Δύο από τις πιο βασικές επενδύσεις που έχει κάνει η ελληνική κυβέρνηση σε εθνικό επίπεδο, αλλά και η άρχουσα τάξη παγκοσμίως είναι η τρομοκράτηση των λαϊκών αγώνων, που αναπτύσσονται με μέτρα καταστολής, απειλές και νόμους καθώς και η προσπάθεια καλλιέργειας στις λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα στη νεολαία της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας.

Την τρομοκρατία τη ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, στις αγροτικές κινητοποιήσεις με δίκες, κατασχέσεις κτλ. στο μεγαλειώδες μαθητικό κίνημα με τους εισαγγελείς, το Ιδιώνυμο και τα ΜΑΤ έξω από τα σχολεία, στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, την επίσκεψη Κλίντον, στους αγώνες της ΕΤ για το Ασφαλιστικό.

Η επίθεση αυτή αγγίζει σ' ένα βαθμό τη νεολαία, τους φίλους της ΚΝΕ και σε κάποιες περιπτώσεις και τα μέλη. Ετσι είναι επόμενο να ακούγονται πολλές φορές οι απόψεις: «Αν πω ότι είμαι φίλος (ή μέλος) της ΚΝΕ θα στιγματιστώ...», «Αν μαθευτεί ότι θέλω να οργανωθώ (ή ότι είμαι) στην ΚΝΕ μπορεί να μη βρω δουλιά!...», «Φοβάμαι για τη βαθμολογία μου αν αναπτύξω δράση στο σχολείο μου...».

Επιπλέον μεγάλα χρηματικά ποσά με πολλούς αποδέκτες (πολιτικούς, δημοσιογράφους, «αριστερούς», «αντιεξουσιαστές») έχουν επενδυθεί από την άρχουσα τάξη στο πώς θα πείσουν λαό και νεολαία στη λογική του ό,τι και να κάνεις δε γίνεται τίποτα, μην αγωνίζεσαι γιατί χάνεις τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο σου, ρεαλιστικό είναι αυτό που το καπιταλιστικό σύστημα θεωρεί αναγκαίο κλπ.

Βέβαια από τη μεριά τους καλά κάνουν. Τι άλλο, άλλωστε, θα μπορούσαν να μας πουν; Οτι δεν έχει η εργατική τάξη και η νεολαία προβλήματα, ότι το σύστημα αυτό δε δημιουργεί αδιέξοδα και ανασφάλεια; Μα αυτά η πλειοψηφία του λαού τα ζει και σε μεγάλο βαθμό τα γνωρίζει. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη η μανία της άρχουσας τάξης για τρομοκρατία, καταστολή, καλλιέργεια της μιζέριας και της ηττοπάθειας, όταν βλέπει ότι παρ' όλες τις προσπάθειες, ένα μεγάλο μέρος του λαού - κατά καιρούς - της γυρίζει την πλάτη και βγαίνει διεκδικώντας στο δρόμο του αγώνα.

Επειδή όμως η ιστορία αυτή ξεκινάει από πολύ παλιά και το λαϊκό κίνημα και βέβαια το πρωτοπόρο του κομμάτι, οι κομμουνιστές, είχαν αρκετή ιστορική εμπειρία, είναι αναγκαίο να γίνει προσπάθεια να αξιοποιηθεί η ιστορία του Κόμματος και να γίνει γνωστή στα μέλη της ΚΝΕ και κατ' επέκταση στη νεολαία. Αυτή η ογδοντατριάχρονη πορεία, γεμάτη αγώνες και θυσίες, διδάγματα και δράση, μπορεί και πρέπει να παραδειγματίσει εμάς τους νεότερους. Είναι ανάγκη να γίνει πολύμορφη προσπάθεια (παρουσίαση σε ΟΒ, εκδηλώσεις, αφιερώματα, εκδρομές σε χώρους αγώνα και μαρτυρίου), ώστε να ατσαλωθούμε όλοι μας από τα λαμπρά παραδείγματα της ιστορίας μας.

Θα κατανοηθεί έτσι ακόμα καλύτερα ότι το να είσαι «σήμερα» μέλος της ΚΝΕ και «αύριο» του Κόμματος, είναι τιμή και όχι στίγμα, ότι οι κομμουνιστές δε λύγισαν ποτέ, όποιες συνθήκες κι αν είχαν να αντιμετωπίσουν πάντα έλεγαν με θάρρος τις απόψεις τους, ακόμα και την ώρα που πολλούς απ' αυτούς τους εκτελούσαν στο απόσπασμα. Οτι η μιζέρια και η μοιρολατρία δεν ταιριάζει σ' αυτούς που φέρνουν το νέο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά σε εκείνους που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό κάτι που σαπίζει.

Νομίζω ότι η γνώση της ιστορίας του Κόμματος θα παίξει σημαντικό ρόλο στο να πειστούν και άλλοι νέοι να ενταχτούν στις γραμμές της ΚΝΕ, καθώς επίσης και στο να εμπνεόμαστε συνεχώς στο δύσκολο, αλλά συνάμα και όμορφο δρόμο του αγώνα.

Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν... (Μπρεχτ)

Σύντροφοι/σες,

Τα τελευταία χρόνια η Οργάνωσή μας έχει διαγράψει μια ενδιαφέρουσα πορεία. Μέσα από τη δράση μας μαζεύουμε καινούριες εμπειρίες και αποκομίζουμε χρήσιμα διδάγματα για τη γραμμή και τη στρατηγική μας.

Οδηγούμαστε όμως σε σωστά συμπεράσματα, όταν κριτήριο εκτίμησης π.χ. του φεστιβάλ είναι η μαζικότητα, της δουλιάς της ΠΚΣ ο αριθμός των ψήφων και της ΚΝΕ ο αριθμός των μελών της; Μήπως θα έπρεπε να εξετάζουμε και άλλες παραμέτρους όπως τη διακίνηση του «Ρ» στο φεστιβάλ, την ποιότητα των ψήφων της ΠΚΣ (φιλικοί ή πολιτικοί;), το ιδεολογικό επίπεδο των συντρόφων και το επίπεδο συγκρότησης της Οργάνωσης; Ή μήπως θα ήταν σωστότερο να απομυθοποιήσουμε τους διάφορους δείκτες και να αρχίσουμε να εξάγουμε πραγματικά πολιτικά συμπεράσματα από τη δράση της ΚΝΕ;

Είναι, πιστεύω, εμφανές ότι υπάρχουν κάποιες «αναντιστοιχίες» μεταξύ των αποτελεσμάτων που θα περιμέναμε από τη θετικά εκτιμώμενη πορεία της Οργάνωσης και των πραγματικών δεδομένων.

Για παράδειγμα, η αλματώδης οργανωτική ανάπτυξη δεν έχει οδηγήσει (όπως θα περίμενε κανείς) σε αντίστοιχα μαζικές και δραστήριες συσπειρώσεις και σε ανάλογη άνοδο της συνείδησης των νέων, αλλά ούτε και σε ιδεολογική θωράκιση των συντρόφων, η οποία προβάλλεται ως μείζων ζήτημα (και όχι απλώς ως αίτημα) τα τελευταία χρόνια.

Μήπως, τελικά, είναι υπεραπλούστευση να θεωρούμε ότι η ιδεολογική ανεπάρκεια των Κνιτών και μια σειρά προβλημάτων (π.χ. η προβληματική αφομοίωση ενός, ομολογουμένως, σεβαστού αριθμού νέων συντρόφων), οφείλονται στην αδύναμη σχέση τους με τον «Ρ»; Μάλλον πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες των ζητημάτων αυτών πέρα από το «εύκολο» και το «προφανές». Πιθανότατα στο γεγονός ότι οι προηγούμενες αποφάσεις για «μαζική ΚΝΕ» δεν τίθενται στις πραγματικές τους διαστάσεις, με αποτέλεσμα τα κριτήρια ένταξης ενός καινούριου μέλους να έχουν ελαχιστοποιηθεί («θέλει να παλέψει»).

Οπως έχει ελαχιστοποιηθεί και η ευθύνη του συντρόφου που κάνει μία πρόταση στρατολογίας. Είναι άραγε συνείδηση σε όλους μας ότι ζητάμε από έναν νέο να αλλάξει άρδην τη ζωή του, ενώ ταυτόχρονα του δίνουμε ισότιμη ψήφο στις αποφάσεις της Οργάνωσης; Και όταν η πορεία ενός συντρόφου δεν είναι καλή, αναζητούνται ευθύνες σε αυτόν που τον οργάνωσε και στην ΟΒ που τον δέχτηκε, προκειμένου να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα;

Οι κομμουνιστές σύντροφοι, δεν παλεύουν για μια καλύτερη κοινωνία. Παλεύουν για τη σοσιαλιστική κοινωνία. Πρέπει λοιπόν ο υποψήφιος Κνίτης, να έχει συνειδητοποιήσει ότι αυτή η κοινωνία είναι η καλύτερη που μπορεί να υπάρξει και ότι το σημερινό σύστημα δεν επιδέχεται εξευγενισμό ή μπάλωμα. Να κατανοεί την αξία της οργανωμένης πάλης και τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατιάς (κάτι που δεν είναι πάντα ξεκάθαρο στους νέους φοιτητές). Να γνωρίζει τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του Κνίτη και κυρίως να έχει διαβάσει το Καταστατικό (όχι να του έχει γίνει περιγραφή).

Ο δείκτης της μαζικότητας δεν είναι ικανός να μας πει εάν η ΚΝΕ αποτελεί ή όχι την πρωτοπορία της νεολαίας. Διότι το πρωτοπόρο κομμάτι είναι συνδεδεμένο με το ηγετικό και το μειοψηφικό στοιχείο. Και στην έλλειψη αυτών των στοιχείων θα πρέπει να αναζητήσουμε την εξήγηση των άμαζων συσπειρώσεων, αλλά και της μειωμένης ικανότητας των μελών μας να χρησιμοποιούν αυτές τις συσπειρώσεις για δουλιά με συνέπεια. Γιατί όπως είναι γνωστό σε κάθε σύντροφο μόνο με τέτοια δουλιά μπορούμε να αλλάξουμε συνειδήσεις και να περιμένουμε θετικά αποτελέσματα για την Οργάνωση.

Οι Θέσεις του Συνεδρίου εντοπίζουν ένα σημαντικότατο πρόβλημα που έχει να κάνει με την υποβάθμιση της συνεδρίασης της ΟΒ σε καθηκοντολογία και έλεγχο των πλάνων. Η ύπαρξη αυτής της τακτικής συνήθως συνοδεύεται από εξαιρετικά χαμηλή προσέλευση στις ΟΒ, γεγονός που έγινε πιο έντονο κατά την προσυνεδριακή περίοδο, και στις δραστηριότητες της Οργάνωσης.

Αυτή η έλλειψη συνειδητοποίησης των συντρόφων στις περισσότερες περιπτώσεις «εξηγείται» ως προβληματική αφομοίωση της γραμμής μας. Είναι όμως πράγματι έτσι; Κι αν ακόμα δεχτούμε ότι αυτό ισχύει, δεν είναι αποτέλεσμα του ιδεολογικού επιπέδου που έχει το στελεχικό δυναμικό;

Το ιδεολογικό επίπεδο των μελών της Οργάνωσης είναι άμεσα συνυφασμένο με αυτό της καθοδήγησης. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πρόβλημα ανάμεσα στα μέλη της ΚΝΕ και να μην υπάρχει στην ίδια κλίμακα και στα ανώτερα όργανα. Και αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο στην πορεία της Οργάνωσης. Κατ' αρχήν διότι επηρεάζει την ποιότητα των συντρόφων που διαπαιδαγωγούν και στη συνέχεια διότι, δυστυχώς, αρκούν λίγες μόνο λανθασμένες επιλογές, για να κλονιστούν οι σχέσεις εμπιστοσύνης που πρέπει να διέπουν την ΚΝΕ.

Ολα αυτά τα ζητήματα, σύντροφοι, είναι αναπόφευκτη «κληρονομιά» της επιθυμητής μαζικότητας της Οργάνωσής μας. Προφανώς, η λύση τους δε βρίσκεται στη μετατροπή της ΚΝΕ σε ελιτιστικό κλαμπ για «λίγους και καλούς», αλλά στο κατά πόσο έχουμε τη θέληση να τα αναγνωρίσουμε ως υπαρκτά προβλήματα και να τα αντιμετωπίσουμε. Και για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να στηριχτούμε στη βάση της ΚΝΕ, τη Μαρξιστική - Λενινιστική ιδεολογία. Δεν αναφέρομαι σε απλή εκμάθηση των γραπτών των θεωρητικών, αλλά στην πραγματική μετατροπή των ιδεών μας σε στάση ζωής.

Η πραγματοποίηση του 8ου Συνεδρίου, είναι μία καλή ευκαιρία για να σκεφτούμε, να ξεκαθαρίσουμε και να συνειδητοποιήσουμε τι είδους οργάνωση θέλουμε. Με μοναδικό γνώμονα την ιδεολογία και την υλοποίηση των προϋποθέσεων για την επανάσταση.