Associated Press

Τα στρατόπεδα προσφύγων στο γειτονικό Πακιστάν, όπου στοιβάζονται οι Αφγανοί αποτελούν περίτρανη απόδειξη της δημοκρατίας και της ασφάλειας που έφερε η κατοχή

Κατά τη διάρκεια της Συνόδου, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 80 αντιπροσωπείες, εκ των οποίων οι 68 ηγεσίες κρατών και οι 17 διεθνείς οργανώσεις, ασκήθηκε κριτική για τη διαφθορά που εξακολουθεί να επικρατεί στο Αφγανιστάν και ζητήθηκε διαφανέστερη διαχείριση των οικονομικών κονδυλίων και «αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση» του ναρκεμπορίου που έχει διογκωθεί και των ανταρτών.

Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτοί που έλαβαν μέρος στη Σύνοδο και «ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα» του Χαλίντ Καρζάι για οικονομική ενίσχυση της χώρας, συγκεντρώνοντας το ποσό των 21,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων είναι κυρίως αυτοί που συμμετέχουν στις κατοχικές δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, η Ασιατική Αναπτυξιακή Τράπεζα, η Βρετανία, η Παγκόσμια Τράπεζα, η ΕΕ, η Γερμανία, ο Καναδάς, η Νορβηγία, η Ιταλία, η Δανία, η Αυστραλία... Χώρες και οργανισμοί που συντέλεσαν στην εισβολή, διατηρούν στρατεύματα κατοχής και συμμετέχουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, που αποδεκατίζουν τον αφγανικό λαό και στις οποίες αναλογεί σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τη διαφθορά που επικρατεί.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις, που έχουν αναλάβει την «ανοικοδόμηση και ανασυγκρότηση της χώρας», με στόχο όχι την αποκατάσταση του λαού του Αφγανιστάν, μετά την «απελευθέρωση», όπως συνηθίζουν να λένε, αλλά την οικονομική και πολιτική εκμετάλλευση προς ίδιον όφελος των καταστάσεων που δημιούργησε η εισβολή των αμερικανο - ΝΑΤΟικών στρατευμάτων και η εξαετής κατοχή.

Οι επαρχίες Χελμάντ και Κανταχάρ, αλλά και η υπόλοιπη χώρα, γίνονται καθημερινά πεδίο επιθέσεων αυτοκτονίας από τους Ταλιμπάν και επιδρομών από τις κατοχικές δυνάμεις σε κατοικημένες και μη περιοχές, με στόχο τους Ταλιμπάν, που καταλήγουν στην πλειοψηφία τους στο θάνατο αμάχων, που σε πολλές περιπτώσεις είναι παιδιά, καθώς δεν είναι σε θέση να αντιδράσουν. Η ενίσχυση των Ταλιμπάν δίνει αφορμή στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ να ζητούν συνεχώς ενισχύσεις και να υποστηρίζουν ότι «η παρουσία τους εκεί είναι απαραίτητη», χωρίς να εξετάζονται τα αίτια, που είναι η ίδια η κατοχή.

Η εκρηκτική κατάσταση δημιουργεί και κύμα προσφύγων, τόσο προς τις ευρωπαϊκές χώρες, όσο και προς τα γειτονικά κράτη, με τους ανθρώπους να μετατρέπονται σε εύκολη λεία δουλεμπόρων, στην προσπάθειά τους να αναζητήσουν ασφαλέστερο τόπο διαμονής.

Τα 21,4 δισεκατομμύρια δολάρια που υποσχέθηκαν στον «αφγανικό λαό» οι δωρητές και θα χρησιμοποιηθεί κυρίως για στρατιωτικό εξοπλισμό και ενίσχυση του αυταρχικού καθεστώτος, θα εξαργυρωθεί με ακόμα περισσότερο αίμα αμάχων, που θα χαρακτηριστούν από τις «συμμαχικές ειρηνευτικές δυνάμεις», ως μαχητές των Ταλιμπάν, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα διοχετευτεί για την ανακούφιση των Αφγανών. Αντίθετα, θα γίνουν πηγή εκβιασμού για περισσότερη συναίνεση με τους «συμμάχους». Η περίφημη «ασφάλεια», που ισχυρίζονται ότι «εξασφαλίζουν» με την παραμονή τους στο Αφγανιστάν, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατοχής της ISAF, δε σημαίνει παρά ακόμα περισσότερη ανασφάλεια για το λαό...

Κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής στις 17/6/08 για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για τη νέα Ευρωσυνθήκη είχαν ομοίως ως παλιό κοινό τους παρονομαστή τη λεκτική απάτη περί αποδοχής της Ευρώπης ή όχι. Ολη η θετική ή αρνητική επιχειρηματολογία τους για το μέλλον της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης με βάση τη συζητούμενη Ευρωσυνθήκη εμφανιζόταν ταχυδακτυλουργικά ως αποδοχή ή μη της ευρωπαϊκής ηπείρου. Οι χρόνιοι τρόφιμοι των ευρωενωσίτικων κοινοβίων εκδήλωσαν την επίσης χρόνια ντροπή τους να ομολογήσουν ότι πρόκειται για μια συγκεκριμένη πολυεθνική με τάση υπερεθνισμού οργάνωση της μαύρης διεθνούς του κεφαλαίου με συγκεκριμένο όνομα, «Ευρωπαϊκή Ενωση» και συγκεκριμένους θεσμούς.

Ομως τι μπορεί να ειπωθεί για την κατ' ουσία χρόνια αβλεψία ανοχής της ταύτισης της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού μ' αυτή καθεαυτή την ευρωπαϊκή ήπειρο; Γιατί αυτή η αβλεψία από τους μοναδικούς αρνητές Λακεδαιμονίους της Βουλής των Ελλήνων; Σ' ένα άκρως κρίσιμο ζήτημα, αυτό της ευρωπαϊκής προοπτικής, που προσπαθούν οι ευρωενωσίτικες Κούλες να το πνίξουν σ' ένα λεκτικό ακροβατισμό που μοιάζει με αληθοφανή λεπτομέρεια δε χωρούν ατέρμονες αναλυτικές θεωρίες με περικοκλάδες.