Προβληματισμός για την ανάγκη ύπαρξης ενός πολιτικού πλαισίου που να ανταποκρίνεται στις οικονομικές ανάγκες των κινηματογραφικών αρχείων και γενικότερα της κινηματογραφικής δημιουργίας (χωρίς, όμως, να αγγίξει την αιτία του προβλήματος που είναι τα οπτικοακουστικά μονοπώλια) επικράτησε στην ημερίδα που συνδιοργάνωσαν χτες η Ταινιοθήκη της Ελλάδος με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και την Ενωση Ευρωπαϊκών Κινηματογραφικών Αρχείων, στο πλαίσιο του 48ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Υπογραμμίστηκε η πενιχρή κρατική χρηματοδότηση της Ταινιοθήκης της Ελλάδας (250 χιλιάδες ευρώ) και του ελληνικού κινηματογράφου - χαρακτηρίστηκε ως «οικονομική έρημος» το κινηματογραφικό τοπίο στην Ελλάδα - γεγονός που προκάλεσε την «ενόχληση» της εκπροσώπου του ΥΠΠΟ.

Σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ολλανδία οι προϋπολογισμοί των ταινιοθηκών είναι μεγαλύτεροι. Ωστόσο, σημειώθηκε ότι από τα μέσα της δεκαετίας του '90 η επιχορήγηση της ΕΕ είναι μειωμένη, καθώς οι προτεραιότητές της προσανατολίζονται σε ψηφιακές εφαρμογές (σ.σ. άκρως κερδοφόρες για το κεφάλαιο). Εδώ επισημάνθηκε και ...η «έλλειψη πολιτιστικής κουλτούρας» της ΕΕ! Ανεπαρκές χαρακτηρίστηκε και το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «MEDIA», που δεν προβλέπει χρηματοδότηση για συντήρηση κινηματογραφικών αρχείων.

Διαφάνηκαν, επίσης, οι διαφορετικές «ταχύτητες» και «ποιότητες» της κινηματογραφικής παραγωγής εντός της ΕΕ και κυρίως μεταξύ αυτής και των Βαλκανίων (ειπώθηκε ότι στη Γαλλία παράγονται 15 ταινίες τη βδομάδα, έναντι λίγων δεκάδων ετησίως στην Ελλάδα), ενώ τεράστιες είναι οι αποκλίσεις στις χρηματοδοτήσεις από χώρα σε χώρα.

• Τη μακέτα της επέκτασής του παρουσίασε την Κυριακή το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο προϋπολογισμός του έργου ανέρχεται στα 600 χιλιάδες ευρώ. Αντικείμενο του μουσείου θα είναι αποκλειστικά η πορεία του ελληνικού σινεμά, με φόντο τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις της χώρας.

(Του συνεργάτη μας Κώστα ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ).-

Το Φεστιβάλ, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είναι πολυδάπανο, με μόνους κερδισμένους τρεις - τέσσερις παράγοντες. Λες και η διοργάνωση γίνεται γι' αυτούς! Μέσα στο γενικό κλίμα «αυτισμού», κανείς δεν αναφέρεται στο παράλογο γεγονός το Φεστιβάλ να χρηματοδοτείται περισσότερο από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, την κυριότερη οικονομική πηγή της ελληνικής κινηματογραφίας, που φέτος έσπασε το ρεκόρ μείωσης της ετήσιας παραγωγής του. Παρήγαγε μόνο 9 ταινίες (συνολικά φέτος παρήχθησαν 16 ελληνικές ταινίες). Το 2000 γυρίστηκαν 26 ταινίες. Το 2001 29. Το 2002 30. Το 2003 34. Το 2004 25. Το 2005 23. Το 2006 21.

Το Φεστιβάλ, λοιπόν, συνεχίζεται χωρίς πραγματικές εκπλήξεις, αλλά με πραγματικά - και πιεστικά - προβλήματα. Λ.χ., με το πρόβλημα των απολυμένων συμβασιούχων, οι οποίοι διεκδικώντας «αξιοπρεπή εργασία» πέταξαν φεϊγβολάν μέσα στον «Ολύμπιον», στην τελετή έναρξης. Στη διαμαρτυρία τους κανένας δεν έδωσε «συνέχεια». Συνεντεύξεις Τύπου, δημόσιες σχέσεις, επίσημες δηλώσεις αδιάφορες, εκτός από μερικές ελπιδοφόρες εξαιρέσεις, όπως του Νεοϋορκέζου φωτογράφου Ουίλιαμ Κλάιν, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Παρίσι: «Δε θα μπορούσα να ζήσω στις ΗΠΑ», λέει ο Ουίλιαμ Κλάιν στην εφημερίδα του Φεστιβάλ. «Οι ΗΠΑ είναι αυτή τη στιγμή ο παγκόσμιος τρομοκράτης. Βομβαρδίζουν και σκοτώνουν χιλιάδες κόσμο στο Ιράκ και απειλούν να κάνουν το ίδιο και στο Ιράν... Αν οι ΗΠΑ είχαν κάνει κάτι παρόμοιο με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους θα περηφανεύονταν τώρα και επί χρόνια θα το θεωρούσαν ως το μεγαλύτερο στρατηγικό χτύπημα».

Δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε το μούδιασμα, την απουσία του θεσσαλονικιώτικου λαού από τις προβολές. Επίσης, δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε τη γενική «συνωμοσία» σιωπής, που επικρατεί, από την κορυφή ως τα νύχια του φεστιβάλ, για τον Ελληνα δημιουργό. Τον παραγκωνισμένο Ελληνα δημιουργό, ο οποίος αντιμετωπίζεται - και από το φεστιβάλ - σαν μακρινός και βαρετός συγγενής. Τον χρησιμοποιούν μόνον όταν έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτόν και μετά τον ...πετούν και τον ξεχνούν.

Ημερίδα για τον πολυγραφότατο πεζογράφο, δραματουργό, διευθυντή, επί πολλά χρόνια, δραματολογίου του Εθνικού Θεάτρου, δάσκαλο Δραματολογίας στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, δοκιμιογράφο, κριτικό θεάτρου, Αγγελο Τερζάκη, με την ευκαιρία των 100 χρόνων από τη γέννησή του, συνδιοργανώνουν το «Megaron Plus» και οι εκδόσεις «Εστία», στις 23/11 (6 μ.μ.), στην αίθουσα «Νίκος Σκαλκώτας» του Μεγάρου (είσοδος ελεύθερη, με δελτία προτεραιότητας). Η ημερίδα, με συντονιστή τον Σταύρο Ζουμπουλάκη, θα χωριστεί σε δύο θεματικές ενότητες, ώστε το ακροατήριο να κατανοήσει την πολυσχιδή προσωπικότητα και το πολύπλευρο έργο του Αγγελου Τερζάκη. Στην πρώτη ενότητα, για τον άνθρωπο - δημιουργό Τερζάκη, θα μιλήσουν οι: Ιωάννης Μάνου, Μαρίνα Καραϊτίδη, Μένης Κουμανταρέας, Δημήτρης Τερζάκης και για τον θεατρικό Τερζάκη οι Κώστας Γεωργουσόπουλος, Σπύρος Ευαγγελάτος, Πολυξένη Μπίστα. Στη δεύτερη ενότητα, για τον πεζογράφο Τερζάκη, θα μιλήσουν οι Ελισάβετ Κοτζιά, Αγγέλα Καστρινάκη, Αγγελος Φρουδάκης, ενώ για το δοκιμιακό έργο του θα μιλήσει ο Γιάννης Βαρβέρης.

Τέταρτη μέρα του Φεστιβάλ, αλλά ξεκινάμε με μια παρατήρηση: Τα οργανωτικά προβλήματα φέτος είναι πολλά, περισσότερα από άλλων διοργανώσεων. Οι δημοσιογραφικές προβολές αλλάζουν συχνά (μέρα και ώρα). Οι ενδιαφερόμενοι το μαθαίνουν την τελευταία στιγμή. Η προσέγγιση στις αίθουσες είναι προβληματική. Οι επαγγελματίες του χώρου δεν προφταίνουν την έναρξη των προβολών. Οι αίθουσες γεμίζουν με άτομα χωρίς εισιτήριο, ενώ όσοι πρέπει να γράφουν για το Φεστιβάλ δεν έχουν θέση για να κάνουν τη δουλιά τους. Οι διευθύνοντες το Φεστιβάλ να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί η δυσαρέσκεια αποκτά ορμή - τσουνάμι, στους επαγγελματίες, αλλά και στους κινηματογραφόφιλους.

Η προβολή των ελληνικών ταινιών άρχισε στις 17/11. Η «Ελλη Μάκρα», του Αθανάσιου Καρανικόλα, γερμανικής παραγωγής, προσπάθησε να μπει στην ψυχοσύνθεση του Ελληνα μετανάστη, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ηταν, όμως, αξιόλογη προσπάθεια (η ταινία διαγωνίζεται στο διεθνές τμήμα). Η ταινία του Θοδωρή Αθερίδη «Μία μέλισσα τον Αύγουστο» (την είδαμε και στις αίθουσες), χωρίς κάτι ουσιαστικό στην αφήγηση, έχει ένα θεατρικό παίξιμο. Το «Alter ego», του Νικόλα Δημητρόπουλου (επίσης προβλήθηκε στις αίθουσες), με την επιφανειακή αφήγησή του δεν αγγίζει ούτε τους νέους, παρότι έχει σαν «δόλωμα» τον Σάκη Ρουβά. Το κοινό, πάντως, γεμίζει τις αίθουσες, με τις ελληνικές ταινίες. Η ελληνική ταινία τραβά ακόμη το ενδιαφέρον του κοινού, επειδή όλοι θέλουν να δουν την εγχώρια παραγωγή. Μέσα σε αυτή την παραγωγή εντάσσονται, από πέρυσι, και οι ψηφιακές παραγωγές, για το «digital wave» (ειδικό τμήμα του Φεστιβάλ).