Associated Press

Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστες είναι οι πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τις επιχειρήσεις αυτές. Και όλες προέρχονται μόνο από μία πηγή: Τα αμερικανικά κατοχικά στρατεύματα. Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία, που δίνονται στη δημοσιότητα αποσπασματικά, ο επικεφαλής της κατοχικής διοίκησης έδωσε εντολή να «καθαρίσει το κεντρικό Ιράκ από τις εστίες αντίστασης», καθώς οι επιθέσεις εναντίον των αμερικανικών στρατευμάτων είχαν λάβει τον τελευταίο καιρό διαστάσεις επιδημίας. Επισήμως, από την 1η Μάη μέχρι σήμερα, περίοδο που θεωρητικώς οι μάχες στο Ιράκ έχουν τελειώσει και οι κατοχικές δυνάμεις ελέγχουν τη χώρα, έχουν χάσει τη ζωή τους τουλάχιστον 40 Αμερικανοί στρατιώτες, εκ των οποίων οι περισσότεροι σε «περίεργα» ατυχήματα και επιθέσεις.

Εκτός από τη Βαγδάτη, οι περισσότερες επιθέσεις έχουν σημειωθεί σε αυτό, που οι κατοχικές δυνάμεις ονομάζουν «σουνιτικό τρίγωνο». Πρόκειται για τις πόλεις Ραμαντί, Φαλούτζα, Μπαλάντ, Μακούμπα, Χαμάντιγιε και Τικρίτ, όπου, κατά πλειοψηφία, κατοικούν σουνίτες και όπου κυριαρχούν οι φατρίες, που, μέχρι πρότινος, αποτελούσαν τον κύριο κορμό του ιρακινού καθεστώτος. Υπό την επωνυμία «Επιχείρηση Επίθεσης στη Χερσόνησο», περισσότεροι από 4.000 Αμερικανοί στρατιώτες, πολλοί από τους οποίους ανήκουν στις ειδικές αερομεταφερόμενες δυνάμεις, έχουν εμπλακεί σε σκληρότατες μάχες, από την αρχή της προηγούμενης βδομάδας, σε ένα «τρίγωνο» του ποταμού Τίγρη, που καλύπτει μια ευρύτατη περιοχή στα βορειοανατολικά της πόλης Μπάλαντ.

Associated Press

Την Παρασκευή, άλλοι 27 Ιρακινοί μαχητές σκοτώθηκαν, όπως ανακοινώθηκε, σε πολύωρη μάχη με αμερικανικές δυνάμεις, κοντά στο Μπάλαντ, όταν κομβόι αμερικανικών τεθωρακισμένων έπεσε σε ενέδρα και προσέτρεξαν ενισχύσεις από αέρος. Κοντά στο Κιρκούκ φέρονται να συνελήφθησαν 74 «συμπαθούντες της αλ Κάιντα», ενώ στα μέσα της βδομάδας, οι κατοχικές δυνάμεις είχαν ανακοινώσει τη σύλληψη περίπου 400 ατόμων «σε επιδρομή κάπου βορείως της Βαγδάτης».

Με εξαίρεση τις αμερικανικές ανακοινώσεις για το θέμα, ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς γίνεται στα πεδία των μαχών, που, όπως φαίνεται, δεν άδειασαν ποτέ. Το σίγουρο είναι ότι κατοχικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν σθεναρή ένοπλη αντίσταση, την οποία αποδίδουν, κυρίως, σε «υπολείμματα του καθεστώτος» στις περιοχές δυτικά και βόρεια της Βαγδάτης, και σε «στοιχεία υποκινούμενα από το εξωτερικό» στο κεντρικό Ιράκ, υπονοώντας σαφώς το Ιράν και την επιρροή του στους σιίτες Ιρακινούς.

Η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι σίγουρο ότι είναι αυτή. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ανταποκριτές των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων (όσοι τουλάχιστον κατάφεραν να προσεγγίσουν τις, υπό εκκαθάριση, περιοχές) μεταφέρουν τις απόψεις των ντόπιων, οι οποίοι δεν επιβεβαιώνουν ούτε κατά διάνοια την αμερικανική εκδοχή. Οι ντόπιοι υποστηρίζουν ότι η αντίσταση δεν προέρχεται από υπολείμματα του καθεστώτος Χουσεΐν, το οποίο χαρακτηρίζουν μισητό. Αντίθετα, δηλώνουν, είναι το αποτέλεσμα της οργής που προκάλεσε η συμπεριφορά των κατακτητών, οι οποίοι δε σεβάστηκαν τις αρχές των φατριών, δε σεβάστηκαν τα σπίτια και τα τεμένη τους, και φυσικά δεν τήρησαν τη δέσμευσή τους «για απελευθέρωση».

Ακόμη, όμως, και όπου δε γίνονται μάχες, η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στους κατακτητές είναι έκδηλη. Οι διαδηλώσεις στη Βαγδάτη είναι καθημερινές: Είτε από ανέργους στρατιώτες και δημοσίους υπαλλήλους που ζητούν να πληρωθούν τα χρεωστούμενα και να τους δοθούν εργασίες, είτε από πιστούς μουσουλμάνους που κατηγορούν τους Αμερικανούς για «βεβήλωση των τεμενών», είτε από εξαγριωμένους πολίτες που καταγγέλλουν ότι από τη στιγμή που οι κατοχικές δυνάμεις ανέλαβαν την εξουσία, το χάος, η αναρχία και η αβεβαιότητα κατέκλυσαν την καθημερινότητά τους.

Είναι γεγονός ότι η κατοχική διοίκηση, παρά τις αλλεπάλληλες δεσμεύσεις της, δεν έχει καταφέρει, ακόμη, να αποκαταστήσει την εύρυθμη λειτουργία των ιρακινών υπηρεσιών σε κανέναν τομέα. Ούτε καν οι βασικές υποδομές, όπως αποχέτευση, ηλεκτροδότηση και υδροδότηση, δεν έχουν αποκατασταθεί ενώ όλες ανεξαιρέτως οι υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένων των νοσοκομείων, στην καλύτερη περίπτωση υπολειτουργούν. Οι αμερικανικές δυνάμεις, παρά τη στρατιωτική τους αδιαμφισβήτητη υπεροπλία, δεν έχουν καταφέρει να ελέγξουν την ιρακινή επικράτεια, με αποτέλεσμα, ακόμη και σήμερα, η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας να γίνεται μετ' εμποδίων, καθυστερήσεων και αναβολών.

Προβληματική παραμένει η κατάσταση και εντός της ιρακινής πρωτεύουσας, όπου επίσης έχουν σημειωθεί επιθέσεις κατά Αμερικανών. Εδώ και δύο βδομάδες, ο κατοχικός επικεφαλής, Πολ Μπρέμερ, έχει διατάξει να παραδοθούν όλα τα όπλα που βρίσκονται σε χέρια πολιτών. Ενδεικτικό ήταν ότι, μετά από αρκετές ημέρες, τα μόνα όπλα που είχαν παραδοθεί ήταν μερικές δεκάδες περίστροφα και χειροβομβίδες. Οι Ιρακινοί αντέτειναν κυνικά ότι εφόσον ουδείς μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλειά τους, θα το πράξουν από μόνοι τους. Σε μια ύστατη προσπάθεια να επιβάλει τάξη, ο Μπρέμερ απαγόρευσε την πραγματοποίηση διαδηλώσεων που «υπερασπίζονται τη βία κατά των αμερικανικών δυνάμεων», γεγονός που ενέτεινε ακόμη περισσότερο τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Κάθε άλλο παρά αισιόδοξο διαγράφεται το τοπίο και στο επίπεδο των «πολιτικών διεργασιών». Μετά τις αλλεπάλληλες δεσμεύσεις των Αμερικανών επιτελών ότι «θα αναδειχτεί μια προσωρινή ηγεσία όπου θα εκπροσωπούνται όλες οι κύριες ιρακινές οργανώσεις και παρατάξεις», ο Μπρέμερ ανακοίνωσε, πριν από λίγες μέρες, ότι η σύνοδος των ιρακινών παρατάξεων αναβάλλεται επ' αόριστον και μέχρι νεωτέρας ένα «συμβουλευτικό όργανο που θα διοριστεί από την αμερικανική διοίκηση και θα λειτουργήσει ως προσωρινή κυβέρνηση». Η κίνηση αυτή, κατά πολλούς, ανέδειξε με το σαφέστερο τρόπο την αδυναμία του Μπρέμερ να συγκεράσει τις διαφορές και τις επιδιώξεις του ευρέος φάσματος των ιρακινών οργανώσεων. Παράλληλα, όμως, προκάλεσε την οργή ακόμη και πιστότερων συμμάχων της Ουάσιγκτον, όπως ο Αχμάντ Τσαλαμπί, του Εθνικού Ιρακινού Κογκρέσου.

Ενώ κλιμακώνεται η διπλωματική διαμάχη για την αυθεντικότητα των στοιχείων με τα οποία ΗΠΑ - Βρετανία οικοδόμησαν την πολεμική τους κατά του Ιράκ, εντός της χώρας η πραγματικότητα διαγράφεται μάλλον δυσοίωνη. Ο ιρακινός λαός αγωνίζεται να επιβιώσει στις ισοπεδωμένες του πόλεις, να αντιπαλέψει τις επιδημίες και την πείνα, να μαζέψει τα κομμάτια της ρημαγμένης ζωής του και να θρηνήσει τους, τουλάχιστον 5.500 νεκρούς συμπολίτες του, όπως υποστηρίζει η αμερικανο-βρετανική οργάνωση «Iraq Body Count» που προχώρησε σε έναν πρώτο απολογισμό του ολιγοήμερου «πολέμου ακριβείας» των ΗΠΑ. Οι αμερικανικές δυνάμεις είναι ξεκάθαρο ότι ήρθαν για να μείνουν στο Ιράκ, και όσο περνούν οι μέρες φαίνεται ότι ο ιρακινός λαός το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και δεν προτίθεται να το ανεχτεί αδιαμαρτύρητα. Αλλωστε, δεν έχει να χάσει τίποτε πια...

Ο «Πιανίστας» του Ρόμαν Πολάνσκι, αφηγείται τις περιπέτειες ενός Εβραίου μουσικού, που επέζησε του Ολοκαυτώματος στην κατεχόμενη Πολωνία. Το «Αμήν» του Κώστα Γαβρά, αναφέρεται στο σκοτεινό ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας, με πρώτο το Βατικανό, απέναντι στην ωμή πραγματικότητα της εξόντωσης των Εβραίων.

Ισως να μην είναι τυχαίο το γεγονός ότι το θέμα του Ολοκαυτώματος παίζει συχνά στον κινηματογράφο του σήμερα, κυρίως μετά την ταινία «Η λίστα του Σίντλερ», του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ισως να συμβαίνει για παράδειγμα ως άσκηση ιστορικής μνήμης, μία κάθαρση από το «πολιτισμένο» παρόν μας, που δε θέλει να επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος.

Ωστόσο, και σήμερα, στον υποτιθέμενο πολιτισμένο μας κόσμο, εφαρμόζονται πρακτικές με στόχο «τον εξευγενισμό του ανθρώπινου είδους». Πρόσφατα, στην πρώτη σελίδα της ισπανικής εφημερίδας «Ελ Μούντο» ένας τίτλος ανέφερε: «Ενα συντηρητικό ίδρυμα στις ΗΠΑ προσφέρει 200 δολάρια σε τοξικομανείς που υποβάλλονται σε στείρωση».

Το άρθρο (του Κάρλος Φρεσνέδα, ανταποκριτή της προαναφερόμενης εφημερίδας στη Νέα Υόρκη) εξηγεί ότι σε σταθμούς του μετρό στη Νέα Υόρκη, ήδη μπορεί να βρει κανείς φυλλάδια με τηλέφωνα επικοινωνίας και μία φράση: «Υποβλήσου στον έλεγχο των γεννήσεων και κέρδισε λεφτά».

Το φυλλάδιο συνεχίζει: «Αν είσαι εθισμένος στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ, αυτή είναι μία προσφορά που δεν μπορείς να αρνηθείς... Διακόσια δολάρια αμοιβής, εφόσον υποβληθείς σε στείρωση. Εσύ συμπληρώνεις το έγγραφο, πηγαίνεις στην κλινική, υποβάλλεσαι σε βασεκτομή ή περίδεση σαλπίγγων. Και εμείς θα σου στείλουμε αμέσως την επιταγή αποζημίωσης».

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, ο οργανισμός που δημιούργησε αυτήν την πρωτοβουλία, Project Prevention, «σχέδιο πρόληψης», είναι ένα συντηρητικό ίδρυμα, που χρηματοδοτείται από τα μέλη του ή από ιδιώτες σπόνσορες, και που στόχο έχει «να απαλύνει το πρόβλημα, αποφεύγοντας τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες», σύμφωνα με τα λεγόμενα της ιδρύτριάς του, Μπάρμπαρα Χάρις.

Το Project Prevention είναι επίσης γνωστό με τα αρχικά CRACK και εδώ και δέκα χρόνια απλώνει σιωπηρά τα δίκτυα του στη δυτική ακτή των ΗΠΑ. Τους τελευταίους μήνες, δε, προχώρησε σε ένα φιλόδοξο σχέδιο επέκτασης και έχει ήδη ανοίξει γραφεία στο εσωτερικό της χώρας (Αλμπουκέρκ, Ρένο...) και στην ατλαντική ακτή (Νέα Υόρκη, προς το παρόν).

Η Μπάρμπαρα Χάρις εξηγεί ότι «κατανοεί την πολεμική» που προκαλεί το σχέδιο, αλλά το υπερασπίζεται λέγοντας ότι «δεν υποβάλλουμε τους ναρκομανείς με το ζόρι σε στείρωση. Η τελική απόφαση είναι εθελοντική και με αντάλλαγμα ένα μικρό οικονομικό κίνητρο».

Η Χάρις, προχωράει ακόμα παραπέρα, δηλώνοντας ότι το εν λόγω σχέδιο «εκτελεί ένα κοινωνικό λειτούργημα: προλαμβάνει τα προβλήματα που προκαλούν τα 739.000 παιδιά που γεννιούνται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ από γονείς αλκοολικούς ή ναρκομανείς. Τα μισά από αυτά θα υποφέρουν από σοβαρά προβλήματα υγείας, και μεγάλο μέρος από αυτά θα ζουν υπό την εποπτεία του κράτους λόγω ανικανότητας των γονιών τους να τα φροντίσουν».

Φαντάζομαι πως δε θα διαφωνήσει κανείς ότι εδώ δεν πρόκειται για πρόοδο! Ο καπιταλισμός (ο καλός, ο αληθινός, αυτός των ΗΠΑ) σοφίστηκε μία άλλη εκδοχή της «τελειωτικής λύσης», της έβαλε ένα ωραίο «χαρτί περιτυλίγματος», αυτό της επιταγής, και τη μετέτρεψε σε «κοινωνικό λειτούργημα».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, βέβαια, είναι ήδη μία πολύ προχωρημένη χώρα σε αυτόν τον τομέα «προόδου». Τελευταία, όπως αναφέρει ο Φρεσνέδα στο άρθρο του, προωθείται η επιστροφή «στην ευγονική* που εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ για δεκαετίες, όταν υποβλήθηκαν σε στείρωση χιλιάδες άτομα με διανοητικά προβλήματα, με σωματικές αναπηρίες, άτομα που "είχαν παρεκτραπεί σεξουαλικά", κρατούμενοι, και γενικότερα "προβληματικά" άτομα».

Μέχρι σήμερα έχουν υποβληθεί στο Project Provention 833 γυναίκες και 21 άνδρες, όπως αναφέρει η «ΕΛ Μούντο». Από αυτά ένα σύνολο 369 υποβλήθηκαν άμεσα σε στείρωση. Οι υπόλοιποι συμφώνησαν να τους εφαρμοστούν άλλες μέθοδοι ελέγχου των γεννήσεων μακροπρόθεσμα, για παράδειγμα χορήγηση κάποιων φαρμάκων σε εναίσιμη μορφή, όπως το «Depo Provera».

Ολα αυτά τα παραπάνω προκάλεσαν αντιδράσεις και μέσα στη βορειοαμερικανική κοινωνία. Η Ενωση Ελευθεριών του Πολίτη της Νέας Υόρκης κατήγγειλε την έλλειψη ηθικής της πρωτοβουλίας και ζήτησε από τις αρμόδιες αρχές να παρέμβουν ώστε να σταματήσει η εφαρμογή του εν λόγω σχεδίου.

Τι λένε οι κλινικές; Ο Σύνδεσμος Νοσοκομείων και Υγειονομικών Υπηρεσιών της Νέας Υόρκης κάλεσε τα κέντρα του να μη συνεργαστούν με το προαναφερόμενο σχέδιο, ωστόσο ήδη ένα νοσοκομείο στο Μπρούκλιν έχει προσφέρει τη συνεργασία του και σύμφωνα με την «Ελ Μούντο», «υπάρχουν κάποιες κλινικές σε λίστα αναμονής».

Από την πλευρά της, η διευθύντρια του «Συλλόγου Δικηγόρων για Εγκυες Γυναίκες» κατήγγειλε στις «New York Times» την προφανέστατη ομοιότητα ανάμεσα σε αυτές τις πρακτικές και τα φυλετικά πειράματα της ναζιστικής Γερμανίας, όταν ο Χίτλερ υπέβαλε σε στείρωση ασθενείς και Εβραίους για να «βελτιώσει την οικονομία».

Φαίνεται ότι στην καρδιά των ΗΠΑ, που εμφανίζονται όλο και πιο προχωρημένες, κάποιοι κάνουν ήδη μεγάλα ποιοτικά άλματα καταφέροντας να ξαναζωντανέψουν τις πρακτικές του δρ. Μέγκελε. Μένει να δούμε αν αυτή η μάστιγα μάς οδηγήσει, στην πραγματικότητα, σε μία παγκόσμια φασιστικοποίηση...

Τελικά ο κινηματογράφος ποτέ δε μας μιλάει από την απόσταση του χτες, αλλά από την εγγύτητα του σήμερα. Ισως δε θα έπρεπε να βλέπουμε ταινίες ιστορικού περιεχομένου, όπως «Ο Πιανίστας» ή το «Αμήν», για να εξορκίσουμε το παρελθόν μας, αλλά για να μάθουμε για τους πολύ πραγματικούς κινδύνους του παρόντος.

* Η ευγονική είναι κλάδος της βιολογίας που μελετά τη δυνατότητα εξευγενισμού του ανθρώπινου είδους

Μια μαγική λέξη προέκυψε στην Ελλάδα μετά τα δραματικά γεγονότα του 1990-91, που οδήγησαν τον πλανήτη σε εγκληματικό αδιέξοδο, με φόβο γενικευμένου πολεμικού ολοκαυτώματος: ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ. Με αυτή άρχιζαν και τέλειωναν τους λόγους τους όλοι οι ορκισμένοι ευρωλάγνοι εθνοπατέρες.

Ηταν η κοινή λέξη αποδοχής της «ισχυρής» Ελλάδας, μοναδικής βαλκανικής χώρας - μέλους του ΝΑΤΟ και της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ποιος θα τολμούσε να αντισταθεί στη μαγεία της λέξης, χωρίς να του κολληθεί η ρετσινιά του «αντι-ευρωπαϊστή»; Ποιος θα τολμούσε να αντισταθεί στα νέα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα, έστω κι αν εμφανιζόταν ως ο βαλκανικός τους φορέας η αστική τάξη που έβγαλε στο σφυρί τη χώρα της και κατέστρεψε τον βιομηχανικό της ιστό, δηλαδή η ελληνική αστική τάξη με τα πολιτικά της κόμματας; Επρόκειτο για το ρόλο ενός ψοφοδεούς σκύλου, που φόρεσε την προβιά της διεθνούς ολιγαρχίας για να «διεισδύσει» στα γειτονικά βαλκανικά κράτη, που μέχρι τότε δεν τολμούσε ούτε καν να τα κοιτάξει απευθείας στα μάτια.

Υποδυόταν την «Αγνή του λιμανιού», όταν ζητούσε από τον Μπρέζνιεφ και τον Ζίβκοφ να την προστατέψουν από το θανατερό κίνδυνο των μονίμων «φίλων» και «συμμάχων» της. Να που τώρα, μες την καταχνιά και την αντάρα, μεταμορφώθηκε σε κοράκι για να συμμετάσχει στο διαμελισμό του τυμπανιαίου πτώματος των βαλκανικών χωρών. Τα ψωρόσκυλα της ελληνικής ευρω-ενωσιακής καμαρίλας τολμούν να ανεμίζουν την κουρέλα της «διείσδυσης», γνωρίζοντας ότι στα Βαλκάνια δεν υπάρχουν πατριώτες κυβερνήτες κι ότι οι βαλκανικές χώρες κυβερνώνται από εσμούς παρακατιανών πρακτόρων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Κυβερνώνται, δηλαδή, από αδελφές πρακτορικές ψυχές. Αξιος είναι, αλήθεια, ο ρόλος των «διεισδυτών». Αφού έπαιξαν τον άθλιο ρόλο του «μαζωχτή», στη γνωστή εκείνη γιουγκοσλαβική μάζωξη όλων των διεφθαρμένων πολιτικών και θρησκευτικών στοιχείων στη Θεσσαλονίκη για να ανατρέψουν τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, τώρα απαιτούν δικαιωματικά τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας και μάλιστα χωρίς τις τύψεις του Ιούδα.

Το όνομα των τριάκοντα αργυρίων ακούγεται στη λέξη «διείσδυση». Επιστέγασμα αυτής της αθλιότητας είναι οι επιπτώσεις της πάνω στο λαό των Ελλήνων. Απαλλαγμένοι από το αποδεδειγμένο γιουγκοσλαβικό προπύργιο αντίστασης και πρακτορεύοντας τα ύψιστα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στα Βαλκάνια, άνοιξαν νομοθετημένα το δρόμο της «διείσδυσης» από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 στην Αλβανία και τον διεύρυναν αργότερα σε όλη τη Βαλκανική.

Ο κάθε απρόκοπος Ελληνας κεφαλαιοκράτης επιδοτείται από το ελληνικό κουβέρνο, όταν μεταφέρει την επιχείρησή του σε βαλκανική χώρα ή ανοίγει καινούρια σε αυτή. Ετσι, ο κάθε απρόκοπος πετάει μαζικά στο δρόμο Ελληνίδες εργάτριες κι Ελληνες εργάτες, με την ξεδιάντροπη ομολογία ότι βρίσκει φθηνότερα εργατικά χέρια στις διπλανές χώρες.

Το πρόβλημα, δηλαδή, για την εθνικά ύποπτη ελληνική αστική τάξη και τους ορκισμένους πολιτικούς της εργολάβους της εξουσίας δεν είναι η ενδυνάμωση του έθνους, αλλά ο εκφυλισμός του στο όνομα του κέρδους, του καπιταλιστικού κέρδους, που δεν το ονοματίζουν οι κάθε λογής εκσυγχρονισμένοι αριστεροί «του ανθρώπου πάνω από τα κέρδη», έτσι... γενικώς. Οταν οι απολογητές της ευρω-ενωσιακής καμαρίλας σκίζουν τα προικιά τους για τις άνεργες της «PALCO» κι άλλων, όταν ο εκσυγχρονισμένος αριστερός παραλπίπας εξαπολύει μύδρους κατά της κυβέρνησης για τους μεταλλωρύχους, όταν θρηνούν για την έλλειψη ελέγχου στις τιμές και την ακρίβεια, θα πρέπει πρώτα να ομολογήσουν τις δεσμεύσεις κανόνων που επιβάλλει η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση, που από χρόνια υπηρετούν πιστά είτε ως θεραπαινίδες, είτε ως παλλακίδες, είτε ως ιερόδουλες.

Να ομολογήσουν, επίσης, τον κίνδυνο να σταλούν Ελληνόπουλα να πολεμήσουν για τα συμφέροντα του κάθε αρνησίπατρι Ελληνα επιχειρηματία σε μια ενδεχόμενη βαλκανική σύρραξη. Στην πολιτική το κακό δε βρίσκεται στη θέση που ο καθένας θεωρεί σωστή και την υπερασπίζεται. Το κακό βρίσκεται στην πολιτική του «λίγο απ' όλα και σε όλα μέσα...».