Τα έργα και οι μέρες της πάλαι πότε ΠΑΣΟΚικής ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ είναι γνωστά και αφορούν το σύνολο των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Ο,τι ακούμπησαν το έκαναν μπάχαλο. Το μοναδικό τους μέλημα, το οποίο διεκπεραίωσαν με μεγάλη επιτυχία - ήταν η αύξηση του τζίρου των ιδιωτικών σχολείων και των φροντιστηρίων (εκτός από το μοίρασμα των κοινοτικών κονδυλίων στους πάσης φύσεως κολλητούς), με τη συστηματική υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης και την αύξηση των εξεταζόμενων μαθημάτων για την πολυπόθητη εισαγωγή στα πανεπιστήμια, με τη γνωστή και δοκιμασμένη πατέντα των εξετάσεων και στη Β΄ Λυκείου (τις εξετάσεις στην Α΄ Λυκείου δεν τις πρόκαναν).

Μια υπόθεση που πέρασε στα ψιλά, επειδή συνέπεσε με τις απεργιακές κινητοποιήσεις των πανεπιστημιακών δασκάλων, αφορούσε άλλο ένα μεθοδευμένο σχέδιο καπελώματος της πολύπαθης Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης (ΠΕ). Πέντε πανεπιστημιακοί από τα ιδρύματα της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, των Ιωαννίνων, της Θεσσαλίας και του Αιγαίου υπέγραψαν διαμαρτυρία (καταγγελία) για τον τρόπο που η ηγεσία της οδού Μητροπόλεως θέλησε να βγάλει εκτός των πανεπιστημίων τις διαδικασίες διαμόρφωσης της εκπαιδευτικής πολιτικής στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση και την αποκλειστική εκχώρησή της στα ΚΠΕ (Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης). Μια παγκόσμια πρωτοτυπία, στ' αλήθεια. Δημιουργώντας, «κλειστά συστήματα» ειδικά σ' ένα πεδίο όπου πρεσβεύει ακριβώς το αντίθετο!

Εάν οι εγκέφαλοι (sic) του ΥΠΕΠΘ έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τις βασικές διακηρύξεις που αφορούν την ΠΕ θα έβλεπαν ότι λειτούργησαν σαν ακτήμονες τσιφλικάδες. Ο απόλυτος έλεγχος, που επιθυμούσε ο τότε υπουργός (νομίζοντας ότι θα έχει την καρέκλα του στο διηνεκές) είναι ερμηνεύσιμος, αλλά κάθε άλλο παρά αποδεκτός. Η ΠΕ στηρίχτηκε και στηρίζεται στο μεράκι των εκπαιδευτικών, στην ελευθέρια της επιλογής των θεμάτων που προσεγγίζουν και τη σύνθεση των ομάδων που σχηματίζουν, όπως και τη μεθοδολογία που θα ακολουθήσουν και όχι στην κενότητα (και την επικινδυνότητα) της πολιτικής του τ. μαγαζιού του. Και ναι μεν αυτό το μοντέλο μπορεί να παρουσιάζει δυσλειτουργίες, αλλά σίγουρα δεν καθοδηγεί δασκάλους και μαθητές στις ατραπούς των επιθυμιών του συστήματος.

Από την άλλη πλευρά, η πηγή της έρευνας, της εφαρμογής καινούριων διδακτικών μοντέλων και παιδαγωγικών θεωριών, όπως και η παρακολούθηση των εξελίξεων στο χώρο της εκπαίδευσης έχει ως φυσικό χώρο το πανεπιστήμιο. Το εάν αυτά λειτουργούν ορθά ή όχι αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Σίγουρο είναι ότι δεν μπορούν να υποκατασταθούν από τα ΚΠΕ. Να συλλειτουργήσουν επιβάλλεται. Να αλληλοτροφοδοτούνται, βεβαίως. Αλλά οι χομεϊνικές απόψεις του στιλ «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», του κατά τ' άλλα εκσυγχρονιστή (και τώρα συμμετοχικού τ. υπουργού), επειδή έτσι «μας βολεύει», στο χώρο της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα της ΠΕ λειτουργούν σαν νάρκη στο μοναδικό ίσως ζωντανό κύτταρο της εκπαίδευσης.