Δύο από τις πιο βασικές επενδύσεις που έχει κάνει η ελληνική κυβέρνηση σε εθνικό επίπεδο, αλλά και η άρχουσα τάξη παγκοσμίως είναι η τρομοκράτηση των λαϊκών αγώνων, που αναπτύσσονται με μέτρα καταστολής, απειλές και νόμους καθώς και η προσπάθεια καλλιέργειας στις λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα στη νεολαία της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας.

Την τρομοκρατία τη ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, στις αγροτικές κινητοποιήσεις με δίκες, κατασχέσεις κτλ. στο μεγαλειώδες μαθητικό κίνημα με τους εισαγγελείς, το Ιδιώνυμο και τα ΜΑΤ έξω από τα σχολεία, στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, την επίσκεψη Κλίντον, στους αγώνες της ΕΤ για το Ασφαλιστικό.

Η επίθεση αυτή αγγίζει σ' ένα βαθμό τη νεολαία, τους φίλους της ΚΝΕ και σε κάποιες περιπτώσεις και τα μέλη. Ετσι είναι επόμενο να ακούγονται πολλές φορές οι απόψεις: «Αν πω ότι είμαι φίλος (ή μέλος) της ΚΝΕ θα στιγματιστώ...», «Αν μαθευτεί ότι θέλω να οργανωθώ (ή ότι είμαι) στην ΚΝΕ μπορεί να μη βρω δουλιά!...», «Φοβάμαι για τη βαθμολογία μου αν αναπτύξω δράση στο σχολείο μου...».

Επιπλέον μεγάλα χρηματικά ποσά με πολλούς αποδέκτες (πολιτικούς, δημοσιογράφους, «αριστερούς», «αντιεξουσιαστές») έχουν επενδυθεί από την άρχουσα τάξη στο πώς θα πείσουν λαό και νεολαία στη λογική του ό,τι και να κάνεις δε γίνεται τίποτα, μην αγωνίζεσαι γιατί χάνεις τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο σου, ρεαλιστικό είναι αυτό που το καπιταλιστικό σύστημα θεωρεί αναγκαίο κλπ.

Βέβαια από τη μεριά τους καλά κάνουν. Τι άλλο, άλλωστε, θα μπορούσαν να μας πουν; Οτι δεν έχει η εργατική τάξη και η νεολαία προβλήματα, ότι το σύστημα αυτό δε δημιουργεί αδιέξοδα και ανασφάλεια; Μα αυτά η πλειοψηφία του λαού τα ζει και σε μεγάλο βαθμό τα γνωρίζει. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη η μανία της άρχουσας τάξης για τρομοκρατία, καταστολή, καλλιέργεια της μιζέριας και της ηττοπάθειας, όταν βλέπει ότι παρ' όλες τις προσπάθειες, ένα μεγάλο μέρος του λαού - κατά καιρούς - της γυρίζει την πλάτη και βγαίνει διεκδικώντας στο δρόμο του αγώνα.

Επειδή όμως η ιστορία αυτή ξεκινάει από πολύ παλιά και το λαϊκό κίνημα και βέβαια το πρωτοπόρο του κομμάτι, οι κομμουνιστές, είχαν αρκετή ιστορική εμπειρία, είναι αναγκαίο να γίνει προσπάθεια να αξιοποιηθεί η ιστορία του Κόμματος και να γίνει γνωστή στα μέλη της ΚΝΕ και κατ' επέκταση στη νεολαία. Αυτή η ογδοντατριάχρονη πορεία, γεμάτη αγώνες και θυσίες, διδάγματα και δράση, μπορεί και πρέπει να παραδειγματίσει εμάς τους νεότερους. Είναι ανάγκη να γίνει πολύμορφη προσπάθεια (παρουσίαση σε ΟΒ, εκδηλώσεις, αφιερώματα, εκδρομές σε χώρους αγώνα και μαρτυρίου), ώστε να ατσαλωθούμε όλοι μας από τα λαμπρά παραδείγματα της ιστορίας μας.

Θα κατανοηθεί έτσι ακόμα καλύτερα ότι το να είσαι «σήμερα» μέλος της ΚΝΕ και «αύριο» του Κόμματος, είναι τιμή και όχι στίγμα, ότι οι κομμουνιστές δε λύγισαν ποτέ, όποιες συνθήκες κι αν είχαν να αντιμετωπίσουν πάντα έλεγαν με θάρρος τις απόψεις τους, ακόμα και την ώρα που πολλούς απ' αυτούς τους εκτελούσαν στο απόσπασμα. Οτι η μιζέρια και η μοιρολατρία δεν ταιριάζει σ' αυτούς που φέρνουν το νέο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά σε εκείνους που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό κάτι που σαπίζει.

Νομίζω ότι η γνώση της ιστορίας του Κόμματος θα παίξει σημαντικό ρόλο στο να πειστούν και άλλοι νέοι να ενταχτούν στις γραμμές της ΚΝΕ, καθώς επίσης και στο να εμπνεόμαστε συνεχώς στο δύσκολο, αλλά συνάμα και όμορφο δρόμο του αγώνα.

Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν... (Μπρεχτ)