Ο Νοέμβρης ζει και θα νικήσει! Ζει στη μαζική πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, στο εντυπωσιακό μπλοκ της ΚΝΕ, στους αγώνες που μας περιμένουν. Θα νικήσει, γιατί το κίνημα έχει τη δύναμη, με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, να βάζει στη γωνία τα σχέδια της άρχουσας τάξης.

Ο φετινός γιορτασμός του Πολυτεχνείου δεν ήταν "μία από τα ίδια". Ανέδειξε νέα ποιοτικά στοιχεία, τόσο στην παρέμβαση του κινήματος, όσο και της άρχουσας τάξης.

Αν το '73 το Πολυτεχνείο αποτέλεσε σταθμό στην πορεία του νεολαιίστικου και λαϊκού κινήματος, αυτό έγινε γιατί ξέφυγε από τα στενά όρια μιας απλής φοιτητικής διαμαρτυρίας, γιατί συναντήθηκε με τους οικοδόμους, τους εργαζόμενους, το λαό, που κατηφόριζαν την Πατησίων σε μια αληθινή λαϊκή εξέγερση.

Φέτος, η επιτυχία του κινήματος να απαντήσει αποφασιστικά στα σχέδια υπονόμευσης του γιορτασμού, οφείλεται στην οργανωμένη παρέμβαση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που, με νέους όρους μαζικότητας στις εκδηλώσεις, έδωσε απάντηση στην τρομοκρατία, κράτησε το Πολυτεχνείο ανοιχτό στο λαό.

Αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, πως η συνάντηση του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα είναι βασική προϋπόθεση αποτελεσματικότητας και προοπτικής, πως το κίνημα μπορεί να υπερασπίζεται στην πράξη, κι όχι στα λόγια, τους αγώνες και τις κατακτήσεις του, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. Και για πρώτη φορά, τα γνωστά σχέδια έπεσαν στο κενό.

Δημιουργούνται νέα δεδομένα για τη σύμπλευση του εργατικού με το νεολαιίστικο κίνημα στις μάχες που έχουμε μπροστά μας, εκεί που ζει το μήνυμα του Νοέμβρη.

Το σχέδιο ήταν εδώ, παρόν, μελετημένο, όπως και πέρσι. Το έδειξαν οι συγκλίνουσες εκκλήσεις για επιστροφή στο ΕΜΠ από φαινομενικά "ανεξάρτητα" κέντρα (αναρχοφασίστες, ΣΥΝ, αριστεριστές), ώστε να νομιμοποιηθεί πιθανή απόπειρα κατάληψης του ιδρύματος.

Φάνηκε στο "οπλοστάσιο" που απομάκρυναν οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι στο χώρο: μολότοφ, μπουκάλια, σακούλες με πέτρες. Εκδηλώθηκε και στην επίθεση στα μέλη της ΚΝΕ, χτυπώντας μόνο αυτούς που μπαίνουν φραγμός στα σχέδια τους, επιδιώκοντας να δημιουργηθεί και ένα σκηνικό περιφερειακών "συγκρούσεων".

Το σύνθημα είχε δοθεί από πριν: αστικά ΜΜΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ έτρεχαν να προλάβουν την πραγματοποίηση του γιορτασμού ή τουλάχιστον να γίνει με "ευπρεπισμένο", "εκσυγχρονιστικό" τρόπο. Σ' αυτό το πλαίσιο, η παρέμβαση του ντόπιου και ξένου παράγοντα έλαβε νέες διαστάσεις.

Η προκλητική αστυνόμευση της πρωτεύουσας δεν αποσκοπούσε στη "φρούρηση" του ΕΜΠ (ποτέ, άλλωστε, δεν έχει παίξει τέτοιο ρόλο). Ηταν μια προσπάθεια να νομιμοποιηθεί η αστυνομοκρατία μπροστά και σε μια σειρά εξελίξεις, που θα σηματοδοτήσει η επικύρωση της Συνθήκης του Σένγκεν, μια συνέχεια της αστυνομικής επιχείρησης ενάντια στους αγώνες των εμποροϋπαλλήλων, μια πρόκληση με σαφείς, οριοθετημένους στόχους: Το μαζικό κίνημα και την ΚΝΕ.

Με την ανοιχτή προβοκάτσια στις 13/11, στελνόταν, εκτός των άλλων, μια σαφής προειδοποίηση στο εργατικό κίνημα. Η κίνηση αυτή φέρνει στη μνήμη την περσινή επίθεση των αναρχοφασιστών στη φοιτητική πορεία στις 14/11. Κοινός τόπος, η τρομοκράτηση του κινήματος.

Συνεχίστηκε με την οργισμένη απάντηση αυτών που δεν πέτυχαν το σκοπό τους με τις τρομοκρατικές ενέργειες ενάντια στα γραφεία του ΚΚΕ και των οικοδόμων. Ο βασικός στόχος των κρατικών και παρακρατικών δυνάμεων καταστολής φωτογραφήθηκε στην απροκάλυπτη επίθεση των ΜΑΤ στην ΚΝΕ.

Το πιο σημαντικό, ίσως, νέο στοιχείο είναι η σύμπλευση των πιο ετερόκλητων στοιχείων, από επιχειρηματίες μέχρι "αντιεξουσιαστές" και από ΣΥΝ μέχρι αριστεριστές, ενάντια στο μαζικό κίνημα και το ΚΚΕ, δίνοντας πολιτικό άλλοθι, κάλυψη και ασπίδα στη δράση των υπηρεσιών και των προβοκατόρων. Μέσα σ' αυτό το συνονθύλευμα, αναβαθμίζεται ο ρόλος του ΣΥΝ (ναι! αυτών που κήρυτταν το τέλος του Πολυτεχνείου!) στην αντι-ΚΚΕ επίθεση.

Τους ενώνουν πολλά: Τα προβοκατόρικα συνθήματα, που από κοινού φώναζαν ("Ο Κυριακίδης ήταν η αρχή"), η γκαιμπελικής έμπνευσης εκστρατεία του ψεύδους και του αντικομμουνισμού που εξαπολύουν στις σχολές, το αντι-ΚΚΕ μένος που έφτασε στο σημείο παρατάξεις του ΣΥΝ και των ΕΑΑΚ να αρνούνται να καταδικάσουν τις βομβιστικές επιθέσεις στα γραφεία του ΚΚΕ και των οικοδόμων(λ.χ., Πάντειος), το αδιάφορο σφύριγμα στους προβοκάτορες που κυκλοφορούσαν πλάι τους στο ΕΜΠ, κουβαλώντας πέτρες και μπουκάλια, η ανοιχτή συνεννόηση επώνυμων παραγόντων με τις δυνάμεις καταστολής της κυβέρνησης.

Ναι, ο Νοέμβρης ζει στους αγώνες μας. Και ταυτόχρονα ενώνει κυβέρνηση, ΝΔ, ΣΥΝ, αριστεριστές, αναρχοφασίστες, βγάζει το μίσος τους ενάντια στα μηνύματα του Νοέμβρη, ενάντια στο ΚΚΕ που τα κρατά ζωντανά. Γι' αυτό η επίθεση κλιμακώνεται αδίστακτα, εκδικητικά, ενάντια στο εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ που χάλασαν το παιχνίδι τους. Κοπιάζουν άδικα, η δύναμη του λαού είναι ακατανίκητη. Θα τη νιώσουν ξανά και αυτοί και τα μεγάλα αφεντικά τους, στις μάχες που δίνουμε, σε αυτές που θα έρθουν.

Ο Νοέμβρης δε σβήνει, δεν καταργείται, δεν καίγεται! Με το ΚΚΕ, την ΚΝΕ στην πρώτη γραμμή, τα όνειρα θα πάρουν τη δική τους εκδίκηση.

Νίκος ΣΕΡΕΤΑΚΗΣ

Μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ

Γιατί τα στελέχη του ΣΥΝ συμφωνούσαν και με τις απόψεις της Επιτροπής Πολιτών και με τους 60 (Φούρας, Χριστοδουλάκης, Μαρούκης, Λογοθέτης) - που δήλωναν σε διακηρύξεις τους "Φτάνει πια! Να τελειώνουμε με αυτό τον γιορτασμό". Συμφωνούσαν και με το Δίκτυο και με τον κ. Κωνσταντόπουλο που δήλωνε ότι ο γιορτασμός πρέπει να εξαντλείται σε συμπόσια για την παιδεία. Συμφωνούσαν και με τον αντιπρύτανη κ. Πολύζο και με τον "αγωνιστή" κ. Μπαλαούρα. Δηλαδή, ο Συνασπισμός συμφωνούσε και με το επίσημο ΠΑΣΟΚ και τους εν ενεργεία βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και με τους εν δυνάμει ΠΑΣΟΚους.

Είχε την αγωνία όλο αυτό το χρονικό διάστημα να διαμορφώσει τους όρους για άλλου τύπου γιορτασμό του Πολυτεχνείου, συμμετέχοντας σε όλες τις επιτροπές κατάργησής του.

Λέμε ανύπαρκτη γιατί πουθενά δεν παρουσιάστηκε πρόγραμμα ή έστω ένα στοιχειώδες περιεχόμενο εκδήλωσης από κανέναν επιτροπάριο. Ομως έτσι μένουν ανοιχτές οι πύλες και τα οράματα του Πολυτεχνείου; Εκφυλίζοντας την κορύφωση του γιορτασμού, που είναι η αντιιμπεριαλιστική πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία; Μένουν ανοιχτά τα οράματα του Πολυτεχνείου, όταν ομάδες και ομαδούλες, με ή χωρίς προθέσεις κακές, στήνουν επιτροπές θέλοντας να παίξουν το ρόλο της "νταντάς" του κινήματος;

Ανοιχτά οράματα και ανοιχτές πόρτες στο συμβιβασμό και την ιδιοτέλεια δεν πάνε μαζί. Και κάτι ακόμα. Ολοι αυτοί που ήθελαν "ανοιχτό" το Πολυτεχνείο το βράδυ της Κυριακής, έβαζαν την προϋπόθεση ότι οι Κομμουνιστές θα ήταν μέσα και θα το περιφρουρούσαν. Εμφανώς υπάρχει πια έλλειμμα πολιτικής ηθικής στα στελέχη του ΣΥΝ, που ενώ κρατάνε ψηλά τη σημαία της υποδούλωσης του λαού μας στις κατευθύνσεις των Βρυξελλών, ενώ δε θέλουν και δεν τολμούν να πουν κουβέντα για τα αμερικανικά σχέδια στην περιοχή, τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης τις αμερικανικές βάσεις, το ΝΑΤΟ και τη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, εκτοξεύουν ανέξοδες κορόνες για την ουσία του γιορτασμού του Πολυτεχνείου και για την προοπτική του.

Οσο για τις επιθυμίες του κ. Πρωτονοτάριου, που τις έβαλε και σε χαρτί για να μην έχουμε καμιά αμφιβολία για τις απόψεις του, θέλουμε να επισημάνουμε:

α) Οτι οι μερικές εκατοντάδες πρώην σύντροφοί μας, που λιποτάκτησαν από το κίνημα, βοήθησαν στο να ενεργοποιηθούν σ' αυτό χιλιάδες άλλοι.

β) Αν ποτέ - αν - πυκνώσουν οι γραμμές της "πραγματικά σύγχρονης και ενωτικής Αριστεράς" όπως την "ενώνει" ο ΣΥΝ, τότε ούτε γιορτασμό του Πολυτεχνείου θα έχουμε ούτε ανάπτυξη του κινήματος ούτε διεργασίες για το ριζοσπαστισμό σε προοδευτική κατεύθυνση της νεολαίας.

γ) Οσο για το πόσοι θα μείνουμε στο ΚΚΕ, δεν έχει ο κ. Πρωτονοτάριος παρά να δει τους χιλιάδες νέους που συμμετείχαν στην αντιιμπεριαλιστική πορεία του Πολυτεχνείου στα μπλοκ της ΚΝΕ και να τους συγκρίνει με το αξιοθρήνητο κινητό "πηγαδάκι" των νεολαίων του ΣΥΝ. Ισως τότε καταλάβει πού βρίσκεται το μέλλον και η ελπίδα.

Στ. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Φρεσκογραμμένα εμετικά αντικομμουνιστικά συνθήματα, που παραπέμπουν σε Χρυσαυγίτες, γραμμένα σε τοίχους που θα 'πρεπε να φιλοξενούν συνθήματα - αιτήματα ενός κόσμου που στενάζει μπρος στην άγρια επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Επιστημονικές - ως προς τη νέα ποιότητα που εμφανίζουν οι ασφαλίτικες αναλύσεις - προκηρύξεις. Ανοιχτές απειλές για υλοποίηση ευσεβών πόθων πως, τουλάχιστον τώρα, θα ξεμπερδέψουν με τους κομμουνιστές. "Ρεπορτάζ" που επαυξάνουν στην επιδίωξη της άρχουσας τάξης να μην έχει το εργατικό λαϊκό κίνημα καμία σχέση με το Πολυτεχνείο. Εικόνες της χτεσινής, τρίτης μετά τη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση, μέρας.

Κι από κοντά διάφορες δηλώσεις "επωνύμων" που αν - για όλους - δεν κρύβουν μία ιδιοτελή εθελοτυφλία, δείχνουν, τουλάχιστον, μία κάποια "τρικυμία εν κρανίω" με τις απαράδεκτες ταυτίσεις που επιχειρούν.

Η ίδια η πορεία εξαφανισμένη στα κείμενα των επίδοξων "αντιεξουσιαστών". Σαν να μην υπήρξαν οι χιλιάδες των διαδηλωτών. Το ίδιο - εξαφανισμένα - και τα μηνύματα της εξέγερσης: Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία, Εργάτες, Αγρότες, Φοιτητές.

Κυρίαρχο μόνο ένα άγχος, μία αγωνία, να δικαιολογήσουν ορισμένοι το "γιατί" της αποτυχίας τους, να επενδύσουν σε πραγματικές εξεγερτικές διαθέσεις νέων παιδιών, ώστε να μπορούν να τις αξιοποιήσουν αύριο για μια δική τους ρεβάνς.

Κατανοητό το μίσος τους προς ό,τι κόκκινο. Το παιχνίδι "κλέφτες κι αστυνόμοι" δεν παίχτηκε φέτος σύμφωνα με τους κανόνες που αυτοί ήθελαν, παρ' ότι το αστυνομικό κράτος τούς έκανε μία δυναμική επίδειξη τρόμου - υπόμνηση για ό,τι περιμένει τους πραγματικούς λαϊκούς αγώνες που έρχονται. Τόσα "πυρομαχικά" πήγαν χαμένα - χυμένα στους υπονόμους. Δε λυπόμαστε γι' αυτό.

Για κείνους τους λίγους που ειλικρινά χτες επέμεναν πως φέτος "έσπειραν λουλούδια", μόνο ένα "κρίμα": Στην επιλεκτική συνέντευξη που έδωσαν προς ορισμένα ΜΜΕ, δε βρήκαν λέξη να πουν για το μεθεόρτιο κάψιμο των γραφείων του ΚΚΕ, για τη βόμβα στο Συνδικάτο Οικοδόμων. Κανονικά δε θα έπρεπε να έχουν τύψεις. Αυτοί απλώς ανέχτηκαν δίπλα τους κάποιους άλλους να φωνάζουν "ο Κυριακίδης ήταν η αρχή"... Εχουν όλο το χρόνο μπροστά να σκεφτούν τις συμμαχίες τους... Οι αγώνες είναι επίσης μπροστά και οι κομμουνιστές θα είναι όπως πάντα εκεί.

Θ. Λ.