(Του συνεργάτη μας Κώστα ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ).-

Το Φεστιβάλ, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είναι πολυδάπανο, με μόνους κερδισμένους τρεις - τέσσερις παράγοντες. Λες και η διοργάνωση γίνεται γι' αυτούς! Μέσα στο γενικό κλίμα «αυτισμού», κανείς δεν αναφέρεται στο παράλογο γεγονός το Φεστιβάλ να χρηματοδοτείται περισσότερο από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, την κυριότερη οικονομική πηγή της ελληνικής κινηματογραφίας, που φέτος έσπασε το ρεκόρ μείωσης της ετήσιας παραγωγής του. Παρήγαγε μόνο 9 ταινίες (συνολικά φέτος παρήχθησαν 16 ελληνικές ταινίες). Το 2000 γυρίστηκαν 26 ταινίες. Το 2001 29. Το 2002 30. Το 2003 34. Το 2004 25. Το 2005 23. Το 2006 21.

Το Φεστιβάλ, λοιπόν, συνεχίζεται χωρίς πραγματικές εκπλήξεις, αλλά με πραγματικά - και πιεστικά - προβλήματα. Λ.χ., με το πρόβλημα των απολυμένων συμβασιούχων, οι οποίοι διεκδικώντας «αξιοπρεπή εργασία» πέταξαν φεϊγβολάν μέσα στον «Ολύμπιον», στην τελετή έναρξης. Στη διαμαρτυρία τους κανένας δεν έδωσε «συνέχεια». Συνεντεύξεις Τύπου, δημόσιες σχέσεις, επίσημες δηλώσεις αδιάφορες, εκτός από μερικές ελπιδοφόρες εξαιρέσεις, όπως του Νεοϋορκέζου φωτογράφου Ουίλιαμ Κλάιν, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Παρίσι: «Δε θα μπορούσα να ζήσω στις ΗΠΑ», λέει ο Ουίλιαμ Κλάιν στην εφημερίδα του Φεστιβάλ. «Οι ΗΠΑ είναι αυτή τη στιγμή ο παγκόσμιος τρομοκράτης. Βομβαρδίζουν και σκοτώνουν χιλιάδες κόσμο στο Ιράκ και απειλούν να κάνουν το ίδιο και στο Ιράν... Αν οι ΗΠΑ είχαν κάνει κάτι παρόμοιο με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους θα περηφανεύονταν τώρα και επί χρόνια θα το θεωρούσαν ως το μεγαλύτερο στρατηγικό χτύπημα».

Δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε το μούδιασμα, την απουσία του θεσσαλονικιώτικου λαού από τις προβολές. Επίσης, δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε τη γενική «συνωμοσία» σιωπής, που επικρατεί, από την κορυφή ως τα νύχια του φεστιβάλ, για τον Ελληνα δημιουργό. Τον παραγκωνισμένο Ελληνα δημιουργό, ο οποίος αντιμετωπίζεται - και από το φεστιβάλ - σαν μακρινός και βαρετός συγγενής. Τον χρησιμοποιούν μόνον όταν έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτόν και μετά τον ...πετούν και τον ξεχνούν.