ή μεταπτυχιακό δίπλωμα αλλά αδυνατούν να βρουν μία θέση εργασίας που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και τα προσόντα τους...

Το υπουργείο Ανθρώπινου Δυναμικού παραδέχεται την αύξηση της ανεργίας (που επίσημα τρέχει γύρω στο 3%) σ' αυτόν τον «παράδεισο» της ελεύθερης αγοράς και της παροχής υπηρεσιών ήδη απ' το πρώτο τρίμηνο του 2009. Μέχρι τον περασμένο Δεκέμβρη, ο αριθμός των χρόνια ανέργων και των ατόμων που αναζητούν δουλειά πάνω από 25 βδομάδες αυξήθηκε κατά 13.900. Ως το τέλος του 2010 προβλέπεται ότι θα χαθούν πάνω από 300.000 θέσεις εργασίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η πραγματική ανάπτυξη του ΑΕΠ έφθανε το 6,8% έως το 2008 και τώρα έχει πέσει στο 2,1% λόγω της κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Μπροστά σ' όλα αυτά, ο πρωθυπουργός της Σιγκαπούρης Λι Χσιέν Λουνγκ προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση δίνοντας στους εργαζόμενους «παυσίπονα» και στις μεγάλες εταιρείες και επιχειρήσεις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές (που φθάνουν έως το 250%!) και υπερ-ελαστικοποίηση των ήδη πολύ ευέλικτων σχέσεων στην αγορά εργασίας.

Το θεσμικό πλαίσιο περιορισμού των απολύσεων σχεδόν ανύπαρκτο, ενώ την ίδια ώρα, η φορολόγηση στους μισθούς των εργαζομένων φθάνει το 20%, ενώ εντείνονται οι κυβερνητικές πιέσεις προς τις συνδικαλιστικές ενώσεις για περαιτέρω (και αριθμητική...) μείωση στις αποδοχές των μισθωτών.

Η κυβέρνηση του Λονγκ ανακοίνωσε πρόσφατα τη χορήγηση περίπου 46 δισ. δολ. Σιγκαπούρης (ήτοι 3,3 δισ. δολάρια ΗΠΑ) κρατικής βοήθειας για τη βελτίωση της μακροοικονομικής παραγωγικότητας. Απ' αυτά τα λεφτά, 5,5 δισ. προορίζονται για την αύξηση της ετήσιας παραγωγής κατά 2% με 3% ως το τέλος του 2020. Σημαντικό μέρος του πακέτου «βοήθειας» θα δοθεί σε εταιρείες και επιχειρήσεις με τη μορφή φοροαπαλλαγών, επιδοτήσεων και χορηγιών μαθητείας και τη σύσταση νέων οργανισμών που θα αναλάβουν τη διαρκή μετεκπαίδευση του εργατικού δυναμικού όπως το «Εθνικό Συμβούλιο Παραγωγικότητας και Διά Βίου Εκπαίδευσης»...

Σε συνθήκες όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης προβλέπεται περαιτέρω σφίξιμο της ζώνης για εργαζόμενους και άνεργους αφού η μεγαλύτερη βαρύτητα της κυβέρνησης για την αύξηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου και την ευημερία των οικονομικών δεικτών πέφτει συνεχώς στη μείωση του εργατικού κόστους...

Αυτές οι εξελίξεις στη Σιγκαπούρη, το άλλοτε μοντέλο της «αποτελεσματικότητας του καπιταλισμού» όπως παρουσιάζονταν, δείχνουν ότι είτε σε συνθήκες ανάπτυξης είτε σε συνθήκες ύφεσης οι εργαζόμενοι βρίσκονται κάτω από την πρέσα εντατικοποίησης της εκμετάλλευσής τους απ' την εργοδοσία...Και εκεί, όπως και εδώ, οι συνταγές αντιμετώπισης της ύφεσης θέλουν τους μισθούς να μειώνονται, τα κεκτημένα δικαιώματα να τσαλαπατώνται, την ανεργία να φαντάζει σαν Δαμόκλειος Σπάθη πάνω απ' τα κεφάλια των εργαζομένων και την ίδια ώρα να εφαρμόζονται πολιτικές που χαϊδεύουν και προστατεύουν το μεγάλο κεφάλαιο (ντόπιο και ξένο)...