Οι - προ τριών βδομάδων - κορόνες του Κόλιν Πάουελ περί διπλωματικής επίλυσης της κρίσης στην Κορεατική Χερσόνησο, γιατί τάχα «η Ουάσιγκτον δε θα χειριστεί την περίπτωση της ΛΔ Κορέας όπως το Ιράκ», δεν πρέπει να ξεγελούν κανέναν. Δεκαεπτά μέρες πριν ξεκινήσει η αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ, ο πρόεδρος Τζ. Ου. Μπους ξαναθυμήθηκε την Πιονγιάνγκ και απειλώντας τη, δήλωσε: «Εάν δεν πετύχουν οι διπλωματικές προσπάθειες της Αμερικής, τότε θα πετύχουν οι στρατιωτικές»... Με λίγα λόγια, ο σκοπός (σύμφωνα με το σκεπτικό του Λευκού Οίκου) πρέπει να υλοποιηθεί σε κάθε περίπτωση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο...

Επιπλέον, δε θα πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να απορρίπτει αβλεπί σαν «εξαιρετικά απίθανο» το ενδεχόμενο (βραχυπρόθεσμης;) εισβολής των ΗΠΑ στη ΛΔ Κορέας, επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά παράτολμο -πέρα από πολλαπλώς επικίνδυνο- λόγω των ήδη ανοιχτών πολεμικών μετώπων σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Οι καθοδηγητές της πολεμικής μηχανής της Ουάσιγκτον δεν έχουν απλώς τυφλωθεί από αλαζονεία, ούτε οι επιδρομές σε Καμπούλ, Βαγδάτη (και αύριο Γιονγκμπιόν και Πιονγιάνγκ της ΛΔ Κορέας) είναι ζήτημα «προσωπικού μίσους» του προέδρου Τζ. Ου. Μπους. Οι αμερικανικές μηχανές του πολέμου έχουν ανάψει για τα καλά και δεν πρόκειται να σταματήσουν μέχρι να σπάσουν τα «μούτρα» τους. Ως επί το πλείστον, επειδή ο πόλεμος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και ο ιμπεριαλισμός, είναι αναπόσπαστα στοιχεία ταυτότητας του αδηφάγου κεφαλαιοκρατικού συστήματος... Ο Τζον Φέφερ, της ηλεκτρονικής διπλωματικής, πολιτικής επιθεώρησης «Foreign Policy in Focus», μάλλον ορθώς παρατηρούσε πριν λίγες μέρες πως «ένας μανιακός εισβολέας πάντα κοιτά τον ανοιχτό ορίζοντα, αναζητώντας τον επόμενο στόχο»...

Η παρατήρηση του Φέφερ αποκτά επιπρόσθετη σημασία (πέρα από τη χροιά μιας κασσάνδρειας, αν όχι πανθομολογούμενης, προφητείας) όταν θυμηθούμε πως ο επιφανειακώς «ατζαμής» σχεδιαστής του πολέμου - «αστραπή» στο Ιράκ, υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, διαμήνυε με κομπασμό τον περασμένο Δεκέμβρη πως «οι ΗΠΑ είναι σε θέση να διεξάγουν πάνω από δύο πολέμους ταυτόχρονα και να τους κερδίσουν»...

Το ανακάτεμα, λοιπόν, της ιμπεριαλιστικής τράπουλας και στην περιοχή της Βορειοανατολικής Ασίας (που ας μην ξεχνάμε γεωπολιτικά βλέπει προς Πεκίνο...) έχει αρχίσει προ πολλού. Και πλέον, η φάση των σχεδίων που επεξεργάζεται η Ουάσιγκτον μοιάζει να έχει περάσει ήδη στο στάδιο της προετοιμασίας (εάν όχι της οσονούπω εφαρμογής)!

Οσο η ανθρωπότητα είχε και έχει στραμμένα τα μάτια και την καρδιά της στην αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ και το ανηλεές αιματοκύλισμα του ιρακινού λαού, οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις ενίσχυαν και ενισχύουν τις θέσεις τους στη Νοτιοανατολική και Βορειοανατολική Ασία.

Ηδη, ανοιχτά της Κορεατικής Χερσονήσου πλέει το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «Καρλ Βίνσον». Για πρώτη φορά, εδώ και δέκα χρόνια, έχει αράξει σε επίνειο της Νότιας Κορέας το αμερικανικό πολεμικό πλοίο «Αιγίς». Στην (υπό αμερικανική κατοχή) νήσο Γκουάμ του ειρηνικού Ωκεανού βρίσκονται ετοιμοπόλεμα 24 βομβαρδιστικά «Β-52» και αρκετά «Στελθ», εκ των οποίων τουλάχιστον έξι (τύπου «Nighthawk» βρίσκονται ήδη σε στρατιωτικά αεροδρόμια της Ν. Κορέας) όχι προσωρινώς αλλά μόνιμα, ως «επιπρόσθετη δύναμη αποτροπής σε περίπτωση πολέμου στην περιοχή» (όπως δήλωσε Αμερικανός στρατιωτικός αξιωματούχος στη Σεούλ την περασμένη Τετάρτη!).

Την περασμένη Παρασκευή ολοκληρώθηκαν - μετά από ένα μήνα! - οι μαζικής κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις Ν. Κορέας - ΗΠΑ σε έδαφος, αέρα, θάλασσα παρά τις έντονες και συνεχείς διαμαρτυρίες της ΛΔ Κορέας. Πρόσφατα, η ΛΔ Κορέας κατήγγειλε πως μόνο κατά το διάστημα Φλεβάρης - Μάρτης, αμερικανικά κατασκοπευτικά αεροσκάφη παραβίασαν τον εθνικό της εναέριο χώρο πραγματοποιώντας τουλάχιστον 220 πτήσεις! Την προπερασμένη Παρασκευή, τέθηκε σε πρακτική εφαρμογή αμερικανικό σχέδιο εκκένωσης των περίπου 60.000 Αμερικανών που ζουν στη Ν. Κορέα και προσωρινής μετάβασής τους στην Ιαπωνία, σε περίπτωση σύρραξης στην Κορεατική Χερσόνησο. Αρκετές από τις λεπτομέρειες του σχεδίου, που λέγεται πως θα εφαρμοστεί μια βδομάδα πριν την έναρξη της εισβολής στη ΔΛ Κορέας, δόθηκαν στη δημοσιότητα όχι μόνον για λόγους εντυπωσιασμού, αλλά και καθησυχασμού των δεκάδων χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών και πολιτών που ζουν στην περιοχή... Επιπροσθέτως, συντηρητικά ιδρύματα γεωπολιτικών μελετών έχοντας επιστρατεύσει πρώην αξιωματούχους επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, δημοσιεύουν τελευταίως «μελέτες» και εκθέσεις σχετικά με το πόσο «αποτελεσματική» και «ακίνδυνη» θα ήταν μία «γρήγορη εισβολή ακριβείας» (το λεγόμενο «Επιχειρησιακό Σχέδιο 5027»!) στο βορειοκορεατικό πυρηνικό σταθμό Γιονγκμπιόν της ΛΔ Κορέας. Ισχυρίζονται πως δήθεν δεν υπάρχει κίνδυνος πυρηνικού ολέθρου τύπου Τσέρνομπιλ ή Χιροσίμα ή ενδεχόμενο βορειοκορεατικής επίθεσης σε Τόκιο και Σεούλ «γιατί μια γρήγορη αεροπορική καταιγιστική επιδρομή κατά της ΛΔ Κορέας θα εξάλειφε το βορειοκορεατικό πυροβολικό, το συμβατικό της οπλοστάσιο, καθώς και τα λεγόμενα «βιολογικά, χημικά, πυρηνικά όπλα της»... Παραθέτουν, μάλιστα, δηλώσεις ανώτερων Αμερικανών στρατιωτικών αξιωματούχων που «υπενθυμίζουν» πως η «αμερικανική πολεμική μηχανή ετοιμάζεται εδώ και μισό αιώνα για έναν τέτοιο πόλεμο στην Κορεατική Χερσόνησο» και πως τα σχέδια εισβολής δεν είναι τα μόνα έτοιμα...

Μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα, η κυβέρνηση του νεοεκλεγμένου Νοτιοκορεάτη προέδρου Ρο Μου Γιουν μοιάζει να παραπαίει ανάμεσα στη θέλησή της για ειρηνική συμβίωση με τη ΛΔ Κορέας (έως και επανένωση του διαιρεμένου κορεατικού έθνους...) και στους χειρότερους φόβους της, που πηγάζουν από την αποφασιστικότητα των ΗΠΑ να επέμβουν (με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο) στην Πιονγιάνγκ. Γι' αυτό και μεσούντων των επίσημων «απειλών» της Ουάσιγκτον περί ανασχεδιασμού ή και μείωσης των στρατιωτικών της δυνάμεων στη Ν. Κορέα, ο πρόεδρος Ρο Μου Γιουν λύγισε στις πιέσεις και βγήκε την περασμένη Τετάρτη στο νοτιοκορεατικό Κοινοβούλιο ζητώντας ο ίδιος(!) από το βουλευτικό σώμα να εγκρίνει (όπως και τελικώς ενέκρινε...) την αποστολή 700 Νοτιοκορεατών στρατιωτικών μηχανικών και γιατρών στο Ιράκ. Λέγοντας σε μελοδραματικό τόνο πως οι αποφάσεις του ίδιου «θα κρίνουν το μέλλον της χώρας και του λαού του», ο πρόεδρος Ρο Μου Γιουν πρότεινε τη στήριξη του πολέμου των ΗΠΑ στο Ιράκ, προτάσσοντας ως «επιχείρημα» τη δήθεν «δέσμευση» των ΗΠΑ να επιλύσουν, σε αντάλλαγμα, «διπλωματικά» την αντιπαράθεση με τη ΛΔ Κορέας (που η ίδια η Ουάσιγκτον, ας μην ξεχνάμε, δημιούργησε!).

Ανοιχτά της Κίτρινης Θάλασσας πλέει, εδώ και περίπου ένα μήνα, ιαπωνικό καταδιωκτικό πολεμικό σκάφος. Πριν λίγες μέρες εκτοξεύτηκαν οι πρώτοι δύο (από τους τέσσερις καινούριους) ιαπωνικούς κατασκοπευτικούς δορυφόρους (κόστους δύο δισ. δολαρίων!) για να «εποπτεύσουν λεπτομερέστερα» ό,τι κινείται στο έδαφος και στα χωρικά ύδατα της ΛΔ Κορέας.

Είναι φανερότερον του ηλίου, πως η κυβέρνηση του Ιάπωνα πρωθυπουργού Γιουνισίρο Κοϊζούμι, δε δίστασε να θυσιάσει τη φθινοπωρινή αναθέρμανση των σχέσεών της με τη ΛΔ Κορέας για να υποταχθεί ολόπλευρα και να εξυπηρετήσει τα ριψοκίνδυνα σχέδια πολέμου των ΗΠΑ στη Νοτιοανατολική Ασία. Τι προσδοκά; Μια ξεκάθαρη ανάθεση (από τους Αμερικανούς) ρόλου περιφερειακής δύναμης με απροκάλυπτο (πλέον...) στρατιωτικό χαρακτήρα (που είχε στο παρελθόν, αλλά «ανέστειλε» μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου). Η αργή αλλά σταθερή μετάλλαξη της ιαπωνικής καπιταλιστικής μηχανής σε «περιφερειακό στρατιωτικό παράγοντα» φαντάζει σαν «αντισταθμιστική λύση» στον Κοϊζούμι και στους Ιάπωνες Φιλελεύθερους Δημοκράτες, που έχουν εξαντλήσει τις συνταγές και τα «μαγειρέματα» άρσης της σοβαρής οικονομικής κρίσης που εδώ και δώδεκα χρόνια χτυπά τη χώρα (με πρώτα θύματα τους Ιάπωνες εργαζόμενους και τα όσα κεκτημένα δικαιώματά τους).

Βέβαια, το Τόκιο δεν είναι το μόνον πρόθυμο, ούτε το μοναδικό που στηρίζει φανερά την αμερικανο-βρετανική εισβολή στο Ιράκ και που σχεδιάζει να την υποστηρίξει πρακτικώς «μεταπολεμικά» με την αντισυνταγματική (!) αποστολή επιμελητειακής δύναμης. Υπάρχει έντονος «περιφερειακός» ανταγωνισμός, πρώτα απ' όλα με την Αυστραλία, καθώς η εκεί κυβέρνηση του Τζον Χάουαρντ επιθυμεί επίσης (και λόγω μεγέθους... και λόγω «δεσμών» με την «ουσία» της Βρετανικής Κοινοπολιτείας...) έναν μεγαλύτερο - και όχι απλώς... ευρύτερο - περιφερειακό ρόλο. Ομως, αυτό, επί του παρόντος, είναι κάτι που οι ΗΠΑ μπορούν και το χειρίζονται (με το «διαίρει και βασίλευε»...) και το προσπερνούν (με «υποσχέσεις»)...