Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,

πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,

*

Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω

και δε σαλεύεις, δε γρικάς τα που πικρά σου λέω (...).

*

Μαλλιά σγουρά που πάνω τους τα δάχτυλα περνούσα

τις νύχτες που κοιμόσουνα και πλάι σου ξαγρυπνούσα,

*

Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο και κοντυλογραμμένο,

- καμάρα που το βλέμμα μου κούρνιαζε αναπαμένο, (...)

*

Γιε μου, ποια Μοίρα στο 'γραφε και ποια μου το 'χε γράψει

τέτοιον καημό, τέτοια φωτιά στα στήθια μου ν' ανάψει. (...)

*

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,

Ανοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω (...)

*

Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκιά, ζεστή κι αντρίκεια

τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια.

*

και μού λεες, γιε, πως όλ' αυτά τα ωραία θα 'ναι δικά μας,

και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας. (...)

*

Πού πέταξε τ' αγόρι μου; πού πήγε; πού μ' αφήνει.

Χωρίς πουλάκι στο κλουβί, χωρίς νεράκι η κρήνη. (...)

*

Ω Παναγιά μου αν ήσουνα, καθώς εγώ, μητέρα,

βοήθεια στο γιο μου θα 'στελνες τον Αγγελο από πέρα. (...)

*

Τι έκανες γιε μου, εσύ κακό; Για τους δικούς σου κόπους

την πλερωμή σου ζήτησες απ' άδικους ανθρώπους.

*

Λίγο ψωμάκι ζήτησες και σου 'δωκαν μαχαίρι,

τον ίδρωτά σου ζήτησες και σου 'κοψαν το χέρι. (...)

*

Βασίλεψες αστέρι μου και βούλιαξεν ο κόσμος,

έσβησε ο ήλιος, μάδησε και του σπιτιού μου ο δυόσμος. (...)

*

Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει

κ' εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει.

*

Και, δες, μ' ανασηκώσανε, χιλιάδες γιους ξανοίγω (...)

*

Που 'σαι, καλέ μου, να χαρείς και να σταθείς κοντά μου,

Ακου, τα λόγια σου λαλώ και πλάτυνε η καρδιά μου (...)

*

Εσμιξε η μπλούζα το χακί, φαντάρος τον εργάτη

κι αστράφτουν όλοι μια καρδιά - βουλή, σφυγμός και μάτι.

*

Ω, τι όμορφα σαν σμίγουνε, σαν αγαπιούνται οι ανθρώποι!

φεγγοβολάνε οι ουρανοί, μοσκοβολάνε οι τόποι. (...)

*

Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι,

Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε. (...)

*

Γιε μου, στ' αδέλφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,

σου πήρα το ντουφέκι σου, κοιμήσου, εσύ πουλί μου.

*

(Γιάννης Ρίτσος, «Επιτάφιος»)

«Ας δώσουμε λίγη προσοχή σ' εκείνο το εδάφιο όπου λέει ο Ιησούς: "Εκείνους που θα πιστέψουν, θα τους ακολουθούν τα εξής σημάδια: Θα ακουμπούν τα χέρια τους πάνω σε αρρώστους και κείνοι θα βρίσκουν την υγεία τους, εκείνοι που θα πιστέψουν, αν τύχει και πιουν θανατηφόρο δηλητήριο, δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα" (Μαρκ. 16.18).

Θα πρέπει, το λιγότερο, οι εκλεκτοί ιερείς τους, και μάλιστα όσοι έχουν βλέψεις να γίνουν επίσκοποι, δηλαδή προκαθήμενοι της Εκκλησίας, να χρησιμοποιήσουν αυτήν τη μέθοδο για να κριθούν: Να πάρουν το θανατηφόρο δηλητήριο, ώστε αυτός που δε θα πάθει τίποτα να προκριθεί. Αν δεν έχουν το θάρρος να αποδεχτούν τον τρόπο αυτό, ομολογούν ότι δεν πιστεύουν τα λόγια του Ιησού. Γιατί αν είναι μέρος της χριστιανικής πίστης το ότι μπορεί ένας άνθρωπος να κατανικά το δηλητήριο ή τους πόνους ενός αρρώστου, τότε ο πιστός που δεν μπορεί να κάνει τέτοια πράγματα, είτε δεν είναι γνήσιος πιστός, είτε είναι μεν γνήσιος πιστός, αλλά αυτό στο οποίο πιστεύει δε στέκει καλά (...).

*

Αξίζει να μνημονεύσουμε εκείνο που είπε ο Ματθαίος (...): "Και θα κηρυχτεί", είπε, "το ευαγγέλιο της βασιλείας σ' ολόκληρο τον κόσμο, και τότε θα έρθει το τέλος" (Ματθ. 24.14). Να όμως, που το ευαγγέλιο έχει ακουστεί ως και στο τελευταίο σοκάκι της οικουμένης, και οι πάντες, στα πέρατα του κόσμου έχουν λάβει γνώση, όμως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, ούτε και θα έρθει ποτέ (...).

*

Ας μιλήσουμε πάλι για την ανάσταση των νεκρών. Για ποιο λόγο να κάνει τέτοιο πράγμα ο θεός; (...) Ας σκεφτούμε και πόσο παραλογισμό κρύβει ετούτη η υπόθεση: Να αναστήσει τα σαπισμένα και κατεστραμμένα κορμιά των ανθρώπων (...) Μα, ακόμα κι αν του ήταν εύκολο να τα αναστήσει ευπρεπισμένα, θα ήταν αδύνατο να χωρέσει η γη αναστημένους όλους όσους έχουν πεθάνει από καταβολής κόσμου».

*

(Πορφύριος Κατά Χριστιανών, εκδόσεις Θύραθεν, σελ. 75 - 137)

Δηλαδή, ο υπουργός Υγείας κ. Ν. Κακλαμάνης, που, κληθείς (στον «Αλφα») να σχολιάσει τις δηλώσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, μνημόνευσε κάποιες παλιότερες δηλώσεις του μακαρίτη Ευάγγελου Γιαννόπουλου για τους προκατόχους του κ. Γκαργκάνα, τους οποίους ο μακαρίτης αποκαλούσε «τενεκέδες ξεγάνωτους», τι να εννοούσε; Οτι ο κ. Γκαργκάνας είναι «τενεκές ξεγάνωτος»;

Και επιπλέον: Πώς αισθάνονται εκεί στην κυβέρνηση, που ένας τέτοιος «τενεκές ξεγάνωτος» (αν ερμηνεύουμε σωστά τον κ. Κακλαμάνη) επιδαψίλευσε τέτοιες τιμές και τέτοιους ύμνους για τα οικονομικά και φοροληστρικά μέτρα της ΝΔ;..

Το ότι το γραφείο Τύπου του υπουργείου Δημόσιας Τάξης επέλεξε να μοιράσει ως πασχαλιάτικο δώρο στους αστυνομικούς συντάκτες ένα CD με δημοτικά τραγούδια, στο οποίο περιέχεται και το τραγούδι «Κώστα τα χιόνια λιώσανε», και επέλεξε να το μοιράσει χτες, τη στιγμή που ο πρωθυπουργός είχε ολοκληρώσει την επίσκεψή του στη ΓΑΔΑ, θα είναι προφανώς τυχαίο.

Το τυχαίον του πράγματος το επιβεβαιώνει, άλλωστε, και το γεγονός ότι στο CD, εκτός του «Κώστα τα χιόνια λιώσανε», περιέχεται και το έτερο δημοτικό άσμα «Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί»...