Ενας «φόρος τιμής» στον Σαλβαδόρ Αλιέντε είναι το ομώνυμο ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη Πατρίτσιο Γκουσμάν, που θα προβάλλεται από τις 10 του Σεπτέμβρη στους ελληνικούς κινηματογράφους, σε διανομή της «New Star». Η πρεμιέρα δίνεται μία μέρα πριν την επέτειο του αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος του Πινοσέτ, στις 11 του Σεπτέμβρη του 1973, και του βομβαρδισμού του Προεδρικού Μεγάρου, που σήμανε το τραγικό τέλος της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας και του ίδιου του Προέδρου Αλιέντε.

Προχτές το βράδυ έγινε η επίσημη πρεμιέρα στον κινηματογράφο «Απόλλων», ενώ χτες δόθηκε συνέντευξη Τύπου παρόντων του σκηνοθέτη, της κόρης του Αλιέντε, βουλευτίνας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ιζαμπέλ Αλιέντε, καθώς και της πρέσβειρας της Χιλής στην Ελλάδα, Μάρτσια Κοβαρούμπιας.

Οπως θα περίμενε κανείς από το θέμα και το «πάνελ», η συνέντευξη «απλώθηκε» σε αρκετά θέματα, για την πολιτική, την ιστορία, τη διαχείριση και διατήρηση της συλλογικής μνήμης και τη σημερινή κατάσταση στη Χιλή.

Να σημειώσουμε, όμως, ότι η ταινία, όπως είπε εξ αρχής ο σκηνοθέτης της, «θάφτηκε» από την εμπορική διανομή της ίδιας του της χώρας! Ενώ προβλήθηκε τέσσερις φορές στο πλαίσιο του πρόσφατου Φεστιβάλ Καννών, οι Χιλιανοί διανομείς ταινιών ούτε καν πήγαν να τη δουν. Στην επίσημη προβολή της στο Παρίσι δεν πήγαν ούτε ο πρέσβης, ούτε ο μορφωτικός ακόλουθος της Χιλής στη Γαλλία. Αντίθετα, το επόμενο διάστημα θα προβληθεί στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Ιταλία, στο Βέλγιο. Ακόμη και στη Λ. Αμερική υπάρχει πρόβλημα με την προβολή της, αφού, όπως τόνισε ο σκηνοθέτης, οι εταιρίες διανομής των ΗΠΑ είναι τόσο ισχυρές που είναι πρακτικά αδύνατο να προβληθεί κάτι παράλληλα και ανεξάρτητα απ' αυτές. Συζητήσεις - και αυτές με αργό ρυθμό - γίνονται μόνο με τη Βραζιλία, τη Βενεζουέλα, την Αργεντινή και το Περού.

Το υλικό τεκμηρίωσης της ταινίας αποτελείται από τα τέσσερα ντοκιμαντέρ του Γκουσμάν, τα οποία γύρισε κατά την ολιγόχρονη περίοδο της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας, από στιγμιότυπα άλλων κινηματογραφιστών, από αρχεία στη Γαλλία. «Ηθελα να κάνω μια ταινία με ποίηση και μεταφορές», είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος, αναφερόμενος στην τριαντάχρονη αποσιώπηση της θυσίας του Αλιέντε, του Προέδρου του χιλιάνικου λαού, ως να μη συνέβη ποτέ, τόνισε: «Μια χώρα χωρίς ντοκουμέντα είναι μια χώρα χωρίς μνήμη. Στη Χιλή δεν υπάρχει η κουλτούρα της ιστορικής μνήμης, του παρελθόντος». Σχετικά με τον Αλιέντε ο Γκουσμάν είπε: «Με εντυπωσιάζει η προσωπικότητα του Αλιέντε. Ηταν πρωτοφανής η προσπάθειά του να κάνει ειρηνική επανάσταση. Το πιο σημαντικό κληροδότημά του είναι ότι έκανε πράξη τα λόγια του. Και πρέπει να πιστέψει κανείς στο αδύνατο και στην ουτοπία και να τα κάνει πραγματικότητα».

Η Ιζαμπέλ Αλιέντε είπε ότι ο πατέρας της «δίδαξε την αξιοπρέπεια στην πολιτική» και ότι «δεν πρέπει να θυσιάσουμε την ελευθερία μας για μια θρυλούμενη οικονομική "ανάπτυξη"», πρόσθεσε δε ότι «είναι σημαντικό να διδασκόμαστε από την ιστορία μας».

Επιτυχία γνωρίζει το κινηματογραφικό αντιφεστιβάλ «global beach», που αποτελεί αντίδραση στο επίσημο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας. Το αντιφεστιβάλ, που εναντιώνεται στην εμπορευματική και πανάκριβη για τον μέσο και χαμηλόμισθο Ιταλό φεστιβαλική φιέστα, οργανώθηκε ταχύτατα, αυθόρμητα και στήθηκε, μετά από κατάληψη, σε μια πλαζ του Λίντο, πλαζ που παλιά ανήκε στην αστυνομία.

Η πρωτοβουλία, υπό το σύνθημα «Libert, egalit, flexsecurite», ανήκει σε οργανώσεις κατά της «παγκοσμιοποίησης». Η είσοδος στις εκδηλώσεις (προβολές ταινιών, μικρές εκθέσεις, συναυλίες) είναι ελεύθερη. Το πρόγραμμα δεν είναι προκαθορισμένο παρά μεταβαλλόμενο και πλουτίζεται καθημερινά με την παρουσία καλλιτεχνών, κάποιοι από τους οποίους συμμετέχουν και στο επίσημο φεστιβάλ.

Σαν εναλλακτική πρόταση στη «Μόστρα» και στο σταρ σίστεμ των μεγάλων παραγωγών, στο αντιφεστιβάλ προβάλλονται ταινίες μη εμπορικές και παράλληλα προωθείται η διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων και ελεύθερων συζητήσεων για καυτά πολιτικά θέματα. Συγκεκριμένα, γίνεται αναφορά στη συστηματική εκμετάλλευση των εργαζομένων από την «ελαστική αγορά εργασίας», τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ, τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, τα προβλήματα των λαών στη Λ. Αμερική από την επέλαση των πολυεθνικών, την οικολογική καταστροφή κλπ.

Στις ταινίες του αντιφεστιβάλ περιλαμβάνονται: Η ταινία «Embedded/Live» του Αμερικανού ηθοποιού και σκηνοθέτη Τιμ Ρόμπινς, που καυτηριάζει τον πόλεμο κατά του Ιράκ. «Super size me!!!» του Morgan Spurlock για την κακής ποιότητας διατροφή των «McDonalds». «The corporation», με τις συνεντεύξεις των Michael Moore, Naomi Klein, Jeremy Rifkin και Noam Chomsky γύρω από την καταστροφική πολιτική των πολυεθνικών στον πλανήτη. «Route 181» των Michel Khlefi και Eyal Sivan, με σκηνές από ένα ταξίδι στην Παλαιστίνη. «Ore The Fog of War-Eleven Lessons from the Life of Robert S. McNamara» του Error Morris, που αναλύει αμφισβητούμενες σελίδες της αμερικανικής πολιτικής (πόλεμος του Βιετνάμ, βομβαρδισμοί στην Ιαπωνία) και αναπόφευκτες αναλογίες με το παρόν.

Οι εκδηλώσεις θα ολοκληρωθούν στις 11/9 με την προβολή της ταινίας «Farhenheit 9/11» του Μάικλ Μουρ, ταινία - σύμβολο της αμερικανικής κοινής γνώμης ενάντια στην πολιτική του Μπους και του τραστ του πετρελαίου.

Στο «global beach» επικρατεί το μήνυμα συνεργασίας μεταξύ αριστερών και οικολογικών οργανώσεων, σε παγκόσμιο επίπεδο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό των πολυεθνικών εταιριών, που οδηγεί στην καταπίεση των εργαζομένων, στην καταδυνάστευση των λαών και την οικολογική καταστροφή του πλανήτη.