Στις 27 του Μάρτη η αερομεταφερόμενη 173η αμερικανική ταξιαρχία αναχώρησε από τη βάση Eντερλε στη Βιτσέντζα με προορισμό το Βόρειο Ιράκ. Τελικά, όπως έγραψε η ιταλική εφημερίδα «Ρεπούμπλικα», περίπου 1.000 Αμερικανοί αλεξιπτωτιστές αναπτύχθηκαν στο Βόρειο Ιράκ, όπου και εξασφάλισαν αεροδρόμιο για να μεταφέρουν πολεμικό υλικό και προσωπικό.

Ο Μπερλουσκόνι, βέβαια, και η κυβέρνησή του τάχθηκαν από νωρίς στο πλευρό των ΗΠΑ, σε αντίθεση με την τεράστια πλειοψηφία του ιταλικού λαού, και έσπευσαν να επιτρέψουν τη χρήση πολιτικών υποδομών της χώρας (αυτοκινητόδρομοι, σιδηροδρομικό δίκτυο, λιμάνια) για τη μεταφορά αμερικανικού πολεμικού υλικού στην περιοχή του Κόλπου.

Επίσης, με την έγκριση και του ιταλικού Κοινοβουλίου, η κυβέρνηση έδωσε το «πράσινο φως» στις αμερικανικές δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις τους στο ιταλικό έδαφος κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών στο Ιράκ. Ωστόσο, μετά την καταδίκη του πολέμου και από τον Πάπα, η χρήση των βάσεων επιτράπηκε με την προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιούνταν μόνο για τη λογιστική υποστήριξη των αμερικανικών δυνάμεων και όχι για απευθείας επιθέσεις κατά ιρακινών στόχων. Αλλωστε, όπως είπε και ο Μπερλουσκόνι, «η Ιταλία δεν είναι μια πολεμοχαρής χώρα»...

Την επομένη της αποστολής των αλεξιπτωτιστών στο Βόρειο Ιράκ, τα κόμματα της αντιπολίτευσης (η «κεντροαριστερή» «Ελιά», βέβαια, λέει «όχι» σε αυτόν τον πόλεμο για ψηφοθηρικούς λόγους, αφού υποστήριξε τις επιχειρήσεις στο Κόσσοβο) κάλεσαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρλο Αζέλιο Τσιάμπι, να ζητήσει εξηγήσεις από τον πρωθυπουργό, αφού μια τέτοια εξέλιξη δεν παραβιάζει μόνον τις αποφάσεις του Κοινοβουλίου αλλά και το ιταλικό Σύνταγμα. Ο Μπερλουσκόνι, φυσικά, αρνήθηκε το προφανές και δήλωσε ότι οι αλεξιπτωτιστές δε θα συμμετάσχουν σε επιχειρήσεις, ενώ το ίδιο δήλωσε και σε συνάντησή του με τον Πρόεδρο τις επόμενες μέρες. Παράλληλα, ο αμερικανικός στρατός αρνήθηκε να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία.

Τελικά, αντί εξήγησης ο υπερ-συντηρητικός κυβερνητικός συνασπισμός κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στις 31 του Μάρτη.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της απόφασης, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης επιβλήθηκε εξαιτίας της «διεθνούς έντασης που προκαλεί ο πόλεμος στο Ιράκ» και για να αποφευχθεί πιθανή «τρομοκρατική επίθεση με βιολογικά όπλα».

Τα μέτρα, εκτός από τις διατάξεις που καθορίζουν τη λειτουργία και την ετοιμότητα των υγειονομικών υπηρεσιών, περιέχουν και ρυθμίσεις που αφορούν στη συνεργασία αυτών των υπηρεσιών με την Αστυνομία αλλά και τις Ενοπλες Δυνάμεις, προκειμένου να υπάρχει «ετοιμότητα σε περίπτωση τρομοκρατικού χτυπήματος με χημικά ή βιολογικά όπλα». Η Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας θα μπορεί επίσης να διατάσσει τον αποκλεισμό ολόκληρων περιοχών, όπως μετά από φυσικές καταστροφές, ενώ θα γίνεται αποδέκτης διάφορων πληροφοριών από τις ανάλογες υπηρεσίες του κράτους, προκειμένου να «διαχειρίζεται έγκαιρα τις κρίσεις»...

Εν μέσω των τεράστιων κινητοποιήσεων του ιταλικού λαού ενάντια στον πόλεμο και στη συμμετοχή της κυβέρνησης, κανείς βέβαια δεν μπορεί να ξέρει πώς ακριβώς θα χρησιμοποιηθούν αυτά τα έκτακτα μέτρα. Αλλά το σίγουρο είναι ότι πρωτίστως έτσι ευνοείται η δημιουργία κλίματος ανησυχίας.

Τελικά, η υπερ-συντηρητική κυβέρνηση του διαπλεκόμενου μεγιστάνα, έχοντας ουσιαστικά βάλει τη χώρα σε αυτόν τον πόλεμο, δημιουργεί και κλίμα τρομοκρατικής ανησυχίας από «ισλαμιστικές απειλές» προκειμένου εμμέσως να νομιμοποιήσει (όσο μπορεί δηλαδή) τη στάση της απέναντι στο λαϊκό αίσθημα. Ολα στο πλαίσιο καταπολέμησης του μαζικού κινήματος, που αποτελεί τη στρατηγική επιλογή της...