Επίσης, προβολή του βωβού βουκολικού δράματος «φουστανέλας» «ΑΣΤΕΡΩ» με ζωντανή μουσική από τους Burger Project και είσοδο δωρεάν, στο θερινό κινηματογράφο «Λαϊς» στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, σήμερα το βράδυ στις 21.00...
Πρεμιέρα έχει σήμερα και η αμερικανική παραγωγή δράσης του 2012 «ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ» σε σκηνοθεσία: Μαμπρούκ Ελ Μεχρί, με τους Μπρους Γουίλις, Σιγκούρνι Γουίβερ, Τζόζεφ Μόουλ, κ.ά.
Τέλος, το Σάββατο μαζικά στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα, στις 11.00 το πρωί στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης (Κοτζιά)...
*Μενεστρέλος: Πλανόδιος διασκεδαστής, τραγουδιστής, παραμυθάς κλπ. στη Δ. Ευρώπη το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση.
Βέβαια είναι να αναρωτιέται κανείς, γιατί η συγκεκριμένη ταινία του Λούμπιτς να στριμώχνεται, στα σύγχρονα - ψιλοαγοραία - εγχειρίδια ιστορίας του κινηματογράφου, ανάμεσα στα διεθνή κινηματογραφικά αριστουργήματα της υπέρ - γόνιμης χρονιάς του 1939. Ενδεικτικά αναφέρονται «Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ» του Ζαν Ρενουάρ και το «ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ» του Μαρσέλ Καρνέ στη Γαλλία, το «ZANGIKU MONOGATARI» (Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΟΥ) του Κένζι Μιζογκούτσι στην Ιαπωνία όπως και οι θρυλικές ταινίες του Βίκτορ Φλέμινγκ «ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ» και «Ο ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΟΖ» και «Η ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΑΜΑΞΑ» του Τζον Φορντ και η «ΡΕΒΕΚΑ» του Αλφρεντ Χίτσκοκ.
Το σοφιστικέ, το στιλιστικά άρτιο και το κομψό στοιχείο του Λούμπιτς, όπως και η ιδεολογική αντιπαράθεση καπιταλισμού/σοσιαλισμού, αρχίζει και τελειώνει στην ανάδειξη της πολυτέλειας στο περιβάλλον των ευγενών κι όχι σε καμιά παρισινή υγρή κι ετοιμόρροπη σοφίτα με τον τούρκικο καμπινέ έξω στον υπαίθριο χώρο. Βιομηχανία ονείρων και ψευδαισθήσεων το σινεμά ...
Σε ό,τι αφορά την σουηδέζα Γκάρμπο είναι η πρώτη της, επίσημη αμερικανική κωμωδία και το τελευταίο της «μεγάλο» φιλμ. Προϋπήρξαν 26 βέβαια, προτού η ίδια αποφασίσει να αποσυρθεί ανεπιστρεπτί από τη βιομηχανία. Η Γκάρμπο στο ρόλο της σκληροτράχηλης, σοβαρής κομισάριου/ρομπότ, όχι μόνο γελάει για πρώτη φορά στην οθόνη, αλλά δεν παραμένει για πολύ αλώβητη στη λαμπερή υλική πολυτέλεια που της προσφέρει ο έρωτας ενός «μπον βιβέρ» Γάλλου ευγενούς! Γεγονός είναι ωστόσο ότι από τη στιγμή που αλλαξοπιστεί γίνεται και ενοχλητικά ελαφρόμυαλη, όπως ακριβώς οι υπόλοιπες κομψές κυρίες, τις οποίες αποζητά και το σύγχρονο αγοραστικό κοινό, κυρίες χωρίς σοβαρές, βαρετές δηλαδή κουβέντες αλλά να μπουρδολογούν χαριτωμένα...
Παίζουν:Γκρέτα Γκάρμπο, Μέλβιν Ντάγκλας, Μπέλα Λουγκόζι, κ.α.
Παραγωγή: ΗΠΑ (1939)
Τα αντιπροσωπευτικότερα φιλμ του είδους, μεταξύ άλλων : «BLADE RUNNER» (1982) του Ρίντλεϊ Σκοτ, «TERMINATOR» (1984) του Τζέιμς Κάμερον, «BRAZIL» (1985) του Τέρι Γκίλιαμς, «ROBOCOP» (1987) του Πολ Βερχόφεν, «DELIKATESSEN» (1991) των Ζαν-Πιέρ Ζενέ και Μαρκ Καρό ή το παλαιότερο «FAHRENHEIT 451» (1966) του Φρανσουά Τριφό... πιστοποιούν ότι, παρότι οι ταινίες δυστοπίας αναφέρονται στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, μιλούν ουσιαστικά για την εποχή που παράγονται και φέρουν ανεξίτηλο το στίγμα των κυρίαρχων σχέσεων της εποχής τους. Τα φιλμ πραγματεύονται το σήμερα, αποκαλύπτουν τάσεις και αναδεικνύουν προβλέψεις αναμεμειγμένες με πληθώρα ιστορικών αναφορών και παραστάσεις από το μέλλον. Ενας «ρετρό φουτουρισμός» που οπτικοποιεί τη συνύπαρξη ταυτόχρονα διαφορετικών χρονικών εποχών με το παρελθόν να παίζει σημαντικό ρόλο ως επιμέρους στοιχείο. Το ότι υπάρχει στην εικόνα - ακόμα και υπό τροποποιημένα σχήματα - αυξάνει την αξιοπιστία, την εγκυρότητα της μελλοντικής εποχής.
Ενας χημικός πόλεμος κατέστησε τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη ακατοίκητες. Κατοικήσιμες φαίνεται να απομένουν μόνο η Μητρόπολη (η Βρετανία) όπου ζει η ανώτερη τάξη και η Αυστραλία, που αποκαλείται «αποικία». Φουτουριστική, διαστημική σκηνογραφία πνιγηρής και εγκλωβισμένης πανταχόθεν china town με κόκκινα φανάρια, δυστοπικές κατασκευές του μέλλοντος, στέγες και μπαλκόνια «α λα Καζμπάχ», ανυψωμένους αυτοκινητόδρομους και οχήματα που κρατιούνται στις λωρίδες με ηλεκτρομαγνητισμό. Εν μέσω ασφυκτικού συνωστισμού και υγρής ζέστης μένει ο βιομηχανικός εργάτης Κουέιντι, σε ένα διαμέρισμα - «βόθρο» και τελευταία υποφέρει από εφιάλτες. Αποφασίζει να απευθυνθεί στην εταιρεία «Recall» που με χημικές ουσίες επαναφέρει τη χαμένη μνήμη των καθαρών όμως. Κάτι πάει στραβά. Ο Ντάγκλας αποκαλύπτεται ένα είδος σούπερ πράκτορα που ξαφνικά μπαίνει στο κέντρο της σύγκρουσης διεφθαρμένου καθεστώτος/υπόγειων δυνάμεων της αντίστασης. Γίνεται κεντρική φιγούρα σε μια γιγαντιαία συνωμοσία χωρίς ταμπεραμέντο, ψυχολογικούς λαβύρινθους και επεξεργασμένους χαρακτήρες.
Πανόραμα μεταμοντερνισμού και αποσπασματικότητας με τους καλούς από την μια - η αντίσταση δεν είναι τρομοκρατία! - και τους κακούς - δυνάμεις καταστολής, μυστικοί πράκτορες, στρατιές συνθετικών δυνάμεων, μισθοφορικών δυνάμεων καταστολής. Ενα ενδιαφέρον και πλούσιο σε υλικό φιλμ, για περαιτέρω σπουδή ... Αν σας αρέσει το είδος...
Παίζουν: Κόλιν Φάρελ, Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Τζέσικα Μπίελ, Μπράιαν Κράνστον, Ιθαν Χόουκ κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ, ΚΑΝΑΔΑΣ (2012)
Στην πρώτη από τις ιστορίες της ταινίας, που παρουσιάζονται με χρονική «ακαταστασία», μια αμερικανιδούλα τουρίστρια συναντά τυχαία, ερωτεύεται και αποφασίζει να παντρευτεί νεαρό Ιταλό. Ακολουθεί συνάντηση των γονιών του ζευγαριού, έναυσμα πολιτισμικής και ταξικής σύγκρουσης. Ο Γούντι Αλεν υποδύεται τον πατέρα της νύφης, έναν εκκεντρικό σκηνοθέτη όπερας, συνταξιούχο πια που αρνείται να «πεθάνει» καλλιτεχνικά (αλλά και κυριολεκτικά). Σε ένα ζευγάρι Αμερικανών φοιτητών αρχιτεκτονικής επικεντρώνεται η δεύτερη ιστορία και στην επίσκεψη μιας νευρωτικής φίλης, ηθοποιού που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση της σχέσης του ζευγαριού. Σ' αυτήν την ιστορία γίνεται χρήση ενός «τρικ» από το φιλμ «PLAYITAGAIN, SAM» (1972) στο οποίο ο ήρωας, νευρωτικός κριτικός κινηματογράφου, συνομιλεί με μια «αόρατη» φιγούρα που θυμίζει τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και που μόνο ο κριτικός βλέπει. Σ' αυτήν την ιστορία του, «ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ», ο Αλεκ Μπάλντουιν ενσαρκώνει μια εκδοχή της παραπάνω φιγούρας, έναν κυνικό μεσήλικα αρχιτέκτονα, που «συνομιλεί» με τον εαυτό του, όταν ήταν φοιτητής αρχιτεκτονικής στη Ρώμη... Στα επόμενα δύο επεισόδια υπάρχει απουσία αμερικανικού δάκτυλου, αλλά εμφανής φόρος τιμής στον Φελίνι και καταλυτικά δηκτική σάτιρα (τραγικά επιφανειακή και λειψή όμως) της φτήνιας των ιδιωτικών - κυρίως - μπερλουσκονικής έμπνευσης ΜΜΕ. Η ιστορία ενός νιόπαντρου ζευγαριού επαρχιωτών από το βορρά, από το Πορντενόνε, που ταξιδεύει στην πρωτεύουσα, χάνεται στη χαοτική μεγαλούπολη και στο τέλος ξαναβρίσκεται... Στο μεσοδιάστημα όμως, καθένας τους, έχει προλάβει να ζήσει τη δική του φαντασίωση! Νευραλγικός χαρακτήρας στο επεισόδιο, η όλο ζωντάνια πόρνη της Πενέλοπε Κρουζ. Αυτό είναι το κομμάτι που παραπέμπει στην ταινία «ΛΕΥΚΟΣ ΣΕΪΧΗΣ» (1952) του Φελίνι, ενός από τους σκηνοθέτες που δεδηλωμένα θαυμάζει ο Αλεν.
Στην τελευταία ιστορία - τη λιγότερο επιτυχημένη - πρωταγωνιστεί ο Ρομπέρτο Μπενίνι, ένας ανώνυμος υπαλληλίσκος, υποκείμενο της ανόδου και της πτώσης μιας εφήμερης ασημαντότητας ή πώς τα ΜΜΕ μεταμορφώνουν ένα μικροαστικό ανθρωπάριο σε διασημότητα μιας χρήσης.
Παρότι η ταινία ανήκει στις λιγότερο καλές του σκηνοθέτη, αναγνωρίζει κανείς αναντίρρητα την υπογραφή του, με τα αστεία και τις αναφορές του στην ψυχανάλυση, το θάνατο, το Στρίνμπεργκ, τον αθεϊσμό... Ετσι, αν σας αρέσει ο Γούντι Αλεν, ή αν σας αρέσει η Ρώμη, να το δείτε. Ολο και κάτι θα βρει καθένας σ' αυτό...
Παίζουν: Ελεν Πέιτζ, Πενέλοπε Κρουζ, Ρομπέρτο Μπενίνι, Ιζαμπέλα Φεράρι, Ορνέλα Μούτι, Αλεκ Μπάλντουιν, Τζέσι Εϊζενμπεργκ κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ (2012)
Παίζουν: Ρικάρντο Νταρίν, Μουριέλ Σάντα Ανα, Ιγκνάσιο Χουάνγκ, κ.ά.
Παραγωγή: ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, ΙΣΠΑΝΙΑ (2011)