«Η νησίδα Λαζαρέτο στην Κέρκυρα έχει μακρά ιστορία, άμεσα συνδεδεμένη με τους αγώνες του λαού μας, του εργατικού και ταξικού λαϊκού κινήματος.

Το νησάκι αυτό, πέρα από το ότι λειτούργησε επί αιώνες ως λοιμοκαθαρτήριο - χώρος βασανισμένων από ασθένειες, αποτελεί και ένα από τα σύμβολα της σύγχρονης ταξικής πάλης της χώρας μας. Το 1943 δημιουργήθηκε στο νησί στρατόπεδο συγκέντρωσης από τους Ιταλούς, όπου εγκλείστηκαν εξόριστοι Κερκυραίοι, άλλοι Επτανήσιοι, Ηπειρώτες και 198 Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές που η δικτατορία του Μεταξά παρέδωσε στους κατακτητές. Ενώ κατά την περίοδο 1946-1954 αποτέλεσε τόπο εκτέλεσης άνω των εκατό και ίσως συνολικά διακοσίων κομμουνιστών και αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης, που στην πλειοψηφία τους ήταν νέα παιδιά, που αρνήθηκαν να αποκηρύξουν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, την πίστη τους στο δίκιο του λαού, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ και τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.

Για πολλά χρόνια η χρήση της νησίδας είχε παραχωρηθεί από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού και συνδεδεμένους με αυτόν φορείς στον δήμο Κέρκυρας, προκειμένου αυτή να αναδειχθεί ως Ιστορικός Τόπος. Σχεδιάζοντας ωστόσο μια ανάδειξη που αλλοίωνε την αλήθεια του παρελθόντος με το βλέμμα στραμμένο στο παρόν και στο μέλλον. Υποβιβάζοντας δηλαδή, αλλά και αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα του ως τόπου εκτελέσεων, σχεδιάζοντας μουσείο ιατρικής ιστορίας και ταξικής συμφιλίωσης. Ζητώντας δηλαδή τη συμφιλίωση αυτών που όπλιζαν τα ντουφέκια των στρατιωτών στο εκτελεστικό απόσπασμα και αυτών που έδιναν την ίδια τη ζωή τους, αρνούμενοι να υπογράψουν μία δήλωση μετάνοιας.

Ωστόσο, αν και το 1992 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε τον νόμο 4049/2012, το άρθρο 36 του οποίου προέβλεψε ονομαστικά τη μεταβίβαση της κυριότητας της νησίδας Λαζαρέτο στον δήμο Κέρκυρας, οι προσκείμενες στην κυβέρνηση ηγεσίες του δήμου Κεντρικής Κέρκυρας και της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων, καθώς και κρατικοί φορείς, που έχουν κληθεί με τοπικά δημοσιεύματα να αναγνωρίσουν/αποδεχθούν δημοσίως την κυριότητα του δήμου στη νησίδα Λαζαρέτο, σιωπούν, ενώ, σύμφωνα με τα ίδια δημοσιεύματα, ατύπως κυκλοφορούν σενάρια για επιθυμία ιδιωτικών φορέων να κατατμηθεί η νησίδα σε τμήμα που θα παραμείνει Ιστορικός Τόπος και σε τμήμα όπου θα μπορεί να αναπτυχθεί δήθεν ήπια επιχειρηματική αξιοποίηση.

Τέτοιες απαράδεκτες παρεμβάσεις δεν ταιριάζουν στο Λαζαρέτο. Η μετατροπή ενός χώρου ιστορικής μνήμης, ενός χώρου θυσίας σε τουριστική ατραξιόν είναι τουλάχιστον ιεροσυλία.

Ο λαός της Κέρκυρας είναι αποφασισμένος να πράξει ό,τι απαιτείται για τη διαφύλαξη της ιστορικής κληρονομιάς του και την κατάλληλη ανάδειξη του ιερού αυτού Ιστορικού Τόπου - Μνημείου των αγώνων του κερκυραϊκού, του επτανησιακού και ολόκληρου του ελληνικού λαού».

Με βάση τα παραπάνω οι βουλευτές του ΚΚΕ Νίκος Παπαναστάσης και Νίκος Καραθανασόπουλος, που υπογράφουν την Ερώτηση, ρωτούν τους αρμόδιους υπουργούς:

• Αν αναγνωρίζουν και συνομολογούν ή όχι την κυριότητα του διάδοχου δήμου Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων στη νησίδα Λαζαρέτο;
• Σε τι ενέργειες θα προβούν για να αποχαρακτηριστεί το Λαζαρέτο ως μνημείο «εθνικής συμφιλίωσης», που άλλωστε παραποιεί και την Ιστορία του τόπου, και να παραμείνει ο χαρακτηρισμός «ιστορικό μνημείο».
• Σε τι ενέργειες θα προβούν για να γίνουν οι απαραίτητες παρεμβάσεις συντήρησης, ανάδειξης αλλά και πρόσβασης στον χώρο.

Η Πρωτοβουλία Μουσικών του Δρόμου εκφράζει την έντονη διαμαρτυρία της για το απροειδοποίητο κόψιμο της επιδότησης Γενάρη - Φλεβάρη σε πολλούς από αυτούς.

Οπως εξηγεί η Πρωτοβουλία, οι μουσικοί του δρόμου παίζουν σε πλατείες και στους δημόσιους χώρους, άλλοι ως συμπλήρωμα εισοδήματος, άλλοι περιστασιακά, ταξιδεύοντας, άλλοι ως βασική απασχόληση για να βιοπορίζονται λόγω της αυξανόμενης ανεργίας και των δυσμενών συνθηκών εργασίας στον κλάδο, κι άλλοι από επιλογή, παίζοντας τη μουσική τους χωρίς μεσάζοντες για τον κόσμο που ακούει.

Η πρωτοβουλία εξηγεί ότι «μόλις το 2018, μετά από κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες, καταργήθηκε ο απαρχαιωμένος νόμος που ποινικοποιούσε το παίξιμο στο δρόμο ως "επαιτεία", αλλά ακόμα και μετά απ' αυτό συνεχίζονται οι παρενοχλήσεις από την αστυνομία με πρόσχημα τη χρήση ηχητικού εξοπλισμού και άλλες δικαιολογίες.

Μέσα στην πανδημία ήταν αδύνατο και για μας να συνεχίσουμε να ασκούμε το επάγγελμά μας. Από το Σεπτέμβρη μάς δόθηκε η δυνατότητα να καταχωρηθούμε στο μητρώο καλλιτεχνών μαζί με όλους τους άλλους συναδέλφους καλλιτέχνες, και συγκεκριμένα στην κατηγορία "Μουσικοί στο Δρόμο", και να ενταχθούμε έτσι στα μέτρα στήριξης επαγγελματιών της τέχνης και του πολιτισμού».

Ωστόσο, εντελώς απροειδοποίητα όταν δόθηκαν τα επιδόματα Γενάρη - Φλεβάρη, πολλοί μουσικοί αυτής της κατηγορίας διαπίστωσαν ότι δεν τους καταβλήθηκαν τα χρήματα, ενώ η προφορική ενημέρωση από πλευράς των υπουργείων ήταν ότι γίνεται διασταύρωση στοιχείων με τον ΕΦΚΑ.

«Οι αιτήσεις μας έγιναν δεκτές από το σύστημα και είναι έγκυρες όπως ορίζεται από τη σχετική ΚΥΑ. Ο αποκλεισμός μας αυτός είναι άδικος και παράνομος και μας στερεί το δικαίωμα στην επιβίωση. Διεκδικούμε την άμεση καταβολή της αποζημίωσης ειδικού σκοπού για όσους μουσικούς στο δρόμο δεν την έχουν λάβει», τονίζει η Πρωτοβουλία διεκδικώντας σεβασμό και αναγνώριση.

Συνεχίζεται η συζήτηση γύρω από τη λογοκρισία στην ΕΡΤ, μετά την απαράδεκτη Ερώτηση που κατέθεσαν την προηγούμενη βδομάδα οι βουλευτές της ΝΔ Θ. Πλεύρης και Δ. Μαρκόπουλος, ζητώντας έλεγχο για το περιεχόμενο εκπομπής όπου ακούστηκε το τραγούδι του Σπύρου Γραμμένου «Μαμά, μπαμπά, είμαι κουκουλοφόρος».

Οι βουλευτές ζήτησαν ουσιαστικά τη λογοκρισία του τραγουδιού και της εκπομπής, πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι του νόμου της κυβέρνησης για τη λογοκρισία στην Τέχνη και στο διαδίκτυο, προκαλώντας τις εύλογες αντιδράσεις μουσικών και άλλων ανθρώπων του Πολιτισμού, αλλά και της ΕΣΗΕΑ, δεδομένου μάλιστα και ότι η διοίκηση της ΕΡΤ κάλεσε για «εξηγήσεις» την αρχισυντάκτρια της εκπομπής. Στα παραπάνω προστέθηκε πριν από δύο μέρες δημόσια ανάρτηση της δημοσιογράφου της ΕΡΤ Μάχης Νικολάρα για «κοψίματα» διαφόρων ρεπορτάζ και εκπομπών, δίνοντας συνέχεια στη σχετική συζήτηση, η οποία σε αντίθεση με όσα λέγονται «εκ του πονηρού» δεν αφορά το αν αρέσει ή όχι, ή αν συμφωνεί κανείς με το τραγούδι, που επιδιώκει να κινηθεί στα όρια της σάτιρας και του «χαβαλέ».

Αντίθετα, αφορά την προσπάθεια λογοκρισίας και καθιστά για άλλη μια φορά άκρως επίκαιρες τις αντιδράσεις δεκάδων σωματείων και φορέων, τις χιλιάδες υπογραφές που συγκεντρώθηκαν το προηγούμενο διάστημα ενάντια στον «τρομονόμο στην Τέχνη», στην Οδηγία της ΕΕ που ενσωμάτωσε η κυβέρνηση, αναδεικνύοντας τους επικίνδυνους δρόμους που ανοίγονται.