Η σημερινή έκρυθμη και θολή κατάσταση στην Αϊτή με την ωμή επέμβαση των ΗΠΑ και της Γαλλίας δεν είναι κάτι καινούριο στην ιστορία της χώρας. Η πρώτη μαύρη Δημοκρατία της Αμερικής (1804) επί 2 περίπου αιώνες γνώρισε και έζησε τη λαίλαπα αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων (32 τον αριθμό) καθώς και τις συνεχείς εξεγέρσεις ενάντια στους ντόπιους δυνάστες και ενάντια στις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού.

Οι ΗΠΑ κατέλαβαν το νησί το 1915 και το κράτησαν κάτω από την κυριαρχία τους μέχρι το 1937. Στη συνέχεια επέβαλλαν μια σειρά από αιμοσταγείς δικτάτορες (Ντιβαλιέ, πατήρ και υιός κλπ.) για να διατηρήσουν τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της καθώς και τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής με δεδομένη τη σημαντική γεωγραφική θέση του νησιού.

Ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε το νησί το 1492 και το ονόμασε «νήσος Ισπανιόλα».

Σήμερα στο νησί υπάρχουν 2 κράτη, η Αϊτή και ο Αγιος Δομίνικος. Οι Ισπανοί (κυρίως στο ανατολικό άκρο) εξαφάνισαν τους Ινδιάνους Αραουάκους με γενοκτονίες και την επιβολή σκληρών συνθηκών δουλιάς (όσοι επέζησαν από τη γενοκτονία πέθαναν από τις αρρώστιες και την πείνα).

Το δυτικό άκρο του νησιού το κατέλαβαν Γάλλοι πειρατές το 1664. Η Ισπανία αυτό το τμήμα το παραχώρησε επίσημα στη Γαλλία το 1691.

Σήμερα αποτελεί το κράτος του Αγίου Δομίνικου. Τελικά οι Ισπανοί το 1795 παραχώρησαν και το υπόλοιπο τμήμα στους Γάλλους. Ολόκληρη η νήσος περιήλθε κάτω από τη Γαλλική κυριαρχία.

Κατά το 18ο αιώνα η Αϊτή γνώρισε κάποια ανάπτυξη που στηριζόταν στις μεγάλες εξαγωγές ζάχαρης, βαμβακιού και άλλων προϊόντων.

Οι Γάλλοι αποικιοκράτες εκμεταλλεύτηκαν άγρια τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας συσσωρεύοντας πλούτη για τους εαυτούς τους και την ντόπια ελίτ που συνεργαζόταν μαζί τους. Η θέση των ντόπιων ήταν ελεεινή. 500.000 δούλοι και μόνο 24.000 ελεύθεροι. Οι περισσότεροι μαύροι ή μιγάδες.

Αφρικανοί που έχουν μεταφερθεί από την Αφρική από τους Ισπανούς για να δουλέψουν σαν σκλάβοι στις φυτείες.

Οι σύγχρονοι ιστοριογράφοι περιέγραψαν τις φρικτές σκηνές που διαδραματίστηκαν στην Αφρική όπου οι ίδιοι οι βασιλιάδες των μαύρων τους συγκέντρωναν και τους παρέδιδαν στους Ισπανούς και στους Πορτογάλους έναντι αμοιβής ή ακριβών δώρων.

Οι απόγονοι αυτών των σκλάβων απελπισμένοι επαναστάτησαν το 1791 κάτω από τον απόηχο της Γαλλικής επανάστασης. Το 1794 οι Ισπανοί προκειμένου να διατηρήσουν την κυριαρχία τους εξέδωσαν το διάταγμα της 4^ης Φλεβάρη με το οποίο καταργήθηκε η δουλεία.

Ομως οι μαύροι της Αϊτής δε βελτίωσαν ουσιαστικά τη θέση τους. Το 1801 ο δούλος Τουσέν Λουβέρ ανακηρύχτηκε γενικός κυβερνήτης, αλλά δεν έκανε το τελικό βήμα για την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας.

Τον ίδιο χρόνο ο Ναπολέων έστειλε εκστρατευτικό σώμα για να αποκαταστήσει το παλαιό καθεστώς. Ο Τουσέν μετά από αντίσταση πολλών μηνών έκλεισε συμφωνία με τους Γάλλους. Οι Γάλλοι δεν τήρησαν τη συμφωνία και ο Τουσέν πέθανε στη φυλακή.

Το 1802 οι Αϊτινοί πληροφορούμενοι ότι επανερχόταν η δουλεία στις περισσότερες γαλλικές αποικίες της Αμερικής ξεσηκώθηκαν πιστεύοντας ότι τους περιμένει η ίδια τύχη (Ο AJejo Carpentier στο έργο του «ο αιώνας των φώτων» περιγράφει τις τρομερές σκηνές που διαδραματίστηκαν με την επαναφορά της δουλείας). Ο Ζαν - Ζακ Ντεσαλίν και ο Ανρί Κριστόβ τέθηκαν επικεφαλής του επαναστατικού στρατού των μαύρων.

Οι Γάλλοι νικήθηκαν. Με την ανακωχή της 19^ης Νοέμβρη οι Γάλλοι αποχώρησαν. Την lⁿ Ιανουαρίου του 1804 ολόκληρο το νησί ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο με την ινδιάνικη ονομασία Αϊτή.

Η πρώτη μαύρη δημοκρατία ήταν γεγονός.

Η περίοδος της ανεξαρτησίας (1804-1915) είναι γεμάτη από εμφύλιες διαμάχες ανάμεσα στους μαύρους Αϊτινούς και Δομινικανούς. Οι πρώην άποικοι, οι Βρετανοί και οι Βόρειοι γείτονες οι Αμερικάνοι υποκινούν αυτές τις διαμάχες, τις πατρονάρουν επιδιώκοντας τη δημιουργία 2 ξεχωριστών κρατών, πράγμα που πέτυχαν (Αϊτή - Αγιος Δομίνικος).

Το 1915 πεζοναύτες των ΗΠΑ επικαλούμενοι ανθρωπιστικούς λόγους καθώς και το Δόγμα Μονρόε κατέλαβαν την Αϊτή.

Κατά το διάστημα (1915-1934) οι Αμερικάνοι εδραίωσαν την κυριαρχία τους και δημιούργησαν βάσεις για την «προστασία» της περιοχής της Διώρυγας του Παναμά.

Παράλληλα ελέγχουν την Κούβα και το Πόρτο Ρίκο. Οι εξεγέρσεις, όμως, των μαύρων ενάντια στους εισβολείς και στην ντόπια ελίτ συνεχίζονταν.

Το 1934 ο Πρόεδρος Ρούσβελτ αναγκάστηκε να ανακαλέσει τους πεζοναύτες.

Ο αμερικάνικος έλεγχος συνεχίστηκε μέσω της επιβολής στυγνών δικτατόρων και αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων.

Η ωμή στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Αϊτή, αφού προηγουμένως μεθόδευσαν την ανατροπή του νόμιμου Προέδρου Αριστίντ, αποβλέπει όχι μόνο στην κατάκτηση του νησιού, αλλά στη χρησιμοποίησή του σαν βάσεις περικύκλωσης ολόκληρης της ευρύτερης περιοχής.

Πρώτος στόχος η Κούβα η οποία γειτονεύει με την Αϊτή. Στη συνέχεια ανατροπή και έλεγχος περιοχών που αντιστέκονται (Βενεζουέλα κλπ.). Η «παρέμβαση» των ΗΠΑ κάθε άλλο παρά «ανθρωπιστική» είναι. Είναι το πρώτο βήμα για την ολοκλήρωση της νεοαποικιακής τους κυριαρχίας στην Αμερικάνικη Ηπειρο.

Με τις σημερινές βουλευτικές εκλογές στη Γεωργία ολοκληρώνεται στην ουσία ο κύκλος της «πολιτικής αλλαγής» που ξεκίνησε με την ανατροπή του Εντουαρντ Σεβαρντνάτζε τον περασμένο χειμώνα. Ο πρόεδρος της χώρας Μιχαήλ Σαακασβίλι και οι πολιτικοί «φίλοι» και σύμμαχοί του αναμένεται και σε αυτές τις εκλογές (όπως και στις προεδρικές) να επικρατήσουν των αντιπάλων τους, χωρίς αυτό ωστόσο να σημαίνει ότι δε θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να εμφανιστούν όσο περισσότερο ισχυροί γίνεται. Η περίοδος όμως πριν από τις εκλογές σημαδεύτηκε για ακόμη μια φορά από την έντονη αντιπαράθεση μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και του προέδρου της αυτόνομης επαρχίας της Αντζαρίας Ασλάν Αμπασίτζε. Οπως γίνεται εύκολα φανερό η έξαρση στις ήδη κακές σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών αυτή τη χρονική περίοδο μόνο τυχαία δεν ήταν.

Η διαμάχη υποκινήθηκε μεθοδικά από τον Μιχαήλ Σαακασβίλι όταν πριν από περίπου δύο εβδομάδες διεμήνυε ότι η επανένωση της Γεωργίας αποτελεί «ιστορικό χρέος» του και πως θα επανέφερε την Αντζαρία υπό την έλεγχο της Τιφλίδας με «κάθε μέσο». Ακολούθησε η άρνηση των αρχών της αυτόνομης επαρχίας να επιτρέψουν στον γεωργιανό πρόεδρο να εισέλθει στην περιοχή τους για να λάβει μέρος σε προεκλογικές συγκεντρώσεις. Ως απάντηση η Τιφλίδα διέταξε τον ναυτικό αποκλεισμό του λιμανιού της πρωτεύουσας της Αντζαρίας, Βατούμι και επέβαλε οικονομικό εμπάργκο κατά της περιοχής. Τελικά η κρίση λύθηκε μετά από κατ' ιδίαν συνομιλίες μεταξύ των δύο προέδρων στο Βατούμι. «Παρεξήγηση» τη χαρακτήρισε ο Σαακασβίλι και τόνισε πως δεν «υπάρχουν θέματα που να μη λύνονται με διάλογο». Τις ημέρες της κρίσης ωστόσο η χώρα λίγο έλειψε να οδηγηθεί στον εμφύλιο πόλεμο. Ομάδες Αντζάρων που οπλοφορούσαν περιπολούσαν τα σύνορα, ενώ ο Αμπασίτζε είχε κηρύξει την επαρχία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης...

Μετά τις συνομιλίες έγινε γνωστό ότι ο Αμπασίτζε συμφώνησε στα εξής προκειμένου να λυθεί το εμπάργκο. Να επιτρέψει τη συμμετοχή της Αντζαρίας στις σημερινές εκλογές (και παράλληλα στο να επιτρέψει σε κόμματα φιλικά στο Σαακασβίλι να λειτουργήσουν ελεύθερα πριν τις εκλογές). Να πληρώσει φόρους στην Τιφλίδα από τη μεταφορά του πετρελαίου στο λιμάνι του Βατούμι και από τα τελωνεία της επαρχίας και να αφοπλίσει όσους εξοπλίστηκαν τις ημέρες της κρίσης. Παράλληλα υποσχέθηκε να άρει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της Γεωργίας νίκησε κατά κράτος τον αντίπαλό του. Η μόνιμη πηγή διαμάχης μεταξύ των δύο πλευρών (και στην ουσία αυτή που διατηρούσε σε μεγάλο βαθμό το καθεστώς αυτονομίας) ήταν η άρνηση του Βατούμι να αποδώσει στην Τιφλίδα το παραμικρό κομμάτι από τα έσοδα του λιμανιού της και των τελωνείων της. Παράλληλα το σίγουρο ήταν ότι ο Αμπασίτζε θα έκανε τα πάντα προκειμένου τα κόμματα που κατευθύνονται από τη Γεωργία να αποτύχουν στις εκλογές. Τώρα η αντίθετη εξέλιξη είναι μάλλον πιο πιθανή.

Τα αίτια της ήττας του Αμπασίτζε είναι ποικίλα αν και μάλλον σκοτεινά. Σίγουρα ο Σαακασβίλι έχει από πίσω του τόσο τις ΗΠΑ όσο και τη «διεθνή κοινότητα». Ο γενικός γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης Βάλτερ Σβίμερ τηλεφώνησε στον Αμπασίτζε και του «σύστησε» να επιτρέψει την ελεύθερη διεξαγωγή των εκλογών. Παράλληλα είναι σαφές ότι τόσο το οικονομικό εμπάργκο όσο και ο ναυτικός αποκλεισμός στοίχισαν πολύ στο Βατούμι (που δεν έχει και πολλούς πόρους). Εξέλιξη - κλειδί ωστόσο θα πρέπει να θεωρηθεί η μερική αποστασιοποίηση της Ρωσίας από την όλη κρίση. Η Μόσχα προειδοποίησε μεν την Τιφλίδα με «σοβαρές συνέπειες» στην περίπτωση χρήσης βίας αλλά διεμήνυσε στη φρουρά της στη βάση του Βατούμι να μην εμπλακεί στην κρίση.

Πλέον το στοίχημα είναι το κατά πόσο ο Αμπασίτζε θα διευκολύνει τη διεξαγωγή των εκλογών στο έδαφος της επαρχίας του, πράξη που θα έχει μάλλον ως αποτέλεσμα την περαιτέρω αποδυνάμωσή του. Ο Σαακασβίλι παρά τις εκκλήσεις των «φίλων» του της «διεθνούς κοινότητας» επέβαλε το 7% ως το εκλογικό όριο εισόδου στη Βουλή (αντί για 4% ή 5%), οπότε ενδέχεται το κόμμα του Αμπασίτζε «Ενωση για τη Δημοκρατική Αναγέννηση» να μην καταφέρει να εκπροσωπηθεί. Αποδυναμωμένος και στριμωγμένος ο πρόεδρος της Αντζαρίας δεν έχει και πολλές επιλογές αλλά σίγουρα θα προσπαθήσει να προβάλει οποιαδήποτε αντίσταση μπορεί. Σίγουρα θα προσπαθήσει να εμποδίσει τον έλεγχο των τελωνείων από τους Γεωργιανούς επιθεωρητές, ενώ επίσης κατέβαλε κάθε προσπάθεια προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές στην επαρχία του. Από την άλλη πλευρά ο Σαακασβίλι απείλησε ξανά με εμπάργκο την αυτόνομη επαρχία, ενώ η γενική εισαγγελία της Γεωργίας απηύθυνε κατηγορίες για «προδοσία» εναντίον υψηλόβαθμων Αντζάρων αξιωματούχων για το ρόλο τους στο επεισόδιο με το Σαακασβίλι στα σύνορα. Το αν οι εκλογές θα δώσουν το «τελικό χτύπημα» στον Αμπασίτζε είναι άγνωστο αλλά ανεξαρτήτως αποτελέσματος ίσως τελικά ο πρόεδρος της Αντζαρίας (όπως φημολογείται) να παραδώσει την εξουσία στο γιο του και δήμαρχο του Βατούμι Γκιόργκι Αμπασίτζε προκειμένου να αποκλιμακώσει την κατάσταση τουλάχιστον στο εσωτερικό της επαρχίας.

Η ανθρωπότητα μοιάζει να ωθείται σε απειλή γενικευμένου πολέμου. Η διεθνής πολιτική κινείται μεταξύ της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας. Η δολοφονία του Παλαιστίνιου θρησκευτικού ηγέτη ως μια κατ' εξοχήν ακραία μορφή τρομοκρατίας χτυπά πισώπλατα το αναπτυσσόμενο προοδευτικό ειρηνιστικό κίνημα του λαού του Ισραήλ, τους αντιπολεμικούς διανοούμενους και στρατιωτικούς.

Το ισραηλινό προοδευτικό κίνημα υποχρεώνεται ή να δυναμώσει τις γραμμές του στην αντίσταση ή να διπλωθεί στο κυβερνητικό δόκανο της ανημπόριας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το λαό. Το Ισραήλ ως καθεστηκυία τάξη ευθυγραμμίζεται ανοιχτά με τις επιδιώξεις του Ευρω-ατλαντικού Συμφώνου των ΗΠΑ που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ασκούμενης διεθνούς ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής πολιτικής. Είναι ένα είδος συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ της επιβολής της νέας ευρω-ατλαντικής τάξης και του ισραηλινού πολιτικού, και στρατοκρατικού κατεστημένου.

Το εξουσιαστικό σιδερόφρακτο ιερατείο του Ισραήλ έφτασε στο ακραίο σημείο δειλίας και καταισχύνης να δολοφονεί ένα Παλαιστίνιο θρησκευτικό ηγέτη με τη μέθοδο κοινού κατσαπλιά. Αίσχος στο κογκλάβιο εξουσίας του Ισραήλ που καταρρακώνει στη διεθνή κοινή γνώμη τον αρχαίο λαό των Εβραίων με παραδόσεις ολοκαυτώματος. Ωστόσο, όσο αποκρουστική κι αν είναι η κυβερνητική πολιτική του Α.Σαρόν δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι είναι κρίκος μιας ενιαίας ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής αλυσίδας. Η Μαδρίτη, το Κοσσυφοπέδιο, η Κύπρος, το Ιράκ κι όλα τα επαπειλούμενα σημεία του πλανήτη χαρακτηρίζονται από τη θέληση επιβολής υποδούλωσης των λαών από ένα ανεξέλεγκτο διεθνές ιερατείο της οικονομικής, πολιτικής και στρατοκρατικής ολιγαρχίας.