Associated Press |
Πραγματικά, πίστευα ότι μπορούσαμε να πάρουμε το Προεδρικό Μέγαρο και έτσι πολεμούσα σα να επρόκειτο για την τελευταία μάχη. Δυστυχώς, δεν τα καταφέραμε. Αλλά πολεμούσαμε συνεχώς για 7 ώρες, πίσω και μπροστά...
Ανάμεσα σε αυτούς που πολεμούσαν έβρισκες ανθρώπους από όλες τις κοινωνικές τάξεις, από μερικούς χιλιάδες αριστερούς μέχρι νεαρούς που ήταν απλά οργισμένοι, συνταξιούχους, αλλά και κατάκοπους, γερασμένους εργαζόμενους που κάποιοι ξεπερνούσαν τα 60, ανθρώπους με κοστούμια και γραβάτες κατευθείαν από τη δουλιά, "τους πάντες". Τράπεζες και πολυεθνικές καταστράφηκαν ολοσχερώς... εκατοντάδες φλεγόμενα οδοφράγματα παντού.
Καθώς προχωρούσαμε, οχυρώναμε κάθε πλευρά του δρόμου, για να μη μας επιτεθούν από πίσω... Τέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν σ' αυτήν τη συγκεκριμένη μάχη... Υπάρχουν 1.200 συλληφθέντες και φήμες που κάνουν λόγο για δύο νεκρούς αστυνομικούς...».
Για πολλούς μήνες, τα διεθνή ΜΜΕ ψεύδονταν, προσπαθώντας να παγιώσουν παγκοσμίως, μία εικόνα, σύμφωνα με την οποία το Αργεντινάσο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία φρενήρη διαμαρτυρία μερικών μόνο χιλιάδων συνδικαλιστών, ανέργων και αριστερών. Ναι, ήταν εκεί, στην πρωτοπορία, αλλά βασικά ήταν ο ίδιος ο αργεντινός λαός. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, ένας λαός κουρασμένος και οργισμένος από τα ψέματα και την αδικία, εξέφρασε την οργή και την απέχθειά του στην ανυπόληπτη πολιτική ελίτ, αψηφώντας την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και κατεβαίνοντας στους δρόμους.
Οι γέροι με πέτρες στα χέρια να παρακινούν τους νέους να πάνε μπροστά, εκείνοι με τα κοστούμια και τις γραβάτες που έσπαζαν τις πλάκες των πεζοδρομίων και εφοδίαζαν τις πρώτες γραμμές, μαγαζάτορες που πρόσφεραν νερό και ένα μέρος να ξαποστάσουν όσοι έπαιρναν μέρος στη μάχη και να συνεχίσουν. Αυτό το αγωνιζόμενο και παθιασμένο πλήθος που τρόμαζε τα ΜΜΕ, όσο ήλπιζε ότι θα γεννηθεί ένα νέο μέλλον, μία νέα πραγματικότητα και, όπως όλες οι γέννες, έτσι και αυτή ήταν επώδυνη και αιματηρή.
Η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει και έσπρωξε το λαό να βγει στους δρόμους αγανακτισμένος, φωνάζοντας, ήταν η απόφαση της κυβέρνησης να παγώσει τις καταθέσεις των Αργεντίνων αποταμιευτών, εξαιτίας της άρνησης του ΔΝΤ να χορηγήσει δάνεια εκ νέου, το γνωστό coralito. Ετσι φτάσαμε στις μέρες του περσινού Δεκέμβρη, όπου η αστυνομική καταστολή άγγιξε τα άκρα, αφήνοντας δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες φυλακισμένους και χιλιάδες τραυματίες. Ο αργεντίνικος λαός, χτυπώντας κατσαρόλες και τηγάνια, το ονομαστό cacerolazo, αρνήθηκε να δεχτεί τις επιταγές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και απάντησε δυναμικά στην τρομοκρατία του κράτους και των πολιτικών.
Οι λόγοι που οδήγησαν στην εξέγερση ήταν και παραμένουν οι ίδιοι. Οι απάνθρωπες μεθοδεύσεις του ΔΝΤ και η πολιτική διαφθορά των πολιτικών, που οδήγησαν τελικά στην κατάρρευση της αργεντίνικης οικονομίας. Μιας οικονομίας - πρότυπο, μέχρι τότε, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και παράδειγμα «ανάπτυξης προς μίμηση», κυρίως προς τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και όχι μόνον.
Ομως, ο αργεντίνικος λαός δεν παραιτήθηκε. Οπως και εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη, που βγήκε μαζικά στους δρόμους, συνεχίζει να αντιστέκεται μέχρι και σήμερα. Δημιουργώντας τις λαϊκές συνελεύσεις της γειτονιάς, που μετά από πολλούς δύσκολους, αλλά ελπιδοφόρους μήνες άρχισαν να συντονίζονται με το κίνημα των ανέργων, τα εργατικά συνδικάτα. Οι καταλήψεις εργοστασίων, βιομηχανιών και κάθε είδους επιχειρήσεων, που λειτουργούν πια υπό τον έλεγχο των εργατών και εργαζομένων, η ανταλλαγή προϊόντων χωρίς τη μεσολάβηση χρήματος, το πασίγνωστο πια trueque, που έχει αρχίσει να εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες, όπως η Βολιβία και το Εκουαδόρ, είναι δείγματα αυτού του πραγματικού αγώνα και της θέλησης των Αργεντινών να πάρουν το μέλλον τους στα χέρια τους.
Παρά την έλλειψη μαζικού και ενιαίου κινήματος έκτοτε και το ξεφούσκωμα της αντίδρασης μεγάλου τμήματος της μεσαίας τάξης, το μαζικό κίνημα δεν έχει σε καμία περίπτωση τελειώσει και μια αναφορά από το υπουργείο Εσωτερικών αναφέρει ότι 13.582 διαδηλώσεις, μέχρι αρχές Δεκέμβρη, αποκλεισμοί δρόμων και παρόμοιες πολιτικές κινητοποιήσεις για την Αργεντινή, αλλά και για να διατυπωθεί η αλληλεγγύη με άλλους λαούς, έχουν οργανωθεί μέχρι στιγμής.
Στις 19 και 20 Δεκέμβρη, ένα χρόνο ακριβώς μετά την περσινή εξέγερση, ο λαός της χώρας έδωσε και πάλι αγωνιστικό, μαχητικό «παρών» στο Μπουένος Αϊρες και 60 άλλες πόλεις της Αργεντινής με διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Παράλληλα, οι μέρες αυτές που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη συνείδηση της οικουμένης, μετατράπηκαν σε μέρες αλληλεγγύης για τον αγώνα του λαού της Αργεντινής, αλλά και άλλων κρατών της Λατινικής Αμερικής. Σε όλη τη Λατινική Αμερική, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στις ΗΠΑ, χιλιάδες άνθρωποι έδειξαν ότι ο αγώνας για έναν άλλο, διαφορετικό κόσμο, είναι κοινός σε όλο τον πλανήτη, όπως και ο εχθρός.
ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ (Του ανταποκριτή μας Χρ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ).--
Στη λαϊκή διαδήλωση ενάντια σε έναν πόλεμο κατά του Ιράκ, που έγινε στις 10/12 έξω από το κτίριο της αντιπροσωπείας των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, ακριβώς απέναντι από την έδρα του Οργανισμού, η αστυνομία συνέλαβε και έβαλε χειροπέδες σε 107 ιερείς διαφόρων θρησκευμάτων (χριστιανούς, ραβίνους, μουσουλμάνους και άλλους), αλλά και πολίτες, με την κατηγορία ότι είχαν περιφράξει την είσοδο σ' αυτό το κτίριο. Είχε προηγηθεί πορεία τους, με την οποία ξεκινούσαν ένα κίνημα πιστών κατά του πολέμου και για οικονομική δικαιοσύνη και ανθρώπινα δικαιώματα, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
Την ίδια μέρα, αμέτρητες χιλιάδες άλλοι Αμερικανοί διαδήλωσαν σε πάνω από 150 πόλεις, χωριά και περιοχές κολεγίων και πανεπιστημίων, που είχαν οργανωθεί με το κοινό σύνθημα «Ενωμένοι για Ειρήνη».
Ο ραβίνος Μάικελ Φίνεμπεργκ, που ήταν ένας από τους οργανωτές της εκδήλωσης στη Νέα Υόρκη, προτού συλληφθεί στα έξω σκαλιά του κτιρίου της αντιπροσωπείας των ΗΠΑ, είχε διακηρύξει: «Πόλεμος κατά του Ιράκ είναι αδικαιολόγητος και ανήθικος. Θα κοστίσει τη ζωή χιλιάδων αθώων Ιρακινών και Αμερικανών. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να το σταματήσω αυτό». Προτού τεθούν επικεφαλής της πορείας, οι διαφορετικοί αυτοί ιερωμένοι έκαμαν κοινή λειτουργία και εξέδωσαν ανακοίνωση, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι «ένας νέος πόλεμος κατά του Ιράκ θα επέδειχνε περιφρόνηση στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ θα αντικαθρέφτιζε μια τραγικά παραπλανητική αντίληψη του σωστού ρόλου της Αμερικής στον κόσμο».
Ανάμεσα στους συλληφθέντες, οι οποίοι θα δικαστούν στις 17 του Γενάρη, ήταν και ο Σαμ Ουέμπ, εθνικός Πρόεδρος του ΚΚ ΗΠΑ, που δήλωσε (14/12) στην εφημερίδα του «Πιπλς Ουίκλι Ουόρλντ» (PWW): «Ολη η μέρα ήταν πολύ εμπνέουσα. Ενας από τους κληρικούς κρατούμενους είπε ότι δεν υπάρχει λόγος το κίνημα της ειρήνης να μην κερδίσει την πλειοψηφία του αμερικανικού λαού, ώστε να αντιταχθεί στην εισβολή στο Ιράκ. Κανένας δε διαφώνησε και από τα λεγόμενα και τα τραγούδια, που γέμιζαν την ατμόσφαιρα για πάνω από τρεις ώρες, έγινε φανερό πως ο κάθε κρατούμενος είχε αναλάβει να προωθήσει τον αγώνα για ειρήνη με νέα αποφασιστικότητα».
Και, πράγματι, ο αγώνας συνεχίζεται με ολοένα μεγαλύτερη δύναμη. Για παράδειγμα, ο νέος συνασπισμός: «Κερδίστε χωρίς πόλεμο», σε ολοσέλιδη αγγελία του στις 14/12 στους «Τάιμς Νέας Υόρκης» (ΝΥΤ), υπογραφόμενη από τον Εθνικό Σύνδεσμο για την πρόοδο των Εγχρώμων, το Εθνικό Συμβούλιο Εκκλησιών, την Εθνική Οργάνωση Γυναικών και από πάνω από 175.000 ομίλους και άτομα, καλούσε τον Πρόεδρο Μπους: «Αφήστε τις επιθεωρήσεις να δουλεύουν».
Ταυτόχρονα, ο Αμερικανός ηθοποιός του Χόλιγουντ, Σον Πεν, που βρισκόταν στη Βαγδάτη στις 15/12, επέπληξε δριμύτατα την Ουάσιγκτον, λέγοντας, σύμφωνα με είδηση (16/12) της εφημερίδας «Νιου Γιορκ Ποστ» (ΝΥΡ): «Απλά μιλώντας, αν γίνει πόλεμος ή συνεχιστούν οι κυρώσεις κατά του Ιράκ, το αίμα Αμερικανών και Ιρακινών εξίσου θα είναι στα χέρια μας». Κατά την ίδια εφημερίδα, ο Πεν έκαμε τα σχόλια αυτά κατά το τέλος της τριήμερης επίσκεψής του στο Ιράκ, που είχε οργανωθεί από το Ινστιτούτο Δημόσιας Ορθότητας, ενός ομίλου που εδρεύει στο Σαν Φρανσίσκο.
Απαραίτητο να αναφερθεί εδώ ότι ακόμα και ο Αμερικανός πρώην Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ και σήμερα κάτοχος του βραβείου Νόμπελ για Ειρήνη, καθώς βρισκόταν στις 10/12 στην εξέδρα του Νόμπελ στο Οσλο της Νορβηγίας, επέπληξε έντονα την εξόρμηση του Λευκού Οίκου για πόλεμο κατά του Ιράκ. Οπως παρατηρούσε σε κύριο άρθρο του το «PWW» (14/12), ο ομιλητής δεν ανέφερε μεν κατ' όνομα τον Μπους, αλλά τα λόγια του έγιναν καταληπτά από τους πάντες. Είπε, λοιπόν, σχετικά ο Κάρτερ: «Αν ισχυρές χώρες υιοθετούν μια αρχή προληπτικού πολέμου, αυτό μπορεί κάλλιστα να θέσει ένα παράδειγμα, που ενδέχεται να έχει καταστροφικές συνέπειες». Επίσης, προειδοποίησε τον Ιρακινό Πρόεδρο Σαντάμ Χουσεΐν, ότι πρέπει να συμμορφωθεί με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, που διατάσσουν το Ιράκ να εξαλείψει όλα τα όπλα μαζικής καταστροφής και να συνεργαστεί με τις επιθεωρήσεις του ΟΗΕ». Οταν ανακοινώθηκε αρχικά το βραβείο, ο πρόεδρος της επιτροπής Νόμπελ, Γκουνάρ Μπέργκε, είπε στους δημοσιογράφους, ότι «ο Κάρτερ επιλέχτηκε σαφώς σαν επίκριση του Μπους για τον πολεμοκάπηλο ρόλο του». Τώρα, ο ίδιος ο Κάρτερ επανέλαβε αυτήν την επίκριση. Αυτό συνδέθηκε, κατά το «PWW», με την επίσκεψη του Κάρτερ στην Κούβα, όπου συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Φιντέλ Κάστρο και κατήγγειλε τον αποκλεισμό, που επέβαλαν οι ΗΠΑ».
Στο μεταξύ, όπως έγραψε στο «ΝΥΡ» στο ίδιο φύλλο του, της 16/12, αμερικανικά και βρετανικά πολεμικά αεροπλάνα έπληξαν στόχους στο Ιράκ για δεύτερη κατά σειρά μέρα, όταν ιρακινό πυροβολικό έβαλλε εναντίον τους, καθώς αυτά εισχωρούσαν στη ζώνη «μη πτήσης». Αμερικανοί αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν ότι τα επιδρομικά αυτά αεροπλάνα έπληξαν τρεις στρατιωτικές εγκαταστάσεις, ενώ η κυβέρνηση του Ιράκ απάντησε πως οι στόχοι αυτοί δεν ήταν τέτοιοι.
Ωστόσο, ενώ οι επιδρομείς συνεχίζουν την τακτική αυτή, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, από τις 19/11 ακόμα έχει αντιταχθεί στη θέση του Λευκού Οίκου, πως ο Χουσεΐν παραβιάζει το τελευταίο γνωστό ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας, όταν το Ιράκ βάλλει κατά αεροπλάνων, καθώς διεισδύουν στις ζώνες «μη πτήσης». Είπε συγκεκριμένα: «Δε νομίζω, ότι το Συμβούλιο θα πει, πως αυτό αποτελεί παράβαση του ψηφίσματος, που εγκρίθηκε πρόσφατα», πράγμα που αποτελεί εντελώς αντίθετη θέση από αυτήν του Λευκού Οίκου, που επιμένει ότι πρόκειται για μια «ουσιώδη παραβίαση» από το Ιράκ, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πόλεμο!
Παρ' όλα αυτά, ένας Αμερικανός αξιωματούχος υποβάθμισε τη σημασία των παρατηρήσεων του Ανάν, λέγοντας πως αυτό αποτελεί μια μακρόχρονη ασυμφωνία ανάμεσα στις ΗΠΑ και άλλα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Associated Press |
Το ξεπούλημα της χώρας ξεκίνησε στα χρόνια του δικτάτορα Βιντέλα. Επί 25 χρόνια η Αργεντινή στενάζει κάτω από τις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), το οποίο προώθησε και συνεχίζει να υποστηρίζει παρά την κατάρρευση, σαρωτικές «μεταρρυθμίσεις ελεύθερης αγοράς», που σημαίνουν ιδιωτικοποιήσεις όλων: του νερού, των τηλεφώνων, των ταχυδρομείων, των σιδηροδρόμων, του ηλεκτρισμού, ακόμα και των ζωολογικών κήπων.
Οταν οι οικονομίες της Ασίας και της Ρωσίας κατέρρευσαν το 1998, οι ξένοι επενδυτές έσπευσαν σε αυτές που ονομάζονται «ανερχόμενες αγορές». Η Αργεντινή βρέθηκε σε περιδίνηση. Η οικονομική ύφεση πήρε τέτοιες διαστάσεις και οι ξένοι δανειστές ζήτησαν τα χρήματά τους πίσω έγκαιρα... Από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, το ΔΝΤ επέβαλλε ότι ο μόνος τρόπος που υπήρχε για να ξεπληρώσει η αργεντίνικη κυβέρνηση το χρέος των 132 δισ. δολαρίων, μέρος του οποίου υπάρχει από τη στρατιωτική δικτατορία, είναι περισσότερες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, δαπάνες για υγεία και παιδεία, όλα μειώθηκαν δραστικά και οι μισθοί των δημόσιων υπαλλήλων περικόπηκαν ως και 13%. Επαναλαμβανόταν η ίδια παλιά ιστορία. Οσο οι χώρες δανείζονται όλο και περισσότερο, το ΔΝΤ εκμεταλλεύεται τις οικονομίες αυτές προς όφελος των ξένων τραπεζών και των εγγυητών εμπόρων.
Σήμερα ένα χρόνο μετά, αρκεί να αναφερθεί το ποσοστό ανεργίας, ξεπερνά το 21% επισήμως για να περιγράψει την πραγματικότητα, και οι καθημερινές εικόνες φτώχειας και απόγνωσης το επιβεβαιώνουν.
Οι τραγικές εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη με τρομακτική ταχύτητα. Οι «καρτονέρος», δηλαδή οι άνθρωποι των φτωχογειτονιών που επιβιώνουν μαζεύοντας χαρτόνια και χαρτιά από τα σκουπίδια, είναι ίσως το μοναδικό «επάγγελμα» που αυξάνει τους εργαζομένους του, πάνω 100.000 με επίσημα στοιχεία σε όλη τη χώρα.
Στην τηλεόραση το τηλεπαιχνίδι που κάνει πάταγο είναι αυτό που ευτελίζει την ανθρώπινη υπόσταση με αντάλλαγμα μία θέση εργασίας.
Χιλιάδες οικογένειες δουλεύουν στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, με τα μωρά στην αγκαλιά των μεγαλύτερων, για το μεροκάματο της πείνας. Κοντά σε αυτούς, και όσοι προσπαθούν να βρουν στα σκουπίδια το καθημερινό τους φαγητό.
Στα τρένα, μικροπωλητές όλων των ηλικιών και όλων των πραγμάτων με μια απίστευτη συντροφικότητα μεταξύ τους, περνάνε από το ένα βαγόνι στο άλλο περιμένοντας τη σειρά τους. Οι άνεργοι σε τεράστιες ουρές, περιμένουν να πάρουν τα 150 μπόνους που «κέρδισαν» μετά από κάποιο κόψιμο δρόμου.
Οι άστεγοι, κάποιες φορές ολόκληρες οικογένειες, στα ίδια σημεία της πόλης, μοιράζονται τους δρόμους με τους καρτονέρος, που συχνά για να περιορίσουν τις μετακινήσεις τους και άρα τα έξοδα τους κοιμούνται εκεί που «δουλεύουν». Τα παιδιά επιδίδονται σε κυνήγι βατράχων για να ξεγελάσουν την πείνα τους.
Σήμερα, μετά από 4 χρόνια οικονομικής ύφεσης, 1 στους 4 Αργεντινούς είναι άνεργος και κάποιοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι θα διπλασιαστούν. Το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και 2000 άνθρωποι πέφτουν κάτω από αυτά τα όρια κάθε μέρα. Τα νοσοκομεία ξεμένουν από βασικές προμήθειες, όπως επίδεσμοι και σύριγγες, τα σχολεία κλείνουν γιατί οι δάσκαλοι δεν πληρώνονται, η θνησιμότητα και η πείνα των παιδιών συνεχώς αυξάνεται, και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα που κάποτε ήταν από τις πλουσιότερες στον κόσμο, για πολλές δεκαετίες θεωρούνταν η μεγάλη επιτυχία της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης του «αναπτυσσόμενου» κόσμου, ο καλύτερος μαθητής του «Washington Consensus» και ο κύριος συνήγορος του ελεύθερου εμπορίου στην περιοχή.
Ο Εδουάρδο Ντουάλδε που κλήθηκε με τη μορφή του κατεπείγοντος να διασώσει μία «κάποια» κυβέρνηση στην Αργεντινή παρά τα δυσοίωνα για τους πολιτικούς προγνωστικά κατόρθωσε να παραμείνει στην εξουσία σχεδόν ένα χρόνο. Φυσικά, λύση δεν κατόρθωσε να βρει... γιατί η λύση είναι μία, όπως βροντοφωνάζουν και οι διαδηλωτές συνεχώς: «Να φύγουν όλοι... Κυβέρνηση εργατών»!