Associated Press

Πανευτυχείς στη Βουλή οι Σρέντερ και Φίσερ...

Τέλος, είναι τα Συνέδρια του SPD και των Πράσινων που έγιναν στη Νυρεμβέργη και στο Ροστόκ, αντίστοιχα. Αλλά, βέβαια, το σπουδαιότερο, από διεθνή άποψη, από όλα αυτά, είναι η απόφαση της γερμανικής Βουλής - του Μπούντεσταγκ - για τη συμμετοχή του γερμανικού στρατού - της Μπούντεσβερ - στον πόλεμο του Αφγανιστάν (και όπου αλλού χρειαστεί).

Αν στο μέτρημα των ψήφων στο Μπούντεσταγκ υπέρ του Σρέντερ έλειπαν τα «κουκιά» των αντιπολιτευόμενων αστικών κομμάτων -Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης (CDU), Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης (CSU), και Φιλελεύθερων (FDP)- αυτό σημαίνει, όπως ήταν επόμενο, ότι οι βουλευτές των τριών αυτών κομμάτων ψήφισαν κατά του καγκελάριου, αλλά, τόσο στη Βουλή, όσο και προηγούμενα, τάχθηκαν 100% υπέρ της συμμετοχής της Γερμανίας στην ιμπεριαλιστική σταυροφορία.

Associated Press

Προετοιμάζεται ο γερμανικός στρατός

Δε θεωρούμε τώρα σκόπιμο να ασχοληθούμε με τα δυο συνέδρια (στη Νυρεμβέργη και στο Ροστόκ), γιατί, για το μεν πρώτο έχει ενημερωθεί στο μεταξύ ο αναγνώστης, για δε το δεύτερο, επειδή την ώρα που γράφεται αυτή η ανταπόκριση το Συνέδριο των Πρασίνων μόλις έχει αρχίσει και επιπλέον επειδή είμαστε βέβαιοι ότι στη διάρκειά του θα συμβούν όσα σημειώνουμε πιο πάνω: Οτι θα εκδηλωθούν οι δυο αντιτιθέμενες γραμμές, ενώ η ηγεσία θα επιδοθεί και πάλι στο έργο της «συγκόλλησης», για να μη χαθεί η κυβερνητική εξουσία.

Μένει, συνεπώς, για σήμερα να ασχοληθούμε με το σοβαρό θέμα της συμμετοχής της Γερμανίας στον πόλεμο.

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι η σοσιαλιστική Γερμανία (η ΓΛΔ) είχε διακηρύξει σαν επίσημη πολιτική της το «ποτέ πια πόλεμος από το γερμανικό έδαφος». Οτι αυτήν την πολιτική τη διακήρυξαν, μάλιστα, και προηγούμενοι σοσιαλδημοκράτες καγκελάριοι, ο Βίλι Μπραντ και ο Χέλμουτ Σμιτ, στις συναντήσεις τους με την ηγεσία της ΓΛΔ, ώστε μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο δεξιότερα έχει στραφεί έκτοτε η ηγεσία του σημερινού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Φυσικά, «προφάσεις εν αμαρτίαις» υπάρχουν και προβάλλονται, όπως «ανθρωπιστικοί λόγοι» ή η «καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας», αλλά, και στη μια και στην άλλη περίπτωση - στη Γιουγκοσλαβία πριν και στο Αφγανιστάν τώρα - το άφθονο αίμα που έρευσε, οι ανάπηροι, οι πρόσφυγες, οι καταστροφές χωριών και πόλεων δεν ήταν οι τρομοκράτες και τα κρησφύγετά τους, αλλά ο άμαχος πληθυσμός των δυο χωρών.

Δεν είναι, όμως, μόνον η εντελώς διαφορετική πολιτική από τότε και τώρα. Είναι και μερικά σημεία στις σημερινές πολεμικές διακηρύξεις, που βάζουν ερωτηματικά, όσον αφορά τους τόπους και τους λόγους της συμμετοχής της Γερμανίας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η απόφαση της κυβέρνησης για την αποστολή γερμανικής δύναμης και η αίτηση στο Μπούντεσταγκ για την έγκριση αναφέρει σαν τόπους δράσης «την αραβική χερσόνησο, τη Μέση και Κεντρική Ασία και τη Βορειο-Ανατολική Αφρική, καθώς και τις συνορεύουσες θαλάσσιες περιοχές». Γερμανικές δυνάμεις -αναφέρεται στη συνέχεια - «θα μετάσχουν σε τυχόν επιχειρήσεις κατά της διεθνούς τρομοκρατίας σε άλλα κράτη, πέρα από το Αφγανιστάν, μόνο με συναίνεση της εκάστοτε κυβέρνησης».

Απ' αυτά μπορεί να βγει αβίαστα το συμπέρασμα ότι τα πεδία δράσης είναι αρκετά εκτεταμένα. Μπορεί να είναι και το Ιράκ, το Σουδάν, η Λιβύη, ο Καύκασος κλπ. Ωστε δεν πρόκειται μόνο ή αποκλειστικά για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», αλλά για μια νέα γεωπολιτική τάξη πραγμάτων στις αναφερόμενες περιοχές. Δεν είναι χωρίς σημασία και η διατύπωση, «σε άλλα κράτη πέρα από το Αφγανιστάν μόνο με συναίνεση της εκάστοτε κυβέρνησης». Ωστε μπορεί να είναι και επιχειρήσεις, εκτός από το Αφγανιστάν, αλλά μόνο με «συναίνεση» της κάθε φορά κυβέρνησης. Εδώ μπαίνει το ερώτημα: Τι θα συμβεί, αν ένα κράτος δεν έχει αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση; Αυτό ισχύει, π.χ., για τη Σομαλία, για την οποία στη «Φραγκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» (13 Νοέμβρη), διαβάζουμε ρεπορτάζ με τον τίτλο: «Ο (γερμανικός) ομοσπονδιακός στόλος αναμένεται στη χώρα της Σομαλίας»: «Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας (μας) από το περιβάλλον του προέδρου της διεθνώς μη αναγνωρισμένης Δημοκρατίας της χώρας της Σομαλίας, Ιμπραήμ Εγκάλ, η δράση των Γερμανών είναι από αρκετό καιρό αποφασισμένη υπόθεση. Το επίνειο της Βέρβερας, στα βόρεια της χώρας της Σομαλίας, προβλέπεται να είναι κοινή αμερικανο-γερμανική βάση. Γερμανικά σκάφη πρόκειται να διεξάγουν επιχειρήσεις από το λιμάνι της πόλης, ενώ τα αμερικανικά τμήματα θα παραλάβουν το λιμάνι. Σύμφωνα με πληροφορίες από την πρωτεύουσα Χαργκέισα, είναι ήδη γνωστή και η επιχειρησιακή περιοχή του ομοσπονδιακού στόλου: Από το νησί Socotra, που ανήκει στην Υεμένη, στη βορειοανατολική κορυφή της Σομαλίας, ως επάνω στο σαουδικό λιμάνι της Τσιντά στην Ερυθρά Θάλασσα... Οι Ηνωμένες Πολιτείες υποψιάζονται τη δρώσα φονταμενταλιστική Αλ Ιτιχάντ Αλ Ισλαμίγια ότι στέλνει εθελοντές για τον αγώνα στο Αφγανιστάν».

Ανοιχτά, λοιπόν, ερωτήματα, που ασφαλώς θα διευκρινιστούν στο προσεχές μέλλον. Και αν οι κυβερνητικοί ομιλητές προσπάθησαν στο Μπούντεσταγκ να μεταπείσουν τους αντιφρονούντες στην αποστολή και με το επιχείρημα ότι τώρα πια τερματίζεται ο πόλεμος και αρχίζει η φάση της τροφοδοσίας και ανοικοδόμησης του Αφγανιστάν, υπάρχουν στο σημείο αυτό οι αντίθετες δηλώσεις του Μπους και των στρατιωτικών ηγητόρων των ΗΠΑ, ότι ο πόλεμος θα διαρκέσει αρκετά ακόμη.

Είναι γεγονός ότι τα πράγματα στη Γερμανία σήμερα δεν είναι όπως το 1998, όταν πλατιά στρώματα εκλογέων - βαριεστημένα από την αντιδραστική και σκανδαλώδη πολιτική του πρώην καγκελάριου Χέλμουτ Κολ - στράφηκαν προς τη Σοσιαλδημοκρατία και τον πρόεδρό της Γκέρχαρντ Σρέντερ, πιστεύοντας, όχι σε αλλαγή προσώπων, αλλά σε αλλαγή πολιτικής, προς το καλύτερο. Η δυσαρέσκεια και απογοήτευση, στο διάστημα που πέρασε, πήραν τη θέση του αρχικού ενθουσιασμού υπέρ του SPD - συνέπεια της πολιτικής του.

Γι' αυτό, δε μιλάει μόνο το γεγονός ότι μια βουλευτίνα εγκατέλειψε το κόμμα, ότι 16 άλλοι βουλευτές έδωσαν μεν ψήφο εμπιστοσύνης στον Σρέντερ, αλλά δήλωσαν ρητά ότι είναι κατά της αποστολής γερμανικού στρατού. Οι ομιλίες αρκετών αντιπροσώπων στο Συνέδριο της Νυρεμβέργης αποτελούν επίσης σημείο της ζύμωσης που γίνεται στη βάση. Επρεπε γι' αυτό από την ηγεσία να βρεθεί το κίνητρο της συμμετοχής, που να αποτελεί καταπραϋντικό στα ανήσυχα πνεύματα των μεσαίων στελεχών και της βάσης. Ετσι, στην «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (8 Νοέμβρη), διαβάζουμε σχετικά με την κυβερνητική απόφαση: «Η κυβέρνηση και μπροστά απ' όλους ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ φοβούνταν ότι η Γερμανία θα κατεβεί διεθνώς στην τρίτη λίγκα, αν δεν προσφέρει μεγαλύτερη στρατιωτική συμβολή από μερικές ντουζίνες στρατιωτών στα "Awacs". Τώρα με τους 3.900 στρατιώτες, η Μπούντεσβαρ βρίσκεται στη λίστα αποστολής αμέσως μετά τη Μεγάλη Βρετανία, στη δεύτερη θέση, πολύ μπροστά από τον Καναδά, την Αυστραλία και την Ιταλία». Στην ίδια κατεύθυνση, οι υπουργοί Φίσερ και Σάρπινγκ: «Δεν μπορεί να κριτικάρει κανείς τις πράξεις των Αμερικανών και, ταυτόχρονα, να αποκλείει τη δυνατότητα, να ασκεί επιρροή στην κυβέρνηση της Ουάσιγκτον... Επιρροή έχει μόνον εκείνος που συμπράττει» (Γιόσκα Φίσερ). Και: «Η επιρροή της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας στη συνολική διεξαγωγή της επιχείρησης "συνδέεται άμεσα" με τη συμμετοχή σ' αυτήν την επιχείρηση» (Ρούντολφ Σάρπινγκ).

Αυτή είναι η ελπίδα και το κίνητρο - δικαιολογία της γερμανικής κυβέρνησης για τη συμμετοχή.

Για την επιρροή αυτή υπάρχουν, όμως, αμφιβολίες. Στην ίδια εφημερίδα, ο δόκτορας Ολιβερ Τρένερτ, ειδικός για την πολιτική ασφάλειας του Ιδρύματος Επιστήμη και Πολιτική του Βερολίνου, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Αν αρνούμασταν τη στρατιωτική συμμετοχή, η επιρροή μας θα ήταν ίση με μηδέν. Αν συμμετάσχουμε, είναι μεγαλύτερη από μηδέν... Οι Αμερικανοί ορίζουν ποια μουσική συμφωνία θα παιχτεί». Η Ουάσιγκτον - συμπλήρωσε - θα καθορίζει και μελλοντικά τους στόχους, ιδιαίτερα όσον αφορά ενδεχόμενες επιθέσεις ενάντια σε άλλα κράτη, εκτός από το Αφγανιστάν. Για το πώς σκέφτονται και δρουν ο Μπους και άλλοι ηγέτες στις ΗΠΑ, αποτελεί, νομίζω, μια ένδειξη και η απάντηση του γνωστού Μπρεζίνσκι στο «Σπίγκελ»» (αρ. 46/2001): «Αυτό που βιώνουμε τώρα, είναι έκφραση της αμερικανικής υπεροχής στην παγκόσμια πολιτική... Μπροστά στη νέα κατάσταση, οι περισσότερες κυβερνήσεις έχουν ξεκαθαρίσει ότι ο κόσμος θα ριχνόταν στην αναρχία, αν οι ΗΠΑ πραγματικά μπορούσαν να αποσταθεροποιηθούν. Αυτό το φοβούνται όλοι. Αυτό μιλάει για έναν κόσμο με έναν μόνο πόλο δύναμης, τις ΗΠΑ».

Αυτή είναι η γλώσσα των κυρίων και των διεθνών τυχοδιωκτών. Στην στρούγκα τους οδηγείται και η Γερμανία, αν δεν καταφέρει να βάλει φραγμό στην πολιτική του πολέμου, με το πρόσχημα της υπεράσπισης του ανθρωπισμού και της φιλανθρωπίας.

Τη μετονομασία του σε Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας αποφάσισε ομόφωνα το Κόμμα για τη Σοσιαλιστική Εξουσία (SIP) κατά τη διάρκεια του 6ου Εκτακτου Συνεδρίου του, που πραγματοποιήθηκε στις 11 Νοέμβρη, 2001, στην Αγκυρα.

Οπως είναι γνωστό, για περισσότερα από 80 χρόνια έχει απαγορευτεί στην Τουρκία η ίδρυση πολιτικού κόμματος όπου στην ονομασία του θα περιέχεται η λέξη «κομμουνιστικό». Τον Ιούλιο του 2000 το Κόμμα για τη Σοσιαλιστική Εξουσία συμμετείχε σε διάφορες δραστηριότητες όπως αυτή της Πρωτομαγιάς κάτω από το σύνθημα: «Ελευθερία στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

Τη Δευτέρα 19 Νοέμβρη, το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας απέστειλε το παρακάτω μήνυμα:

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας στέλνει τους χαιρετισμούς του σε όλους τους εργάτες, διανοούμενους, πατριώτες...

Το Κόμμα για τη Σοσιαλιστική Εξουσία (SIP) που είναι η συνείδηση και η φωνή της εργατικής μας τάξης, του φτωχού λαού και των τίμιων διανοουμένων για πολλά χρόνια, έχει μετονομαστεί σε Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας κατά τη διάρκεια του Εκτακτου Συνεδρίου του που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Σε μια χώρα όπου οι κλέφτες δεν παραδέχονται πως είναι κλέφτες, οι δολοφόνοι δεν παραδέχονται πως είναι δολοφόνοι, οι φασίστες δεν παραδέχονται ότι είναι φασίστες, οι φουνταμενταλιστές δεν παραδέχονται πως είναι φουνταμενταλιστές, οι εκμεταλλευτές δεν παραδέχονται πως είναι εκμεταλλευτές, οι ψεύτες δεν παραδέχονται πως είναι ψεύτες, είναι πολύ σημαντικό οι κομμουνιστές να διεκδικήσουν την κομμουνιστική τους ταυτότητα.

Οι κομμουνιστές δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, τίποτα που να ντρέπονται. Οι κομμουνιστές δεν έχουν κάνει τη χώρα αυτή παράδεισο για λεηλασία, εκμετάλλευση. Οι κομμουνιστές δεν έχουν κάνει αυτή τη χώρα παιχνίδι για τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ. Οι κομμουνιστές δεν έχουν σπρώξει τη χώρα αυτή στο βάλτο της παρακμής, της ανηθικότητας, της ανάρμοστης συμπεριφοράς και του αναλφαβητισμού. Οι κομμουνιστές δεν έχουν υποχρεώσει τη χώρα στο σκοταδισμό όπου οι φασίστες, οι δολοφόνοι και οι συμμορίες συρρέουν μαζικά. Οι κομμουνιστές δεν έχουν σπρώξει τη χώρα στο βάλτο του χρέους, δεν έχουν θέσει σε κίνδυνο το μέλλον των παιδιών μας. Οι κομμουνιστές δεν έχουν γίνει διαλαλητές του πολέμου και δεν έχουν σπρώξει το λαό στα μαχαίρια. Οι κομμουνιστές δεν τα κάνουν αυτά και δε θα τα κάνουν. Είναι κομμουνιστές, για να παλέψουν ενάντια σ' όλα αυτά.

Κοιτάξτε την περίπτωση αυτών στην Τουρκία και στον κόσμο που θέλουν να παρουσιάσουν τους κομμουνιστές ως «ανθρωποφάγους», χρησιμοποιώντας απαγορεύσεις, ψέματα και κόλπα. Η κατάσταση στην οποία έχει σπρωχτεί η αγαπημένη μας χώρα μάς ματώνει την καρδιά. Μια χώρα όπου ο λαός έχει οδηγηθεί στην απελπισία και την απόγνωση...

Δε βλέπουμε τίποτα διαφορετικό όταν κοιτάμε τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτοί που ουρλιάζουν πράγματα όπως: «Ο κομμουνισμός έχει πεθάνει, δε θα υπάρξουν άλλοι πόλεμοι», έχουν μετατρέψει κάθε γωνιά του πλανήτη σε λίμνη αίματος. Αντιδραστικές συμμορίες που έχουν χρηματοδοτηθεί από τις ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες στον πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό στο Αφγανιστάν, τώρα αποτελούν πρόβλημα γι' αυτούς (σ.σ.τους ιμπεριαλιστές). Ωστόσο, είναι τόσο ξεδιάντροποι που έχουν γίνει διαλαλητές του πολέμου χρησιμοποιώντας αυτό το πρόβλημα.

Ομως ήρθε η ώρα. Δεν μπορεί να κρύψει κανείς την πραγματικότητα, εξαπατώντας το λαό. Τονίζουμε ότι, οι πηγές στον πλανήτη και στην Τουρκία είναι αρκετές, ώστε να ζήσουν όλοι ανθρώπινα, με ισότητα και ευημερία. Αυτό μόνο, αν και όταν πούμε «σταματήστε» αυτό το εξοργιστικό σύστημα όπου μερικοί τρώνε και άλλοι βλέπουν.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας καλεί το λαό να διεκδικήσει το μέλλον του. Δεν είμαστε απελπισμένοι ούτε ανήμποροι. Το αντίθετο μάλιστα, αν αρχίσουμε τον αγώνα και διασώσουμε το μέλλον μας από τους εκμεταλλευτές και τους ψεύτες, είμαστε αισιόδοξοι.

Γι' αυτό, χαιρετούμε το λαμπρό μέλλον της Τουρκίας και του κόσμου!».