Η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου, η συντρόφισσα της καρδιάς μας, η Αλέκα Παΐζη, που έδινε δύναμη με τη δύναμη της ψυχής της, στο μέγεθος της οποίας υποκλίθηκαν όλοι όσοι τη γνώρισαν, λείπει τέσσερα χρόνια από κοντά μας. Στις 4 Φεβρουαρίου 2009 «έφυγε» για το μακρινό ταξίδι, έχοντας διανύσει μια ζωή πλούσια σε αγώνες, εμπειρίες, προσφορά και δημιουργία, κατακτώντας επάξια μιαν εξέχουσα θέση στη χορεία των σπουδαίων, των «δεμένων» με τους απελευθερωτικούς αγώνες του λαού μας στην Κατοχή, στον Εμφύλιο και στην επτάχρονη δικτατορία, των ανυποχώρητων και αταλάντευτων κομμουνιστών καλλιτεχνών. Το ΚΚΕ, η ΕΑΜική Αντίσταση, το ελληνικό θέατρο και οι αγωνιζόμενοι έχασαν μια σημαντική συνοδοιπόρο.

Η υπεροχή της σαν ηθοποιού αδιαμφισβήτητη. Το να μπορεί να «μιλά» μέσα από τους ρόλους της για τη χαρά και το φως, τα «θαύματα» του κόσμου, τον πόνο και το τραγικό, και ταυτόχρονα να διεισδύει μέσα μέσα στις μύχιες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής και να αποκρυσταλλώνει τα τραγικά της υπάρχοντα, αυτό δε σημαίνει απλώς διεισδυτική ικανότητα και ταλέντο, αλλά πνευματική αγρύπνια και γνήσια ανθρωπιά.

Η ακριβή μας συντρόφισσα με τους αγώνες, τη ζωή και την τέχνη της εποίησε Ηθος, κρατώντας πάντα τη δίψα της δημιουργίας, με γνώση και πίστη στον απελευθερωτικό ρόλο της Τέχνης, του Πολιτισμού, στο πλαίσιο μιας ηθικής που ενδιαφέρεται για το κοινό καλό και την εξύψωση και ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Αλύγιστη, γοητευτική, ακέραιη, συνεπής, παρούσα σ' όλους τους αγώνες, ταλαντούχα και ευαίσθητη, κατακτούσε τις καρδιές όλων. Η τόσο καθαρή ανάγκη της για αγάπη, δικαιοσύνη και ειρήνη που συνόδευε τη ζωή και το έργο της είναι βαθιά ταυτισμένη με την ίδια τη φύση του ποθητού. Μας λείπει!