Associated Press

Αμερικάνοι στρατιώτες στη Ν. Κορέα

Επιπλέον, δε θα πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να απορρίπτει αβλεπί σαν «εξαιρετικά απίθανο» το ενδεχόμενο (βραχυπρόθεσμης;) εισβολής των ΗΠΑ στη ΛΔ Κορέας, επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά παράτολμο -πέρα από πολλαπλώς επικίνδυνο- λόγω των ήδη ανοιχτών πολεμικών μετώπων σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Οι καθοδηγητές της πολεμικής μηχανής της Ουάσιγκτον δεν έχουν απλώς τυφλωθεί από αλαζονεία, ούτε οι επιδρομές σε Καμπούλ, Βαγδάτη (και αύριο Γιονγκμπιόν και Πιονγιάνγκ της ΛΔ Κορέας) είναι ζήτημα «προσωπικού μίσους» του προέδρου Τζ. Ου. Μπους. Οι αμερικανικές μηχανές του πολέμου έχουν ανάψει για τα καλά και δεν πρόκειται να σταματήσουν μέχρι να σπάσουν τα «μούτρα» τους. Ως επί το πλείστον, επειδή ο πόλεμος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και ο ιμπεριαλισμός, είναι αναπόσπαστα στοιχεία ταυτότητας του αδηφάγου κεφαλαιοκρατικού συστήματος... Ο Τζον Φέφερ, της ηλεκτρονικής διπλωματικής, πολιτικής επιθεώρησης «Foreign Policy in Focus», μάλλον ορθώς παρατηρούσε πριν λίγες μέρες πως «ένας μανιακός εισβολέας πάντα κοιτά τον ανοιχτό ορίζοντα, αναζητώντας τον επόμενο στόχο»...

Η παρατήρηση του Φέφερ αποκτά επιπρόσθετη σημασία (πέρα από τη χροιά μιας κασσάνδρειας, αν όχι πανθομολογούμενης, προφητείας) όταν θυμηθούμε πως ο επιφανειακώς «ατζαμής» σχεδιαστής του πολέμου - «αστραπή» στο Ιράκ, υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, διαμήνυε με κομπασμό τον περασμένο Δεκέμβρη πως «οι ΗΠΑ είναι σε θέση να διεξάγουν πάνω από δύο πολέμους ταυτόχρονα και να τους κερδίσουν»...

Το ανακάτεμα, λοιπόν, της ιμπεριαλιστικής τράπουλας και στην περιοχή της Βορειοανατολικής Ασίας (που ας μην ξεχνάμε γεωπολιτικά βλέπει προς Πεκίνο...) έχει αρχίσει προ πολλού. Και πλέον, η φάση των σχεδίων που επεξεργάζεται η Ουάσιγκτον μοιάζει να έχει περάσει ήδη στο στάδιο της προετοιμασίας (εάν όχι της οσονούπω εφαρμογής)!

Οσο η ανθρωπότητα είχε και έχει στραμμένα τα μάτια και την καρδιά της στην αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ και το ανηλεές αιματοκύλισμα του ιρακινού λαού, οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις ενίσχυαν και ενισχύουν τις θέσεις τους στη Νοτιοανατολική και Βορειοανατολική Ασία.

Ηδη, ανοιχτά της Κορεατικής Χερσονήσου πλέει το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «Καρλ Βίνσον». Για πρώτη φορά, εδώ και δέκα χρόνια, έχει αράξει σε επίνειο της Νότιας Κορέας το αμερικανικό πολεμικό πλοίο «Αιγίς». Στην (υπό αμερικανική κατοχή) νήσο Γκουάμ του ειρηνικού Ωκεανού βρίσκονται ετοιμοπόλεμα 24 βομβαρδιστικά «Β-52» και αρκετά «Στελθ», εκ των οποίων τουλάχιστον έξι (τύπου «Nighthawk» βρίσκονται ήδη σε στρατιωτικά αεροδρόμια της Ν. Κορέας) όχι προσωρινώς αλλά μόνιμα, ως «επιπρόσθετη δύναμη αποτροπής σε περίπτωση πολέμου στην περιοχή» (όπως δήλωσε Αμερικανός στρατιωτικός αξιωματούχος στη Σεούλ την περασμένη Τετάρτη!).

Την περασμένη Παρασκευή ολοκληρώθηκαν - μετά από ένα μήνα! - οι μαζικής κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις Ν. Κορέας - ΗΠΑ σε έδαφος, αέρα, θάλασσα παρά τις έντονες και συνεχείς διαμαρτυρίες της ΛΔ Κορέας. Πρόσφατα, η ΛΔ Κορέας κατήγγειλε πως μόνο κατά το διάστημα Φλεβάρης - Μάρτης, αμερικανικά κατασκοπευτικά αεροσκάφη παραβίασαν τον εθνικό της εναέριο χώρο πραγματοποιώντας τουλάχιστον 220 πτήσεις! Την προπερασμένη Παρασκευή, τέθηκε σε πρακτική εφαρμογή αμερικανικό σχέδιο εκκένωσης των περίπου 60.000 Αμερικανών που ζουν στη Ν. Κορέα και προσωρινής μετάβασής τους στην Ιαπωνία, σε περίπτωση σύρραξης στην Κορεατική Χερσόνησο. Αρκετές από τις λεπτομέρειες του σχεδίου, που λέγεται πως θα εφαρμοστεί μια βδομάδα πριν την έναρξη της εισβολής στη ΔΛ Κορέας, δόθηκαν στη δημοσιότητα όχι μόνον για λόγους εντυπωσιασμού, αλλά και καθησυχασμού των δεκάδων χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών και πολιτών που ζουν στην περιοχή... Επιπροσθέτως, συντηρητικά ιδρύματα γεωπολιτικών μελετών έχοντας επιστρατεύσει πρώην αξιωματούχους επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, δημοσιεύουν τελευταίως «μελέτες» και εκθέσεις σχετικά με το πόσο «αποτελεσματική» και «ακίνδυνη» θα ήταν μία «γρήγορη εισβολή ακριβείας» (το λεγόμενο «Επιχειρησιακό Σχέδιο 5027»!) στο βορειοκορεατικό πυρηνικό σταθμό Γιονγκμπιόν της ΛΔ Κορέας. Ισχυρίζονται πως δήθεν δεν υπάρχει κίνδυνος πυρηνικού ολέθρου τύπου Τσέρνομπιλ ή Χιροσίμα ή ενδεχόμενο βορειοκορεατικής επίθεσης σε Τόκιο και Σεούλ «γιατί μια γρήγορη αεροπορική καταιγιστική επιδρομή κατά της ΛΔ Κορέας θα εξάλειφε το βορειοκορεατικό πυροβολικό, το συμβατικό της οπλοστάσιο, καθώς και τα λεγόμενα «βιολογικά, χημικά, πυρηνικά όπλα της»... Παραθέτουν, μάλιστα, δηλώσεις ανώτερων Αμερικανών στρατιωτικών αξιωματούχων που «υπενθυμίζουν» πως η «αμερικανική πολεμική μηχανή ετοιμάζεται εδώ και μισό αιώνα για έναν τέτοιο πόλεμο στην Κορεατική Χερσόνησο» και πως τα σχέδια εισβολής δεν είναι τα μόνα έτοιμα...

Μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα, η κυβέρνηση του νεοεκλεγμένου Νοτιοκορεάτη προέδρου Ρο Μου Γιουν μοιάζει να παραπαίει ανάμεσα στη θέλησή της για ειρηνική συμβίωση με τη ΛΔ Κορέας (έως και επανένωση του διαιρεμένου κορεατικού έθνους...) και στους χειρότερους φόβους της, που πηγάζουν από την αποφασιστικότητα των ΗΠΑ να επέμβουν (με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο) στην Πιονγιάνγκ. Γι' αυτό και μεσούντων των επίσημων «απειλών» της Ουάσιγκτον περί ανασχεδιασμού ή και μείωσης των στρατιωτικών της δυνάμεων στη Ν. Κορέα, ο πρόεδρος Ρο Μου Γιουν λύγισε στις πιέσεις και βγήκε την περασμένη Τετάρτη στο νοτιοκορεατικό Κοινοβούλιο ζητώντας ο ίδιος(!) από το βουλευτικό σώμα να εγκρίνει (όπως και τελικώς ενέκρινε...) την αποστολή 700 Νοτιοκορεατών στρατιωτικών μηχανικών και γιατρών στο Ιράκ. Λέγοντας σε μελοδραματικό τόνο πως οι αποφάσεις του ίδιου «θα κρίνουν το μέλλον της χώρας και του λαού του», ο πρόεδρος Ρο Μου Γιουν πρότεινε τη στήριξη του πολέμου των ΗΠΑ στο Ιράκ, προτάσσοντας ως «επιχείρημα» τη δήθεν «δέσμευση» των ΗΠΑ να επιλύσουν, σε αντάλλαγμα, «διπλωματικά» την αντιπαράθεση με τη ΛΔ Κορέας (που η ίδια η Ουάσιγκτον, ας μην ξεχνάμε, δημιούργησε!).

Ανοιχτά της Κίτρινης Θάλασσας πλέει, εδώ και περίπου ένα μήνα, ιαπωνικό καταδιωκτικό πολεμικό σκάφος. Πριν λίγες μέρες εκτοξεύτηκαν οι πρώτοι δύο (από τους τέσσερις καινούριους) ιαπωνικούς κατασκοπευτικούς δορυφόρους (κόστους δύο δισ. δολαρίων!) για να «εποπτεύσουν λεπτομερέστερα» ό,τι κινείται στο έδαφος και στα χωρικά ύδατα της ΛΔ Κορέας.

Είναι φανερότερον του ηλίου, πως η κυβέρνηση του Ιάπωνα πρωθυπουργού Γιουνισίρο Κοϊζούμι, δε δίστασε να θυσιάσει τη φθινοπωρινή αναθέρμανση των σχέσεών της με τη ΛΔ Κορέας για να υποταχθεί ολόπλευρα και να εξυπηρετήσει τα ριψοκίνδυνα σχέδια πολέμου των ΗΠΑ στη Νοτιοανατολική Ασία. Τι προσδοκά; Μια ξεκάθαρη ανάθεση (από τους Αμερικανούς) ρόλου περιφερειακής δύναμης με απροκάλυπτο (πλέον...) στρατιωτικό χαρακτήρα (που είχε στο παρελθόν, αλλά «ανέστειλε» μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου). Η αργή αλλά σταθερή μετάλλαξη της ιαπωνικής καπιταλιστικής μηχανής σε «περιφερειακό στρατιωτικό παράγοντα» φαντάζει σαν «αντισταθμιστική λύση» στον Κοϊζούμι και στους Ιάπωνες Φιλελεύθερους Δημοκράτες, που έχουν εξαντλήσει τις συνταγές και τα «μαγειρέματα» άρσης της σοβαρής οικονομικής κρίσης που εδώ και δώδεκα χρόνια χτυπά τη χώρα (με πρώτα θύματα τους Ιάπωνες εργαζόμενους και τα όσα κεκτημένα δικαιώματά τους).

Βέβαια, το Τόκιο δεν είναι το μόνον πρόθυμο, ούτε το μοναδικό που στηρίζει φανερά την αμερικανο-βρετανική εισβολή στο Ιράκ και που σχεδιάζει να την υποστηρίξει πρακτικώς «μεταπολεμικά» με την αντισυνταγματική (!) αποστολή επιμελητειακής δύναμης. Υπάρχει έντονος «περιφερειακός» ανταγωνισμός, πρώτα απ' όλα με την Αυστραλία, καθώς η εκεί κυβέρνηση του Τζον Χάουαρντ επιθυμεί επίσης (και λόγω μεγέθους... και λόγω «δεσμών» με την «ουσία» της Βρετανικής Κοινοπολιτείας...) έναν μεγαλύτερο - και όχι απλώς... ευρύτερο - περιφερειακό ρόλο. Ομως, αυτό, επί του παρόντος, είναι κάτι που οι ΗΠΑ μπορούν και το χειρίζονται (με το «διαίρει και βασίλευε»...) και το προσπερνούν (με «υποσχέσεις»)...

Στη νήσο των Αζορών, ο πρώην εφοριακός και εδώ και χρόνια ηγέτης του δεξιού Λαϊκού Κόμματος και πρωθυπουργός της Ισπανίας, Χοσέ Μαρία Αθνάρ, στο πλευρό του Τζορτζ Μπους και του Τόνι Μπλερ, με την παρουσία και συναίνεσή του, προσέδωσε τον τίτλο της «συμμαχίας», που κατόπιν βαπτίστηκε «συμμαχία των προθύμων», σε αυτούς που ήθελαν να εξαπολύσουν τον πρώτο προληπτικό πόλεμο στην ιστορία.

Πολλοί έδειξαν να ξαφνιάστηκαν απ' την επιλογή του Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Απορούσαν, με ορθάνοιχτα τα μάτια! Μα πώς είναι δυνατόν; αναρωτιούνταν, ξεχνώντας εντέχνως ότι η Ισπανία είχε άμεση αντίδραση στην ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ, με ταχεία αποστολή δυνάμεων στον Κόλπο και τη, χωρίς συζητήσεις, παροχή διευκολύνσεων στις αμερικανικές δυνάμεις αποκλεισμού μέσω των βάσεων του ΝΑΤΟ στην Τορεχόν. Ας μη λησμονούν ότι και πάλι η Ισπανία πρωτοστάτησε και παρείχε αντίστοιχες διευκολύνσεις στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, επίσης παράνομος αφού δεν είχε την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Ας μη λησμονούν, ότι δύο χρόνια πριν, κατά την πρώτη περιοδεία του Αμερικανού Προέδρου Τζορτζ Μπους στην Ευρώπη και ενώ και οι πέτρες είχαν ξεσηκωθεί για να υποδεχτούν κατά τον αρμόζων τρόπο τον Αμερικανό Πρόεδρο, διαδηλώνοντας κατά του πολέμου των άστρων, της απεμπόλησης της ΑΒΜ, τη μη κύρωση εκ μέρους των ΗΠΑ της συμφωνίας του Κιότο - ο Αθνάρ που είχε την τύχη να είναι ο πρώτος που θα τον υποδεχόταν σε ευρωπαϊκό έδαφος, έδωσε «γην και ύδωρ» στον Αμερικανό Πρόεδρο και κυρίως τη συναίνεσή του και πάλι, στον πόλεμο των άστρων.

Ας μη λησμονούν ότι αυτή η κυβέρνηση του Χοσέ Μαρία Αθνάρ, είναι από τις πρωτοπόρες χώρες επί ευρωπαϊκού εδάφους, πάλι μαζί με τη Βρετανία, που προώθησαν τα πρώτα αντιτρομοκρατικά μέτρα και τη συνεργασία με τη CIA και το FBI, κατά τις υποδείξεις της κυβέρνησης Κλίντον και όχι φυσικά του «θρησκειομανούς» Μπους. Η δράση της ΕΤΑ και του ΙΡΑ αντιστοίχως, ήταν αρκετές ώστε να αποτελέσουν την αφορμή προώθησης μίας σειράς σαρωτικών μέτρων που έφθασαν για την περίπτωση της Ισπανίας, πριν αρκετούς μήνες, στην απαγόρευση ενός βασκικού κόμματος, του Ερι Μπατασούνα, με αντιπροσώπευση τόσο στο τοπικό Κοινοβούλιο όσο και στο Ευρωκοινοβούλιο. Ας μη λησμονούν ότι με αφορμή τις συλλήψεις για την τρομοκρατία - 17Ν και ΕΛΑ - έφεραν ως παράδειγμα προς μίμηση την ορχηστρωμένη από το Λαϊκό Κόμμα «λαϊκή αυθόρμητη αντίδραση στην ΕΤΑ» χειροκροτώντας την πολιτική της κυβέρνησης Αθνάρ.

Τώρα έχουν μείνει με τα χέρια μετέωρα: «Μη μπορώντας να κατανοήσουν τους λόγους αυτής συμμαχίας»!

Πράγματι, απορίας άξιο αυτό το μούδιασμα! Η συμμαχία αυτή της Ισπανίας με τις ΗΠΑ και δευτερευόντως με τη Βρετανία, είναι κίνηση τακτικής και όχι στρατηγικής επιλογής, υπό το πρίσμα βραχυπρόθεσμων και μεσοπρόθεσμων οφειλών, κυρίως μέσω της προώθησης της ενεργειακής εταιρίας, αποκλειστικά ισπανικών συμφερόντων «Repsol-YPF» και προστασίας των συμφερόντων της στη Λατινική Αμερική, καθώς σήμερα αποτελεί το δεύτερο σε δύναμη, παγκοσμίως, επενδυτή στην αμερικανική υποήπειρο μετά τις ίδιες τις ΗΠΑ. Το κυριότερο όμως, είναι ότι θέλουν να επιτύχουν την ενίσχυση της Ισπανίας στους κόλπους της ΕΕ και να την αναδείξουν ως ένα κυρίαρχο πόλο εντός της Ευρώπης.

Η επιδίωξη του στόχου αυτού συνιστά τον άξονα της πολιτικής της Ισπανίας, του καθόλου αμελητέου ισπανικού κεφαλαίου, εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον.

Καταρχήν, η γειτνίασή της με ένα Μαγκρέμπ που δονείται από το ισλαμιστικό κίνημα και των κακών σχέσεων των χωρών αυτών με την πρώην αποικιακή δύναμη της περιοχής, τη Γαλλία, ήταν η καλύτερη αφορμή για την Ισπανία να διεισδύσει πολύμορφα. Σε Αλγερία, Τυνησία, Μαρόκο αλλά και Δυτική Σαχάρα οι ισπανικές εταιρίες κυριολεκτικά αλωνίζουν, ενώ ήδη έχει δημιουργηθεί και το υπόστρωμα για νεο-αποικιακές σχέσεις διά μέσου και της πολιτιστικής εισβολής, αφού η Ισπανία, έχει εδώ και χρόνια ειδικά κονδύλια στον προϋπολογισμό της για τη στήριξη και εξάπλωση ινστιτούτων γλώσσας, εκμάθησης της ισπανικής εννοείται, σε αυτές τις χώρες και ειδικά στην περίπτωση της Αλγερίας, μίας χώρας εξαιρετικά πλούσιας σε φυσικό αέριο, τουλάχιστον, ειδικά προγράμματα υποτροφιών για φοίτηση σε ισπανικά Πανεπιστήμια, κ.ά.!

Αντιστοίχως, εκμεταλλευόμενη τις ουσιαστικά «συγγενικές σχέσεις», λόγω γλώσσας αλλά και καταγωγής, με τις πρώην αποικίες της στην αμερικανική υποήπειρο, αποτέλεσε και την πύλη της Ευρώπης προς τη Λατινική Αμερική.

Ενδεικτικό είναι ότι μέχρι πρότινος η ισπανική αεροπορική εταιρία «Iberia», μονοπωλούσε σχεδόν τις μετακινήσεις με την Ευρώπη και όχι μόνο, μέχρι τη στιγμή όπου, κυρίως, η γερμανική «Lufthansa» μπήκε δυναμικά στην αγορά. Παράλληλα, η ΕΕ στον εμπορικό πόλεμο, το γνωστό «πόλεμο της μπανάνας» με τις ΗΠΑ, είχε προκληθεί εξαιτίας των ειδικών προνομιακών δασμών αγροτικών προϊόντων από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, προτάσσοντας ως επιχείρημα το πρώην αποικιακό καθεστώς, της Ισπανίας πρωτίστως. Η Ισπανία λειτούργησε ως «Δούρειος ίππος» για τη διείσδυση της ΕΕ στην τεράστια και πολύ πλούσια σε πρώτες ύλες αγορά της Λατινικής Αμερικής μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτες τη Γερμανία, τη Γαλλία και το Βέλγιο εκμεταλλεύονται αυτές τις σχέσεις για να προωθηθούν και να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Ετσι, η Ισπανία προκειμένου να εξασφαλίσει τις επενδύσεις και τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου συμμαχεί εδώ και χρόνια με τις ΗΠΑ, ενώ η εξεγερσιακή κατάσταση που επικρατεί σε όλη την υποήπειρο, παρέχει ακόμη μεγαλύτερη δυνατότητα στην Ισπανία να λειτουργήσει ως θεματοφύλακας και των αμερικανικών συμφερόντων προς ίδιον όφελος τελικά - αφού και μόνο η σκέψη «γιάνκις», είναι αρκετή να προκαλέσει ανεξέλεγκτες αντιδράσεις στην πλειονότητα του πληθυσμού, από την Αργεντινή ως το Μεξικό.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της συμμαχίας, η εκ παραλλήλου δράση ΗΠΑ και Ισπανίας, το Σχέδιο Κολομβία, που εκπονήθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή από την κυβέρνηση Κλίντον, για την εξάλειψη του «κινδύνου του εμπορίου και παραγωγής ναρκωτικών», ουσιαστικά για την εξάλειψη των ανταρτικών οργανώσεων των «Ενοπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας - Στρατός του Λαού» (FARC-EP) και «Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός» (ELN) αλλά και οι πολύμηνες απόπειρες πραξικοπήματος και ανατροπής διά μέσου «των απεργιών» της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, υπό τον Ούγο Τσάβες Φρίας. Ο διαγκωνισμός της Ισπανίας με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και κυρίως του Γάλλους και άλλλους Ευρωπαίους, αποκαλύφθηκε και στην περίπτωση της Βενεζουέλας, όπου Βέλγοι και Γάλλοι πολιτικοί είχαν ταχθεί αναφανδόν υπέρ Τσάβες εν αντιθέσει με την Ισπανία που πρωτοστατούσε στις προσπάθειες ανατροπής μαζί με τις ΗΠΑ!

Ενας διαγκωνισμός αυτών των συγκεκριμένων κρατών, που γίνεται φανερός και στην περίπτωση του πολέμου κατά του Ιράκ. Ευρωπαϊκές εταιρίες, όπως π.χ. η γαλλοβελγική «TotalElfFina», έχουν επισυνάψει συμβόλαια ύψους 20 δισ. δολαρίων με το καθεστώς του Χουσεΐν, υπερσκελίζοντας τις ΗΠΑ και τα οποία παραμένουν ανενεργά εξαιτίας του εμπάργκο. Αλλά με τον πόλεμο δε θα έχουν καμία αξία πια. Πιθανώς!

Οι επιδιώξεις είναι δεδομένες, εντούτοις, αναγνωσμένες και πασίγνωστες πια, ακόμη και στην ίδια την Ισπανία, όπου έχουν αρχίσει να ξεπερνούνται ψευδαισθήσεις - όπως η Βαρκελώνη, το νέο Παρίσι ή νεοαποικιακή δύναμη - αφού η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για τους ίδιους τους Ισπανούς που μαστίζονται από την ανεργία, τις εξαιρετικά χαμηλές αποδοχές, αναγκάζοντας ορισμένες φορές τους Ισπανούς να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο!

Ετσι, η πρόσφατη «συμμαχία των προθύμων», έχει προκαλέσει τεράστια κοινωνική αναταραχή. Δημοτικοί σύμβουλοι και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, υπό τη διογκούμενη λαϊκή οργή, εξαναγκάζονται να παραιτηθούν για να περισώσουν ό,τι μπορούν, η κυβέρνηση Αθνάρ παλινωδεί μην αποφεύγοντας να θυμίζει ενίοτε τον Φράνκο, όταν κάνει λόγο για «κομμουνιστο-σοσιαλιστικό-εθνικιστική υποκίνηση», τη στιγμή που ολοένα και συχνότερα τα συνθήματα κατά του πολέμου, παραχωρούν τη θέση τους σε αυτά κατά της κυβέρνησης και ειδικά του Αθνάρ, ενώ σύσσωμος ο ισπανικός τύπος κάνει λόγο για «εμφυλιακό κλίμα» και μέρες του '36.