Γρηγοριάδης Κώστας

Τι καλύτερο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Και με δεδομένη την πλήρη κατανόηση (υποταγή) κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης που άναψαν το πράσινο φως, οι υπερατλαντικοί Ράμπο θα κόβουν βόλτες όπου κρίνουν σκόπιμο, θα υπερίπτανται στους αιθέρες της Ελλάδας και θα κυματίζουν την αστερόεσσα στο Αιγαίο. Μάλιστα, με το γνωστό θράσος που τους διακρίνει δήλωσαν ότι τη λυπητερή θα τη βγάλουν μετά το πέρας των αγώνων! Μιλάμε για το ποσό που δε συμπεριλαμβάνεται στα ήδη αστρονομικά νούμερα, που θα πάρουν οι «εταιρίες ασφαλείας» των ΗΠΑ, της Αγγλίας και του Ισραήλ. Αν υπάρχει κι άλλος προμηθευτής επί της «ασφαλείας» δεν το γνωρίζουμε, αλλά είμαστε πρόθυμοι να επανορθώσουμε αν λάβουμε τα απαραίτητα στοιχεία.

Ετσι, θεωρητικά, μια γιορτή θα μετατραπεί τουλάχιστον σαν μια άσκηση - όχι επί χάρτου - αλλά με πραγματικές συνθήκες. Εκατοντάδες χιλιάδες φίλαθλοι, πολλοί επίσημοι, όλα τα ΜΜΕ του κόσμου, η αφρόκρεμα των αθλητών, οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών (ας μην ξεχνάμε ότι αυτοί διοργανώνουν τους αγώνες, αυτοί διαφημίζουν τα προϊόντα τους κ.ο.κ.) θα αποτελέσουν την πρώτη δοκιμαστική ύλη. Τα ατομικά δικαιώματα κουτσουρεμένα, για να μην πούμε στο ψυγείο, επί μήνες και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας σε καθεστώς επιτήρησης, με μέγα επιδιαιτητή το αμερικανικό Πεντάγωνο. Πόσο γελοίο ακουγόταν και ακούγεται το σλόγκαν περί «Ολυμπιακής Εκεχειρίας», της επιστροφής των Αγώνων στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και ακόμα γελοιότεροι οι φορείς (ο λαός τούς αποκαλεί καθεστωτικά παπαγαλάκια) που τις διαλαλούν.

Ομως, εκτός από τη γελοιότητα που έτσι κι αλλιώς είναι το χαρακτηριστικό τους, είναι η ευκολία με την οποία εκτοξεύουν απόψεις του τύπου «τι να γίνει, για λίγο διάστημα ας ανασταλούν κάποια δικαιώματα». Απόψεις που εκτός από κυνικές είναι και άκρως επικίνδυνες. Αν τις αποδεχτούμε, ο Μεγάλος Αδελφός θα βρίσκεται μόνιμα - με παντοειδείς αιτιάσεις - εντός της χώρας με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Και μάλιστα «νομιμοποιούμενος» από μας τους ίδιους. Το Σύνταγμα θα φαντάζει απλό κουρελόχαρτο προς πάσαν χρήση (και κατάχρηση). Και με δεδομένο τον καθεστωτικό χαρακτήρα των ΜΜΕ, τα οποία διατεταγμένα παρουσιάζουν το άσπρο - μαύρο και συνεχίζουν το θεάρεστο έργο της πλύσης εγκεφάλου, κάνοντας να ωχριούν μπροστά τους οι προπαγανδιστές των ναζί, το τοπία γίνεται ακόμα πιο γκρίζο.

Ακόμα και για εθελοντές χαφιέδες ακούσαμε θυμίζοντάς μας το «1984» του Οργουελ, όπου ακόμα και μικρά παιδιά κατέδιδαν τους γονείς τους, όταν αντιλαμβάνονταν ότι οι συμπεριφορές τους παρεξέκλιναν του «κανονικού». Το χρώμα ενοχοποιείται όπως και κάθε τι διαφορετικό. Η «άλλη άποψη» βαφτίζεται ως αντεθνική (στην καλύτερη περίπτωση) και συχνότερα ως επικίνδυνη. Η κυκλοφορία σε πολλούς δρόμους θα απαγορευτεί, οι έλεγχοι από προληπτικοί θα γίνουν καθολικοί και υποχρεωτικοί. Ενα πολεμικό κλίμα θα παγιωθεί με επαυξημένο το ρόλο των κατασταλτικών μηχανισμών και των εισαγγελέων που θα τους συνδράμουν. Αυτό είναι το γκρίζο σενάριο. Υπάρχει, όμως, και το αισιόδοξο. Μπορούμε να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους. Και προς την κατεύθυνση αυτή είναι προσανατολισμένη η πλειοψηφία της κοινωνίας. Το δίλημμα ασφάλεια ή ελευθερία είναι πλαστό.

Τα έργα και οι μέρες της πάλαι πότε ΠΑΣΟΚικής ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ είναι γνωστά και αφορούν το σύνολο των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Ο,τι ακούμπησαν το έκαναν μπάχαλο. Το μοναδικό τους μέλημα, το οποίο διεκπεραίωσαν με μεγάλη επιτυχία - ήταν η αύξηση του τζίρου των ιδιωτικών σχολείων και των φροντιστηρίων (εκτός από το μοίρασμα των κοινοτικών κονδυλίων στους πάσης φύσεως κολλητούς), με τη συστηματική υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης και την αύξηση των εξεταζόμενων μαθημάτων για την πολυπόθητη εισαγωγή στα πανεπιστήμια, με τη γνωστή και δοκιμασμένη πατέντα των εξετάσεων και στη Β΄ Λυκείου (τις εξετάσεις στην Α΄ Λυκείου δεν τις πρόκαναν).

Μια υπόθεση που πέρασε στα ψιλά, επειδή συνέπεσε με τις απεργιακές κινητοποιήσεις των πανεπιστημιακών δασκάλων, αφορούσε άλλο ένα μεθοδευμένο σχέδιο καπελώματος της πολύπαθης Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης (ΠΕ). Πέντε πανεπιστημιακοί από τα ιδρύματα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, των Ιωαννίνων, της Θεσσαλίας και του Αιγαίου υπέγραψαν διαμαρτυρία (καταγγελία) για τον τρόπο που η ηγεσία της οδού Μητροπόλεως θέλησε να βγάλει εκτός των πανεπιστημίων τις διαδικασίες διαμόρφωσης της εκπαιδευτικής πολιτικής στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση και την αποκλειστική εκχώρησή της στα ΚΠΕ (Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης). Μια παγκόσμια πρωτοτυπία, στ' αλήθεια. Δημιουργώντας, «κλειστά συστήματα» ειδικά σ' ένα πεδίο όπου πρεσβεύει ακριβώς το αντίθετο!

Εάν οι εγκέφαλοι (sic) του ΥΠΕΠΘ έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τις βασικές διακηρύξεις που αφορούν την ΠΕ θα έβλεπαν ότι λειτούργησαν σαν ακτήμονες τσιφλικάδες. Ο απόλυτος έλεγχος, που επιθυμούσε ο τότε υπουργός (νομίζοντας ότι θα έχει την καρέκλα του στο διηνεκές) είναι ερμηνεύσιμος, αλλά κάθε άλλο παρά αποδεκτός. Η ΠΕ στηρίχτηκε και στηρίζεται στο μεράκι των εκπαιδευτικών, στην ελευθέρια της επιλογής των θεμάτων που προσεγγίζουν και τη σύνθεση των ομάδων που σχηματίζουν, όπως και τη μεθοδολογία που θα ακολουθήσουν και όχι στην κενότητα (και την επικινδυνότητα) της πολιτικής του τ. μαγαζιού του. Και ναι μεν αυτό το μοντέλο μπορεί να παρουσιάζει δυσλειτουργίες, αλλά σίγουρα δεν καθοδηγεί δασκάλους και μαθητές στις ατραπούς των επιθυμιών του συστήματος.

Από την άλλη πλευρά, η πηγή της έρευνας, της εφαρμογής καινούριων διδακτικών μοντέλων και παιδαγωγικών θεωριών, όπως και η παρακολούθηση των εξελίξεων στο χώρο της εκπαίδευσης έχει ως φυσικό χώρο το πανεπιστήμιο. Το εάν αυτά λειτουργούν ορθά ή όχι αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Σίγουρο είναι ότι δεν μπορούν να υποκατασταθούν από τα ΚΠΕ. Να συλλειτουργήσουν επιβάλλεται. Να αλληλοτροφοδοτούνται, βεβαίως. Αλλά οι χομεϊνικές απόψεις του στιλ «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», του κατά τ' άλλα εκσυγχρονιστή (και τώρα συμμετοχικού τ. υπουργού), επειδή έτσι «μας βολεύει», στο χώρο της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα της ΠΕ λειτουργούν σαν νάρκη στο μοναδικό ίσως ζωντανό κύτταρο της εκπαίδευσης.