Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η ταινία έγινε για να υπηρετήσει αρνητικές για την αριστερά σκοπιμότητες. Ποιος λογικός άνθρωπος θα δεχτεί πως ένας επαναστάτης κομμουνιστής, ο οποίος, μάλιστα, έφυγε από την «ειρηνική» Ιταλία και πήγε να πολεμήσει στην επαναστατημένη Λατινική Αμερική, θα γύριζε, μετά από 15 χρόνια ένοπλης αντίστασης, στην Ευρώπη και θα γινόταν σωματοφύλακας σε πορνομάγαζα πνιγμένα στο ναρκωτικό και την πορνεία;

Πρόκειται, απλώς, για πολιτική αφέλεια; Η ταινία δε δικαιολογεί αυτόν τον χαρακτηρισμό! Κάνει προσπάθεια να μοιάζει σοβαρή. Δείχνει να συμπάσχει με τον ήρωα, ο οποίος «κουρασμένος» και «απογοητευμένος» από την επανάσταση, και από τις «θυσίες» που έκανε γι' αυτήν, προσπαθεί να ορθοποδήσει! Να γίνει ξανά «ένας τίμιος άνθρωπος».

Αυτού του είδους οι αντιδραστικές ταινίες, για να φαίνονται δήθεν «αντικειμενικές», προσποιούνται ότι βαράνε μια στο καρφί και μια στο πέταλο! Από τη μια έχουμε την κομμουνιστική επανάσταση να αναγκάζει τον ήρωά μας να εκτελεί τον αδερφικό του φίλο, ο οποίος «υποχρεώθηκε» να γίνει προδότης, και από την άλλη τα όργανα της «δημοκρατικής» αστικής τάξης, η αστυνομία, να τον εκβιάζει και να τον αναγκάζει να παρανομεί! (Ενας διεφθαρμένος αστυνομικός, για να τον «αποχαρακτηρίσει» του ζητάει να γίνει δεξί χέρι του στις παρανομίες). Στο τέλος, ο ήρωάς μας θα πάρει το νόμο και τη ζωή του στα χέρια του!

Να σημειώσουμε πως η ταινία στηρίζεται στο «ημι-αυτοβιογραφικό», όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, μυθιστόρημα του Μάσιμο Καρλάτο! «Ηθελα να γράψω ένα βιβλίο για τα κακοποιά στοιχεία της γενιάς μου», λέει ο συγγραφέας. «Γι' αυτούς που έχουν επιλέξει την ένοπλη πάλη και που ακόμα και όταν ηττηθούν αρνούνται να πληρώσουν το κοινωνικό τίμημα».

Αντιλαμβάνεστε, υποθέτω, για τι είδους ταινία μιλάμε! Ασφαλίτικη πέρα για πέρα.

Παίζουν: Αλέσιο Μπόνι, Κάρλο Γκέτσι, Μισέλ Πλασίντο, Αλίνα Νεντελέα, Ιζαμπέλα Φεράρι.

Οσο έβλεπα την ταινία αναρωτιόμουν: Είναι ποτέ δυνατόν, σήμερα πια, να γίνουν πιστευτά, ακόμα και από χάνους, όλα αυτά που διαδραματίζονται, με τον τρόπο που διαδραματίζονται, στο πανί; Η γέννηση του Χριστού, η σταύρωση του Χριστού, τα πάθη του Χριστού, έχουν γυριστεί δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες φορές, και σε δεκάδες, εκατοντάδες παραλλαγές! Ετούτη η ταινία, όμως, δεν έχει το ταίρι της! Μοιάζει σα να τη γύρισε η «Χρυσοπηγή» σε συμπαραγωγή με τον «Σωτήρα».

Τα τελευταία χρόνια, οι όποιες θρησκευτικού περιεχομένου ταινίες, και έχουν γυριστεί άφθονες τέτοιου είδους ταινίες, προσπαθούσαν να κρατήσουν τα προσχήματα. Προσπαθούσαν να δώσουν μια ψευτο - ιστορική, ψευτο - επιστημονική εικόνα. Δεν ήθελαν να προκαλέσουν τη λογική των θεατών. Θεός - θεός, παραμύθι - παραμύθι, αλλά να μην το παρακάνουμε! Οι δημιουργοί ετούτης της «γέννησης», όμως, ξεσαλώσανε! Γύρισαν μια ταινία για τη γέννηση του Χριστού, όπως ακριβώς τη διηγείται η κυρία Λουκά! Οπως φτάνει στο ακατέργαστο μυαλό του πιο απλοϊκού ανθρώπου!

Η Παναγία, ο κρίνος, ο Ιωσήφ, οι γραφές, οι μάγοι με τα δώρα, το αστέρι, η φάτνη των αλόγων! Και όλα αυτά χωρίς αντιρρήσεις, δεδομένα! Με μια βαθιά «κατάνυξη», όμοια με αυτή που συναντάς σε γριές παλαιοημερολογίτισσες. Η γέννηση του Χριστού ξεκομμένη τελείως από κάθε ιστορικό, πολιτικό, στοιχείο. Μια ταινία, τελικά, που όσο διαρκεί η προβολή της σταυροκοπιέσαι!

Την αφέλεια του περιεχομένου της την ακολουθεί και η φόρμα της! Τόσες εικόνες, τόσες σκηνές, τόσα πλάνα και ούτε μια στιγμή δεν ένιωσες κάποια συγκίνηση. Ούτε μια στιγμή δεν είπες «ε, εδώ κάτι γίνεται». Μόνον η Παναγία αξίζει! Είναι μια πανέμορφη νεαρή Παναγία. Η καλύτερη, ίσως, Παναγία που έχουμε δει τελευταία.

Παίζουν: Κέισα Καστλ Χιούς, Οσκαρ Ιζαάκ, Σόρε Αγκντάσλου.

Πρόκειται για αληθινή, λένε, ιστορία, η οποία συνέβη κάπου στη σημερινή Τσεχία! Η ταινία διαδραματίζεται στο Βουκουρέστι. Μια ομάδα πολύ νεαρών παιδιών, περίπου σαν αυτά της Βέροιας, κάθε βράδυ, «έτσι για να παίξουν», σκαρφίζονται διάφορες «πλάκες», για να τρομοκρατούν τον κόσμο. Μια τέτοια «πλάκα» κατέληξε στη δολοφονία ενός ζευγαριού. Μια προηγούμενη, στη δολοφονία δύο γυναικών.

Το πολύ σοβαρό αυτό κοινωνικό θέμα η σκηνοθετική δυάδα Ξαβιέ Παλύ - Νταβίντ Μορώ, θεώρησε καλύτερα να το κάνει τρομολάγνο θρίλερ, παρά να σκύψει πάνω στα παιδιά και, κυρίως, στην κοινωνία, και να αναζητήσει τις αιτίες που διαμόρφωσαν αυτά τα νεαρά άτομα σε μικρά τέρατα! Η ταινία τους, στην ουσία, διαδίδει τη «φιλοσοφία» της παιδικής ομάδας και διευκολύνει την αναπαραγωγή της.

Σημείωση: Η παραπάνω κριτική γράφτηκε στο «Ρ» στις 2-11-06

Παίζουν: Ολίβια Μποναμί, Μίκαελ Κοχέν.

Μέχρι τώρα όλοι ξέραμε πως δεν μπορούμε να παρέμβουμε στο παρελθόν και να το αλλάξουμε! Ο,τι έγραψε, έγραψε! Μετά την ταινία «4 ημέρες 6 ώρες πίσω», όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην! Αυτό που ήταν ακατόρθωτο χτες, σήμερα, πια, είναι παιχνίδι! Η «επιστήμη»(;) της επιστημονικής φαντασίας, κάνει θαύματα! Ενα γεγονός, η ανατίναξη ενός φέρι-μποτ γεμάτο επιβάτες, από τους τρομοκράτες (αχ! αυτοί οι τρομοκράτες!), όπου μετά την έκρηξη δεν έχει μείνει κολυμπηθρόξυλο, μπορούμε να το φέρουμε στην αρχική του μορφή, με όλους τους επιβάτες του σώους και αβλαβείς, εάν φυσικά γυρίσουμε το χρόνο πίσω! Λίγο πριν την ανατίναξη...

Αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας. Αν όμως είσαι αξιωματικός του FBI και συνεργαστείς με την επιστημονική ομάδα της αστυνομίας, τότε τα πράγματα απλουστεύονται! Γυρίζεις το χρόνο πίσω και καταφέρνεις όχι μόνον να σώσεις το φέρι-μποτ και τους επιβάτες του, αλλά, και κυρίως, να συλλάβεις τον αδίστακτο τρομοκράτη.

Αυτά τα ολίγα πρεσβεύει η ταινία του Τόνι Σκοτ. Και εγώ, και ο καθένας, αναρωτιέμαι: Χάθηκαν οι αληθινές ιστορίες; Δεν υπάρχουν, πια, αληθινά θέματα, που να κεντρίζουν το ενδιαφέρον των δημιουργών;

Η ζωή είναι γεμάτη με ιστορίες που ξεπερνάνε την επιστημονική φαντασία! Ομως, αυτές οι ιστορίες, δεν αποπροσανατολίζουν το θεατή. Του ζητάνε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Και αυτό δεν το θέλει το FBI και οι «επιστημονικοί» συνεργάτες της αστυνομίας.

Εχει, λέτε, κάποιο νόημα να πούμε ότι η ταινία, αν σφυρίζεις αδιάφορα, βλέπεται με ενδιαφέρον; Γιατί έχει ένταση, δύναμη, δράση, γρήγορο μοντάζ, καλή φωτογραφία και αρκετά καλούς και πειστικούς ηθοποιούς. Φτάνουν, λέτε, έτσι ξεκάρφωτα, αυτά;

Παίζουν: Ντένζελ Ουάσινγκτον, Βαλ Κίλμερ, Πόλα Πάτον.

Η επιτυχία που σημείωσαν οι πραγματικοί πιγκουίνοι, έφεραν τους καρτούν - πιγκουίνους και μάλιστα σε μιούζικαλ! Ενα μιούζικαλ που περνάς ευχάριστα εισπράττοντας και οικολογικά μηνύματα!

Ενας νεαρός πιγκουίνος δεν έχει καθόλου καλή φωνή σε αντίθεση με τους πιγκουίνους, γενικά, που είναι καλλίφωνοι. Ετούτος, βέβαια, μπορεί να μην τραγουδάει, όμως χορεύει! Και χορεύει υπέροχα. Επιπλέον είναι και τολμηρός. Αναλαμβάνει αποστολές, που κανένας άλλος πιγκουίνος δεν τολμάει. Στο τέλος θα κατακτήσει και την Γκλόρια, την καλλίφωνη πιγκουίνα...

Πάρτε τα πιτσιρίκια σας και μπείτε στην αίθουσα. Θα ακούσετε καλή μουσική. Θα περάσετε ευχάριστα.

Φωνές: Ελάιζα Γουντ, Ρόμπιν Γουίλιαμς, Νικόλ Κίντμαν, Μπρίτανι Μέρφι, Χιού Τζάκμαν, Χιούγκο Γουίβινγκ.

Οταν και όποτε, ο Κώστας Καπάκας άφηνε τις όποιες σκοπιμότητες, ιδεολογικές, εμπορικές, μίμησης, και πετούσε, πετούσε μαζί του και η ταινία. Αναφέρομαι για τις βουβές σκηνές, αυτές με τα ποδήλατα, εκείνες με το παραθαλάσσιο μπορντέλο, και, κυρίως, για το φινάλε. Τότε η ταινία, με τη βοήθεια της πολύ καλής και λειτουργικής μουσικής, αλλά και με την κίνηση της μηχανής, πέρναγε στο όνειρο, στην ποίηση. Οταν, όμως, ο σκηνοθέτης άρχιζε την πρόζα, η ταινία μετατρεπόταν σε κλασική ηθογραφία. Οι ηθοποιοί γίνονταν σχηματικοί και η κινηματογραφική αφήγηση προβλέψιμη!

Αυτά έτσι γενικά. Με την προσθήκη - μνεία για τη φωτογραφία. Το «κίτρινο» δίνει ένα ιστορικό «βάθος» στην ταινία. Σε «μεταφέρει» σε παλιότερα «τρυφερά» χρόνια. Εκεί, όμως, που η ταινία παρουσιάζει τα περισσότερα προβλήματα, δεν είναι τόσο στη φόρμα, όσο στο περιεχόμενο. Το «αθώο» όταν ξεπερνάει κάποια όρια «αθωότητας», γίνεται «χαζό». Οι παιδικές αναμνήσεις, δεν είναι ποτέ μονομερείς. Δεν μπορεί να είναι τέτοιες! Στα παιδιά κυριαρχεί, βέβαια, η «πλάκα», αλλά, ιδιαίτερα όταν στο στενό και στο ευρύ περιβάλλον συμβαίνουν σημαντικά γεγονότα, οι παιδικές αναμνήσεις αποχτάνε άλλη διάσταση. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπήρχε ελληνικός χώρος, ελληνικό χωριό, που η δικτατορία του '67, δεν «αγρίεψε» τα παιδιά, δεν τα έκανε να μελαγχολήσουν, να φοβηθούν!

Εντάξει, για σάτιρα πρόκειται, θα πείτε! Ομως, όταν αναφέρεσαι σε ιστορικά γεγονότα, σε ιστορικές περιόδους, τότε πρέπει να είσαι προσεκτικός. Ο θεατής (και από τις ταινίες) δέχεται πληροφορίες. Και στην ταινία του Καπάκα οι πληροφορίες που παίρνει, ιδιαίτερα ο νεαρός θεατής, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο καλός χωροφύλακας δεν ήταν ο κανόνας. Ο ταγματασφαλίτης και ο καταδότης, δεν κυνηγήθηκε από τη χούντα και μάλιστα με το ίδιο πάθος με τον αριστερό. Και αυτά που τους χωρίζουν είναι πολύ σοβαρά πράγματα...

Δε θέλω να προχωρήσω! Θεωρώ ότι το σενάριο, δεν αντιμετωπίστηκε με σοβαρότητα. Μοιάζει σαν προσπάθεια αντιγραφής πετυχημένης συνταγής. Λίγος ιταλικός νεορεαλισμός, λίγο από πιο πρόσφατες σχετικές ταινίες, παιδικές πλακίτσες γενικά και αόριστα, σκηνές ιδιαίτερα τολμηρές για παιδιά και υπέρ του δέοντος βωμολόχες, σχηματικές συμπεριφορές μεγάλων, προσπάθεια γενικής ισοπέδωσης. Σα να υπήρχε πρόθεση, να μην κακοκαρδιστεί κανένας! Σα να υπήρχε πρόθεση να γίνει μια ταινία για όλη την ελληνική επικράτεια!

Πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε στον σκηνοθέτη ότι δεν υπέκυψε σε τηλεοπτικές προχειρότητες. Δεν έκανε μια χυδαία εμπορική ταινία. Προσπάθησε να είναι αξιοπρεπής και το πέτυχε. Δε βγαίνεις απογοητευμένος από την προβολή. Βγαίνεις, απλώς, μελαγχολικός. Γιατί βλέπεις ότι υπήρχαν οι προϋποθέσεις, αλλά, διαπιστώνεις, ότι κάπου στράβωσε το κλίμα.

Παίζουν: Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα, Δημήτρης Πιατάς, Τάσος Παλαντζίδης, Βασίλης Τσάγκλος, Αρης Τσάπης, Αντρέας Κυριακάκης, Νίκος Βασιλικιώτης, Γιώργος Λιάτης, Μιχάλης Τσακίρης κ.ά.

Ο τίτλος σε ξεγελάει! Στην ταινία δεν υπάρχει γυμνό ούτε για δείγμα! Και φυσικά ούτε ίχνος πορνό. Τότε; Πρόκειται για σόφισμα, για αφορμή. Ενας πατέρας, πορνοστάρ το επάγγελμα, αποφασίζει να κάνει την τελευταία πορνική ταινία του, για να ξελασπώσει. Οι παραγωγοί της ταινίας, πρόκειται βέβαια για αλληγορία, του ζητάνε να συμμετάσχει και η κόρη του. Εκείνος αναγκάζεται να δεχτεί!...

Οπως αντιλαμβάνεστε η υπόθεση προσφέρεται για μελό. Ο Ζάπας, βέβαια, δε στράφηκε προς τα εκεί. Προτίμησε να ακολουθήσει «μοντέρνα» γραφή, άλλα να δείχνει και άλλα να εννοεί, άλλα να λέει και άλλα να υποθέτει. Σε αυτή την «παραπειστική» μέθοδο ήταν απόλυτα συνεπής τόσο στη φόρμα όσο και στο περιεχόμενο. Η ταινία ολόκληρη είναι μια παραξενιά.

Βέβαια, τέτοιες «παραξενιές» έχουν γυριστεί αρκετές στο παρελθόν. Ποτέ αυτό το είδος του κινηματογράφου (τεράστια μονοπλάνα, «σπαστική» εκφορά του λόγου, «αλλόκοτες» κινήσεις, απελπιστικά αργοί ρυθμοί, αφηγηματικό χάος), δεν κατόρθωσε να κάνει φίλους, εκτός από κάποιους κριτικούς και άλλους εστέτ, οι οποίοι δείχνοντας την προτίμησή τους σε αυτό το είδος του κινηματογράφου, πιστεύουν ότι ξεχωρίζουν.

Μακάρι να μπορούσα να παρακολουθήσω τον Κώστα Ζάπα. Εκτίμησα ότι είχε καλές προθέσεις. Ομως, οι προθέσεις από μόνες τους δε δημιουργούν καλλιτεχνικό έργο. Χρειάζονται και οι «κανόνες». Οι «κώδικες» επικοινωνίας ανάμεσα στο δημιουργό και στον αποδέκτη. Φοβάμαι πως το «Last porn movie» μιλάει τη δική του γλώσσα. Μια γλώσσα, δυστυχώς, που δεν κατανοείται από τους θεατές...

Παίζουν: Σωτηρία Λεονάρδου, Καλλιόπη Ταχτσόγλου, Δημήτρης Γεωργαλάς, Ιωάννης Νικολάου, Νικόλ Ντρίζη.

Η ταινία μοιάζει με τα πλαστικά χριστουγεννιάτικα δέντρα. Είναι κακόγουστα και μυρίζουν απαίσια. Ασε που πιάνουν εύκολα φωτιά! Βλέποντας τα «Χριστούγεννα στην Πρίζα» εισπράττεις την ίδια αίσθηση. Στην αρχή λες: «Ισως, να δω παρακάτω». Ομως και το παρακάτω είναι πλαστικό. Στη μέση περίπου της ταινίας λες: «Ευχαριστώ, δε θα πάρω»!

Απορώ γιατί γυρίζονται τέτοιου είδους ταινίες! Είναι άγευστες, ακόμα και για τους Αμερικανούς! Ενας οικογενειάρχης αναστατώνεται από το νεοφερμένο και χοντροκομμένο στους τρόπους, αλλά τρυφερό στην καρδιά, γείτονα. Πάνω σ' αυτό τον καμβά γίνονται απέλπιδες προσπάθειες από τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς, για να συμπληρωθούν τα 95' που κρατάει η ταινία. Ομως, ο χρόνος τούς εκδικείται. Κυλάει αργά, βασανιστικά.

Παίζουν: Ντάνι Ντε Βίτο, Μάθιου Μπρόντερικ, Κριστίν Ντέιβις, Κριστίν Τσίνογουεθ.