Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,

πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,

*

Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω

και δε σαλεύεις, δε γρικάς τα που πικρά σου λέω (...).

*

Μαλλιά σγουρά που πάνω τους τα δάχτυλα περνούσα

τις νύχτες που κοιμόσουνα και πλάι σου ξαγρυπνούσα,

*

Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο και κοντυλογραμμένο,

- καμάρα που το βλέμμα μου κούρνιαζε αναπαμένο, (...)

*

Γιε μου, ποια Μοίρα στο 'γραφε και ποια μου το 'χε γράψει

τέτοιον καημό, τέτοια φωτιά στα στήθια μου ν' ανάψει. (...)

*

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,

Ανοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω (...)

*

Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκιά, ζεστή κι αντρίκεια

τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια.

*

και μού λεες, γιε, πως όλ' αυτά τα ωραία θα 'ναι δικά μας,

και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας. (...)

*

Πού πέταξε τ' αγόρι μου; πού πήγε; πού μ' αφήνει.

Χωρίς πουλάκι στο κλουβί, χωρίς νεράκι η κρήνη. (...)

*

Ω Παναγιά μου αν ήσουνα, καθώς εγώ, μητέρα,

βοήθεια στο γιο μου θα 'στελνες τον Αγγελο από πέρα. (...)

*

Τι έκανες γιε μου, εσύ κακό; Για τους δικούς σου κόπους

την πλερωμή σου ζήτησες απ' άδικους ανθρώπους.

*

Λίγο ψωμάκι ζήτησες και σου 'δωκαν μαχαίρι,

τον ίδρωτά σου ζήτησες και σου 'κοψαν το χέρι. (...)

*

Βασίλεψες αστέρι μου και βούλιαξεν ο κόσμος,

έσβησε ο ήλιος, μάδησε και του σπιτιού μου ο δυόσμος. (...)

*

Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει

κ' εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει.

*

Και, δες, μ' ανασηκώσανε, χιλιάδες γιους ξανοίγω (...)

*

Που 'σαι, καλέ μου, να χαρείς και να σταθείς κοντά μου,

Ακου, τα λόγια σου λαλώ και πλάτυνε η καρδιά μου (...)

*

Εσμιξε η μπλούζα το χακί, φαντάρος τον εργάτη

κι αστράφτουν όλοι μια καρδιά - βουλή, σφυγμός και μάτι.

*

Ω, τι όμορφα σαν σμίγουνε, σαν αγαπιούνται οι ανθρώποι!

φεγγοβολάνε οι ουρανοί, μοσκοβολάνε οι τόποι. (...)

*

Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι,

Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε. (...)

*

Γιε μου, στ' αδέλφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,

σου πήρα το ντουφέκι σου, κοιμήσου, εσύ πουλί μου.

*

(Γιάννης Ρίτσος, «Επιτάφιος»)