Associated Press

20 Δεκέμβρη 2001, η φλόγα της εξέγερσης άναψε για τα καλά

Πραγματικά, πίστευα ότι μπορούσαμε να πάρουμε το Προεδρικό Μέγαρο και έτσι πολεμούσα σα να επρόκειτο για την τελευταία μάχη. Δυστυχώς, δεν τα καταφέραμε. Αλλά πολεμούσαμε συνεχώς για 7 ώρες, πίσω και μπροστά...

Ανάμεσα σε αυτούς που πολεμούσαν έβρισκες ανθρώπους από όλες τις κοινωνικές τάξεις, από μερικούς χιλιάδες αριστερούς μέχρι νεαρούς που ήταν απλά οργισμένοι, συνταξιούχους, αλλά και κατάκοπους, γερασμένους εργαζόμενους που κάποιοι ξεπερνούσαν τα 60, ανθρώπους με κοστούμια και γραβάτες κατευθείαν από τη δουλιά, "τους πάντες". Τράπεζες και πολυεθνικές καταστράφηκαν ολοσχερώς... εκατοντάδες φλεγόμενα οδοφράγματα παντού.

Καθώς προχωρούσαμε, οχυρώναμε κάθε πλευρά του δρόμου, για να μη μας επιτεθούν από πίσω... Τέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν σ' αυτήν τη συγκεκριμένη μάχη... Υπάρχουν 1.200 συλληφθέντες και φήμες που κάνουν λόγο για δύο νεκρούς αστυνομικούς...».

Για πολλούς μήνες, τα διεθνή ΜΜΕ ψεύδονταν, προσπαθώντας να παγιώσουν παγκοσμίως, μία εικόνα, σύμφωνα με την οποία το Αργεντινάσο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία φρενήρη διαμαρτυρία μερικών μόνο χιλιάδων συνδικαλιστών, ανέργων και αριστερών. Ναι, ήταν εκεί, στην πρωτοπορία, αλλά βασικά ήταν ο ίδιος ο αργεντινός λαός. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, ένας λαός κουρασμένος και οργισμένος από τα ψέματα και την αδικία, εξέφρασε την οργή και την απέχθειά του στην ανυπόληπτη πολιτική ελίτ, αψηφώντας την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και κατεβαίνοντας στους δρόμους.

Οι γέροι με πέτρες στα χέρια να παρακινούν τους νέους να πάνε μπροστά, εκείνοι με τα κοστούμια και τις γραβάτες που έσπαζαν τις πλάκες των πεζοδρομίων και εφοδίαζαν τις πρώτες γραμμές, μαγαζάτορες που πρόσφεραν νερό και ένα μέρος να ξαποστάσουν όσοι έπαιρναν μέρος στη μάχη και να συνεχίσουν. Αυτό το αγωνιζόμενο και παθιασμένο πλήθος που τρόμαζε τα ΜΜΕ, όσο ήλπιζε ότι θα γεννηθεί ένα νέο μέλλον, μία νέα πραγματικότητα και, όπως όλες οι γέννες, έτσι και αυτή ήταν επώδυνη και αιματηρή.

Η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει και έσπρωξε το λαό να βγει στους δρόμους αγανακτισμένος, φωνάζοντας, ήταν η απόφαση της κυβέρνησης να παγώσει τις καταθέσεις των Αργεντίνων αποταμιευτών, εξαιτίας της άρνησης του ΔΝΤ να χορηγήσει δάνεια εκ νέου, το γνωστό coralito. Ετσι φτάσαμε στις μέρες του περσινού Δεκέμβρη, όπου η αστυνομική καταστολή άγγιξε τα άκρα, αφήνοντας δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες φυλακισμένους και χιλιάδες τραυματίες. Ο αργεντίνικος λαός, χτυπώντας κατσαρόλες και τηγάνια, το ονομαστό cacerolazo, αρνήθηκε να δεχτεί τις επιταγές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και απάντησε δυναμικά στην τρομοκρατία του κράτους και των πολιτικών.

Οι λόγοι που οδήγησαν στην εξέγερση ήταν και παραμένουν οι ίδιοι. Οι απάνθρωπες μεθοδεύσεις του ΔΝΤ και η πολιτική διαφθορά των πολιτικών, που οδήγησαν τελικά στην κατάρρευση της αργεντίνικης οικονομίας. Μιας οικονομίας - πρότυπο, μέχρι τότε, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και παράδειγμα «ανάπτυξης προς μίμηση», κυρίως προς τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και όχι μόνον.

Ομως, ο αργεντίνικος λαός δεν παραιτήθηκε. Οπως και εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη, που βγήκε μαζικά στους δρόμους, συνεχίζει να αντιστέκεται μέχρι και σήμερα. Δημιουργώντας τις λαϊκές συνελεύσεις της γειτονιάς, που μετά από πολλούς δύσκολους, αλλά ελπιδοφόρους μήνες άρχισαν να συντονίζονται με το κίνημα των ανέργων, τα εργατικά συνδικάτα. Οι καταλήψεις εργοστασίων, βιομηχανιών και κάθε είδους επιχειρήσεων, που λειτουργούν πια υπό τον έλεγχο των εργατών και εργαζομένων, η ανταλλαγή προϊόντων χωρίς τη μεσολάβηση χρήματος, το πασίγνωστο πια trueque, που έχει αρχίσει να εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες, όπως η Βολιβία και το Εκουαδόρ, είναι δείγματα αυτού του πραγματικού αγώνα και της θέλησης των Αργεντινών να πάρουν το μέλλον τους στα χέρια τους.

Παρά την έλλειψη μαζικού και ενιαίου κινήματος έκτοτε και το ξεφούσκωμα της αντίδρασης μεγάλου τμήματος της μεσαίας τάξης, το μαζικό κίνημα δεν έχει σε καμία περίπτωση τελειώσει και μια αναφορά από το υπουργείο Εσωτερικών αναφέρει ότι 13.582 διαδηλώσεις, μέχρι αρχές Δεκέμβρη, αποκλεισμοί δρόμων και παρόμοιες πολιτικές κινητοποιήσεις για την Αργεντινή, αλλά και για να διατυπωθεί η αλληλεγγύη με άλλους λαούς, έχουν οργανωθεί μέχρι στιγμής.

Στις 19 και 20 Δεκέμβρη, ένα χρόνο ακριβώς μετά την περσινή εξέγερση, ο λαός της χώρας έδωσε και πάλι αγωνιστικό, μαχητικό «παρών» στο Μπουένος Αϊρες και 60 άλλες πόλεις της Αργεντινής με διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Παράλληλα, οι μέρες αυτές που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη συνείδηση της οικουμένης, μετατράπηκαν σε μέρες αλληλεγγύης για τον αγώνα του λαού της Αργεντινής, αλλά και άλλων κρατών της Λατινικής Αμερικής. Σε όλη τη Λατινική Αμερική, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στις ΗΠΑ, χιλιάδες άνθρωποι έδειξαν ότι ο αγώνας για έναν άλλο, διαφορετικό κόσμο, είναι κοινός σε όλο τον πλανήτη, όπως και ο εχθρός.