Ερώτηση του ΚΚΕ για την «τύχη» των αρχαιολογικών ευρημάτων στο σταθμό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη
Την ανάκληση της απόφασης για μεταφορά των σπουδαίων αρχαιολογικών ευρημάτων, που αποκαλύφθηκαν στις σωστικές ανασκαφές για τη διάνοιξη του σταθμού «Βενιζέλος» του μετρό Θεσσαλονίκης και την επιτόπια ανάδειξή τους, ζητούν με Ερώτησή τους προς τον υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού οι βουλευτές του ΚΚΕ, Θεοδόσης Κωνσταντινίδης και Ελένη Γερασιμίδου.
Οι βουλευτές αναφέρουν τα αποτελέσματα της ανασκαφής που «έφερε στο φως με εντυπωσιακή πληρότητα την "καρδιά" της κοσμικής πόλης των βυζαντινών χρόνων: τμήμα μήκους 76 μ. του κεντρικού πλακόστρωτου δρόμου (decumanus) σε πολύ καλή κατάσταση διατήρησης, κτιριακά λείψανα της πόλης από τον 6ο έως και τον 9ο αιώνα μ.Χ., αλλά και μεγάλα δημόσια οικοδομήματα του 7ου αιώνα, φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο για τον βυζαντινό κόσμο».
«Πρόκειται, σύμφωνα και με τη γνώμη του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, για μια πραγματική "εικονογράφηση" της διαχρονικής πολεοδομικής εξέλιξης της Θεσσαλονίκης, μια μοναδική περίπτωση όπου διαδοχικές ιστορικές φάσεις της πόλης, το παρελθόν και το παρόν της, μπορούν να ιδωθούν ως ένα σύνολο. Η πλακόστρωτη λεωφόρος και η διασταύρωσή της με την αρχαιότερη χάραξη της σημερινής οδού Βενιζέλου, που κατέληγε στο λιμάνι, καθώς και τα κατάλοιπα των όμορων στους αρχαίους αυτούς δρόμους οικοδομημάτων αποτελούν ένα σύνολο που, με βάση τις διεθνείς συμβάσεις προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, είναι "αμετακίνητο" και γι' αυτό το λόγο είναι αναγκαίο να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια για να αναδειχθεί κατά χώραν».
Ομως, «το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο γνωμοδότησε υπέρ της απόσπασης και της μεταφοράς των αρχαιοτήτων στο στρατόπεδο Παύλου Μελά της δυτικής Θεσσαλονίκης, συναινώντας στην εισήγηση των τεχνικών της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ. Ο δε Αναπληρωτής Υπουργός, στη συνέχεια, προχώρησε στην υπογραφή σχετικής Υπουργικής Απόφασης, με την οποία η δυνατότητα της πόλης της Θεσσαλονίκης να κερδίσει ένα μοναδικό αρχαιολογικό χώρο μέσα σε έναν υπόγειο σταθμό, θα χαθεί οριστικά».
Οι βουλευτές προθέτουν ότι «οι αρχαιότητες της Θεσσαλονίκης έχουν ήδη πληρώσει υπέρογκο τίμημα μέχρι σήμερα: όλη σχεδόν η εντός των τειχών πόλη ανοικοδομήθηκε μεταπολεμικά, χωρίς να πραγματοποιηθεί ανασκαφική έρευνα στα οικόπεδα των ιδιωτών, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αυτή η πρακτική των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών είχε ως αποτέλεσμα να αφανιστούν τα κατάλοιπα αλλά και η ιστορική γνώση για τη σημαντικότερη, μετά την Κωνσταντινούπολη, πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ακόμη όμως και κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών που η Αρχαιολογική Υπηρεσία διεξάγει με συνέπεια σωστικές ανασκαφές, οι αρχαιότητες καλύπτονται κάτω από τις νέες οικοδομές, καθώς η πολιτεία δεν προχωρά σε απαλλοτριώσεις και αναδείξεις των ευρημάτων των ανασκαφών. Λόγω αυτής της βαριάς προϊστορίας, το αποκαλυφθέν τμήμα του πολεοδομικού ιστού της Θεσσαλονίκης αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία».
Ζητούν, τέλος, την ανάκληση της μεταφοράς, τη διατήρηση των ευρημάτων «κατά χώραν» ως επισκέψιμου αρχαιολογικού χώρου και να συνεχιστεί η αρχαιολογική έρευνα στο σταθμό.
Τέσσερα χρόνια απουσίας της Αλέκας Παΐζη
Eurokinissi |
Η υπεροχή της σαν ηθοποιού αδιαμφισβήτητη. Το να μπορεί να «μιλά» μέσα από τους ρόλους της για τη χαρά και το φως, τα «θαύματα» του κόσμου, τον πόνο και το τραγικό, και ταυτόχρονα να διεισδύει μέσα μέσα στις μύχιες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής και να αποκρυσταλλώνει τα τραγικά της υπάρχοντα, αυτό δε σημαίνει απλώς διεισδυτική ικανότητα και ταλέντο, αλλά πνευματική αγρύπνια και γνήσια ανθρωπιά.
Η ακριβή μας συντρόφισσα με τους αγώνες, τη ζωή και την τέχνη της εποίησε Ηθος, κρατώντας πάντα τη δίψα της δημιουργίας, με γνώση και πίστη στον απελευθερωτικό ρόλο της Τέχνης, του Πολιτισμού, στο πλαίσιο μιας ηθικής που ενδιαφέρεται για το κοινό καλό και την εξύψωση και ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Αλύγιστη, γοητευτική, ακέραιη, συνεπής, παρούσα σ' όλους τους αγώνες, ταλαντούχα και ευαίσθητη, κατακτούσε τις καρδιές όλων. Η τόσο καθαρή ανάγκη της για αγάπη, δικαιοσύνη και ειρήνη που συνόδευε τη ζωή και το έργο της είναι βαθιά ταυτισμένη με την ίδια τη φύση του ποθητού. Μας λείπει!
Πρόκειται για την πρώτη παράσταση της νεοσύστατης ομάδας «ΠΥΡ». Μετάφραση: Λεωνίδας Καρατζάς. Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη. Σκηνικά - κοστούμια: Αννα Φιοντόροβα. Μουσική: Κωστής Κριτσωτάκης. Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος. Παίζουν: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Αμαλία Καβάλη, Δέσποινα Κούρτη, Αργύρης Ξάφης, Γιώργος Παπαγεωργίου.
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με ανακοίνωσή του, επισημαίνει την κατεπείγουσα ανάγκη να γίνει σύσκεψη των εταίρων της Μονής Λαζαριστών για να επαναπροσδιοριστούν οι όροι συμμετοχής τους.
Το ρεπερτόριο του ΚΘΒΕ για τη Μονή Λαζαριστών είναι έτοιμο και αφορά στα εξής έργα: «Ο Χριστός πάσχων»: μεσαιωνικό λειτουργικό δράμα. «Mistero Buffo» του Βλ. Μαγιακόφσκι, μια συνεργασία που αφορά στη Συλλογή Κωστάκη και στη Ρωσική Πρωτοπορία. Παραστάσεις της δράσης «Κοινωνικό θεατροπωλείο», για τη στήριξη ιδρυμάτων που φιλοξενούν παιδιά. Χώρος δράσης: Παραχώρηση του μικρού θεάτρου της Μονής Λαζαριστών για να δοθεί βήμα στις νεανικές ομάδες της πόλης.
«Το ΚΘΒΕ ουδέποτε εγκατέλειψε τη Μονή Λαζαριστών. Με την αναστολή του καλλιτεχνικού του έργου απαίτησε το αυτονόητο που ζητά σύσσωμη η ελληνική κοινωνία: διαύγεια, διαφάνεια και συγκροτημένη πολιτική στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος. Καλούμε τους αρμόδιους να ανταποκριθούν άμεσα στο αίτημα του Κρατικού Θεάτρου για την ανάπτυξη της Μονής Λαζαριστών, των δυτικών συνοικιών και για την προστασία θέσεων εργασίας ηθοποιών και τεχνικών του θεάτρου μας».
Το 5ο Φεστιβάλ Μαθητικών Συγκροτημάτων της Αθήνας (Athens School Festival) που διοργανώνει ο Δήμος ξεκινά στις 9/2 στο Πολιτιστικό Κέντρο Γκράβας (Ταϋγέτου 60). Την αυλαία ανοίγουν συγκροτήματα από το 14ο Γεν. Λύκειο Αθηνών, το Πειραματικό Λύκειο Πανεπιστημίου Αθηνών, το ΕΠΑΛ Αναβρύτων, το 21ο Γεν. Λύκειο Αθηνών, το Αρσάκειο, το 7ο Γεν. Λύκειο Αθηνών, το 41ο Γυμνάσιο Αθηνών και το 14ο Γεν. Λύκειο Αθηνών. Είσοδος ελεύθερη.
Το Μέγαρο Μουσικής, παρουσιάζει σήμερα (9 μ.μ.) μαγνητοσκοπημένη την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου του Λονδίνου, με τη μουσική κωμωδία «Ο δικαστής», του Αρθουρ Ουίνγκ Πινέρο (1855 - 1934).
Τέλη του 19ου αιώνα. Μια 37χρονη χήρα παντρεύεται ένα δικαστή. Κρύβει τα χρόνια της (και του τάχα 14χρονου γιου της), πίνει, καπνίζει, χαρτοπαίζει, σμίγει με γυναίκες σε ξενοδοχεία. Ενα βράδυ σύζυγος και γιος βλέπουν τη μητέρα και τη θεία του σε ξενοδοχείο. Η αστυνομία συλλαμβάνει τις δύο γυναίκες. Κι ο δικαστής την άλλη μέρα πρέπει να δικάσει... τη γυναίκα του και την αδελφή της.